Haklısınız üstelik gitme sebebi de tamamen inadından dolayı. Yani gitmeyeceğim demişken ben evden habersiz çıktım diye ayrılması kadar çocukça ve manasız birşey olamaz. Bütm belirtiler maalesef narsizmi gösteriyor ve tedaviyi asla kabul etmeyecek biliyorum ki hayatta onun kadar mükemmel insan olacağı ihtimaline dahi inanmazElbette ancak uzman bir psikolog, terapi sonunda narsisizm teşhisini koyabilir. Hemen terapiye başlama imkanınız olmayabilir. Alanında uzman terapisti bulup seanslara başlayan kadar sürekli okuyun sizinle paylaştığımız siteleri, inceleyin, benzer durumlar farkediyormusunuz, yaşanmış olaylardan edinilen tecrübelerin çok yararı olur. Okurken sizde bir sorun olmadığını görmek ve bu farkındalık bile içinizde bir ferahlık yaşatır. Terapi sonunda teşhis inşallah narsisizm ile sonuçlanmaz. Diğer taraftan ya narsisist değilse diye düşünelim. Verdiği tepkileri, evliliğinde sorunlar varken evden gitmesini, es olarak seçtiğiniz birine yakistiriyormusunuz? Bu yaşadıklarınızi hazmedebilecekmisiniz? Evlenmeden once tarzini farketmeyip es olarak seçtiğiniz bu adamın ilerde çocuğunuzun babası olarak görmek istiyormusunuz? Sakin sakin uzun uzun düşünün, boşanmak için çok acele etmenize de gerek yok, ilerde pismanlik yasamamak icin, icinize sindire sindire uzun uzun düşünun
Sizin hayır sandığınız şer; Şer sandığınız şeyde hayır vardır ALLAH (C.C) bilir siz bilmezsiniz. Şuan evde olmamasında da bir hayır vardir belki. Yanlız kalmaniz; kafanızı dinlemenize, daha sağlıklı dusunebilmenize bir fırsattır belki, şuanki psikolojinizle zorda olsa olumlu düşünmeye çalışın. Nihai kararınız ayrılmak bile olsa üzülmeyin.. Bu süreçten geçmiş biri olarak söylüyorum. Cok zor gerçekten uzulmemek elde degil biliyorum ama geçiyor buna inanin olurmu❤Haklısınız üstelik gitme sebebi de tamamen inadından dolayı. Yani gitmeyeceğim demişken ben evden habersiz çıktım diye ayrılması kadar çocukça ve manasız birşey olamaz. Bütm belirtiler maalesef narsizmi gösteriyor ve tedaviyi asla kabul etmeyecek biliyorum ki hayatta onun kadar mükemmel insan olacağı ihtimaline dahi inanmaz
Sağolun tabi hayırlısı ne ise o olsun. Gitti diye üzülmedim zaten sadece gidiş sebebi çok itici ve sinir ozucu. Gitmesini ben istmiştim gitmemişti bir gün önce. Şimdi de inadından gitmesi gerçekten çocukta. Ama ddiğiniz gibi kafa dinliyorum rahatım gerilmiyorum.Sizin hayır sandığınız şer; Şer sandığınız şeyde hayır vardır ALLAH (C.C) bilir siz bilmezsiniz. Şuan evde olmamasında da bir hayır vardir belki. Yanlız kalmaniz; kafanızı dinlemenize, daha sağlıklı dusunebilmenize bir fırsattır belki, şuanki psikolojinizle zorda olsa olumlu düşünmeye çalışın. Nihai kararınız ayrılmak bile olsa üzülmeyin.. Bu süreçten geçmiş biri olarak söylüyorum. Cok zor gerçekten uzulmemek elde degil biliyorum ama geçiyor buna inanin olurmu❤
Herkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu)
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
EDIT: kocamla sabah konuştuk ve yine anlaşamadık ayrılmaya karar verdik. Ben ona tedavi olalım terapi görelim dedim ama o saçma sapan şeylere kızıp yine bin türlü aşağılamayla beni istemediğini söyledi. Üstelik oturduğumuz evi istiyor karşılığında yarısı ederinde bir arsayı bana veriyor evdeki eşyalarla birlikte. Aileme söyleyeceğim ama içimden birşey yapmak gelmiyor şu an.
Evlendiğiniz ilk zamanlarda da böyle miydi? Yoksa sonradan artarak devam mı etti? 16 sene çok uzun bir süre. Yeterince yıprandıgınizi düşünüyorum. Hatta bu vakte kadar ruh sağlığınızı koruyabildiniz mi? Size tek kelime kuracağım. Boşanın. Kendi değeriniz, geleceğiniz, çocuğunuz için en doğrusu bu.Herkese merhaba, sağlıklı düşünemediğimi hissettiğim için fikir almak adına buraya yazıyorum. Elbette kimsenin lafıyla hareket etmek değil amacım sadece göremediğim düşünemediğim noktalarda yardımınıza ihtiyacım var.
Konu şöyle;
Biz 16 aylık evliyiz ve maalesef kasım ayında 9 aylık bebeğimizi karnımdayken kaybettik(sebebi çok uzun lütfen sormayın üzüyor beni bu konu)
Eşim çok aşırı dikkatli, titiz, misofonya(sese aşırı duyarlılık) hastası.. her işime her konuya karışıyor asla memnun olmuyor sürekli eleştiriyor. Aklımda kalanları sıralamak istiyorum unuttuklarım da vardır emin olun:
Dişimi nasıl fırçalayacağım,
Evi nasıl süpüreceğim,
Yemeği nasıl yapacağım,
Kendimi neyle yıkayacağım,
Tezgahı neyle sileceğim,
Dolaba eşyaları nasıl yerleştireceğim...
Bunlar yetmez gibi bir de fiziksel eleştirileri var sürekli. Neymiş kamburmuşum, göğüslerim sarkmış, selülitim varmış..
Bugün konu öyle bir yerden patladı ki artık dayanamadım ve boşan daha iyisini al o zaman dedim. Bir haftadır onun bu eleştirilerinden kurtulmak güzel olabilmek için. Hem kendime hem ona güzel görünmek için spor yapıyorum. Bugün dışarıda işleri vardı( ben analık izni kullanıyorum o da izinde ve bir süredir evde) geri geldiğinde yemeğe başladım gündür spor yaptığım için bir iş yapmadım zaten 4 saat dışarıda durdu alt tarafı. Bu evrede ben spor yaptım duş aldım çamaşır topladım astım ve dinlendim. Neymiş evi o yokken neden süpürmemişmişim, sorumluluklarımı bilmiyormuşum, zaten elimden bir iş gelmiyormuş herşeyi o düzeltiyormuş, yemeklerim güzel değilmiş. En sonunda yeter be dedim herşeyi sıraladım o da tamam olmuyorsa olmuyor boşanalım dedi ben içeride o başka yerde oturuyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz yorumunuz nedir?
İçimden “ben bebeğimi kaybettim kimse önemli değil ne yaparsa yapsın” hissi geçiyor sürekli mantığım çok çalışmıyor. Lütfen yardım
EDIT: kocamla sabah konuştuk ve yine anlaşamadık ayrılmaya karar verdik. Ben ona tedavi olalım terapi görelim dedim ama o saçma sapan şeylere kızıp yine bin türlü aşağılamayla beni istemediğini söyledi. Üstelik oturduğumuz evi istiyor karşılığında yarısı ederinde bir arsayı bana veriyor evdeki eşyalarla birlikte. Aileme söyleyeceğim ama içimden birşey yapmak gelmiyor şu an.