Ya bilmiyorum ben de tam tersi hep kendim dedim hala daha öyle diyorum.
Bir de gördüğüm şu bu kadar çocuğuna bağlı olan anneler aslında çok özgüvensiz çocuklar yetiştiriyor.
Çocuk anne biliyor, babayı bile bilmiyor.
Daha önce de dediğim gibi ne önce kendim, ne de önce çocuğum gibi bir genelleme olmaz.
Bir hastalık, ihtiyaç/muhtaçlık hali varsa gerekirse kendimi paralarım, planımı ertelerim vs.
Bu sadece çocuklarım için değil annem, babam, kardeşim, eşim içinde geçerli.
Sadece hastalık olarak bakmayalım, kızım geçen sene üniversiteye hazırlanıyordu.
Özellikle sınava yakın zamanlar yatağını toplamış mıi yediğini kaldırmış mı diye bakmadım.
19 yaşında ki kızın yeri geldi yatağını kapattım, yeri geldi yemeğini/içeceğini ayağına götürdüm.
Günün 12 saatini dershanede geçirip eve gelince 2 saat dinlendikten sonra yine derse oturan bir çocuk vardı çünkü.
Sınav bittiği gün bir daha elimi sürmedim :))
Odası dağınıksa görmemek için kapısını kapatıyorum toplamazsa söyleniyorum :))
İhtiyacı olduğu zaman ona yaptığım destek benim için değerlisin demekti.
Her şey rutindeyken bu senin sorumluluğun demekte kendi değerini bilmek.