- 20 Ekim 2009
- 7.428
- 11.070
Herkese Merhaba,
Geçen hafta sonu evlenme maksadıyla biriyle görüştüm. Aslında görüşmeye çok istekli değildim çok yakın bir zaman öncesinde birine ilgim vardı çünkü. Çok ısrar etti, çok üsteledi ve görüşmeyi kabul ettim. iki gün kadar telefonla görüştük (ayrı şehirlerdeyiz). yazdığı mesajları tahmin bile edemezsiniz tek söylediği "ben aşık oldum" başka da bir şey bilmiyor. Sadece bir sorunu vardı o da benim sigara kullanıyor olmam ki eğer anlaşırsak bu konuda elimden geleni yapacağımı da söylemiştim çünkü bende bu durumdan memnun değilim, sigara içiyor olmaktan yani.
iki gün sonra benim olduğum yere geldi. sabah 9'dan akşam 7'ye kadar beraberdik. buluşmadan önce dişlerimi defalarca fırçaladım, sabah duş aldım sigara kokmayayım diye ve gün boyu tek bir sigara bile içmedim, nefret ediyor çünkü.
her detayı konuştuk, her düşüncemizi tartıştık ve hemen evlenmek istediğini haziran temmuz gibi düğünü yapmak istediğini söyledi. ilk fırsatta aileler araya girsin dedi, ben de tamam dedim.
Bu arada babalarımız arkadaş çıktı, aileler tanışıyor çıktı, amcalar kanka çıktı vs. vs. biz çocuk gibi seviniyoruz.
ama ertesi gün işler değişiverdi, eskisi gibi mesaj atmıyor, geç cevap veriyor vs. vs.
ben de sebep sordum biraz da üsteledi tabii.
verdiği cevap şu "bizim problemlerimiz var"
nedir diye sordum "sigara ve yaş"
beyefendi ailesine sormuş ve benim için yaşlı demişler, halbuki aynı yaştayız
ailenin fikrine bir şey diyemem ama sen bunları biliyordun zaten dedim "evet ama ailem bilmiyordu" dedi
zaten o gün midem bulandı sigara kokusundan akşam kustum dedi
sonra sigarayı diline doladı,
sen aptal olmasan sigara kullanmazsın, şu saatten sonra bıraksan ne olur, bunu en başta düşünecektin
sen nasıl bir insansın ki sigaraya bulaşıyorsun, bu böyle devam ederse evlensem de boşanırım
midem bulandı senden, içim kalktı bilmem ne
ve şöyle dedi
"sen aynaya bi' baksan ne demek sitediğimi anlarsın zaten, yüzün ne hale gelmiş, kendine hiç bakmamışsın (ki bakımlıyımdır saçıman tırnağıma her yerime özen gösteririm)
yüzün bu haldeyse kim bilir görünmeyen yerlerin ne haldedir kıllı mı dolaşıyorsun, tüylü mü dolaşıyorsun bilmiyorum artık" dedi.
ve ben kendimi savunamadım, tek bir laf edemedim, tek bir söz söyleyemedim, sadece ağladım ve beni rahat bırakmasını söyledim.
o da bana kestirip atmamamı benimle evlenmek istediğini ama bu iki unsurun (yaş ve sigara) aramızda probleme sebep olacağını söyledi
ama ben o'na "bırak gideyim" dedim "gidebilecek misin ki" dedi ben "evet, sen mesajı keser kesmez bitecek" dedim
ve bitti...
1 hafta oldu ve ben kendimi toparlayamıyorum, ağlamalarımı kesemiyorum, affedemiyorum kendimi
tüm bunlara nasıl müsaade ettim, neden dinledim, niye bu kadar zayıflık gösterdim diye
dahası elimi tutmuştu ilk gün neden tutturdum neden itmedim ve neden arabasını bindim diye hayıflanıp duruyorum
ve kendimi görmek bile istemiyorum aynaya bakmak istemiyorum saçımı bile taramak istemiyorum.
daha da kötüsü iş yerimden arkadaşlarımın tavırları zorla sohbete sokmaya çalışıyorlar, abuk sabuk muhabbetler açıyorlar ve kocalarından bahsedip duruyorlar
ben onlar gibi gülmeyince de ya da sohbete katılmayınca da laf sokuyorlar
cuma günü "ne olur üstüme gelmeyin iyi değilim" dedim
"biz yanında olmaya çalışıyoruz, senin yaptığına bak, moralin bozuk olunca çok suratsız oluyorsun zaten, emeklerimizin karşılığ bu mu" filan dediler
iyice çöktüm
kızlar söyleyin ne olur nasıl çıkacağım bu buhrandan, nasıl atlatacağım bu olayı ve nasıl kazanacağım özgüvenimi yeniden
gerçekten çok ama çok kötü hissediyorum, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden
yardım edin.
benim sıkıntım şu, her ne hata yaparsam yapayım kendimi affedemiyorum. Yaptığım yanlışlar veya olaylar kafamda dönüp duruyor. Keşke yapmasaydım, keşke böyle deseydim deyip duruyorum.
Geçen hafta sonu evlenme maksadıyla biriyle görüştüm. Aslında görüşmeye çok istekli değildim çok yakın bir zaman öncesinde birine ilgim vardı çünkü. Çok ısrar etti, çok üsteledi ve görüşmeyi kabul ettim. iki gün kadar telefonla görüştük (ayrı şehirlerdeyiz). yazdığı mesajları tahmin bile edemezsiniz tek söylediği "ben aşık oldum" başka da bir şey bilmiyor. Sadece bir sorunu vardı o da benim sigara kullanıyor olmam ki eğer anlaşırsak bu konuda elimden geleni yapacağımı da söylemiştim çünkü bende bu durumdan memnun değilim, sigara içiyor olmaktan yani.
iki gün sonra benim olduğum yere geldi. sabah 9'dan akşam 7'ye kadar beraberdik. buluşmadan önce dişlerimi defalarca fırçaladım, sabah duş aldım sigara kokmayayım diye ve gün boyu tek bir sigara bile içmedim, nefret ediyor çünkü.
her detayı konuştuk, her düşüncemizi tartıştık ve hemen evlenmek istediğini haziran temmuz gibi düğünü yapmak istediğini söyledi. ilk fırsatta aileler araya girsin dedi, ben de tamam dedim.
Bu arada babalarımız arkadaş çıktı, aileler tanışıyor çıktı, amcalar kanka çıktı vs. vs. biz çocuk gibi seviniyoruz.
ama ertesi gün işler değişiverdi, eskisi gibi mesaj atmıyor, geç cevap veriyor vs. vs.
ben de sebep sordum biraz da üsteledi tabii.
verdiği cevap şu "bizim problemlerimiz var"
nedir diye sordum "sigara ve yaş"
beyefendi ailesine sormuş ve benim için yaşlı demişler, halbuki aynı yaştayız
ailenin fikrine bir şey diyemem ama sen bunları biliyordun zaten dedim "evet ama ailem bilmiyordu" dedi
zaten o gün midem bulandı sigara kokusundan akşam kustum dedi
sonra sigarayı diline doladı,
sen aptal olmasan sigara kullanmazsın, şu saatten sonra bıraksan ne olur, bunu en başta düşünecektin
sen nasıl bir insansın ki sigaraya bulaşıyorsun, bu böyle devam ederse evlensem de boşanırım
midem bulandı senden, içim kalktı bilmem ne
ve şöyle dedi
"sen aynaya bi' baksan ne demek sitediğimi anlarsın zaten, yüzün ne hale gelmiş, kendine hiç bakmamışsın (ki bakımlıyımdır saçıman tırnağıma her yerime özen gösteririm)
yüzün bu haldeyse kim bilir görünmeyen yerlerin ne haldedir kıllı mı dolaşıyorsun, tüylü mü dolaşıyorsun bilmiyorum artık" dedi.
ve ben kendimi savunamadım, tek bir laf edemedim, tek bir söz söyleyemedim, sadece ağladım ve beni rahat bırakmasını söyledim.
o da bana kestirip atmamamı benimle evlenmek istediğini ama bu iki unsurun (yaş ve sigara) aramızda probleme sebep olacağını söyledi
ama ben o'na "bırak gideyim" dedim "gidebilecek misin ki" dedi ben "evet, sen mesajı keser kesmez bitecek" dedim
ve bitti...
1 hafta oldu ve ben kendimi toparlayamıyorum, ağlamalarımı kesemiyorum, affedemiyorum kendimi
tüm bunlara nasıl müsaade ettim, neden dinledim, niye bu kadar zayıflık gösterdim diye
dahası elimi tutmuştu ilk gün neden tutturdum neden itmedim ve neden arabasını bindim diye hayıflanıp duruyorum
ve kendimi görmek bile istemiyorum aynaya bakmak istemiyorum saçımı bile taramak istemiyorum.
daha da kötüsü iş yerimden arkadaşlarımın tavırları zorla sohbete sokmaya çalışıyorlar, abuk sabuk muhabbetler açıyorlar ve kocalarından bahsedip duruyorlar
ben onlar gibi gülmeyince de ya da sohbete katılmayınca da laf sokuyorlar
cuma günü "ne olur üstüme gelmeyin iyi değilim" dedim
"biz yanında olmaya çalışıyoruz, senin yaptığına bak, moralin bozuk olunca çok suratsız oluyorsun zaten, emeklerimizin karşılığ bu mu" filan dediler
iyice çöktüm
kızlar söyleyin ne olur nasıl çıkacağım bu buhrandan, nasıl atlatacağım bu olayı ve nasıl kazanacağım özgüvenimi yeniden
gerçekten çok ama çok kötü hissediyorum, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden
yardım edin.
benim sıkıntım şu, her ne hata yaparsam yapayım kendimi affedemiyorum. Yaptığım yanlışlar veya olaylar kafamda dönüp duruyor. Keşke yapmasaydım, keşke böyle deseydim deyip duruyorum.