geçen bi personelim izin istemek için yanıma geldi zaten verirdim neden konuyu uzattı bilmiyorum her nekadar tamam desemde nedense ısrarla yaramı deşmek için yaşadıklarını anlatma ihtiyaç duydu gelini hamileymiş kalp atışlarını duymuşlar cok mutlularmış falan filan .finalide bu bebegin hatrına ver diyerek konuşmasını bitirdi sanki sormuşum gibi sanki merak etmişim gibi sanki ben ona yardımcı olmamışımda olayı anlatması zorunluymuş gibi...o an hem onu kovmak istedim yanımdan hem kalsın istedim boğazım düğümlendi gözlerim yandı ama sadece boş bi gülümsemeyle Allah sag salim kucagınıza almayı nasip etsin diyebildim kadının dediği gibi onların bebeginin hatrına iyilik yapmış oldum...ama kendi bebegimin hatrına bişey yapamadım...yolda yürürken avmde internette orda burda nerede olursa olsun cocuk görünce bakamıyorum başımı ceviriyorum mesela bi kaç gün sonra bi akrabam küçük bi cocukla bize gelecek 15 gün kalıcak aslında akrabam bile degil esimin akrabası .misafir ya şimdi kendi cocuguma veremediğim sevgiyi ilgiyi ona göstericem bu cocugun yüzüne baksam cigerim yanacak bakmasam soğuk gelin tü kaka olucam.hergün aynı hiç geçmiyo hiç azalmıyo hergün birini suçluyorum mesela bi gün bebegimi eşimin yüzünden kaybettim belkide ufak tefek atışmalarla beni strese soktu ondan oldu diyorum başka bi gün kendimi suçluyorum sahip çıkamadım diyorum bazen doktor oluyo suçlu bazen o bazen bu bazen sadece kader diyorum nasip diyorum susuyo içimdeki ses.ertesi gün yine en baştan başlıyorum hergün oğlumun suçlusu başkası oluyo bazen kendime acıyorum bazen kabulleniyorum bazen tüm dünyadan herkesten nefret ediyorum mevsim degişiyo tarih degişiyo günler değişiyo modum degişiyo ama göğsümdeki bu agırlık hiç degişmiyo hiç geçmiyo
Basiniz sagolsun aynen beni anlatmissiniz neredeyse
ben de sizin gibiyim her gun takvimlerden yapraklar eksiliyor ama bu agirlik bu yük hic eksilmiyor
gozumde yaslar eskisine nazaran cok azaldi ama yuregimdeki yangin yaniyor bitmiyor...
her sabah uyandigimda icimde tarifsiz bir aci ve yoksunlukla uyaniyorum bes on dakika kendime gelemiyorum...
ayni sorunlari inan ben de yasiyorum evladimi kaybedeli alti ay oldu eltim gecen gun bizi iftara davet etti , gittik yirmi gun once dogum yapmis yegenini de cagirmis bizim yanimiza o yirmi gunluk bebegi gozumuzun ta icine baka baka havalara atip sevdiler yani insanlarda edep dahi kalmamis.
hepsini rabbime havale ettim rabbim neylerse guzel eyler dedim sustum on gun oldu esimde bende diger oglum da sebepsiz hastayiz duzelemedik...
Rabbim bile merhamet sahibi iken onun kullari neden bu kadar acimasiz anlayamadik...
ben kendimi hep soyle teselli ediyorum o gunden bu gune... Rabbim merhamet sahibidir yucedir belki de benim evladim yasasaydi aci cekecekti her gun onun aci cektigine caninin yandigina sahit olacaktim merhametli Allah o yuzden evladimi aldi belki de evladim sakatti hep birilerine mahkum yasayacakti...
Hic bir seyi olmadan bile gitmisse bu dunyadan oteki dunyada bizlere sefaatci olacak ilk bizi karsilayip su verecek bir evladim var diyorum bunlarla teselli oluyorum...
evladimin ölü dogum oldugu icin sefaatci olmayacagini bile dediler hemde bunu kayinvalidem dedi ...
Artik ben o insanlar icin hic bir sey demiyorum bunlar namazinda niyazinda insanlar bir de ...
oysa ki peygamber efendimiz demis ki ben ana rahminde dusmus cenini bile ummetim sayacagim...
Bu durumumuzu dahi kiskanip haset eden insanlar var cevremde hep susuyorum sabir ile buyuk bir teslimiyetle..
MEVLAM NEYLERSE GUZEL EYLER, BIR GUN AGLAYAN ELBET BIR GUN GULER...