Ya zeka olarak bir insan geri değilse, çevresine karşı da kendi durumuna karşı da belli bir gözlemi, farkındalığı varsa ve topluma da adapte olası varsa illaki topluma bir yerinden, kıyısından köşesinden adapte oluyor. Tip 1 bipolar tanılıyım, psikotik mani atakları yaşayabiliyorum (Gerçeklik algım zedelendi), oldukça zorlayıcı bir rahatsızlık olduğunu bilirsiniz muhtemelen ama evliyim, çocuk büyütüyorum, şu sıralar da bildiğiniz klasik ev hanımına bağladım arkadaşlarımla kahve içmece falan fıstık takılıyoruz. Bundan belki 15-16 sene önce aralıklı psikoterapi desteği gördüm, biraz kendimi fark etmek konusunda faydalandım, sonrasında da bol bol okumalar gerçekleştirerek hayatın akışına adapte oldum. Bir insan, durumundan şikayetçiyse bunu elinden geldiğince düzeltir. Yok "Ben böyleyim" diyorsa da olduğu şekliyle toplumun içinde var olma savaşını sürdürür, toplum onu ne kadar kucaklar artık o kısmını da bilemem. Ben de senelerce duygu durumumu orasından burasından törpülemekle uğraştım napalım, ben de hep "Abartıydım" anlatabiliyor muyum? Hepsi aynı anda olmuyor.