- 2 Kasım 2013
- 7.797
- 37.043
-
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #21
İnanın bu duruma bile müdahale etmiyorum. Zira tepki vermeleri, tuhaf tuhaf bakarak "bu nasıl bir çocuk yahu" diye uzaylı mumalesi yapmalarından daha fazla kıramıyor beni.
Ayrıca bir anne dururken hic kimse bir çocuğu azarlayarak terbiye etmeye çalismamali.Kim olursa olsun bu net.
Annelik çok hassas bir olay.
Hislerinizde çok haklısınız.Herkes haddini bilecek.
Diğer çocukların annesiz kalmalariyla sizin çocuğunuza davranışları alakasız. Sizi yeterince sevmiyorlar ve saygı da duymuyorlar belli ki yoksa bu şekilde davranamazlar. Ayrica kimse bir cocugu oyle azarlamamali. Hele annesinin yanında olursa bu, siz onun şiddet görmesine izin vermişsiniz gibi (ki öyle bence) algılar ve çocuğunuz da şimdi sizin ailenize karşı hissettiğiniz gibi hisseder.Merhaba hanımlar
Bu konuyu defalarca açmaya yeltenip her defasında "bencillik yapıyorsun idrak" diyerek göndermekten vazgeçtim. Ancak artık sahurda bile acıların kadını modundan sıyrılamadığım için yazmak istedim.
Yaklaşık 7 ay önce ailemiz için çok büyük bir kayıp yaşandı. Benim dostumu, abimin eşini genç yaşında kaybettik. Hala acısını sindirebilmiş değiliz. Geride iki küçük yeğenimi bıraktı. Kuzularım ya kabullenmek istemiyorlar ya da farkında bile değiller. Küçüğü 3 yaşında onun haberi bile yok annesini kaybettiğinden. Ara ara neden hala hastaneden çıkmadığını soruyor bize... Neyse bu konuda hala konuşamıyorum. Asıl konuya geçeyim.
Yengemin vefatından sonra abim çocuklarla birlikte ailemin yanına taşındı. Böyle büyük bir acının ardından adapte olmakta zorlanıyor herkes. Elimden geldiğince destek olmaya çalışıyorum 2 saat uzaklıkta ikamet etmeme rağmen. Yol uzun, özel aracımız yok ve oğlum asla otobüste durmuyor. Dolayısıyla sık gidemezsem de gittiğimde en az beş gün kalıyorum ailemde.
Gel gelelim her gittiğimde berbat bir psikolojiyle geri dönüyorum. Oğlum iki buçuk yaşında ve inanılmaz hareketli bir çocuk. Ailem tarafından sıkça eleştiriliyor, uzaylı muamelesi görüyor. Önceleri duymazdan gelmeye çalışsam da yengemin ölümüyle birlikte yeğenlerime gösterilen (gayet normal ve olması gereken) alaka ile birlikte oğlum daha fazla dışlandı. Öyle ki yeğenlerim kıskanmasın diye asla oğlumu sevmez ve ilgilenmezler. Ben oğlumun temel ihtiyaçlarını karşılarken bile sürekli beni uyarırlar. "ilgilenme oğlunla yeğenlerin kıskanır. Onlarla ilgilen" şeklinde. Ki ben elimden geldiğince hassasiyet gösteriyorum. Yeğenlerim, benim de canlarım...
Ancak takdir edersiniz ki benim oğlum da küçük. Zaten ailem tarafından sürekli azarlanan ve ilgilenilmeyen bir çocuk. Bir de annesi olarak ben ilgilenmeyince daha da hırçınlaşıyor. Üzülüyorum haliyle... Babam sürekli kıyas yapar. Yeğenim kabul edilmeyecek ve uyarılması gereken bir hareket yaptığında "annesi yok onun yapsın" derken o esnada ufak bir yaramazlık yapan oğluma sert çıkış yapabiliyor. Bir yandan yeğenlerim için fazlasıyla üzülürken, öte yandan ailemin bu tutumu karşısında oraya gitmek dahi istemiyorum.
Gelelim beni günlerdir ağlatan son olaya. Ailemin oturduğu semte çok uzak olduğum için geçen hafta annem bana bir fikirle geldi. "kızım siz bir şekilde buraya gelin iftara. Sonra bizim arabayla dönersiniz gece. Kardeşin bir ara alır arabayı" dedi. Tamam dedim. Nihayetinde iftarı açıp o saatte 2 saatlik yolu toplu taşıma ile dönmek imkansız. Bir şekilde gitmek de çok zordu ancak eşimi zorla ikna ettim. Zor olan kısmı da, annem eşimin çalıştığı sektörle alakalı evine bir eşya istedi. Bizi maddi açıdan oldukça zorlasa da asla lafını etmedim. Ancak o eşyayı ve bir çocuğu toplu taşıma ile götürmek zulüm. Buna rağmen sırf annemin gönlü olsun diye eşimi zorla ikna ettim. Sırtımda taşırım gerekirse annem sevinsin dedim.
İftara gitmemize bir gün kala annem beni aradı. "kızım babanı biliyorsun huysuz. Arabayı almanıza izin vermedi. Ceza falan yazılır" dedi. Dinlemedim gerisini zaten. Ağladığımı anlamasın diye apar topar kapattım telefonu.
Babamın genel düşüncesi kız evlendikten sonra başka bir aileye ait olur şeklinde olduğu için, sindiremediğim bu fikrin böyle bir olayda karşıma yeniden çıkmasıyla patladım artık. İki oğlu arabasını kullanabilir ama ben kullanmam. Niye, çünkü ben artık başkasının eşiyim. Baba kanatları altında yaşamını sürdüren varlığım, kocanın kanatları altında devam ettirilmek üzere özenle teslim edildi. Oğlum da kocamın soyundan olduğu için zaten asla yeğenlerim kadar sevilmeyecek. Ufak bir not eşimi de sevmezler zaten.
Uzun bir süre oğluma yapılan muameleye göz yumdum yeğenlerime destek olmak için. Ancak artık kaldıramıyorum. Ne bana yapılanı, ne de oğluma davranışlarını. Bir yandan kendime "idrak bencillik yapma. Yeğenlerini düşün" diye kızarken, bir yandan da "ama sen annesin. Senin oğlun da küçük. Neden hor görülsün" diye üzülüyorum.
İnanın araba mevzusu beni çok kırsa da mevzu araba değil. Ben artık ailem yokmuş gibi hissediyorum. Yalnız kalmışım gibi.
Ben gerçekten çok üzgünüm. Yengemi çok severdim. Onun acısı ayrı. Yeğenlerime, abime ayrı üzülüyorum. Lakin içimden ailemin yanına gitmek gelmiyor. Bu kadar dışlanmaya, sen hep verici ol ama biz seni hiç sormayalım. Ne haldesin merak etmeyelim tavrına tahammül edemiyorum. Evet çok zor bir durumdalar. Evet acıları çok büyük. Evet alışmaları çok uzun zaman alacak. Ama benim yavrum da küçük yahu. Tamam sevmesinler, ilgilenmesinler ama en azından sürekli eleştirip kızmasınlar. Çok mu zor bu dengeyi sağlamak.
Lütfen bana akıl verin. Uzun oldu kusura bakmayın ama ben ne yapmam gerektiğini bilmiyorum artık. Daha yazmadığım onlarca olay var. Bu hale gelmeme tek bir olay sebep olmadı. Şimdilik bu kadarını bilmeniz kafi. Teşekkürler şimdiden.
Başınız sağolsun, yazdıklarınızı okurken ne kadar yüreği güzel bir insan olduğunuzu hissettim Rabbim hepinize sabırlar versin, aileniz için yapmanız gerekenleri fazlasıyla yapmışsınız buna rağmen sizi incitmişler, biraz uzak durmalı ve kırıldığınızı hissettirmelisiniz, evet ailenizin acısı büyük ama siz de o acıyı yaşıyorsunuz size de anlayış gösterilmesi gerekirken anladığım kadarıyla size yükleniliyor, yorumlardan birinde yeğenlerinizi evinize getirip zaman geçirebileceğiniz söylenmiş, ben de aynı tavsiyede bulunacağım size, hem bu şekilde kırıldığınızı ailenize hissettirmiş olursunuz.
Allah yardımcınız olsun
Hislerinizi çok güzel anlatmışsınız
Karşılıklı oturup anlatıyorsunuz gibi hissettim
Gelelim asıl mevzuya aileniz de bu kafa varken işiniz çok zor
Gitmeyin aramayın sormayın diyecem ama onların hatasını görmeleeini sağlar mı hiç sanmıyorum
Evlat arasında nasıl ayrım olmaması gerekirse torunlar arasında da öyle olmalı
Burda iş annenize düşüyor
Alacak kocasını karşısına yaptıklarının yanlışlığını ve tüm aileyi etkilediğini ve onarılması güç hatta imjansız yaralar açtığını önce kendisi kabul ederek anlatacak
Annenizle en ciddi modunuzla konuşun
Bir daha seni çocuğunu göremeyeceğini
Anlatın
Gerçeklerle yüzleşmelerini sağlayın
Yeğenleriniz için elbette zor bir durum ama oğlunuzun psikolojisini de düşünmek zorundasınız.İşte ben de bundan korkuyorum. Şu an ne desem sen yetimleri mi kıskanıyorsun senin oğlunun annesi var en azından denilecek. O yüzden uzun süredir sadece susuyorum.
Diğer çocukların annesiz kalmalariyla sizin çocuğunuza davranışları alakasız. Sizi yeterince sevmiyorlar ve saygı da duymuyorlar belli ki yoksa bu şekilde davranamazlar. Ayrica kimse bir cocugu oyle azarlamamali. Hele annesinin yanında olursa bu, siz onun şiddet görmesine izin vermişsiniz gibi (ki öyle bence) algılar ve çocuğunuz da şimdi sizin ailenize karşı hissettiğiniz gibi hisseder.
Yengeniz için ve çocukları için üzgünüm ama doğru yetiştirilmiyor çocukları yazık. Belki ilerde bunu söylersiniz siz de onlara. Hani eğitin saygılı ve sevgi dolu büyüsünler, şımarık ve görgüsüz değil diye. Yolları açık olsun... en çok korktuğum şeydir arkamda bana muhtaç çocuk bırakmak.
Tamamen erkek evlat odaklı aile tipi en iğrendiğimIki yıl önce eşim ağır bir ameliyat geçirdi. Hastane ailemin evine yakın olduğu için oğlum eşim ve ben bir hafta orada kaldık. Öyle zor günler geçirdim ki, bir haftanın sonunda ağlayarak anneme içimi döktüm ve konuşmanın sonunu "bilsem ki açlıktan öleceğim yine de kapınıza gelmem artık" diye bitirdim. Özür diledi, ağladı. Hatalıyız yanlış yaptık affet bizi dedi. Aradan iki yıl geçti ben yine aynı haldeyim. Yani onlar değişmeyecek. Ben kendi adıma sağlıklı olana karar verip adım atmalıyım.
Evet annesiz olmaları çok üzücü ama siz ne yaparsanız yapin onlarin anne boşluğu zaten dolmayacak..Ikincisi siz evladinizdan aldiklarinizla iyi bir hala olayım derken bilinçaltında ileriki yıllarda kapanmayacak yaralar acabilirsiniz oğlumuza aranızda..
Madem siz evlendiniz artık erkek tarafına aitsiniz düşünceleri varsa o zmn sizde asil ailenizin farkına varin.Esinizi evladinizi mahdum etmeyin herkes başının çaresine bakar .Kimse de demez idrak ne fedakarlık yaptı diye ..Şimdi bize anlattığınız gibi ailenize anlatsanız araba mevzusu için de çocuklar için de kıskanıyor derler..Onun için daha az gitmeye daha az vakit geçirmeye hele hele 5 gün gibi süreler kalmamaya özen gösterip vicdanen kendinizi yormak yerine hayırlısı böyleymiş deyin.Ve yine diyorum kendi çocuğunuza yönelin.
Tamamen erkek evlat odaklı aile tipi en iğrendiğim
Kendiniz eşiniz ve çocuğunuz için en iyisine karar verin lütfen bunun ne olduğunu söylememe gerek yok sanırım
Bu arada çocuğunuz kaç yaşında
Terapiste gittiniz mi
Şimdi aileniz size çok güzel davransa ama eşiniz gitmeyeceksiniz dese o zmn bu sözleriniz için arkanızdayım derdim ama şuan tam tersi bir durum var..Eşinize de çocuğunuza da haksızlık etmeyin..Allah korusun size birşey olsa çocuğunuza bile bakmayıp babannesi baksın diye düşünecek birileri tahminimce..Sizin hayatınızın gercekleri biraz bencilliği hakediyor bence..Kendime o kadar kızıyorum ki bu konuda. Defalarca kırılmama rağmen yine de eşime ve çocuğuma birçok konuda öncelik tanımıyorum. Vicdan azabı çekiyorum aileme karşı. Çoğu zaman eşimi karşıma alıyorum. O kadar uzun kalma ailende dediğinde kavga çıkarıyorum karışamazsın bana diye. Aileme istediğim zaman gider kalırım diyorum da eşimin şu yaşadıklarımdan haberi olsa zaten asla gitmemi istemez.
Yeğenleriniz için elbette zor bir durum ama oğlunuzun psikolojisini de düşünmek zorundasınız.
Maalesef yeğenlerinizin bundan sonra ki ömürlerinden anneleri olmayacak ve sizin oğlunuza karşı bu muamele belki hep sürecek.
Bence bir süre mazeret üreterek mesafe koyun.Aksi takdirde oğlunuzun ve sizin psikolojiniz bozulabilir ve bu içinizde biriktirdikleriniz patlama şeklinde dışarı çıkabilir.
Benim de 3 yaşında çocuğum var veher normal anne gibi oğlum önceliğimdir. Hayatımdaki herkes oğlumdan sonra gelir.
Başınız sağolsun bu ara da.
Buna sevindim en azından çocugunuzdanIki buçuk yaşında. Gittim evet. Ciddi bir sorun olmadığını, sorunun üstün zekadan ya da hiperaktiviteden kaynaklanabileceğini 3 yaşına girdiğinde yeniden kontrole götürmem gerektiğini söyledi. Şimdilik yapacak çok fazla bir şey yok dedi.
Kimin ne istediği değil, sizin ne yaptığıyla ilgilenir çocuk. Kendi sorumluluklarınızı yerine getirirseniz zaten kimse sizin çocuğunuza öyle davranmaz eğer sizi kaybetmekten korkuyorlarsa.Ben ailemin yanında o kadar geriliyorum ki maalesef ben de oğluma tahammülsüz davranıyorum. Ben nasıl ki çocukluğumu annemin ailesine zaafı yüzünden berbat travmalar ile geçirdim, şimdi de oğlum aynı şeyleri yaşıyor. Annem de onun yaptığı gibi oğlumu ikinci plana atıp onlara kendimi adamamı bekliyor.
Şimdi aileniz size çok güzel davransa ama eşiniz gitmeyeceksiniz dese o zmn bu sözleriniz için arkanızdayım derdim ama şuan tam tersi bir durum var..Eşinize de çocuğunuza da haksızlık etmeyin..Allah korusun size birşey olsa çocuğunuza bile bakmayıp babannesi baksın diye düşünecek birileri tahminimce..Sizin hayatınızın gercekleri biraz bencilliği hakediyor bence..
"ilgilenme oğlunla yeğenlerin kıskanır. Onlarla ilgilen" şeklinde.
Şu laftan sonra benim için biterdi ne ölüme ne ölüne der kestirir atardım.Biliyor musunuz annem bunu açıkça söyledi bir sohbet esnasında. Beni o kadar kırdı ki... Yeğenlerime yengemin ailesi de bakmak istedi. Lakin annem çocukların yeri babalarının yanıdır. Ne münasebet onlarda kalacak diye konuya giriş yapıp "Allah korusun kızıma bir şey olsa ben oğluna niye bakayım. Onların soyu onların çocuğu sonuçta" diyerek konuyu kapattı. Öylece baktım yüzüne. Kendince doğru bir şey söylediğini sandı sanırım.