selam kızlar
Okadar doluyumki nereden başlayacağımı bilemiyorum.
28 yaşındayım bekar çalışan bir bayanım. Annemin manevi desteğini sonuna kadar alan, babamın ne maddi nede manevi desteğini görmeyen biriyim.. O yüzden lise yaz tatillerinden beri çalışıyorum. Kendimin kardeşlerimin bir ihtiyaçlarını karşılayabilmek için.
5 senelik süre gelen bir ilişkim var. Sürtüşmelerimiz olsada erkek arkadaşımı seviyorum. Onun bana sevgisinden ve sadakatinden zerre kadar şüphe etmedim. Ama bir ilişki için sevmek ve sevilmek yetermi bilemiyorum.
Köken olarak doğuluyum. Kuzenlerim küçük yaşta evlenirken ben 28 yaşına kadar bekar kaldım.(ekimde 29) Kimisi saygı duydu kimisi yeri geldi lafını koydu.. Artık küçük yaşta evlenenleri bırakın benden küçük olup 25 inde evlenenler bile var.. Erken evliliğe karşıyım. ama İşini eline aldıktan sonra çokta beklemeyi mantıklı görmüyorum.
İşe girdikten sonra 4senedir de bekliyorum. Haliyle bende artık bir adım atmak istiyorum. Evlenmek istiyorum. Çocuğum olsun istiyorum. Sonra dönüp erkek arkadaşıma bakıyorum :) Oda 29 yaşında. Bugüne kadar çalışmışlığı yoktur.. Öğrenciyken sağolsun yedikleri önlerinde yemedikleri arkalarındaydı babaları sayesinde.. Okul biteli 3 Sene oluyor. 3 Senedir de kpss ye çalışıyor. Ama sıfıra sıfır elde var sıfır. Okuduğu bölüm itibariyle 70 puan alsa atanabilecek bir bölüm. Ama 3 Senedir bir gram bile ilerlemiyor..
Şuanda ellerim ayaklarım titriyor.. Ne yazacağını bilememek ama içinin dolu olması..
Hersene bu sene olacak ümidiyle beklemek sonra bir sınav için hayatının berbat olması sonra bir seneyi daha göze almak kadar berbat bişi yok..
Biri beni beklese yemeden içmeden köpek gibi çalışırdım ben ya. Ama onda bu hırsı isteği göremeyince , üzülüyorum yıpranıyorum.. Her insan farklıdır biliyorum. Kapasite işi diyorum. Olmuyorsa zorlama gir bir işte çalış diyorum. Ama biryerde çalışmadığı için kendine güveniyor sanıyorum. Gidip 1000 lirayada çalışabilecek bir insan değil.. Zaten bu 1000 liraya çalışsa bile ailesinin bitmek tükenmek bilmeyen borçlarına gider..
Ben napıcam bilmiyorum. Ayrılmak istemiyorum. Ama aile baskılarından bıktım usandım inanınki..
Mayısta kuzenin düğünü vardı. gittik kısmetim çıktı. Dönüp bakmadım bile, ben evliliği düşünmüyorum kız kardeşimi gösterin birilerine dedim
Eniştemin akraba tarafıda geçen gün haber göndermiş. Babam şuan ailesini bırakıp herseneki tatilinde olduğu için, amcam benimle ilgilenmek zorunda kaldı.
Yaşım geçiyormuş. Kötülüğümü istemiyormuş. Yaşıtlarımın çocukları varmış. Okumaksa okumuşum işimi elime almışım.. Daha ne bekliyormuşum. Kendimi düşünmüyorsam kız kardeşimi düşünmeliymişim.. Malesef ben abla olduğum için kız kardeşimnden önce benim evlenmem lazım. oda 26 yaşında.
Kız kardeşimde babamın yanında çalışıyor. Para vermez sağolsun babam. Hakaretleri vs cabası.. Sosyal hayatı sıfır.. İşten eve, evden işe... Biri olursa tanıyıp görüştükten sonra evlenmeyi düşünüyor.. Bana karşı kesinlikle bir saygısızlığı olmadı. Hatta ablam varken ben evlenip ona saygısızlık yapamamda demiş
ama ben evlensin yuvasını kursun istiyorum. Benim yüzümden hayatını ertelesin istemiyorum..
Bunlar iki ayda olan kişiler.. Bana gelen görücülere bakıyorum hepsi evli mutlu çocuklu.. Acaba çokmu kaderimle oynadım diyorum..
Geçen ay buluştuğumuzda, atansanda atanamasanda ağustosta nişanı yapalı dedik. Güldük eğlendik.. Ama sanırım nişan da evlilikte zor geldi ona.. Empati kuruyorum. Babası okuttu, okuldan sonra 4 sene yine babasının eline baktı bu şartlar altında babasına nişan yapalım diyemez sanırım.
Ama ben ne olacam? 4 senedir çalışmayan eli ekmek tutmayan biriyle zaten evlilik düşünmek düşündürücü.. Ben napıcam bilmiyorum. Bir kaç kez bölümü gereği kurslar verdi. 1 2 aylık. haftada 2 3 kez.. akşamları eve gelince pertt... Ay şuram ağrıyor ay buram ağrıyor.. Belki ağrıyordur bilemem
Ya ben kız halimle okadar koli tanışıdımki beş kuruş para kazanmak için. ama gıkım çıkmadı..
Bilemiyorum napsam bilemiyorum..