Sanırım artık bir ailem yok

Şu laftan sonra benim için biterdi ne ölüme ne ölüne der kestirir atardım.

Bu zihniyete aşina olduğum için o kadar keskin çıkışlar yapamıyorum. Zira ona göre o tertemiz bir niyetle "çocuklar babalarından ayrılmamalı. Baba yaşıyorken onun tarafında hayatını sürdürmeli" demek istiyor. Lakin alt metinde "soyu neredeyse oraya aittir" fikri de var. İnanın ben kemikleşmiş sığ düşüncelerini değiştirmelerini beklemiyorum artık. Kabul ettim onları oldukları gibi. Sadece oğlum, benim yaşadıklarımı yaşasın istemiyorum. Nerede değer görüyorsa orada bulunsun istiyorum.
 

Zihniyetleri yengemin vefatından önce de aynıydı ama davranışları böyle değildi. Oğlumu sever ilgilenirlerdi. Beni kıracak davranışları olmazdı. Lakin şimdi yeğenlerime olan hassasiyetlerinden ötürü ben ve oğlum aile dışında kaldık :) denge sağlayamıyorlar ne yazık ki.

Abimin acısı çok taze. Onu karıştırmak istemiyorum bu olaylara. Zaten üzgünken bir de bu sorunlara uğraşsın istemiyorum. O yüzden sadece destek amaçlı konuşuyorum.
 
Gidip gelmeyi kes ya da birkaç saat git bari öyle kalma yazık çocuğa.
 

Gelecek adına en korktuğum şey sizin yaşadıklarınızı oğlumun yaşaması. Öte yandan oğlum ezilmesin diye uğraşırken kötü ve ilgisiz bir hala olmaktan da korkuyorum. Zamanla içimde biriken öfke ve oğlumu koruma içgüdüsü yeğenlerime karşı mesafe oluşturur diye korkuyorum..keşke çocuklar annesiz kalmasa...
 

O zaman ben yine zaman diyeceğim. Acılar çok tazeyken yapılacak her yorum eksik kalır.
Söylenecek her sözün eksik kalması gibi. Zamanla bu duruma alışıldıkça sevgilerini tekrar göstermekten kaçınmayacaklardır eminim. Sonuçta her ne olursa olsun onlar sizinde aileniz. Siz eşinizi kaybetmiş olsaydınız ( Allah gecinden versin, uzun ömürler versin) aynı yakınlık ve hassasiyet size gösterildi sanıyorum zihniyet ne olursa olsun.Her ne kadar kayıp hepinizin kaybı olsa da, aileniz kendilerini daha fazla sorumlu hissediyorlardır. Abiniz o evde onlarla yaşıyor, çocuklar her an onların yanında. İnsanın baktıkça içi parçalanır.
 
Bu yaştan sonra degismeyecekler.o yüzden düşünüp üzülmeyin.
Gitmeyin kalmayın .hele beş gün nasıl kalabiliyorsunuz ?
Gittiğiniz zaman günübirlik gidin dönün .size el muamelesi yapan aileniz için cok ta kendinizi hirpalamayin derim
 

Aynen söylediğiniz gibi aslında durumları. Çocuklar ufak bir şeye ağlasa onların içi parçalanıyor. Anlamaya çalışıyor ve hak veriyorum aileme inanın. Orada kaldığım bir gün küçük yeğenim gece uykusunda "annem gelsin artık" diyerek ağlamaya başladı. Oğluma sarılıp uyuyordum diğer odada. O an utandım oğluma sarılmaktan... Ailem her gün her an yüzleşiyorlar bu acıyla. Kolay değil yaşadıkları. Ben anlıyorum onları da keşke biraz da onlar empati kursa...

İnşallah dediğiniz gibi zamanla oturur her şey. İnşallah en büyük yarayı alan ama yine de en sağlam durmak zorunda olan ben olmam her zaman olduğu gibi. Hani ailenin "sağlam duran, kimseye ihtiyaç duymayan" bireyi olmaya alıştım da, hiç olmazsa arada benim de duygularım olduğunu hatırlasalar :)
 

Bilmiyorum sürekli kendimi sorguluyorum acaba ben mi abartıyorum, acaba yanlış mı anlıyorum, acaba alınganlık mı yapıyorum diye. Biraz da bu yüzden açtım konuyu. Haksızlık ediyorsam bileyim diye. Önceleri bir hafta kalıyordum, anneme onlarca kez dil dökmenin sonucunda beş güne indirebildim.
 
Eşinizin ağırlığını hissettirin.
Yani kalmama sebebini ona atabilirsiniz eşim yemek hazirlayamiyor.eşim kalmamizi istemiyor.eşim çocuğundan çok ayrı durmak istemiyor gibi.
Saygı duymuyorlar size.yazdıklarınızdan anladığım kadarıyla.ayrıca arabayı esirgemek fln.tabii ki haklı olduğunuz çok net anlasiliyor
 

Evet ne benim ne eşimin hiçbir kararına saygı duymazlar. En doğru, en mükemmel onlar çünkü :) eşim oğlumuza çok düşkün ve çok özlüyor ben oradayken. Bu durum ailem tarafından "buldumcuk işte. Sanki ölecek az ayrı kalsa" şeklinde yorumlanıyor. Eşim oğluma karşı çok hassas ve ilgili. Sık sık arar sorar. Ne yaptığını bilmek ister. Bu durumda annem tarafından "görgüsüzlük" olarak yorumlanıyor. Erkek adam bu kadar anne gibi davranmazmış. Amacı beni ikinci plana atıp çocukla ilgili yönlendirmeye hakimiyet kurmaya çalışmakmış :) çok güzel niyet okur ailem.

Eşimin uzun süre bizden ayrı kalmak istemediğini söylediğim bir anda da, annem mevzuyu aileden esirgemeye bağladığı için artık bu hususta konuşmuyorum onunla.
 

Birazdan bende ağlayacağım sanırım inanın yorum yaptıkça ve sizin yorumlarınızı okudukça benim gözlerim doluyor.
Abim var çok sevdiğim evlendi şimdi dünya tatlısı bir yeğenim var 4 aylık çocuğa resmen bitiyorum. Çok mutlular. Olayda direk zihnim onlarla bağlantı kuruyor, empati yapıyorum ağlayacak gibi oluyorum. Çok zor çok...

Siz, ben, bizim gibi insanlar yani düşünceli insanlar kendileri bir şeyler yaşasa bile hep diğerlerini daha çok düşünürler, daha çok anlamaya çalışırlar. Aslında biz çok şey veriyoruz karşı tarafa ama alınanla orantısız olunca, insan durup sorguluyor. Bana ne zaman sıra gelecek diye ? Sizi çok iyi anladığımı söylesem. Ve hafızam beni yanıltmaz çok önceden yorumlarınızı biliyorum sizi tanıyorum diyelim bu forumda. Gerçekten çoğu kez yorumlarınızı görürdüm ve güçlü karakteriniz hep ortadaydı. Sizi bu konuda takdir ediyorum.

Aileniz anlayacak, belki içten içe biliyorlar ama her içimizden geçeni dışa vurmuyoruz. Mesela annemi babamı çok seviyorum ama babama bir kere bile seni seviyorum dememişimdir. Anneme her gün sarılırım, babama da sarılmak isterim ama yapamam. Davranışa ve söze dökemem ama kalbimdeki yerini bi bilse keşke.
 

Birde çok özel değilse eşinizi sevmediklerini yazmışsınız, bir sebebi var mı? Direk açık açık söylüyorlar mı sevmiyoruz diye veya hep kusur bulma şeklinde mi?
 


Heh son paragrafınızda bende film koptu. Çok bile tuttum kendimi. Ben babama sadece gelinlikle evden çıkarken sarıldım. Onun dışında hatırlamam sarıldığımı. Zaman zaman anneme sitem ederdi "kızım bana niye hiç sevgisini göstermiyor" diye. Bne aldığım onca yaraya, yaşadığım o kadar travmaya rağmen gel deseler koşa koşa gidecekken, sevgimin ve bağlılığımın sorgulanıp eleştirilmesine tahammül edemiyorum.

Annem hep bununla övünür. Benim evladım bana bir kez bile sesini yükseltmedi, beni asla kırmadı der her toplumda. Ah ben ne kadar kırıldım, kaç kere parçalanıp tek başıma ayağa kalktım bir bilse. Görünüşte ailenin Erol Taş şahsiyeti benim. Mantıkla hareket eden, duyguları alınmış despot kişiliği benim. Annem pek duygusal, pek içli. Keşke anlasalar duyguları dile getirmenin, empati yoksunu olmaktan daha iyi olmadığını. Kırmamak için yüzlerce ihtimali beyin süzgecinden geçirmeye çabalarken duyguları göstermeye mecalin kalmadığını...
 
Birde çok özel değilse eşinizi sevmediklerini yazmışsınız, bir sebebi var mı? Direk açık açık söylüyorlar mı sevmiyoruz diye veya hep kusur bulma şeklinde mi?

Açık açık söyler annem sevmediğini. Söylerdi daha doğrusu iki ay öncesine kadar. Bir gün dayanamayıp "sen kendini dünyanın merkezinde sanıyorsun ama inan eşimle ilgili hislerinle ilgilenmiyorum. Sevmediğini anlamayacak kadar aptal değilim. Lütfen belirtme bunu" dedim ve bunu yapmayı bıraktı. Kusur bulmaya devam tabi her fırsatta :)

Sebebi eşimi bana yakıştıramıyor olmaları. Görsel olarak. Mesleki açıdan vs. Bana iltifat etme amacı güderek "sen profesörle evlenirsin sandık ama aldığın tipe bak" deyip eşimi aşağılar annem. Eşim yakışıklı bir adam değil ki benim böyle takıntılarım hiç olmadı. Severek evlendim ailemi ikna etmek çok zor olsa da. Hoş, şu an evliliğim de mükemmel değil. Sarsıldı fazlasıyla. Ancak annem ve babam eşimi eleştirebilecek durumda değiller...
 

Onu babamda söylerdi bazen şakayla karışık ya bu çocuklar neden hep sana sarılıyor ne var bu annede bu kadar diye. Hemen gidip babama da sarılırdım ama kısacık. Babamda annesiz büyümüş. Anne bu kadar tatlı bir şey mi diye sorardı bize, keşke annem olsaydı derdi kocaman adam. Aman nereden ne anlatıyorum işte herkes kendi yaşadığı hissi mi biliyor acaba?

İletişim kopukluğu araya giriyor çoğu zaman. Yansıtamıyoruz hisleri, geçiremiyoruz karşı tarafa. Zaten söze dökülünce, ağızdan çıkarken çok yavan kalıyor. Ruhsuz anlamsız bir şey söylemişsin gibi. Anneniz ve babanızın en büyük engeli belki de zihin yapıları, o zihin kayıtları sevgilerini gösterememe, kız çocuğunu biraz el görme. Bunlar önlerinde bir set, engel oluşturmuş belli ki. Zamanında yapılmayan şeyler de şimdiden sonra yapılsa bile nafile.
Aslında sizin birikiminiz bu noktaya getirmiş sizi bu son yaşadığınız adete tuzu biberi olmuş. Ne diyelim umarım çok geç olmadan farkına varırlar bazı şeylerin. Sizi büsbütün kaybetmeden evvel. Yani fiziken yanlarında olmanızı kastetmiyorum, ruhen.
 
Son düzenleme:

Ne olursa olsun seçiminize saygı duymaları gerekir. Bir insana bir şeyi bir defa söylersin, ama o insanın hayatını senin doğruların senin kararların neticesinde yaşamasını bekleyemezsin. Bak ne güzel siz söyleyince dile getirmekten vazgeçmiş. Bazı noktalarda düşüncelerine etki edebiliyorsunuz demek. :)
 
Başınız sağ olsun. Yeğenleriniz çok küçük elbette. Ve herkes büyük bir acı yaşamiş. Ancak ne olursa olsun sizin önceliğiniz çocuğunuz ve eşiniz olmalı. Sizi bu kadar yıpratan hor gören insanları (her kim olursa olsun) 2 ayda bir görseniz de olur. Varlığınızı umursamıyorlar. Belki yokluğunuzda kıymetinizi anlarlar. Kuran'da dahi evlat ölene dek anne baba sorumluluğundadır. Büyüdü evlendi vs. bunlar onların size olan sorumluluğunu ortadan kaldırmıyor. Ki bir de evlat ayrımı yapıyorlar. Allah onlara akıl fikir vicdan versin inşallah... Üzmeyin güzel kalbinizi. Eşinize evladınıza sıkı sıkı sarılın. Sizin gerçek aileniz onlar..
 
Gitmeyin acikve net.madem siz kizsiniz ve el oldunuz yazik sizin cocugunuzun cani yok mu.anneniz babaniz resmen ayrimcilik yapiyor.torunlari degil mi hic mi sevmezler.ikiyegeninize cok uzuldum anneleri yok artik cok aci Allah rahmet etsin.ama bunun acisi cocuktan cikarilmaz ki.gtmeyin bir sure.cocukla heryere gidilmiyor hele yatili misafir imkansiz.en iyisi kendi evin.haklisiniz babaniz cok zalimmis.boyle babalara uyuz oluyorum ve babama bin kez sukur ediyorum.
Allah size sabir ailenize merhamet versin.yarinbirgun sizin elinize kalirlar utanirlar Allahin adaleti...
 
Benimmde babam sevgili oğullarını daha çok sever annem bana düşkündür ama babam olse mezarına gitmem o derece kırgınım ona bir de ben kardeşimi anneme babama bile azarlayan siz nasıl izin veriyorsunuz bir çocuğa anası babasından başkası laf söyleyemez ortalığı birbirine kararım valla sevgilimin annesi torunlarını azaeliyinca bile içten içe kızıyorum düşünüyorum benim çocuğum olsa kavga çıkarırım diye siz de giderken goturmeyin ogkunuzu sorduklarında anneannem dedem beni sevmiyor ben gitmek istemiyorum hal ama babaanneme gitmek istiyorum dedi dersiniz
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…