- 22 Temmuz 2009
- 2.372
- 601
- 32
Dönem dönem bende de olur o duygusallık. Çocuğun kişilik yapısı da önemli tabii ki. Kimi daha az etkilenir kimi daha çok yalnız benim annem öğretmende o yüzden sizin annenizin ki gibi uzun çalışma süreleri yoktu ya da olsa da belli bir dönem (çiftli eğitim-tekli eğitimden dolayı). Bir de benim dönemimde çalışan kadın sayısı şimdiye göre çok azdı sizin döneminizi bilemem o yüzden belki daha çok etkilenmiş olabilirsiniz. Herkesin annesi evde benim ki niye değil gibi ama artık kadınlar çok daha fazla iş hayatında olduğu için belki şimdiki nesil daha farklı düşünüyordur yani öyledir inşallahBen de calisan bir annenin cocuguyum. Hemde isci bir anne. Yani mesaisi uzun bir anne. Ben hep cok etkilendim. Kardeslerim etkilenmedi. Ben hep isten cikmasini isterken onlar hep calismasini istedi. Ben lisede bile keske annem evde olsa diye ic gecirirken digerleri boyle dusunmedi.
Anneme de en cok ben bagliyimdir. her gun ararim. Onlar aylarca gorusmese cok dert etmezler.
Ben hep annem evde bisi yapmasa bile onun o varligiyla evi isitisini ozlerdim. Guven duygusunu belki de. Okuldan eve gelince o soguk eve girmek. Bazen yemek olmamasi. Evin daginik olmasi. Yemegini kendin hazirlayacak olman. Evde hic sicak kek borek pogaca pisememesi. Yani okuldan geldiginde o kokuyla eve girememek falan. Cok ozenirdim arkadaslarimin anneleri evde diye.
Okul hayatimda en basarili oldugum donemde annemin calismadigi bir yil vardi o donemdi. Bazen kandil zamani falan erken gelirdi eve. Nasıl mutlu olurdum. Isten ciktim diye saka yapardi bazen nasil sevinirdim.
Kendi hislerim bu sekilde oldugu icin belki bu kadar etkileniyorum.
Annem cok fedakar kadindi. O tempoyla ben kendimi kiyaslayamiyorum. Hic kahvaltisiz birakmazdi bizi o zamanlar.
Ben biraz fazla duygusal ve hassasim galiba. Bu aralar hassasiyetim iyice artti neden bilmiyorum. Baskasinin bir uzuntusu bile ben yasamiscasina uzulmeme sebep oluyor bu aralar. Genel duygu durumum hassastir ama bu ara arttı sanki
Duymadiginiz cunki yanlış yazdim. Gec bağlanma degil yeniden baglanma. Normalde baglanma ozellikle ilk 2 yil ama toplamda 4 yil olarak kabul edilir. 4 yil geçtiyse 6 yasina kadar ikinci bir sans vardir. En son ergenlige girmeden bir atilim daha kabul edilir. 6 haftalik bir surec oldugunu söylüyor pedagoglar. Ozellikle birlikte yatmayi oneriyorlar. Iki cocugunuzla da birlikte yatabilirsiniz bence. Ten temasi, ses temasi, goz temasi onemli. Onunla vakit gecirirken, kendinizi ona birakin. Bazi pedagoglar ilk cocukla yeniden baglanmaya calisirken, eger evde 2 yasindan kucuk bir bebek varsa, kucugun baba ile baglanmasini oneriyorlar. Siz ailevi durumunuza bakarsiniz. Hic birsey icin gec degil. Bundan uzuntu duyuyor olmaniz, telafi edebileceginizi gösteriyor. Yeniden bağlamayı arastirin lutfen
NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.
Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.
Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.
Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.
Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.
Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.
Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.
Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.
Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye
Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.
Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...
Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.
Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.
Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.
Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.
Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...
Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.
En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.
Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
Anne 50 yaşına gelsen de ekmek şu gibi ihtiyaç. Ayrıca benim annem olsan gurur duyardım seninle.NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.
Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.
Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.
Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.
Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.
Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.
Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.
Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.
Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye
Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.
Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...
Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.
Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.
Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.
Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.
Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...
Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.
En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.
Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
Ben bir duruma çok üzülüyorum kadının üzerine yük bindirildi kadın hem dışarda su içecek dahi zamanı olmadan koşturuyor evde ayrı koşturuyor bir erkek de yahu ben de şunun ucundan bir tutayım demiyor(geneli yazdım lütfen istisnai çok mutlu olanlar saldırmasın hemen) kaldı ki eskiden hanımı çalıştırmaya pek yanaşmazlardı şimdi çalışmayan hatunla evlenmiyor delikanlı!!!! Bu düzene ben isyan ediyorum artık ve doğal olarak siz de azap çekiyorsuuz ruhen cocuguma besin ve vakit veremedim tam diye. Hanımefendi suçlu hatalı siz değilsiniz yazıkları olsun kadının üstüne bu kadar yük bindiren yarış atı gibi koşturan düzene herşeye! Sizcanla başla çabalamışsınız yapılacakları yapmışsınız hep şartlarınız sizi el üstünde tutup ikibuçuk yıl cocugnuzu emzirmeye müsade etmez. Malesef cogunluk böyle kapitalizmin yıktığı herşeyin başı insanevladının sağlığı oluyor. 0-3 yaş yanılıyorsam düzeltin cocugun duygusal paylaşımsal birlikteliği o kadarmühim ki anne ilgisizliğinden bugün birçok kişi narsistik kişilik bozukluğu , sınır kişilik bozukluğu gibi psikiyatrik rahatsızlıklar yaşıyor suçlusu kim anneler mi? Hayır düzen yanlış! Siz bilinçli ve çok candan bir annesiniz iki çocuğunuzdan da yüzünüz gülsün emeğinize sağlık sevgiler, ek not: mobbing çok ciddi bir şiddet türüdür. Allah cezasını versin yapan gün yüzü görmesin ben de yaşadım travması çok derin oluyor.NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.
Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.
Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.
Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.
Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.
Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.
Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.
Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.
Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye
Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.
Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...
Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.
Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.
Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.
Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.
Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...
Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.
En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.
Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
Kadıncağız tek bırakılmış evin yükü ile biraz empati yapalım. Kızgın olmanız gereken elini taşın altına koymadan sırtını sofaya dayayan erkek egemenliği olmalıydı!Size kızgın ifadesi bıraktım.
Evet hiç tanımadığım halde, sonsuz kızgınım.
Hakkımda ister vicdansız, anlayışsız, sınanmadığı günahın masumu ne derseniz deyin.
Bir çocuğa neden çikolata ya da oyuncak alamadığınızı anlatabilirsiniz; anne özlemine sebep olacak gerçekleri değil.
Çok kızgınım.
Muhteşem kızgın.
Çünkü benzeri bir hayatın çocuğuyum.
Umarım ufaklığın geçmişi benimki kadar derin çatlaklar bırakmaz.
Anne cocuk iliskisi o kadar ozel ve biricik ki. Yas alsak ta insan hep o zamanda kaliyor gibi. Sadece uzgunum diyebiliyorum size. Insallah o ucurumun uzerinden atlayip yolunuza bakabilirsiniz. Aslinda konu sahibi de anne babadan yana sanssizmis, bir de esinden. Bir kadin bu kadar caresiz birakilmamali.Size kızgın ifadesi bıraktım.
Evet hiç tanımadığım halde, sonsuz kızgınım.
Hakkımda ister vicdansız, anlayışsız, sınanmadığı günahın masumu ne derseniz deyin.
Bir çocuğa neden çikolata ya da oyuncak alamadığınızı anlatabilirsiniz; anne özlemine sebep olacak gerçekleri değil.
Çok kızgınım.
Muhteşem kızgın.
Çünkü benzeri bir hayatın çocuğuyum.
Umarım ufaklığın geçmişi benimki kadar derin çatlaklar bırakmaz.
Bi kere babanne sevgisiyle buyumus, bu cok kotu bisey degil. Bakiciya bırakmak zorunda olanlar var, sizinki en azindan kanı canı. Anlasamiyor olsaydiniz bunca sene babanneyle ayni evde yasayamazdiniz diye dusunuyorum.6 yasini gecti biraz. Kucuk benle yatiyor. Buyuk oglum iki yasina kadar kendi yataginda bizim odadaydi. Sonra babaannesiyle ayri odaya aldik. Şimdi salonda babasiyla ayri yataklarda yatiyorlar. Yeni eve tasinana kadar bir sure boyle devam edecek.
Kucuk benle yatiyor cunku surekli uyaniyor. Ayni yatakta yatiyoruz. Ten temasini kucugunde yapabildim. Banyoyu ilk donem kucagimfa yaptirdim mesela. Buyugu aglardi hep banyoda. Hala cok hoslanmaz. Onda da kucagimda birlikte girmeyi deneseydim belki daha iyi olurdu. O vakitler aklima gelmedi iste. Dediginiz baglanmayi arastiracagim. Cok tesekkurler tekrardan.
Her zaman telafi edebilirsiniz bunu farkindasiniz planlayin anne oğul günü yapın haftada bir mesela bol bol beraber fotograjmf cektirinNOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.
Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.
Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.
Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.
Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.
Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.
Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.
Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.
Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye
Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.
Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...
Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.
Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.
Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.
Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.
Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...
Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.
En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.
Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
Dönem dönem bende de olur o duygusallık. Çocuğun kişilik yapısı da önemli tabii ki. Kimi daha az etkilenir kimi daha çok yalnız benim annem öğretmende o yüzden sizin annenizin ki gibi uzun çalışma süreleri yoktu ya da olsa da belli bir dönem (çiftli eğitim-tekli eğitimden dolayı). Bir de benim dönemimde çalışan kadın sayısı şimdiye göre çok azdı sizin döneminizi bilemem o yüzden belki daha çok etkilenmiş olabilirsiniz. Herkesin annesi evde benim ki niye değil gibi ama artık kadınlar çok daha fazla iş hayatında olduğu için belki şimdiki nesil daha farklı düşünüyordur yani öyledir inşallah
yazdıklarınızdan çıkardığım tek şey geçmişinize takık bir şekilde yaşadığınız. insanlar evlat kaybediyor, hayatına bunu geriye atıp devam edebiliyor. emin olun çocuklarınız için yapacağınız en kötü şey geçmiş travmalarından kurtulamamış, suçlu psikolojinde sürekli mutsuz olan bir anne olmak.
belki yazdıklarım size ağır gelecek ama ben böyle bir annem olsun istemezdim. benim annem emin olun bu yazdıklarınızın 10 katını yaşadı. bir gün bile çocuğuma haksızlık ettim demedi. hep bir sonraki gün hayatımız daha iyi nasıl olur fikrine odaklandı.
eğer bu moddan çıkmazsanız asıl o zaman iki çocuğunuzu da en büyük haksızlığı yapmış olacaksınız.
Şartlarınız el vermediği için yapmanız gerekenleri yapamamışsınız. Sonuçta bu da onun geleceği için bir yatırım. Kötü düşünerek sadece kendinizi huzursuz edersiniz. Ayrıca lütfen kendinizi başka annelerle kıyaslamayın. Herkes şartları el verdiğince elinden gelenin en iyisini yapmak ister, çabalar.
Son bi soru 2,5 yaş emmek için fazla değil mi?
Size kızgın ifadesi bıraktım.
Evet hiç tanımadığım halde, sonsuz kızgınım.
Hakkımda ister vicdansız, anlayışsız, sınanmadığı günahın masumu ne derseniz deyin.
Bir çocuğa neden çikolata ya da oyuncak alamadığınızı anlatabilirsiniz; anne özlemine sebep olacak gerçekleri değil.
Çok kızgınım.
Muhteşem kızgın.
Çünkü benzeri bir hayatın çocuğuyum.
Umarım ufaklığın geçmişi benimki kadar derin çatlaklar bırakmaz.
Ben bir duruma çok üzülüyorum kadının üzerine yük bindirildi kadın hem dışarda su içecek dahi zamanı olmadan koşturuyor evde ayrı koşturuyor bir erkek de yahu ben de şunun ucundan bir tutayım demiyor(geneli yazdım lütfen istisnai çok mutlu olanlar saldırmasın hemen) kaldı ki eskiden hanımı çalıştırmaya pek yanaşmazlardı şimdi çalışmayan hatunla evlenmiyor delikanlı!!!! Bu düzene ben isyan ediyorum artık ve doğal olarak siz de azap çekiyorsuuz ruhen cocuguma besin ve vakit veremedim tam diye. Hanımefendi suçlu hatalı siz değilsiniz yazıkları olsun kadının üstüne bu kadar yük bindiren yarış atı gibi koşturan düzene herşeye! Sizcanla başla çabalamışsınız yapılacakları yapmışsınız hep şartlarınız sizi el üstünde tutup ikibuçuk yıl cocugnuzu emzirmeye müsade etmez. Malesef cogunluk böyle kapitalizmin yıktığı herşeyin başı insanevladının sağlığı oluyor. 0-3 yaş yanılıyorsam düzeltin cocugun duygusal paylaşımsal birlikteliği o kadarmühim ki anne ilgisizliğinden bugün birçok kişi narsistik kişilik bozukluğu , sınır kişilik bozukluğu gibi psikiyatrik rahatsızlıklar yaşıyor suçlusu kim anneler mi? Hayır düzen yanlış! Siz bilinçli ve çok candan bir annesiniz iki çocuğunuzdan da yüzünüz gülsün emeğinize sağlık sevgiler, ek not: mobbing çok ciddi bir şiddet türüdür. Allah cezasını versin yapan gün yüzü görmesin ben de yaşadım travması çok derin oluyor.
Yok hanımefendi kadın saglıgı bozuldu cidden beş gün köle gb kapitalizme hizmet et eve gel kendi evinin işleri cidden saglıklar bozuldu kadın vücudu narin Allah sonumuzu hayretsin. Eşinize aferin ben o kadar yardımcı diil sandım baya destek olmaya çalışıyor sevindim bunaAhh o mobbing sormayin icimde hala yara. Ustelik zamanlamasi o kadar kotuydu ki. Ilk annelik deneyimim. Ona alismaya calismak bir yandan, calisan anne olmaya calismak bir yandan, uykusuzluk bir yandan. Ustelik 1 yil boyuncq tum ozguvenimi yerle bir etti. Hala etkileri suruyor yeni is ortamimda bile. Ertesi yil baska subede kendimi toparlamis kendime guvenim gelmisti.
Ve ilk basta anlamadim mobbing yapıldığını. Sonuna dogru anladim. Hep kendimi yetersiz hissettim.
Belki bilmiyorum cocugumla olan durumun temelini bile bu oluşturmuş olabilir. Hep sosyal hakkim olsun istedim. Cunku o isyerinde ben o kadina sesimi çıkardığım an isten cikarilan ben olurdum. Belki zorlasam hakli oldugum ortaya cikardi ama ortam oyle degil iste. Cok ugrasmam gerekirdi. Susmayi tercih ettim o yuzden. Orayi hep gecici gorup bir an once atanmak istedim. Atanmak da iste hakkim olsun. Hakkim yendiginde itiraz ettigimde kovulmayacagimi bileyim durumuydu. O olmadi digeri digeri olmadi tekrar oteki gibi gidip geldim en kisa surede nasil atanirim diye. Biraz fazla panik ve umutsuz oldum sanirim.
Diger konuya da gelince evet kadinin maddi gucunun olmasi cok önemli. En iyi ornegini de annemde gordum. Para kazanmadan onceki haliyle sonraki halini...
Ama iste ne bileyim kultur mu fitrat mi toplum mu.. bisiler eksik yine. Sadece bir kadinin evini cekip cevirmesi yeterince basli basina bir isken buna is ev ve cocuk.da eklenince kadinlar tukeniyor genelde. cok az kadin evine temizlik icin yardimci alabiliyor. Alsa da en fazla haftada bir. Gene her gun yemek yapilacak bulasik yıkanacak. Çocuklar yikanacak ne yedi icti dert edilecek odevi varsa destek olunacak.
Benim esim cok yardimcidir. Cocuk bakma konusunda da ev işinde de. Ama yap demen gerekiyor. Sonra takip etmen gerekiyor falan. Bazen ona aktarana kadar kendim yapmak daha klay geliyor. Veya eve kadin cagirsan bile yine bir sekilde surece dahil olman gerekiyor. Yani hersekilde calisan kadinin bir de ev yuku var. Calisan erkegin bu derece ev yuku yok. O yuzden kadinlar cok yipraniyor. Ha bir de bu herseyin sagliklisini dogalini yapma arayisimizla iyice delirdik artik. Her aksam ustune vir de yogurt yapilacak peynir yapılacak. Bir sey alacaksak kirk kere arastirilacak hangisi saglikli hangisi degil. Iyi yetistirdin mi yetistirmedin mi ebeveyn kitaplari okunacak.
Erkekler umarsiz. O yuzden kadinin calismasi kadina guven getirdigi kadar da bazi seyleri de goturdu sanki. Ben hep 3 gun calismali kadınlar diyordum eskiden. :) o evrelere erismemiz cok zor tabi.