Sanırım artık bir ailem yok


Ben de ilk birkaç ay yaşanılan acıdan, yeni hayatlarına alışma sıkıntısından olduğunu düşündüm. Ancak araba ve buna benzer birkaç olay daha yaşadıktan sonra mevzunun acıyla, en azından sadece acıyla alakası olmadığını anladım maalesef.
 
Lutfen ogluna sahip cik
Yegenlerinin durumuna cok cok uzuldum , allah hicbir cocugu annesizlikle sinamasin
Ama senin icin oglun en degerlisi , onun uzulmesine , ikinci.plana atilmasina izin verme yoksa ruhunda onarilmaz yaralar acilir kuzucugun
 

Yeğenlerim inanılmaz derecede şımarık ve sınır bilmeyen çocuklar oldular zaten. Kendi annelerinin verdiği eğitim ve terbiyeden eser kalmadı. Bir şey demeye kalksam "zaten anneleri yok sen ne duyguszsun" tepkisini alıyorum. Karışmıyorum artık bu konuda. Durmadan şımarık olmalarından ve yorulduklarından şikayet edip öneride bulununca da kabul etmiyorlar.

Evet asla memnun olmuyorlar. Asla yeterli gelmiyor yaptıklarım. Az evvel annemle kavga ettim telefonda. Bana neden soğuk ve mesafeli olduğumu sordu. "şaka mı bu anne bir de soruyor musun" dedim. Araba konusunu açtım. Bu bariz evlat ayrımı anne dedim. İki oğlu kullanırken kaza ve ceza aklına bile gelmezken kızı aldığında geliyor aklına. Nasıl bir iyi niyet beslemeliyim bu durumda dedim. Ne fesatlığım kaldı ne art niyetim. Ben yanlış anlıyormuşum her şeyi. Sor bakalım babana belki derinlerde bir sebebi vardır dedi. Anne sen haksız olduğunuz her durumda derinlerde sebep bahanesi sunuyorsun. İnan artık sebepleriniz umurumda değil dedim. Benim kardeşim benim arabamı istese, kocamı boşar yine de kardeşime hayır diyemezdim. Aramızdaki fark bu. Ben gemileri yakarım ailem için ama siz asla benim hakkettiğim değeri vermiyorsunuz dedim. Tabi ki kabul etmedi ve kapattı telefonu.
 

İnanın yoruldum anneme bu konuda laf anlatmaktan. Hemen savunmaya geçiyor ve "sen kendi oğluna bak. Terbiyesiz laf dinlemiyor. Bir de yeğenlerin için akıl veriyorsun" diyor. Yani ben Yeğenlerim için doğru olan davranışı söyleme hakkına sahip değilim çünkü kendi oğlumu düzgün yetiştiremedim. Evet oğlum hırçın ve hareketli ama ben bu durumu değiltirebileceğimi düşünmüyorum. En azından fıtratın değişmeyeceğini biliyorum.
 

Az önce annemle tartıştım telefonda. Ben art niyetliymişim. Babam belki bambaşka düşünüyormuş. Derinlerde başka sebepleri varmış belki. En muhteşem savunması budur. Derinlerde bilinmeyen sebepler. Bir de bilmediğiniz şeyler var der haksız olunca. Mevzuya gizem katınca kendimi sorgulayacağım çünkü haksız mıyım diye.
 

Benim ailem de çok sık yapar bana bunu. Kendi adıma beni mutşu edecek ne yapsam "AA cenaze var olmaz." "aa millet ne der çok bencilsin" "aaa ayıp olur öyle düşüncesizlik yapıyorsun" vs. Örneğin kendi bunalabilir gezebilir ama ben gezersem acı varken ne gezmesi. Kendi bir düğüne katılabilir ama ben gidersem yengem ölmüş ne düğünü.

Yengem yoğun bakımdayken oğlumu bırakıp gidemedim. Bakacak Kimse bulamadım. Ama önceki hafta zaten yanındaydım. Bana yapmadığını, demediğini bırakmadı annem. Evlat bir bende yokmuş, oğlum için yengemi kırmışım. Ne biçim insanmışım vs. Ki yengemin bilinci kapalıydı ve görüş yasaktı. Gitsem de yapacağım bir şey yoktu. Asıl derdi tabi ki oğlumu birilerine atıp oraya onu teselli etmeye yardım etmeye gitmemdi. Millet desin ki bak oğlunu bile önemsemeden anasını teselli etmeye gelmiş ne fedakar evlat. Hatırladıkça bunları mideme ağrı giriyor...
 

Annem bana vicdan azabı yaşatmakta ve acaba ben mi hatalıyım diye sorgulamamı sağlamakta oldukça başarılıdır. Mutlaka ben yanlış anlamışımdır. Muhtemelen bu olayda da yine ben haksız olacağım.
 

Teşekkür ederim. Ben aileme karşı dik duruş sergileyemiyorum maalesef. Çocukluğumdan beri duygu sömürüsü yapmaları ile alakalı bir durum olabilir. Lakin hep acaba ben mi yanlış anlıyorum diye düşünüyorum. Bu kendimi sorgulama hali de onlara sonunda hak vermemle sonuçlanıyor. Olayları olduğu gibi yazdım ki ben mi yanlış anlıyorum diye dışarıdan bir fikir alayım.

AZ önce konuştum annemle. Yine ben art niyetli ve yanlış anlayan oldum mesela. Babam arabayı sakınmamış belli başka sebepleri varmış ben anlamamışım.
 

Boşuna laf da anlatmaya çalışma bence.
Yav he he modunda takılıyorum ben artık
Ve gerçekten umrumda değil
taa oradan neden benim canımı sıkmalarına huzurumu kaçırmalarına izin vereyim?
Her gün telefonla arıyorum, havadan sudan konuşuyorum, hayatımın detaylarını anlatıp ağzına asla laf vermiyorum. Çünkü sonradan aleyhime kullanılıyor bir tartışmada. İhtiyacını soruyorum, davet ediyorum falan o kadar.
Eskiden saatlerce telefonda eşime laf sayılmasını ve durmadan kalbimi kıracak lafları dinlerdim şimdi müsaade etmiyorum.
Aramız böyle pek bi iyi oldu
48 saatten fazla aynı ortamda da durmuyorum çünkü özlem giderince başlıyor memnuniyetsizlikler. Böyle tam tadında oluyor
Yeğenler için de;
Mesela piknik gibi, lunapark gibi çocukların evde olmayacağı bir yere götürürsün hepsini.
Hem oynarlar hem stres atarlar hem de evde olan sıkıntıları yaşamazsın.

Elinden gelenin fazlasını yapmışsın, evlatlık görevlerini biraz daha mesafeden devam ettir derim
 

Şu yazdıklarınızın aynısını yaşıyorum :) eksiği var fazlası yok. Bu kadar mı aynı olur tepkiler konuşmalar. En azından yalnız değilmişim onu anladım sağolun.
 
Kaybınız çok acı,Allah sabırlar versin.
Ailenizi son derece haksız buldum.
Tüm torunlarına merhamet ve sevgi dolu yaklaşmak bu kadar zor olmamalı.
Elbette yeğenlere hassas olunur ama bu hassaslığı diğer toruna kötü davranarak göstermek doğru değilki.
Gönülleri geniş değilmiş.

Babanızın mantığı da çok çok ilginç.
Evlat evlattır,evlenince değişen bişey olamaz.
İlle değişecekse daha sıkı bağlansaydı,siz onun "kız çocuğusunuz" .

Yerinizde olsam biraz seyreltirdim gitmeleri.
Ve çocuğum 'gereksiz' yere azarlandığında ufak da olsa tepki verirdim.
Bu süreçte de abimle irtibatımı azaltmazdım.Yeğenlerimi sık sık sorardım.
 

Abimle iyiyiz. Yani kardeşimle olduğu kadar değil ama samimiyiz yine de. Hiç kavga etmedik, sorun yaşamayız. Sık sık arıyorum abimi zaten. Ancak o biraz nasıl diyeyim saftır. İyi niyetlidir fazlasıyla. Ona yansıtmak istemiyorum o yüzden hiçbir sorunu. Etkileniyor fazlasıyla.
 

Evet gittiğim uzman da çocuğunuz büyümeden herhangi bir teşhis koyamayız demişti. O yüzden beklemedeyim. Hoş, oğluma otistik diyen bile oldu alakası olmadığı halde. İnsanımız her şeyi çok biliyor maalesef.
 

Benzer şeyleri anlatınca annem bana kindar diyor. Sanki çok kolay çocukluk travmalarını silip atmak. Asla kabul etmiyorlar ayrım yaptıklarını. Ne desem boş o yüzden. Sadece evladımın yıpranmasına müsaade etmeyeyim yeter.
 

Annem ısrar ediyor kalmam için. Ben d eçok istemiyorum uzun uzun kalmayı. Bana zulüm oluyor ama annem ısrarla burası senin ailenin evi gelip hemen dönme. Kal yanımızda diyor. Yapılacak ütü, temizlenecek ev varsa demek ki.
 
siz de sırf hizmet için dediğini bile bile kalıyorsunuz o zaman.
 

Kızıyorum böyle ailelere, sizin çocuğunuzda küçük ve bazı şeyleri anlama kapasitesi yok
Yeğenlerinizin kaybı çok acı ama bu kaybı diğer çocuğu ezerek telafi edemez kimse aksine oğlunuzun da yara almasına sebep olur, o yüzden evladınızı götürmeyin bence.