- 3 Ocak 2021
- 61
- 34
- Konu Sahibi papatya12a
- #1
Nişanlım asker, benimde burada düzenli bi işim var ( o memur olsa bile ikimizde aynı maaşı alıyoruz) nerde yaşayacağımız belli değil kendisi onu bırakmam gerektiğini ve seviyorsak her koşulda beraber olmamız gerektiğini söylüyor. Hele annesi oturup evde çocuklarına bakarsın gibi bi söylemde bulunuyor, nişanlım çok pasif bu konularda ben hep kendimi savunmak zorunda kalıyorum.
Çok hareketli neşeli ve enerjik bi kızım çalışmayı ve para yemeyide seviyorum. Kendi çalıştığım parayı rahatça harcayabiliyorum ama evlenince çalışmazsam onun kazandığı parayla aldığım donun bile hesabını vericekmiş gibi hissediyorum. Öte yandan aileme ve kardeşlerime çok bağlıyım sürekli tayin dolayısıyla farklı şehirlerde olmak aile bağlarımdan ve arkadaş çevremden uzaklaşmak istemiyorum.
Ben bu şekilde düşündüğüm için bencil olarak gözüküyormuşum, beni düşünen kimse yok. Sırf onun mesleği için ben ailemi, yaşantımı işimi bırakmalıyım çünkü o erkek ve erkekler eve ekmek götürür olarak bakıyor ailesi. Ben onu askerken tanımadım nişanlandıktan sonra oldu, eğer askerken tanısaydım bir şey demeye hakkım yoktu ancak şimdi kendi hayatıyla ilgili kararları benide ilgilendireceği için bu kararı alırken bana danışması gerekirdi ben istemediğim halde bu mesleği seçti ve mecburum diyebildi sadece
Onu seviyorum bırakmak istemiyorum ama bu tarz konular benim kafamı karıştırıyor ve aynı zamanda annesi bana laf sokarken orta yolu bulup sakinleştirmesi gerekirken hiçbir şey demiyor ben kendimi savunmak zorunda kalıyorum
Aklım çok karışık kendi ailem allah razı olsun yanımdalar ama ben kendimi çok kolay açabilen birisi değilim benim kararım değişir nişanlımla aram iyi olur ama annemle babamın aklında soru işareti kalmaması için onlarlada çok paylaşamıyorum
okuyup bana fikir verebilecek herkese açığım kendimi çok kötü ve yalnız hissediyorum
Çok hareketli neşeli ve enerjik bi kızım çalışmayı ve para yemeyide seviyorum. Kendi çalıştığım parayı rahatça harcayabiliyorum ama evlenince çalışmazsam onun kazandığı parayla aldığım donun bile hesabını vericekmiş gibi hissediyorum. Öte yandan aileme ve kardeşlerime çok bağlıyım sürekli tayin dolayısıyla farklı şehirlerde olmak aile bağlarımdan ve arkadaş çevremden uzaklaşmak istemiyorum.
Ben bu şekilde düşündüğüm için bencil olarak gözüküyormuşum, beni düşünen kimse yok. Sırf onun mesleği için ben ailemi, yaşantımı işimi bırakmalıyım çünkü o erkek ve erkekler eve ekmek götürür olarak bakıyor ailesi. Ben onu askerken tanımadım nişanlandıktan sonra oldu, eğer askerken tanısaydım bir şey demeye hakkım yoktu ancak şimdi kendi hayatıyla ilgili kararları benide ilgilendireceği için bu kararı alırken bana danışması gerekirdi ben istemediğim halde bu mesleği seçti ve mecburum diyebildi sadece
Onu seviyorum bırakmak istemiyorum ama bu tarz konular benim kafamı karıştırıyor ve aynı zamanda annesi bana laf sokarken orta yolu bulup sakinleştirmesi gerekirken hiçbir şey demiyor ben kendimi savunmak zorunda kalıyorum
Aklım çok karışık kendi ailem allah razı olsun yanımdalar ama ben kendimi çok kolay açabilen birisi değilim benim kararım değişir nişanlımla aram iyi olur ama annemle babamın aklında soru işareti kalmaması için onlarlada çok paylaşamıyorum
okuyup bana fikir verebilecek herkese açığım kendimi çok kötü ve yalnız hissediyorum
