Niye bilmiyorum çok tatlı geldin bana, okul hangi okul bilmiyorum ama klüpler var arkadaşların dediği gibi. İlgi alanına göre yöneldikçe kafanın uyduğu insanları bulacaksın. Ama mutsuz ve çekingen görüldükçe talep görmemeye devam edeceksin kısır döngüyü kırmalısın. Kafan çalışıyor bölümün saygın bir sürü artın var. Güçlü bir kız ol kendi başına yetebilmeyi öğren artık üniversitedesinteşekkürler yanıtınız için, keşke benim için de söylediğiniz kadar kolay olsa
çok teşekkürlerNiye bilmiyorum çok tatlı geldin bana, okul hangi okul bilmiyorum ama klüpler var arkadaşların dediği gibi. İlgi alanına göre yöneldikçe kafanın uyduğu insanları bulacaksın. Ama mutsuz ve çekingen görüldükçe talep görmemeye devam edeceksin kısır döngüyü kırmalısın. Kafan çalışıyor bölümün saygın bir sürü artın var. Güçlü bir kız ol kendi başına yetebilmeyi öğren artık üniversitedesin ☺
tam kritik zamanda araya gir ve arkadaşlarını bul diyorsunuz yaniYarisina kadar okudum. Boşuna endiseleniyorsunuz. Herkes bilir ki üniversitede ilk yılda takıldığın arkadaşlarının adını 2. Yolda unutursun. :) ilk yıl herkes kocaman gruplarla gezer sonra o gruplar küçülür ve gözden kaybolur. Herkes kendisine başka arkadaşlar bulur. Kalıcı olanlar da genellikle bu arkadaşlardır.
Bende seninle aynı surumdayım ama 2. SHerkese merhaba, tıp fakültesinde 1. sınıfım 6 ay kadar okula gittik sonra koronadan dolayı okul kapandı. Bu 6 ayda ben arkadaş edinemedim. Şöyle oldu, eski oda arkadaşım sayesinde yurtta ilk haftadan bi ortama girdim 6 kişilik. Onlarla çok samimiydik ( ben öyle zannediyormuşum) sonra ocak ayı gibi baktım ben aramayınca aramıyorlar beni, yurtta hepsi birbirinin odasında takılıyor benim kapıyı tıklayan yok. Okul yeni açılmıştı sınıf yabancı ortam, benim de kendimle ilgili özgüven sorunum var ilk 2 ay falan okula gitmedim ben. Zorunlu derslere gittim onlarda da kimseyle arkadaş olmaya çalışmadım yurttakilere güvendim. O herkesin samimi olduğu evreyi kaçırdım yani anlayacağınız. Sonra ocak ayında bir tek yakın olduğum bir arkadaşım kaldı yurttan, adı Ayşe diyelim. Ayşe de beni kırıyordu, bana bazen çok kaba davranıyordu (bunu kendi oda arkadaşına da yapıyordu başlarda sonra kendini frenledi) ben de çok bozuluyordum tabii birkaç kez böyle yapınca onunla konuştum bu durumu ama aramız bozulmaz diye düşünmüştüm, sonra Ayşe bi anda benle samimiyetini kesti kahve içmeye bile gelmez oldu, eski oda arkadaşımla samimi oldu. Onunla da samimiyetimiz bitince ben tek kaldım. Yurttakilerle yine görüşüyoruz bazı akşamlar beraber çıkıyoruz (2-3 haftada bir) ama ben hep ekstrayım onlar planı yapıyor ben yanlarına gidersem eğer ben de katılabiliyorum onun dışında akşamları tekim kimsenin benden haberi olmuyor yokmuşum gibi bir şey. Sizi sıkmak istemem ama bir de Büşra var yine bu yurt grubundan. Onun da okulunda pek arkadaşı yok akşamları son zamanlarda onunla takılmaya başlamıştım yalnız kalmamak için ama beraber baya sıkılıyoruz muhabbet dönmüyo yani çok farklı kafalardayız. O da beni hiç aramıyo yanıma gelmiyo hep ben onun yanına gidiyorum mesaj atıyorum napıyorsun hadi gel şuraya gidelim falan diye. Beni kullanıyor bunu hissediyorum bir arkadaş bulduğu an beni satıcak biliyorum. Ailemden ilk ayrılışım bu. benim lisede de toplasan 8-9 tane arkadaşım vardı 3ü yakındı hiçbirinin en iyi arkadaşı değildim. Hiçbiriyle de görüşmüyoruz çabaladım iletişimi koparmamak için ama hep bi bahaneleri var. Yani anlayacağınız gün 24 saat 24ünde de beni ne arayan var ne soran yani teknik olarak ben aslında yokum hesabı. Psikolojim çöktü derslerime odaklanamıyorum okul zor, zamanında bitir diyo ailem ve sürekli hüngür hüngür ağlayarak annemi babamı teyzelerimi arıyorum her boşlukta 3 saat konuşuyoruz onlar da bıktı. Okul da haftada 3 gün falan oluyor boş günlerde tekim kafayı yemek üzereyim ne yapayım neden olmuyor bu arkadaşlık işi nolur bir yardım edin.
Bende seninle aynı durumdaydim ama suan ben 2. Sınıfım, hic güvenebileceğim yakin arkadasim yok ama bu benim icin cokda sorun degil cunku herseyi yanliz yapmaya alistim bence sende alismalisin. Derslerine yogunlas arkadasin yok diye derslerine girmemezlik yapma cunku bu senin gelecegin. Bos zamanlarinda kitap oku film izle illa birisine muhtaç degilsin ki sen kendine yetebilirsinHerkese merhaba, tıp fakültesinde 1. sınıfım 6 ay kadar okula gittik sonra koronadan dolayı okul kapandı. Bu 6 ayda ben arkadaş edinemedim. Şöyle oldu, eski oda arkadaşım sayesinde yurtta ilk haftadan bi ortama girdim 6 kişilik. Onlarla çok samimiydik ( ben öyle zannediyormuşum) sonra ocak ayı gibi baktım ben aramayınca aramıyorlar beni, yurtta hepsi birbirinin odasında takılıyor benim kapıyı tıklayan yok. Okul yeni açılmıştı sınıf yabancı ortam, benim de kendimle ilgili özgüven sorunum var ilk 2 ay falan okula gitmedim ben. Zorunlu derslere gittim onlarda da kimseyle arkadaş olmaya çalışmadım yurttakilere güvendim. O herkesin samimi olduğu evreyi kaçırdım yani anlayacağınız. Sonra ocak ayında bir tek yakın olduğum bir arkadaşım kaldı yurttan, adı Ayşe diyelim. Ayşe de beni kırıyordu, bana bazen çok kaba davranıyordu (bunu kendi oda arkadaşına da yapıyordu başlarda sonra kendini frenledi) ben de çok bozuluyordum tabii birkaç kez böyle yapınca onunla konuştum bu durumu ama aramız bozulmaz diye düşünmüştüm, sonra Ayşe bi anda benle samimiyetini kesti kahve içmeye bile gelmez oldu, eski oda arkadaşımla samimi oldu. Onunla da samimiyetimiz bitince ben tek kaldım. Yurttakilerle yine görüşüyoruz bazı akşamlar beraber çıkıyoruz (2-3 haftada bir) ama ben hep ekstrayım onlar planı yapıyor ben yanlarına gidersem eğer ben de katılabiliyorum onun dışında akşamları tekim kimsenin benden haberi olmuyor yokmuşum gibi bir şey. Sizi sıkmak istemem ama bir de Büşra var yine bu yurt grubundan. Onun da okulunda pek arkadaşı yok akşamları son zamanlarda onunla takılmaya başlamıştım yalnız kalmamak için ama beraber baya sıkılıyoruz muhabbet dönmüyo yani çok farklı kafalardayız. O da beni hiç aramıyo yanıma gelmiyo hep ben onun yanına gidiyorum mesaj atıyorum napıyorsun hadi gel şuraya gidelim falan diye. Beni kullanıyor bunu hissediyorum bir arkadaş bulduğu an beni satıcak biliyorum. Ailemden ilk ayrılışım bu. benim lisede de toplasan 8-9 tane arkadaşım vardı 3ü yakındı hiçbirinin en iyi arkadaşı değildim. Hiçbiriyle de görüşmüyoruz çabaladım iletişimi koparmamak için ama hep bi bahaneleri var. Yani anlayacağınız gün 24 saat 24ünde de beni ne arayan var ne soran yani teknik olarak ben aslında yokum hesabı. Psikolojim çöktü derslerime odaklanamıyorum okul zor, zamanında bitir diyo ailem ve sürekli hüngür hüngür ağlayarak annemi babamı teyzelerimi arıyorum her boşlukta 3 saat konuşuyoruz onlar da bıktı. Okul da haftada 3 gün falan oluyor boş günlerde tekim kafayı yemek üzereyim ne yapayım neden olmuyor bu arkadaşlık işi nolur bir yardım edin.
teşekkürler yanıtınız için, bakalım inşallah düzelir durumum okul açılıncaUniversite basinda kurulan arkadas gruplari universite bitene kadar elli defa degisir. Yani cok takilma herkes birilerini buldu ben disarda kaldim diye. Tip cok zor bir bolum arkadasliklardan ziyade derslerime odaklan. Sanirim bolum zor ilk defa aileden ayrilmissin bence bunu bir kacis olarak goruyorsun. Atlatirsin moralini yuksek tut. Ben ilk sene aile yaninda olmama bir cok okulda takildigim arkadaslarim olmasina ragmen depresyona girmistim. Ama nasil kötü oldum tarif edemem. Derslere uyum saglayamadim herkes yuksek not alirken benim dusuk gorunuyordu. Kendimi eksik gordum digerlerinden filan. Sonra farkettim ki bu dusunceler aslinda o zamanki ruh halimden kaynaklaniyor. Ben mesela ilk sene alttan ders birakmadim ikinci sene gordum ki bi cok kisi alttan ders birakmis yani ben en kotu benim notlarim cok dusuk diye dusunuyordum. Yok yani herkes kendi derdinde su an sende ilk sene etkisindesin.
bayağı zor oluyor böyle ya, siz nasıl alıştınız?Bende seninle aynı surumdayım ama 2. S
Bende seninle aynı durumdaydim ama suan ben 2. Sınıfım, hic güvenebileceğim yakin arkadasim yok ama bu benim icin cokda sorun degil cunku herseyi yanliz yapmaya alistim bence sende alismalisin. Derslerine yogunlas arkadasin yok diye derslerine girmemezlik yapma cunku bu senin gelecegin. Bos zamanlarinda kitap oku film izle illa birisine muhtaç degilsin ki sen kendine yetebilirsin
doğru söylüyorsunuz bir de onları üzdüğüm için daha çok üzülüyorum. teşekkürler yanıtınız için söylediğiniz mantığa uyumlamaya çalışıyorum kendimi, odak noktanın kendin olmasıÜniversite 3.sınıf sonunda farabi yapıp son senem için memleketime geldim. 3 yıldır okulu ve birbirini tanıyan bir sınıfa sonradan eklendim yani. Seni anlayabiliyorum sevilmek kabul görmek istiyorsun ama bunu çok büyük bir mesele haline getirme. Sürekli birileriyle arkadaş olmaya çalışıp sık sık kazık yemek mi yoksa kendini geliştirmeye odaklandığın ve kendi ayakları üzerinde durmayı öğrendiğin(ailenden de ilk ayrı kalışınmış ya hani) bir hayat mı? Tiyatro kulübüne katılmayı düşündüğünü yazmışsın özgüvenin açısından çok iyi olur. Kendin için tiyatroya başla odak noktan kendin olsun arkadaşlık zaten beraberinde gelecektir belki de orada tanıştıklarınla. Bir de insanın illa çok yakın çok iyi arkadaşları olmak zorunda değil kendini şartlandırma. Öyle insanlar tanıyorsun ki okuduğun bir kitap sana o insandan daha çok fayda sağlıyor mesela. Yani biraz rahat bırak kendini şu 'arkadaşlık' konusunda. Hayatta tüm ilişkiler çıkar üzerine kurulu zannettiğin gibi esaslı bir dostluk bulmak kolay değil. Ha bir de aileni arayıp ağlayarak konuşarak onları tedirgin etmemeni tavsiye ederim yeterince endişeleniyorlardır zaten uzakta üniversite okuyor olmana
teşekkürler yanıtınız için, belki bu da geçirmem gereken bir evredir, herkesi topluca gülüp eğlenirken görünce üzülüyorum ama benim bu durumum da sonsuza kadar değildir herhaldeŞuan arkadaşınız yok diye size büyük bir sorun olarak geliyor olabilir ama değil. Kendiliğinden gelişir bu ilişkiler. Sınıfta illa ki olur konuştuğunuz ama samimi olmadığınız. Onun dışında tek başınıza da yetebilmeyi öğrenmelisiniz.
Tabiki değil. Bende bu sene başladım üniversiteye. Dış görünüşümden dolayı özgüven eksikliğim vardı ama bazen ben bile arkadaş grubu kurabildiysem herkes yapabilir bence diyorum. Zor olmadı ama zaman aldı. Siz ilk başlarda okula gitmeyerek hata yapmışsınız sırf ortam için değil dersler için. Herkesi samimi görünce sasirmaniz normal yaniteşekkürler yanıtınız için, belki bu da geçirmem gereken bir evredir, herkesi topluca gülüp eğlenirken görünce üzülüyorum ama benim bu durumum da sonsuza kadar değildir herhalde
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?