NOT: uzun oldu. Ic dokmekti niyetim zaten. Yorum gelmese de olur. Uzun konu okumak istemeyenler icin belirtmek istedim.
Bu konu o kadar cok icimi sıkıyor ki, konu acinca genelde rahatlarim icimi doktugum icin ama bu konu hakkinda yazmak bile ic sıkıntımı artiriyor.
Oglum buyudu artik okula baslayacak. Ama benim ona karsi vicdan azabim dinmedi. Gercek anlamda da hic telafi edemedim.
Kolay gecmis sayilan bir hamilelik ve dogum ardindan cok zor gecen dogum sonrasi sureci gecirdim. Sezeryan agrilari, sutsuzluk, bitmek bilmeyen meme ucu yarasi, tum herkesin mama karsitligi, oglumun acligi, toparlanma surecimdeki yalnızlığım vs derken boyle boyle 3 ayi gecirdim.
Tam toparlandim sut oldu derken is basladi. Isteyken sut sagma imkanim yoktu. Eve yakin subeyi sectim. Ordaki kadinin 1 yil boyunca ciddi mobbingine maruz kaldim. Uykusuzluktan sorunu hep kendimde aradim. Ben heralde tam performans gosteremiyorum diye dusundum. Sut iznimi kullanamadim sayilir. Sut de sagamiyordum. Eve emzirmeye geliyordum. Ama dakikasi hatta saniyesi saniyesine ise donmem konusunda mobbing vardi. Yani ben zaten vaktinde gidiyordum ama onlarin saatine gore 30 saniye bile gec gelsem sıkıntı oluyordu. Zaten 15 dakika gidis gelis suruyordu. Cocugun emmesi icin cok az vakit kaliyordu. Tam memeyi tutup az emiyordu biraktirmak zorunda kaliyordum. Stresle kosarak eve gidiyordum. Stresten sutum iyice azaldi. Doktor mamaya baslatti.yasli kv dem evde bakiyordu. Mama olcek vs anlamaz. Onceleri eve gelip yapiyprdum. Bir sure sonra sadece oglen evde hazirlayip dolaba koydim. Normalde hoc olmayacak sey. Sabah 9 aksam 6 mesai. Ogle arasi eve geliyordum.
Neyse bu ugradigim mobbing isimin geleceginin olmamasi ve calismama ihtimalimin asla olmamasi sebebiyle bende hep gelecek kaygisi oldu. Esim ev gecimi konusunda guven veren biri degil. Ben hep aclik ve sokakta kalacak seviyeye geliriz diye korktum. Cunku benim issiz kalmam durumunda borc alabilecegimiz alternatif uretecegimiz bir kimse vs yoktu. Esim de gerekirse seyyar saticilik yapar bir sekilde gecindiririm diyen tiplerden degil. Ona guvenemedikce kendime yuklendim. Mobbinge karsi cikamama sebebim, isteki sıkıntılara hayir diyememe sebebim hep bu oldu.
Neyse 1 yil sonra sube degistirdim. Atanmak icin kendi alanim dardi. Vermem gereken bir sinav vardi. Onu verirsem cok daha rahat atanacagim ikinci b8r alanim vardi. Evden hep hazirlanmistim ama randiman alamamistim. Kursa gitmeye karar verdim. Haftaici is haftasonu kurs. Oglum bensiz.
Acemi annelikten mi, 3 ayliktan beri ise birakip gittiğimden mi, evdeki kayinvalideme rahatlikla birakmanin rahatligimi, yoksa mecburiyetlerim mi bilmiyorim su an o kadar pismanim ki.
Ben anneligin daha cok teknik detaylariyla ugrastim. O zamanda hep vicdan azabi cekiyordum. Anne grubumuz vardi. Orda iste cesit cesit yemek yedirenler etkinlik yapanlar cocugunu hergun parkq goturenler alinan oyuncaklat vs... ben de yemek ve saglik konusuna daha cok dikkat etttim. Gece falan hep yemeklerini hazirlayip birakiyordum kvye. Park oyun oynama kısımlarini fazla yapamiyordum. Hem babaannesi onunla cok iyi oynadigi icin, hem benim is disinda temizlik yapmam ve hazirlanmam gereken sinavlarim oldugu icin, hem de çevremizdeki parklarin iyi olmayisi vs gibi sebeplerden. Yemegin3 beslenmesine sagligina dikkat ediyordum. Oyuncak aliyordum bir de bolca. Ben yokken oyalanabilsin diye
Simdi iste cok pismanim. O sinav o donem icin cok gerekli gorunuyordu. Hos o sinavi da veremedim cunku bazen kursa gitmiyordum cok agliyor diye. Bazen esime kurs sonu bana getirmesini soyluyordum hic degilse donerken yolda vakit gecirelim diye. Yillik izin tarihi secme durumu da yok bizde. Sin dakika izinleri ertelediler. Ben sinav oncesi yillik izin zamani sinava yogunlasacaktim o da olmadi. Isim zaten cok yogundu. Neyse hem cocugumun vaktinden calmis oldum hem ise yaramadi.
Bir de en acisi zaten yeterince emmedi. Hatta bir ara 2-3 ay ara verdi birakti sandim sonra devam ettik.iki yasinda biraktirdim emmeyi ama benim asil niyetim 2 yas 3 aylik falanken biraktirmakti. Hem fazla emmedi hem de yaz donemi gecsin oyle biraktirayim diye. Ama oglen uyumuyordu beni ozledigi icin. Ben gelince saatlerce uyuyana kadar emerdi. O donem iste sinav donemimdi ayni zamanda. 2 yasi da dolmustu. Ben de emzirmeyi biraktirdim. Ama uzgunum hala. O biraktirma donemi aklima geliyor. Cok laftan anlayan bir cocuktu. Her seyi uzun uzun aciklayinca ikna olurdu. Ben ona anlatiyordum ikna oluyordu ama yine meme aklina gelince agliyordu. Yani elbet birakacakti ama sirf sinav icin birden biraktirdigim icin cok vicdan azabi cekiyorum. Sinava calisirken esime al cocugu calisamiyorum dedigim icin icim yaniyor. Bana ihtiyaci vardi benim pesimde geziyordu. Ben rizik icin endilendim. Olmayan sey icin kaygi duyup olani durumu zorlastirdim. Bir rahat olsaydim. Evsiz kalacaksakta kalsaydik ac kalsaydik da kalsaydik bunu o zaman dusunseydim...
Ne bilim annemden oyle gordum herhalde. O da babamin kotu zamanlari eve bakmadigi donemler bizi birbirimize birakip calismis. Kucucuktuk. Hep calisti hala calisiyor. Kimseye minnet etmedi. El acmadi. Yardim talep etmedi. Belediyeden ordan surdan burdan almadi bisi.
Yani goruyorum su an mesela kocasinin binbir borcu olup veya ev kirasini odeyemeyecek hale gelip yine de calismayan kadinlari. Bir sekilde geciniliyor herhalde neden bu kadar kaygilandim diye dusunuyorum. Issiz kalmaktan neden bu kadar korktum. Isteki sıkıntılarıma ses cikarmaya neden bu kadar korktum.
Neyse iste sebep ne olursa olsun oglum icin icim yaniyor. Hatta sirf bunu telafi etmek icin o 3 yasini biraz gecmisken 2. Cocuk dusundum. Icimde tandem yapma niyeti bile vardi. Ve en cok isi birakip ozellikle buyuk oglumla vakit gecirmek. Dogum izni surecince aldigim maas arti issizlik maasi falan bir sure idare edebilirim diye dusundum.
Hamile kaldim ama sonu gelmedi. Zaten ben de bir an gazla dusundugumun farkina vardim. Bir sure dusunmedim baska cocuk. Hatta tek cocukta kalma fikri onceden cok uzak gelse de o donem cok yakin geldi. Sonra oglumu tanidigim icin ona kardesin daha iyi gelebilecegini dusundum. Sadece onun icin 2. Cocuga karar verdim. Zaman olarak biraz daha zamani vardi belki ama isyerindeki sıkıntım tavan yapmisti. Tek cocukta kalacak olsam o an birakirdim. Ama madem 2. Cocuk olacak isi birakma vaktime denk gelsin ki ikisiyle de vakit gecireyim istedim. Doğum izni bitimi isten cikip 3 yil kadar ise ara vericektim.
Sonra iste oglum 4 yasindaydi. Ben atandim. Ayni zamanda hamile oldugumu da öğrendim. Baska bir ile bir sureligine gitmem gerekti. Gittigimde 4-5 aylik hamileydim. Oglumu birakmayi hic dusunmedim yanimda goturdum. Ama kisa süreli oldugu icin ev tutamadim. Gittikce agirlasmaya basliyordum. O da benim ordaki tempoma ayak uyduramiyordu. Uykusuz kaliyordu. Kucagimdq tasiyordum aksam kaldigim yere goturene kadar. Baba krizi tutuyordu. Evi ozluyordu. Ev de tutamayinca onu evde birakip ben her hafta gidis yapmaya basladim. Hamileligim ilerleyince 2 haftada bir gitmeye basladim. Bazen onlar geliyordu falan. Dogum iznine dusundugumden erken basladim falan derken gecti bitti o surecte...
Bebek olunca onla vakit geçirebileceğim diye dusunurken saglik problemleri olan kucuk bebegimden dolayi hep onunla ugrasmak zorunda kaldik kari koca. Ilk zamanlarimiz hep hastanede gecti. Sonra her gece sabah 5-6 da uyuyorduk. Nobetlese bebege bakiyorduk uyumadigi icin. Ucretsiz izin aldim. Hala izindeyim. Ama o istedigim telafiyi bir turlu yakalayamadim. Bitmek bilmeyen ev isleri yemek vs. Zaman evde daha su gibi geciyor. Yaz donemi en azindan bolca gezdirmeye calistim. Onu biraz yapabildim. Ama yine de biraz eksiklik hissediyorum.
En çok vicdan azabi cektigim konu da kucuk beni rahatca emdi. Sut sikintisi da hic yasamadim. Beni emdigi ve evde oldugum icin bana cok duskun. Dolayısıyla onunla cok daha fazla vakit gecirebildim. Buyuk oglum babaannesi baktigi icin ona da cok duskundu. Onla oynamayi cok severdi. Yani nasil ifade etsem...buyugunde tam anlamamisim anneligi sanki. Kucugunde su anda neleri kacirdigimi cok daha iyi anliyorum. Gecmis kesitler aklima geliyor. Su zamanda soyleymis iste. Soyle olsaymis. Bak o da boyle hissetmis demekki vs gibi. Yani sanki anneligi ben daha yeni ogrendim. O yuzden cok vicdan azabi duyuyorum. Keske kv dem olmasaydi diyorum. Mecbur kalsaydim. Haftasonu bakici bulamadigim icin mecbur kalsaydim o kursa gitmemeye. Veya aksam ders calismak icin kayinvalideye birakmanin rahatligi olmasaydi da mecbur kalsaydim cocukla ilgilenmeye. Atanmasaydim. 4-5 yil gec olsaydi da cocugumla olsaydim. 5-6 yasindan sonra o kadar da anneyi aramiyorlar sanki. Ama kucukken ekmek su gibi ihtiyac iste.
Bilmiyorum bugun esti gene icim acidi. Kucugun tam su an oldugu yaslarda ben o kursa gidiyordum. O gunlerim aklima geldi. Ne kadar da ufakmis. Karma karisik anlattim. Sadece ic dokmek istedim.
