Başlığı açanı göz ardı yaparsan açtığı konuyu da görmezsin.
Görmek istemiyorsan engelle sorumu mahvetme.
Başınız sağolsunAnneciğim 8ay önce vefat etti... Asla unutulmuyor.. Acım çaresizliğim çok koyu bir özleme dönüştü... Çook özlüyorum o kadar çok ki
mekanı cennet olsun inşallah Mutsuz bir ortamda büyüdüm ve Annemi hiç mutlu görmedim ölüncede hep böyle mutsuz hatırlayacağım
AminUnutulmaz en ufak şeyde anılar gözümüzde canlanır. En azından bende öyle oluyor. İnsan başta yokluğuna nasıl alışırım diyor ama Allah sabrını veriyor gerçekten. Asla unutulmuyor ama kalbindeki acı diniyor yerini büyük bir özleme bırakıyor, hatıralarda, rüyalarda, hayallerde yaşamaya devam ediyorlar.
Tüm kaybettiğimiz güzel insanların mekanı cennet olsun.
Amin üzmüyorum artık
Bilmem kaç sene evvel saksımda ölmeye yatan kelebeği, elimde son nefesini veren her sokak hayvanını, ilkokulda ölen sınıf arkadaşımı, en ince ayrıntısına kadar hatırlıyorum ne unutması. Annemi, babamı hergün mutlaka anıyorum hiç bir iz silikleşmedi bile ikisini de kaybedeli 10 yılı geçti. Ölen kedimi kalbimin en derin yerinde saklıyorum onun sızısını bile seviyorum velhasıl unutmanın imkanı yok. Ama ne yazık ki ölümlüyüz bununla ilgili yas terapisi aldım, insan herşeye alışıyor. Irvin Yalom ' un Ölüm Kalım Meselesi kitabını okumanızı tavsiye ederim
Annemi kaybedeli 4 yıl oldu , hatırlamadığım bir gün bile yok gibi...
Kimse unutulmuyor ama hayat devam ediyor , acılar kalıcı olmuyor öyle olsa kimse yaşama devam edemezdi, bazen anlık bir görüntü-bir koku vs size ölen kişileri hatırlatıyor ama anlık duygu durum değişikliğinden sonra kaldığınız yerden hayata devam ediyorsunuz hem unutulmaktan korkmayın bu hayatı güzel yaşarsanız-çevrenizdeki insanlara karşı iyi niyetli olursanız ve insanların üzerinde bir iz bırakabildiniz ise ölseniz de sizi hep anarlar.
Bu yorumu yazanın sizin sorunuzu/konunuzu mahvetme amacında olduğunu neden düşündünüz? Ben ölüm kelimesini görünce bile anksiyete yaşıyor olduğunu düşündüm mesela.Bu konu herkeste farklı reaksiyon yaratıyor.Ben hiç tanımadığım bir kişinin ölüm haberini duyduğumda bile gözümden yaş aktığını farkettim..kaç yaşındaymış,çocuğu var mıymış filan didiklediğimi..Sonra o yaşta öldüğümü ,çocuklarımın bensiz kaldıklarını filan düşündüğümü ...Yani ağladığımız üzüldüğümüz aslında bazen ölen kişi olmadan yaşayacak olmanın üzüntüsü değil ..kendi ölümlülüğümüzü keşfetmenin kederi de olabiliyor
İnşaAllah okuyacağım çok teşekkür ederim
Neyseki sorumluluklarım çocuklarım yok galiba çokta üzülen olmayacak
