Deprem bölgesinde yaşama sorunsalı

bir Adanalı olarak sizi çok iyi anlıyorum
kendime dediğim tek metanet sözü ne yazıldıysa onu yaşayacağız kaçış yok mu tabii ki var
dua etmek bol bol büyük/küçük sadaka vermek fazlalaştırarak yapmak
ben de ilk gece olan da aşırı aşırı korktum
sonra ilk depremde Hatay da binadan sağ çıkan ama yanda ki caminin minaresi yıkılarak ölen dede ve torunu duydum çıktıkları bina ayakta kalmış dedim ki ölüm yazıldıysa kaçış yok maalesef
tabi bu ve buna benzer bir çok olay vardır
ölenlere Allahtan rahmet kalanlara büyük sabır
bir daha yaşamayız inşaALLAH
 
Canım ben de aynı durumdayım travmalarım geçmedi tetikleniyor da her depremde ailecek ama ne yapalım yaşamaya mecburuz 🥲

Türkiye’nin her yeri deprem bölgesi imkanı olan Avrupa’ya gitsin, en azından deprem bölgeleri değil.

Japonya deprem bölgesi ama önlem alınıyor.

Türkiye’de insan canı hiç önemli değil.

Deprem öldürüyor Türkiye’de ölmesen de bisürü maddi kaybın oluyor binalar tükmükten yapılmış yapılıyorlar.

İlerde çocuğum olursa bu topraklarlar da büyütmemeye çalışacağım 1. 2. Deprem bölgesi her yer.

İmkanın varsa başka bir ülkeye git derim en azından çocukların için ( varsa tabi)
 
Geçen gün cumartesi saat 10.11 de Balıkesir’de deprem olacak diyen adam yüzünden benim de panik atağım tuttu o gece. Herkesin kafasında ya olursa sorusu. O gün sabah otogara gitmiştim. Otogarın binasına bile giremedim o gün. Hepimizi çok etkiledi deprem. Allah yardımcımız olsun.
 
Moonse .!.:
Kızlar 6 Şubat depremleri dahil olmak üzere diğer artçı depremleri yaşadım ve üzerinden aylar geçtikten sonra dün yine aynı hissi yaşamak benim psikolojimi bozdu artık. 6 Şubat'ta yaşanan o çok şiddetli iki depremde düne göre daha yapıcı, metanetli ve aileme karşı da toparlayıcıydım. Dün nispeten daha hafif sallandık ama tabiri caizse elim ayağım boşaldı. Dünden peri kanepede kendim bile kıpırdasam sanki sallanıyoruz gibi hissediyorum. Depremden sonra normal bir durum psikolojik olarak ancak bir günde anksiyete sahibi oldum. Afet yani bu ne gelirse başımız gözümüz üstüne diyorum, bir yandan da dünden beri rahat uyuyamadım. Mesela telefonda uğraşırken yarım saat unuttum diyelim sonra dışarıdan geçen arabanın bas sesi bile içimi titretmeye yetiyor. Ya da kanepeye birinin oturması, yatakta dönerken sallanmak falan. Ne bilim içimi dökmek istedim aileme yansıtmıyorum ki onlarda korkmasın dediğim gibi o büyük depremde aileyi babamla beraber toparlamış, metanetli durmuş ve gerçekten de içsel olarak ne bu kadar korkmuş ne de yorulmuştum. Omuzlarımda koca bir yük oldu. Evin içinde gece rahat gezemedim. Banyoya giremiyorum. Büyük ihtimalle yanıma birini alıp öyle duş alıcam. Korkuyorum. Korkumun üstüne gitmezsem yerleşecek bunu da biliyorum. Sürekli aklıma yok olmak geliyor. Silinmek bu hayattan, ailemden kopmak ya da ailemle birlikte tamamen yok olmak... Sevdiğim adam, arkadaşlarım, akrabalarım. Çünkü böyle oldu büyük depremlerde. insanlar silindi, aileler yok oldu. Unutulmaktan mı korkuyorum ölmekten mi bilmiyorum. Ölüm de zamansız diyorum. Belki bir nebze teskin edebilirim böyle kendimi. Nasıl ki depremin yeri zamanı belli değilse ecel de öyle. Bilemiyorum kızlar. Böyle işte. Biraz rahatlamak istedim.
Genişletmek için tıkla...
Çok geçmiş olsun ama siz kendinizi tamamen unutmuşsunuz farkında değilsiniz korkularınızi kimseye yansitmamak için güçlü olmak için içinizde yaşıyorsunuz ama böyle olmaz terapi alman lazım kolay değil yaşadıklarıniz sizi çok iyi anlıyorum İzmir depremini yaşadım belki sizin kinin yanında ufacık ama korkusu bile yetmişti mutlaka bir uzmandan destek alın
 
İlk depremde neler oluyor anlayamadık sadece korku panik yaşadık, ikinci depremde yaşananları gördük. Bu da hastalık derecesinde korkuya paniğe yol açtı. Ben kızımı öğle uykusunda odasında yatıramıyorum olası bi hareketlilikte hızlı davranabileyim çocuklarıma koşabileyim diye. Sürekli düşünerek kötüyü çekmeyelim. Hep iyi düşünelim, ya hayır konuş ya da sus düsturuyla devam edelim. Allahın izniyle korkulan olmayacak. (Amin) biz tedbirimizi alalım Allaha emanet olalım. Lütfen içini ferah tut arkadaşım.
 
Moonse .!.:
Kızlar 6 Şubat depremleri dahil olmak üzere diğer artçı depremleri yaşadım ve üzerinden aylar geçtikten sonra dün yine aynı hissi yaşamak benim psikolojimi bozdu artık. 6 Şubat'ta yaşanan o çok şiddetli iki depremde düne göre daha yapıcı, metanetli ve aileme karşı da toparlayıcıydım. Dün nispeten daha hafif sallandık ama tabiri caizse elim ayağım boşaldı. Dünden peri kanepede kendim bile kıpırdasam sanki sallanıyoruz gibi hissediyorum. Depremden sonra normal bir durum psikolojik olarak ancak bir günde anksiyete sahibi oldum. Afet yani bu ne gelirse başımız gözümüz üstüne diyorum, bir yandan da dünden beri rahat uyuyamadım. Mesela telefonda uğraşırken yarım saat unuttum diyelim sonra dışarıdan geçen arabanın bas sesi bile içimi titretmeye yetiyor. Ya da kanepeye birinin oturması, yatakta dönerken sallanmak falan. Ne bilim içimi dökmek istedim aileme yansıtmıyorum ki onlarda korkmasın dediğim gibi o büyük depremde aileyi babamla beraber toparlamış, metanetli durmuş ve gerçekten de içsel olarak ne bu kadar korkmuş ne de yorulmuştum. Omuzlarımda koca bir yük oldu. Evin içinde gece rahat gezemedim. Banyoya giremiyorum. Büyük ihtimalle yanıma birini alıp öyle duş alıcam. Korkuyorum. Korkumun üstüne gitmezsem yerleşecek bunu da biliyorum. Sürekli aklıma yok olmak geliyor. Silinmek bu hayattan, ailemden kopmak ya da ailemle birlikte tamamen yok olmak... Sevdiğim adam, arkadaşlarım, akrabalarım. Çünkü böyle oldu büyük depremlerde. insanlar silindi, aileler yok oldu. Unutulmaktan mı korkuyorum ölmekten mi bilmiyorum. Ölüm de zamansız diyorum. Belki bir nebze teskin edebilirim böyle kendimi. Nasıl ki depremin yeri zamanı belli değilse ecel de öyle. Bilemiyorum kızlar. Böyle işte. Biraz rahatlamak istedim.
Genişletmek için tıkla...
ben şuan adana da yım... bi kaç gün önce olan deprem'in ilk günü 1 yaşında ki kızımla evde yalnızdım. O evden nasıl çıktım inan hatırlamıyorum.. o günden beri benimde psikolojim alt üst oldu... ne boğazımdan birşey geçiyor, ne uyuyabiliyorum..
 
Ben de depremin çok fazla zarar verdiği, çok ölüm olan yerlerden birindeyim. İlk depremler ve sonrakiler gerçekten anlatılamaz türden. O gece olan deprem hafif başladı, o esnada uyandık ama bu şekilde büyüyerek devam edeceği aklımıza gelmedi çünkü burada ara ara küçük depremler olur ve geçer giderdi.. ama o gece öyle olmadı ve kıyamet koptu.. Şu an artcilarin olacağını ve uzun bir zaman alacağını zaten biliyoruz, sallaninca,duracak geçecek diyorum , normal diyorum ve bunlari düşünerek kendimi rahatlatiyorum ama diğer yandan,ya o geceki gibi arkası gelirse diye de düşünüyorum ve gerçekten ödüm kopuyor.. Şu an normal hisseden kimse yok, sizin düşünceleriniz ve hisleriniz de normal.. hayat devam edecek, güvenli bir yerde kalmaya çalışın en azindan daha iyi hissedene kadar.. ben de kesinlikle bir çatı altına girmem, bir evde kalamam diyordum ama çok yüksek apartmanlarda da birkaç gün kaldım, şu an bir evi de geçici olarak kullanıyoruz ve hâlâ deprem bolgesindeyiz.. hâlâ ne yaşadığımızı anlamaya çalışıyorum ve gerçekten kolay degil.. ama Geçecek arkadaşım, eskisi gibi olmayacağız ama daha renkli sayfalar ekleyeceğiz hayatımıza..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back