- 6 Ocak 2015
- 2.212
- 1.209
- 34
-
- Konu Sahibi ikincielci
- #101
Ne kadar güzel ve doğru bir söz. Bana dua edin hamilenin duası kabul olur. Ya eşim düzelsin ya da ben huzurlu olacağım bir hayatı seçeyim
Ne kadar güzel ve doğru bir söz. Bana dua edin hamilenin duası kabul olur. Ya eşim düzelsin ya da ben huzurlu olacağım bir hayatı seçeyimhayat kisa sizi her halinizle sevecek insanlarla birlikte olun inanin degmez.
Hiç kimsenin yorumunu okumadan, bireysel olarak yorum yapıyorum. Evet boşanmak en kolayı, ancak tavsiyem önce çift terapistine gitmeniz. Ayrıca basınız sag olsun. İlla boşanmayın ya da boşanın diyemeyiz, zira o kapalı kapılar ardında yasadiklarinizi ancak siz bilebilirsiniz. Lütfen kimsenin gazina gelmeyinHerkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu)
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
Bu eleştiriHerkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu)
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
İnanın bir sürü şey çıkarıyor anlamıyorum hiç mi bakmadı evlenirken yoksa şimdi mi batmaya başladı bilmiyorum. İçim çok huzursuz kendisine söyledim aşağılanarak bir ömür geçiremem değersizleştiriyorsun sürekli beni dedim sana artık kendimi kanıtlamak istemiyorum diyor
Adam sizi sevmiyor belliadam sizi sevmiyor bu belli... seven insan kusur görmez... yok yere çabalayıp kendinizi heba etmeyin ... gönderin kendisine manken gibi bir eş bulsun tabi ona bakanı bulursa
Adam sizi sevmiyor belli
Net
Yazmaya gold üyelik vermiyorlar.
Atıldın
Kazandın
Size bi soracağım kısahadi ya vermiyorlarmı? büyük hayal kırıklığı yaşattınız bana.
Sevmiyor diyenlerin yorumlarına saygınduyuyorum ama etkilenmiyorum. Yorumunuz için teşekkür ederim bilinçli bir elden yazılmış görünüyor. Doğrusu eşimin yaptıkları artık benim son noktam oldu. Evliliğimizin başından beri bunlara katlanıyorum artık tahammül sınırım zorlandı. Ve ben bebeğimi kaybettim kimse kusura bakmasın bundan öte bir acı yok (sevdiklerimin ölümü dışında) sırf onsuz bir hayat beni üzecek diye bu eziyete katlanmak istemiyorum. Benim bir mesleğim var saygınlığım var bu yaşıma kadar yalnız yaşadım (29 yaşındayım) her işimi yaptım. Ama eşime kalırsa elinden bir iş gelmeyen beceriksiz insanın tekiyim. Tiklerim var, dağınığım, fiziğim bozuldu(normalde 174 boy 55 kilo güzel fizikli biriydim) yemek yapamıyorum iş yapamıyorum. Böyle bir insanım onun gözünde. Özgüvensiz biri değilim ama eşimin psikolojik baskısı artık kötü hissettiriyor. Üstelik de beni üzgün ağlarken bırakıp çekirdek yedi kendine çay demledi aldı yastığını başka odaya geçti uyuyor. Bir de şimdi değerlendirir misiniz lütfen durumuÇok ağır yorumlar yapılmış ve konu sahibini de çok etkilemiş. Ben "Aman da ne olursa olsun yuvanı bırakmaaağğ" diyen bir insan değilim ama burada direkt "Eşin seni sevmiyor taam mıaa" diyemeyeceğimiz kadar fazla faktör var. İşin içinde bir yas süreci olduğunu unutuyorsunuz.
Çok kısa bir süredir evlisiniz ve daha birbirinize alışamadan siz hamile kalmışsınız ve bu hamilelik sürecinde de bebeğinizi kaybetmişsiniz. Şu an hala yas sürecindesiniz, iki taraf da çok ağır bir imtihandan geçiyor aslında. Yaşadığınız bu travmatik yas sürecinin acısını birbirinizden çıkarıyor olabilirsiniz. Yani evet uzaktan eşinizin size yaptıkları çok acımasızca geliyor ama biraz altını eşelediğimizde muhtemelen onun da ağır bir buhran geçirdiğini görebiliriz gibime geliyor. Ben buradaki fevri yorumlarla acele karar vermemenizi ve işin ehli bir evlilik terapistine danışmanızı öneririm (mümkünse psikolog olsun ve eğitimlerini iyi araştırın).