- 19 Temmuz 2011
- 1.215
- 812
- 323
- Konu Sahibi sonbaharsonuyok
- #1
merhaba arkadaşlar
içimi dökmek istedim kısaca.
*Zorlu bir çocukluk geçirdim türlü maddi sıkıntılardan geçtim ve erken yaşta mesleğimi elime alıp ilk aşkımla eşimle evlendim. Mesleğinde başarılı biriyim bu yüzden aldığım övgü kadar baskı da var insanları anlamak çok zor normal bir kişinin iki katı çalışıyorum kariyerime de devam ediyorum ama asla bunu insanların gözüne sokup görgüsüzlük yapmıyorum tüm iş arkadaşlarımın yardımına koşuyorum. Ama işte insanlar nefret dolu bunu bilsem de kafaya takıp uyuyamıyorum
*Eşim evlenmeden önce ciddi bir kaza geçirdi ve Allah onu bana bağışladı seneler süren ve bir ömür sürecek tedavileri saymazsak şu an çok daha iyi bunun için çok çabaladık çok yorulduk ikimizde.
*Eşimin ailesi kendilerince geçerli sebeplerden beni istemediler. Bencillik ve kıskançlık başka bir şey değil aslında oğullarını çok sevmemi bile kıskandılar . eşim bunu en baştan beri bildi ama ailesine saygısı ve benim aşırı iyi niyetim sebebiyle yıprandık ama ailesini dinlemeyip evliliğimize devam ettik. ( boşanmamızı istediler her hafta kavga laf söz bitmedi bitmiyor)
*Eşimin tedavisi - mütevazi- bir düğün, eşime araç lazım olması derken borç batağına battık ama deli gibi çalıştım çalışıyorum yine de bitmiyor ailesi 1 tl dahi destek olmadı beklemiyorum da
* Biter mi bitmez evlendik benden kaynaklı bebeğimiz olmuyor ne yazık ki tedaviler beni tüketti de tüketti çevre baskısı kayınvalidemin acımasızlığı - kendisi istese şimdi doğururmuş - inanın tükendim kendimi işime ve kariyerime verdim ama acım dinmedi dinmiyor bir türlü
* Şimdi geldiğim noktada artık her şeye takan her şeyde mahvolan ölmeyi her şeyden çok isteyen biri oldum.
kimin kucağında bebek görsem deli gibi seviyor sonra eve kendimi atıp ağlıyorum. defalarca kez kazadan döndüm o kadar dalgın bitkin biri oldum. tedavi ilaçları ve tirod yüzünden 100 kg oldum diyetisyenim şahit resmen aç yaşıyorum ama veremiyorum ameliyat gerekiyor. bu arada kalp hastalığı yüzünden yoğunbakımda kaldım
ailem çok uzakta anlatıp üzmek istemiyorum zaten aşırı da düşkün değiller bana olmadılar bunun onlar da farkında. nerede hata yaptım bilmiyorumm
geceleri uyumak istiyorum hayalleri kurunca az huzur buluyorum ama sabah anne olmadığım gerçeği yüzüme çarpıyor. işime gidiyorum meslektaşlarım acımasız ve insafsizca laf söz yapıyor . bir arkadaşa durumumu anlattım neden çok çalıştığımı söyledim sandım ki beni anlar aksine resmen dalga geçti ve suratıma çarptı kısırlığımı...
sonra eve geliyorum yorgun bitkin borçları düşünüyorum tedavi masraflarını derken kayınvalidem her hafta bir bahane bulup darma duman ediyor beni en son yalvardım yapma bana gücüm yok kalmadı intihara sürükleniyorum dedim onda bile acımadı yok bebeğin olmuyor yok çalışan kadın kötüdür yok başın açık...
bir yerden ayağa kalkmak istiyorum her yolu denedim psikoloğum senin gibi güçlüsü az her şeyin farkındasın tedaviye devam etmene gerek yok dedi . değilim işte güçlü .
içimi dökmek istedim kısaca.
*Zorlu bir çocukluk geçirdim türlü maddi sıkıntılardan geçtim ve erken yaşta mesleğimi elime alıp ilk aşkımla eşimle evlendim. Mesleğinde başarılı biriyim bu yüzden aldığım övgü kadar baskı da var insanları anlamak çok zor normal bir kişinin iki katı çalışıyorum kariyerime de devam ediyorum ama asla bunu insanların gözüne sokup görgüsüzlük yapmıyorum tüm iş arkadaşlarımın yardımına koşuyorum. Ama işte insanlar nefret dolu bunu bilsem de kafaya takıp uyuyamıyorum
*Eşim evlenmeden önce ciddi bir kaza geçirdi ve Allah onu bana bağışladı seneler süren ve bir ömür sürecek tedavileri saymazsak şu an çok daha iyi bunun için çok çabaladık çok yorulduk ikimizde.
*Eşimin ailesi kendilerince geçerli sebeplerden beni istemediler. Bencillik ve kıskançlık başka bir şey değil aslında oğullarını çok sevmemi bile kıskandılar . eşim bunu en baştan beri bildi ama ailesine saygısı ve benim aşırı iyi niyetim sebebiyle yıprandık ama ailesini dinlemeyip evliliğimize devam ettik. ( boşanmamızı istediler her hafta kavga laf söz bitmedi bitmiyor)
*Eşimin tedavisi - mütevazi- bir düğün, eşime araç lazım olması derken borç batağına battık ama deli gibi çalıştım çalışıyorum yine de bitmiyor ailesi 1 tl dahi destek olmadı beklemiyorum da
* Biter mi bitmez evlendik benden kaynaklı bebeğimiz olmuyor ne yazık ki tedaviler beni tüketti de tüketti çevre baskısı kayınvalidemin acımasızlığı - kendisi istese şimdi doğururmuş - inanın tükendim kendimi işime ve kariyerime verdim ama acım dinmedi dinmiyor bir türlü
* Şimdi geldiğim noktada artık her şeye takan her şeyde mahvolan ölmeyi her şeyden çok isteyen biri oldum.
kimin kucağında bebek görsem deli gibi seviyor sonra eve kendimi atıp ağlıyorum. defalarca kez kazadan döndüm o kadar dalgın bitkin biri oldum. tedavi ilaçları ve tirod yüzünden 100 kg oldum diyetisyenim şahit resmen aç yaşıyorum ama veremiyorum ameliyat gerekiyor. bu arada kalp hastalığı yüzünden yoğunbakımda kaldım
ailem çok uzakta anlatıp üzmek istemiyorum zaten aşırı da düşkün değiller bana olmadılar bunun onlar da farkında. nerede hata yaptım bilmiyorumm
geceleri uyumak istiyorum hayalleri kurunca az huzur buluyorum ama sabah anne olmadığım gerçeği yüzüme çarpıyor. işime gidiyorum meslektaşlarım acımasız ve insafsizca laf söz yapıyor . bir arkadaşa durumumu anlattım neden çok çalıştığımı söyledim sandım ki beni anlar aksine resmen dalga geçti ve suratıma çarptı kısırlığımı...
sonra eve geliyorum yorgun bitkin borçları düşünüyorum tedavi masraflarını derken kayınvalidem her hafta bir bahane bulup darma duman ediyor beni en son yalvardım yapma bana gücüm yok kalmadı intihara sürükleniyorum dedim onda bile acımadı yok bebeğin olmuyor yok çalışan kadın kötüdür yok başın açık...
bir yerden ayağa kalkmak istiyorum her yolu denedim psikoloğum senin gibi güçlüsü az her şeyin farkındasın tedaviye devam etmene gerek yok dedi . değilim işte güçlü .
