- 23 Temmuz 2019
- 14.638
- 46.646
- 39
kendimi okudum gibi. konuyu takipeyim. benim de toparlanmaya ihtiyacım var.
Biraz akışına bırakmak sağlıklı sanırım. Eskiye göre ben de kendimi daha çok seviyorum sanırım, dış görünüşüme kafayı takmıştım ki takılacak bir şey de yok aslında, artık bu konuda kendime acımasız eleştiriler yapmıyorum. Bazı insanların nasıl davrandığını, ne düşündüğünü pek önemsememeye başladım. Kendini sevme konusundaki pürüzleri biraz giderdiğimi düşünüyorum. En üsttekileri süpürüp temizledim, derinlerdekiler kaldı hani kendimle baş başa kaldığımda açığa çıkanlar.
Biri bana benzer dertlerle gelse bir konuşma yaparım ki sanırsınız yaşamın sırrını çözmüşüm :)
Mindfullness'a eğildim bir süredir. İyi de geliyor gibi. Ama bu kendini sevme olayı hızlıca olmuyor benim anladığım. Cemre önce havaya, sonra suya en son toprağa düşer ya onun gibi.
Teşekkür ederim güzel mesajınız için.
Ya çok teşekkür ederim. Haklısınız aslında. Bazen çok soğuk sokaktan eve döndüğümde, çok açken yemek yediğimde, ne bileyim karın ağrım geçtiğinde çok zengin hissediyor ve şükrediyorum. Ama bazen işte insan duygularına yenik düşüyor. Ben de toparlanmak için uğraşıyorum. Bazen olmayınca da kendime kızıyorum işte. İnsanlar için bir şeyler yapmak kendimi daha iyi hissettirecek buna inanıyorum, öyle bir alan da arıyorum kendime. Umarım hepimiz kendi sahnemizi bulur, orada devleşir ve çok mutlu oluruz. Babanıza Allah rahmet eylesin, güzel çocuklarınız ve eşinizle çok mutlu olunYazinin tamamini okuyamadim ama şunu bil suam sana yazan benden belki sansli belki akilli zeki guzel hayata sahipsin.Sadece farkinda degilsin belki de.Ben babami kaybetmeden önce off ne bicim hayatim var en kötü hayat benim en buyuk dertler bende derdim.Onu kaybetmeye yakindan o hastanede insanlari gördükçe ne kadar sansliymisim en basit sagligim varmis demeyi öğrendim.Babamin gittigi gun ne kadar dertsizmisim dert ettigim seyler ne küçükmüş yüreğim simdi parca parca dedim.Elimizdekilerin kıymetini bilelim.Psikolojik sorunlarin mi var ben kendimi bildim bileli bunlarla ugrasiom bendr üstüne bir şokla konusmada problem olustu.Ve ben eğitimciyim öğrencilerime ders anlatırken ne zorlanmistim.Ogrencilerimde 16 60 yas arasi ve öğretmen arkadas.Kendime güvenip o dersi bitirmeliydim ama ezik mi hissetmeliydim?Şimdi ait olmadigim bir hayatta 3 cocuklayim diyeceksin ki neden 3 cocuk ilk ikiz oldu diğeri korumama ragmen olmuş kiyamadim.Sen o odadan o evden çıktığın an özgürsün yolunu kendine karsi yanlis fikirlerini degissen belki cok mutlu olacaksin.Ben cikamiom 1 adim atsam kizlarim 2.adimda oglum 3.adimda cok sevdiğim ama anlasamadigim kocamKendine sans ver ve bil sen o yolu değiştirecek kadar özgür sanslisin iş toparlanmana bakıyor.
Hadi bakalım belki biraz kendini toparlamaya ihtiyacı olan insanların fikir aldığı, kendini bulduğu bir başlık olur burası. Çok kişi yararlanırsa çok mutlu olurum.kendimi okudum gibi. konuyu takipeyim. benim de toparlanmaya ihtiyacım var.
Sanat yapabilecek kapasitede biri olarak iyi dileklerimi ilettiğim için üzgünüm. İçsel sorunlarınızı tiyatrolaştırmak isterseniz seve seve oynayarak aybımı kapatmak için canla başla çalışırımevet kiriciydi ama kirilmadim
böyle bir platformda böyle anlasilmalar olacaktir zaten, yüz mimiklerini okuyamiyorum nihayetinde
kast ettigim sey sanat yapabilecek kapasitede olan kisilerin böyle yazabilmesiydi, gercek karin agrisi buna müsade etmezdi. Tabi bunlarim benim düsüncelerim, bu konuda bilirkisi degilim
mutlak kurallar da yok, bu benim bakis acim sadece
kirilmadim bu yüzden, aniden saygimi yitirdim cünkü sana karsi
sorun yok yani, yazmayabilirsin artik
ben de yazmam.
Sanat yapabilecek kapasitede biri olarak iyi dileklerimi ilettiğim için üzgünüm. İçsel sorunlarınızı tiyatrolaştırmak isterseniz seve seve oynayarak aybımı kapatmak için canla başla çalışırım
Mmm siz de sosyla paylaşımı artırmanın iyi geleceğini düşünüyorsunuz. Şimdi fark ettim, karantina öncesi süreçte de çok uzun zamandır arkadaşlarımla bir sosyal aktivite içerisinde olmamışım. Zorunlu yüz yüze gelişler dışında görüşmemişim de. Karantina bitince acısını çıkarayım en iyisi. İyi hissettireceğine inanıyorum. Teşekkür ederim.Tamam kitaba filme meditasyona hobiye vs de ihtiyaç var da.. Bunlar hayattaki önemli şeyler değil ki. Bunlarla tamamen tamamlanan insana şaşırırım zaten. Onlar sevdiğimiz için yapacağımız şeyler. Mesela. ben de İspanyolcayı çok severim fırsat buldukça çalışırken ve sonra anlarken konuşurken eğlenirim. Ama o an eğlenmek için yaptığım basit bir aktivite daha çok.Ve sadece bir araç.
Bana göre insan hayatında çoğu şey sosyal.. Yani biraz arkadaşlarınızla konuşun eğlenin hobilerinizi birbirinizle yapın, ailenize öğrendiklerinizi öğretin, sevgilinizle izleyin filminizi, okulda hocalarınıza sorun aklınıza takılanları bir kurs çıkışında yeni tanıştığınız insanlarla öğrenmeye devam edin ve paylaşın. Bu şekilde her şey anlamlamlaşıyor ve tamamlanıyor bence. Ha herkesçe öyle değildir o zaman sadece yaptığınızdan zevk alıp tamamlanırsınız o da olbilir.
Bu arada eziklik duygusu demişsiniz mesela o da insanlarla ilişkinizle çözülecek bir şey. Daha çok şey bilmek bi yere kadar yarar sağlar ama yeterince konuşcak bilginiz mutlaka vardır. Bu da insanlarla deneyim deneyim.. Diğer insanlarla paylaşıp kendiniz atmak ortaya mükemmel olmayı beklemeyin çünkü iyi ve rahat olmanın en iyi yolu deneyim
Bakın bu açıdan da bakmamıştım daha önce. Böyle düşünmek iyi hissettirdi, teşekkür ederimbence insanı insan yapan tam da bu his. ölene dek öğrenme ve kendini geliştirme isteği. boş başak gibi dimdik durup böbürlenmek yerine hep daha iyisi için adım atmak istemek. biz kadınlar daha yatkınız eksiklerimizi görmeye, o yüzden bence biz bir tık daha insanız ve insanca öleceğiz.
bunun dışında, ailenle yaşadıkların için zaten tedavi görüyormuşsun. atlatabileceğine inan. önce kendine inan ki, bu tamamlanmamışlık hissiyle barış. eksiklerle barışınca beraber yaşanabilir hale geliyorlar. ve seni dibe çekmeyi bırakacaktır bu duygu böylece.
Ben de onu düşünüyorum bu günlerde. Ben de hiç şikayetçi olmadım karantinadan. Birileriyle konuşurken laf olsun diye "Pff bilmem kaç gündür evden çıkmıyorum, ayakkabı giymeyi unuttum ahaha," gibi şeyler deyip durdum. Bitecek diye endişelendiğimi hissettim geçenlerde. Bitecek ve ben kendimi ait hissetmediğim bazı çevrelere dönmek zorunda kalacağım.Ben kafamın içine o kadar dalmış kadar meşgulmüşüm ki ben zaten karantinadaymışım. Arkadaşımla otururken de bir yerde eğlenirkende orda değilmişim, hep kafamın içinde boşluk ve sorunlara odaklıymışım. Güler gibi yapıyormuşum, dinler gibi, anlatır gibi. Hiç bir anımda tam orda değilmişim. Uzun zamandır evdeyim ve ben de hiç birşeye özlem yok sanki hep evden çıkmadan yasıyormusum gibi. Çünkü hiç beynimden kafamın içinden kaçamamışım öncesimde de. Karantinadan hiç şikayet etmemek de bir anormallik. Onu yaşadım.
Bu geçtiğimiz yıllarda bende de vardı ama şu sıralar beni sevmelerini pek umursamıyorum. Eskisi kadar benim hakkımda ne derler kaygılarım da yok. Ben kendi kendimi yiyorum daha çok. Mükemmeliyetçiyim ve şöyle mi böyle mi diye çok eleştiriyorum kendimi. Gelinini bir türlü beğenmeyen, ne yapsa bir bahane bulan gıcık bir kaynana gibi iç sesim var.Bi bana kötü demesin sevsinler beni hissiyatı var içimde.
İyi ki döktünüz içinizi. Konunun size de faydası olursa çok sevinirim. Bakalım en sonunda katarsis başlığına mı dönüşecek konuBiraz uzun oldu ama konunun cevaplarını merak ediyorum
Gelmişken içimi dökeyim dedim sorry
Benim favorim de mars savaşcısıKizimin adinda ay geciyor o kadar diyim
Çok benzer duygu ve düşünceler içindeymişix.Yaşadığınız hisleri tarifinize göre, tam olarak yıllardır hissettiğim şeylerin aynısı.
Bende hep bir boşluk hissi vardır hep. Hayatla ilgili tatmin olmamışlık. Yaşlı ya da ölüme yakın biri gördüğümde acaba hayatından tatmin oldu mu diye düşünürüm hep, herkesin de benim gibi düşündüğünü zannederim ama söyleyince şaşırırlar. Bu tatmin olmamışlık hissi hiç geçmeyecek gibi gelir. Oysa yapmak istediğim bir sürü şey vardır aslında. Bir şeyleri idealize ederim ve onları yaparsam ya da idealize ettiğim kişi gibi olursam hayatımdan tatmin olurum gibi gelir. Ama hiç yapamam. Oğlum doğduktan sonra çocukluk, ebeveynlik hakkında çok okuma yaptım. Bütün bunların çocukluktan geldiğini fark ettim. “Çocuklukta ihmalin izi:Boşluk hissi” isminde bir kitap gördüm. Henüz okumadım ama başlığı durumumu açıklar diye düşünüyorum. Aslında anne babamı çok severim, çok iyi insanlar. Ama eskinin ebeveynlik anlayışları herkeste yaralar bıraktı. Annem hep meşguldür mesela. Ben onu aramasam o beni iki ay aramaz. Babam da tam tersine çok baskıcı be evhamlıdır. İlkokul öğretmenim de sizinki gibi biriydi. Tembelleri döver, ben çalışkan olduğum için beni kayırırdı. Psikoloji ile ilgilendiğinize göre ebeveynlik, çocuk psikolojisi ve yaşamın ilk yılları hakkında okuma yapmak ne yaşadığınıza dair sorularınıza cevap olabilir. Ben oğlum doğduğundan beri az çok çözüyorum ve değişiyorum diyebilirim. Yine de böyle durumlarda iyi bir profesyonel destek ya da terapi almak gerektiğine inanıyorum. Gece vakti, uykuluyum tüm mesajları okuyamadım. Ama bu konu o kadar benim konum ki, ilgiyle takip ediyor olacağım başlığı.
Şu cümleniz tam olarak beni anlatıyor ne eksik ne fazla.Bir şeyleri idealize ederim ve onları yaparsam ya da idealize ettiğim kişi gibi olursam hayatımdan tatmin olurum gibi gelir.
Hiç çocuk psikolojisi, ebeveynlik gibi konularda okumamıştım nasılsa çocuğum yok diye. Ama siz böyle deyince şimdi ilgimi çekti. Bu konuda da okumalar yapmalıyım. Teşekkür ederim güzel önerileriniz için. Umarım sizin de yararlanacağınız bir başlık olur.Psikoloji ile ilgilendiğinize göre ebeveynlik, çocuk psikolojisi ve yaşamın ilk yılları hakkında okuma yapmak ne yaşadığınıza dair sorularınıza cevap olabilir.
benzer seyler hisediyorum bende.tamamen yetistirilme yada travma.ben hep anksiyetem oldugunu dusunurdum pskolgumla konusunca obsesif oldugumu takintili oldgumu soyledi kisaca herseyi kontrol edemeyecegini dusun mukemmelliyetcilik ten kaynaklaniyor bence hep eksik hisetmenHerkese merhaba. Uzun zamandır beraber yaşadığım ve son zamanlarda hep evde olmanın getirdiği boş zamandan dolayı daha çok kafama takılan bir durumdan bahsetmek istiyorum. Ne yaparsam yapayım içimde bir olmamışlık hissi var. Nasıl kelimlere dökmem gerektiğini bilemiyorum zorlanıyorum açıkçası. Örneğin bazen bir yerde çok mutlu bir fotoğraf gördüğümde mideme yumruk yemiş gibi oluyorum. Kıskançlık değil ha, asla içimdeki boşluğu doldurup o kadar mutlu olamayacakmışım hissi. Genel olarak kendimi ezik görüyorum. Yeterince başarılı değilmişim, yeterince kültürlü değilmişim, çevremdeki herkes tüm bu konularda benden fersah fersah ilerideymiş gibi. Ama bu konularda da çalışıyorum yani. 5 yaşında okumayı öğrendim o günden beri deliler gibi kitap okurum, iyi seçerim kitaplarımı da. İyi filmler izlerim. Kaliteli müzik dinlerim. Psikolojiyle ilgilenirim. Yetenekli olduğum konular var biliyorum. Sahnede herkesi kendime hayran bırakırım mesela. Çok güzel şeyler yazarım, edebiyattan, şiirden anlarım. Ama hep bir eziklik var. Çok çok tanıdık ortamlar dışında, ki bazen onlarda bile, fikirlerimi beyan edemiyorum aynı eziklik ve ben kesin yanlış yaparım korkusundan. Dışarıdan çok rahat ifade edebiliyor gibi görünüyorum ama içimde bunları yaşıyorum. Gün sonunda yalnız ve eksik hissediyorum, asla mutlu olamayacakmışım gibi. Sürekli depresif takılan biri gibi düşünmeyin lütfen, çok da espri yaparım çevremdeki insanları güldürürüm. Ama öyle işte hep bir eksiklik, olmamışlık hissiyle beraberim. Yine biraz daha çok seviyorum eskiye nazaran kendimi ama. Ve bir süredir sürekli hiçbir şey yapmadan yatmak istiyorum. Öyle de yapıyorum zaten. Akademik alanda yapmam gereken şeyler var acilen. Okunacak şiir kitaplarım var, yazılacak satırlarım var. Meditasyon ve egzersize başlamam gerek. Yapsam da iyi gelecek bunlar biliyorum. Ama içimde ateşleyici gücü bulamıyorum. Gün boyu pasif bir biçimde yatağıma uzanıyorum, internete giriyorum, akşam yemeğini yiyor uyuyorum. Ve her defasında vicdan azabı çekiyorum bunu yaptığım için. Ama parmağımı kıpırdatacak enerji, coşku bulamıyorum. Anksiyete bozukluğu problemim de var. Bir yıldır cipralex kullanıyorum. Karman çorman oldu farkındayım ama anlatması zor geliyor. Görüşlerinizi, önerilerinizi duymak istedim. Şimdiden teşekkürler.
Sizi önceki konularınızdan biliyorum. Çok güzel bir iş yapıyorsunuz gerçekten. Takdir etmiştim ilk gördüğümde de.Yaa canım. Kanki bişey diyeceğim, karantinada sürekli üretken olma zorunluluğu hissetmek, kendimizden aşırı yüksek beklentilerimiz ve günümüzde insanların sapıklık derecesindeki wellness, mutluluk ve üretkenlik takıntıları da buna sebep oluyor olabilir. Sorununun bir kısmı özgüven eksikliğiyse diğer yüzü bence ruh hastası toplum. Üretkenlik, mükemmellik, zayıflık, güzellik, başarı, hem herkese benzeyelim hem herkesten farklı olalım, rakiplerimizin arasından sıyrılalım kafaları. Bu baskılar da elbette mutsuz ve enerjisiz yapıyor.
Ben de sürekli ne kadar çirkin şişman ve boş bir insan olduğumu düşünüyorum çünkü şu aralar "ev arkadaşımla kavgamı anlatıyorum" filan gibi aptal YouTube videoları izleyerek bisküvi yiyorum. Ne bir okudum, ne bir film izledim, ne de yapmam gereken işleri yaptım. Sağlık olsun napalım yani?
Kesinlikle öylebenzer seyler hisediyorum bende.tamamen yetistirilme yada travma.ben hep anksiyetem oldugunu dusunurdum pskolgumla konusunca obsesif oldugumu takintili oldgumu soyledi kisaca herseyi kontrol edemeyecegini dusun mukemmelliyetcilik ten kaynaklaniyor bence hep eksik hisetmen