Özgüvenim yerlerde ve Kendimi affedemiyorum...

bence sen bu adamı ara ve agzına gelen herseyı soyle hıc cekınme , boylece hem ıcın rahatlayacak hemde guvenın yerıne gelecek
ınan bana kımse ıcın uzulmene degmezzz bosverrr
 
herne olursa olsun bu kişi çok yanlış yapmış bu kesin
size aşık olduğunu söylüyormuş ilkin sürekli , peki sizi görmüşmüydü yoksa telefon görüşmesi ilemi söylüyordu
gördü ve aşık oldu ise sonraki söyledikleri çok çelişkili
ama ne olursa olsun çok saygısız bir insan olduğu belli
tabi bu arada siz onu kızdıracak rencide edecek bir şey ona söyledinizmi , sanki birazda birisine çok içerleyip karşı atak şeklinde söylenmiş kırmak amaçlı sözlerede benziyor , fakat durup duruken söylemişse diyecek bir şey bulamıyorum çok ayıp etmiş
 
canım benim lütfen kendini üzme
malesef haketmediğimiz şeyler yasayabiliyoruz kesinlikle uzak dur gecmeyeck bi acı değil bu ne kadar uzak durursan o kadar cabuk atlatırsın bunları yasamıs biri olarak söyluyorum kendine baska mesgulıyetler bul kafanı dağıt ve sakın kendini üzme..
 
Yazdıklarını hayretler içinde okudum.
Allah'a şükretmelisin iş ciddiye binmeden asıl yüzünü gösterdiği için :KK34:
İnsanoğlu bahane bulmak istedikten sonra her türlü şeyi bahane olarak gösterebilir.
Düşünsene evleniyosunuz hamile kalıyosun, o dönemde kilo üstüne kilo alıyosun, doğum yaptıktan sonra vermekte zorlanıyosun ve sana sürekli "kilolu halinden nefret ediyorum, kendine bakmıyosun, midemi bulandırıyosun, kendine dikkat etsene biraz" vs diyen bir erkek var? Aman Allah korusunnn :KK34:
Hiç kendine kızma, kendimi affedemiyorum, özgüvenimi kaybettim falan deme. Bunlar onun ayıbı ve öküzlüğü.
Değerini bilecek biri çıkarsa karşına o zaman ciddi düşün ve hemen karar verme. Defalarca çık dışarı görüş, yemek ye onunla, esprilerine sana nasıl hitap ettiğine, kibarlığına, hayata bakış açısına, kısaca her şeye dikkat et ve sana hitap ediyosa ciddi düşün. :KK54:
 
geri zekalıya bak hele,ailesine karşı ezikliğini senden çıkarmaya çalışmış adam olsa ezik olmaz zaten keşke ben sana fazlayım kndi tipin bak deseydin
 
Canım benim ben 8 yıl sevdim birini ve her gün duydum bunları sonra dedimki beni asla hak etmiyor. Karşıma çıkan ilk filörtümle beraber oldum , oldum ki beni sevecek adamın beni sevmesini istedim şayet benden başka şeyler önemliyse yapamazdım asla. Taviz verme çünkü yarın arkana baktığında yalan yaşanmış ve yıpratılmış bir ömür görürsün. Ki en acısı bu senin ömrün olur. Ben 10 sene önce bir İtalyanla evlendim. Mutluluk neymiş onda öğrendim. Ona minnetkarım çünkü beni benden bile özgürleştirdi. o da sigaradan nefret eder ama benden asla hele de sigara için. Bırak gitsin canım sen kendini ne diye kafese koyacaksın onun için. Aslında bu sözlerden sonra gerçekten bitirmen senin için ALLAH'IN RAHMETİ OLUR. Bu arada Yarın İtalyaya gidiyorum. Ocak 8 Dönüş. Öptüm Mutlu Seneler Şimdiden.
Herkese Merhaba,
Geçen hafta sonu evlenme maksadıyla biriyle görüştüm. Aslında görüşmeye çok istekli değildim çok yakın bir zaman öncesinde birine ilgim vardı çünkü. Çok ısrar etti, çok üsteledi ve görüşmeyi kabul ettim. iki gün kadar telefonla görüştük (ayrı şehirlerdeyiz). yazdığı mesajları tahmin bile edemezsiniz tek söylediği "ben aşık oldum" başka da bir şey bilmiyor. Sadece bir sorunu vardı o da benim sigara kullanıyor olmam ki eğer anlaşırsak bu konuda elimden geleni yapacağımı da söylemiştim çünkü bende bu durumdan memnun değilim, sigara içiyor olmaktan yani.
iki gün sonra benim olduğum yere geldi. sabah 9'dan akşam 7'ye kadar beraberdik. buluşmadan önce dişlerimi defalarca fırçaladım, sabah duş aldım sigara kokmayayım diye ve gün boyu tek bir sigara bile içmedim, nefret ediyor çünkü.
her detayı konuştuk, her düşüncemizi tartıştık ve hemen evlenmek istediğini haziran temmuz gibi düğünü yapmak istediğini söyledi. ilk fırsatta aileler araya girsin dedi, ben de tamam dedim.
Bu arada babalarımız arkadaş çıktı, aileler tanışıyor çıktı, amcalar kanka çıktı vs. vs. biz çocuk gibi seviniyoruz.
ama ertesi gün işler değişiverdi, eskisi gibi mesaj atmıyor, geç cevap veriyor vs. vs.
ben de sebep sordum biraz da üsteledi tabii.
verdiği cevap şu "bizim problemlerimiz var"
nedir diye sordum "sigara ve yaş"
beyefendi ailesine sormuş ve benim için yaşlı demişler, halbuki aynı yaştayız
ailenin fikrine bir şey diyemem ama sen bunları biliyordun zaten dedim "evet ama ailem bilmiyordu" dedi
zaten o gün midem bulandı sigara kokusundan akşam kustum dedi
sonra sigarayı diline doladı,
sen aptal olmasan sigara kullanmazsın, şu saatten sonra bıraksan ne olur, bunu en başta düşünecektin
sen nasıl bir insansın ki sigaraya bulaşıyorsun, bu böyle devam ederse evlensem de boşanırım
midem bulandı senden, içim kalktı bilmem ne
ve şöyle dedi
"sen aynaya bi' baksan ne demek sitediğimi anlarsın zaten, yüzün ne hale gelmiş, kendine hiç bakmamışsın (ki bakımlıyımdır saçıman tırnağıma her yerime özen gösteririm)
yüzün bu haldeyse kim bilir görünmeyen yerlerin ne haldedir kıllı mı dolaşıyorsun, tüylü mü dolaşıyorsun bilmiyorum artık" dedi.

ve ben kendimi savunamadım, tek bir laf edemedim, tek bir söz söyleyemedim, sadece ağladım ve beni rahat bırakmasını söyledim.
o da bana kestirip atmamamı benimle evlenmek istediğini ama bu iki unsurun (yaş ve sigara) aramızda probleme sebep olacağını söyledi
ama ben o'na "bırak gideyim" dedim "gidebilecek misin ki" dedi ben "evet, sen mesajı keser kesmez bitecek" dedim
ve bitti...

1 hafta oldu ve ben kendimi toparlayamıyorum, ağlamalarımı kesemiyorum, affedemiyorum kendimi
tüm bunlara nasıl müsaade ettim, neden dinledim, niye bu kadar zayıflık gösterdim diye
dahası elimi tutmuştu ilk gün neden tutturdum neden itmedim ve neden arabasını bindim diye hayıflanıp duruyorum
ve kendimi görmek bile istemiyorum aynaya bakmak istemiyorum saçımı bile taramak istemiyorum.

daha da kötüsü iş yerimden arkadaşlarımın tavırları zorla sohbete sokmaya çalışıyorlar, abuk sabuk muhabbetler açıyorlar ve kocalarından bahsedip duruyorlar
ben onlar gibi gülmeyince de ya da sohbete katılmayınca da laf sokuyorlar
cuma günü "ne olur üstüme gelmeyin iyi değilim" dedim
"biz yanında olmaya çalışıyoruz, senin yaptığına bak, moralin bozuk olunca çok suratsız oluyorsun zaten, emeklerimizin karşılığ bu mu" filan dediler
iyice çöktüm

kızlar söyleyin ne olur nasıl çıkacağım bu buhrandan, nasıl atlatacağım bu olayı ve nasıl kazanacağım özgüvenimi yeniden
gerçekten çok ama çok kötü hissediyorum, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden
yardım edin.

benim sıkıntım şu, her ne hata yaparsam yapayım kendimi affedemiyorum. Yaptığım yanlışlar veya olaylar kafamda dönüp duruyor. Keşke yapmasaydım, keşke böyle deseydim deyip duruyorum.
 
Şunu belirteyim sen benim dediğimi yap demiyorum. Dikkat bu benim iç dünyam her kez iç dünyasını korumakla sorumlu. bei bir günah Müslüman yaptı belki bir başkası için bu günahların başlangıcı olur. Sakın ha demek istediğim ne isen onu yaşa, bir başkasının hayatını yaşamak imkansız bir arzudur. Diyorumki üzme kendini önemli olan evlenmek değil bir hayatı bölüşebilmek.
 
Şunu belirteyim sen benim dediğimi yap demiyorum. Dikkat bu benim iç dünyam her kez iç dünyasını korumakla sorumlu. bei bir günah Müslüman yaptı belki bir başkası için bu günahların başlangıcı olur. Sakın ha demek istediğim ne isen onu yaşa, bir başkasının hayatını yaşamak imkansız bir arzudur. Diyorumki üzme kendini önemli olan evlenmek değil bir hayatı bölüşebilmek.


Herkese Merhaba,
Geçen hafta sonu evlenme maksadıyla biriyle görüştüm. Aslında görüşmeye çok istekli değildim çok yakın bir zaman öncesinde birine ilgim vardı çünkü. Çok ısrar etti, çok üsteledi ve görüşmeyi kabul ettim. iki gün kadar telefonla görüştük (ayrı şehirlerdeyiz). yazdığı mesajları tahmin bile edemezsiniz tek söylediği "ben aşık oldum" başka da bir şey bilmiyor. Sadece bir sorunu vardı o da benim sigara kullanıyor olmam ki eğer anlaşırsak bu konuda elimden geleni yapacağımı da söylemiştim çünkü bende bu durumdan memnun değilim, sigara içiyor olmaktan yani.
iki gün sonra benim olduğum yere geldi. sabah 9'dan akşam 7'ye kadar beraberdik. buluşmadan önce dişlerimi defalarca fırçaladım, sabah duş aldım sigara kokmayayım diye ve gün boyu tek bir sigara bile içmedim, nefret ediyor çünkü.
her detayı konuştuk, her düşüncemizi tartıştık ve hemen evlenmek istediğini haziran temmuz gibi düğünü yapmak istediğini söyledi. ilk fırsatta aileler araya girsin dedi, ben de tamam dedim.
Bu arada babalarımız arkadaş çıktı, aileler tanışıyor çıktı, amcalar kanka çıktı vs. vs. biz çocuk gibi seviniyoruz.
ama ertesi gün işler değişiverdi, eskisi gibi mesaj atmıyor, geç cevap veriyor vs. vs.
ben de sebep sordum biraz da üsteledi tabii.
verdiği cevap şu "bizim problemlerimiz var"
nedir diye sordum "sigara ve yaş"
beyefendi ailesine sormuş ve benim için yaşlı demişler, halbuki aynı yaştayız
ailenin fikrine bir şey diyemem ama sen bunları biliyordun zaten dedim "evet ama ailem bilmiyordu" dedi
zaten o gün midem bulandı sigara kokusundan akşam kustum dedi
sonra sigarayı diline doladı,
sen aptal olmasan sigara kullanmazsın, şu saatten sonra bıraksan ne olur, bunu en başta düşünecektin
sen nasıl bir insansın ki sigaraya bulaşıyorsun, bu böyle devam ederse evlensem de boşanırım
midem bulandı senden, içim kalktı bilmem ne
ve şöyle dedi
"sen aynaya bi' baksan ne demek sitediğimi anlarsın zaten, yüzün ne hale gelmiş, kendine hiç bakmamışsın (ki bakımlıyımdır saçıman tırnağıma her yerime özen gösteririm)
yüzün bu haldeyse kim bilir görünmeyen yerlerin ne haldedir kıllı mı dolaşıyorsun, tüylü mü dolaşıyorsun bilmiyorum artık" dedi.

ve ben kendimi savunamadım, tek bir laf edemedim, tek bir söz söyleyemedim, sadece ağladım ve beni rahat bırakmasını söyledim.
o da bana kestirip atmamamı benimle evlenmek istediğini ama bu iki unsurun (yaş ve sigara) aramızda probleme sebep olacağını söyledi
ama ben o'na "bırak gideyim" dedim "gidebilecek misin ki" dedi ben "evet, sen mesajı keser kesmez bitecek" dedim
ve bitti...

1 hafta oldu ve ben kendimi toparlayamıyorum, ağlamalarımı kesemiyorum, affedemiyorum kendimi
tüm bunlara nasıl müsaade ettim, neden dinledim, niye bu kadar zayıflık gösterdim diye
dahası elimi tutmuştu ilk gün neden tutturdum neden itmedim ve neden arabasını bindim diye hayıflanıp duruyorum
ve kendimi görmek bile istemiyorum aynaya bakmak istemiyorum saçımı bile taramak istemiyorum.

daha da kötüsü iş yerimden arkadaşlarımın tavırları zorla sohbete sokmaya çalışıyorlar, abuk sabuk muhabbetler açıyorlar ve kocalarından bahsedip duruyorlar
ben onlar gibi gülmeyince de ya da sohbete katılmayınca da laf sokuyorlar
cuma günü "ne olur üstüme gelmeyin iyi değilim" dedim
"biz yanında olmaya çalışıyoruz, senin yaptığına bak, moralin bozuk olunca çok suratsız oluyorsun zaten, emeklerimizin karşılığ bu mu" filan dediler
iyice çöktüm

kızlar söyleyin ne olur nasıl çıkacağım bu buhrandan, nasıl atlatacağım bu olayı ve nasıl kazanacağım özgüvenimi yeniden
gerçekten çok ama çok kötü hissediyorum, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden
yardım edin.

benim sıkıntım şu, her ne hata yaparsam yapayım kendimi affedemiyorum. Yaptığım yanlışlar veya olaylar kafamda dönüp duruyor. Keşke yapmasaydım, keşke böyle deseydim deyip duruyorum.
 
yuhhh yuh yuhhhhh binlerce kez ....


bu adam varya...bunun bir benzeri yok ya....:KK53:

konu sahibi toparlandı mı acaba:44:

toparlansın ya...hiç değmez...
 
Canım merhaba
Konuyu yazalı çok olmuş ama ben daha yeni okudum. Benimde seninkine benzer durumum olmuştu. Aynı yaştayız bir süre arkadaşlıktan sonra ailesi ile tanıştım ne olduysa ailesi ile tanıştıktan sonra oldu. Ailesi ile tanışırken evli kızkardeşi bana kinayeli bir biçimde yaşımı filan sordu halbuki abisi ile aynı yaşta olduğumu biliyor olması lazımdı. Tanışma sonrası ilk telefon görüşmemizde bana neden etek giymediğimi sordu ailesi pantalon giyip gittiğim için kınamışlar beni. Annesi kız kardeşi ve ablası kapalılardı. İlk tanışmada giydiğim pantalon ve gömlek beğenilmemişti... Daha bir sürü şey. Anlatıp canım sıkılmasın yine... Bu olaydan sonra aramız bozuldu.. Sen böylesinler şöylesinler gittikçe arttı. En son telefon görüşmemizde bana bu yaşa kadar neden evlenmedinki, zaten beni hep sen arıyorsun filan dedi. Ayrılalım dedi.. O an tamam dedim, ama çok seviyordum hala ,bi süre görüşmek istedim ama o her seferinde bana soğuk davranıyordu. Zor oldu ama iletişimimi tamamen kestim. Aradan 1 yıl geçti, facebooktan eklemiş beni, onayladım. Eskiyi hiç anmadan konuşmaya başladık, laf arasında çaktırmadan benim biriyle görüşüp görüşmediğimi öğrenmeye çalıştı. Ayrı şehirlerde olduğumuz için ortak arkadaşımız yok bilgi alabileceği. Tabi bende söylemedim. Kendisinin birileri ile görüştüğünü ben facebook ve web sayfasından daha öncelerden farketmiştim ama sormadım kesinlikle. Belki dedim ayrıldı ondan ve pişman. Akışına bıraktım biraz ama gayetde ciddi konuşmalar çerçevesinde tamamen arkadaşça. Bu süre içinde ne bir pişmanlık ne bir sevgi belirtisi göstermedi. Ve bi ara yaptığım basit bir espriyi bile yanlış anlayarak beni terslemeye başladı, bir değil iki değil. Baktım arkadaş bile olmayı becerememişiz, kendisine de dedim. Arkadaş bile olamıyoruz, seni feysbuktan siliyourum vatana millete hayırlı olsun diye. Cevap bile vermedi....Ve bitti... İlk ayrıldığımızda çok aşırı üzülmüştüm, ilk ciddi ilişkimdi ve beni kendine inandırmıştı, aile ile tanıştıkdan sonra herşey allak bullak oldu... Çok üzülmüştüm bende benim yaşımı bilmiyormuydu bana evde kalmış kız muamalesi yaparken kendisi de aynı yaştaydı, o da evde kalmış olmuyormuydu? Çok ağladım, tahminlerinizden çok fazla, deliler gibi üzüldüm. Anlatabilidğim herkes aman boş ver diye geçiştirdi hep. Ama insan boşver deyip geçemiyorki... Haddinden fazla üzdüm kendimi şu an yine ağlamaya başladım.. Diyeceğim şu ki en azından senin 1 gün sürmüş ve kendini hemen açık etmiş. Böyle insanlarla bir ömür geçmez ben çok geç anlayabildim bir de salak gibi ilk ayrıldığımızda adama nerdeyse yalvaracaktımm. Şimdi mi?
Daha evlenemedim, her ne kadar toplumun fena halde baskısını devamlı görüyor olsamda illa evlenmek zorundayım gibi bir derdim yok. Bu tip şahsiyetlerle evlenip de devamlı ızdırap çekmektense evlenmem daha iyi. Allah hepimizi iyi insanlarla karşılaştırsın.
 
X