- 15 Aralık 2019
- 13.897
- 51.412
- 26
-
- Konu Sahibi Black Light
- #1
Selam kızlar. Direkt konuya gireyim.
Ben hayatımda çok hatalar yaptım, sırf bu hatalarım yüzünden çok sevdiğim bir arkadaşımı kaybettim, görüşmüyoruz yani. Barışmak için bir çaba sarfetmiyorum çünkü ben kırdım onu gerçekten. Bir adım attım ona ama, yapmamam gerektiğini anladım çünkü o benim gibi değildi, bir daha görüşmek istememesi çok doğal o yüzden.
Hep hata yapan ve kendisine yapılan hataları hep çabuk affeden biri oldum, hayatımdan çıkarmam gereken çoğu insanı hayatımda tuttum. Beni seven arkadaşlarıma da mağdurmuş gibi davrandım. Yani düşünmeden konuşup sonra hemen pişman olup neden affetmiyor diye düşündüm.. O kadar üzgünüm ki, kendimi affedemiyorum. Mücadele etmeye çalısıyorum, ama bu huy bana yapışmış sanki, birini hayatımdan çıkarınca aradan zaman geçince neden hiç bir şey olmamış gibi affediyorum, neden eskisi gibi oluyorum, çok kızgınım kendime.
Evliliğimde bile aynı hatayı yaptım hep. Yanlış giden şeyleri görüp sonra affettim. Ayrılmak istedim, karşımdaki pişman diye affettim. Ama öyle bir noktadayım ki yaptığı hataları düzelten ve düzeltmeye çalışan eşimin çabası umrumda olmuyor artık. Bazı insanlara haddinden fazla tolerans gösterirken, bazılarına hep kırıcı oldum.
Ve sanki birini affetmeyince suçluymuş gibi hissettim, suçluluk psikolojisi yakamı bırakmıyor.
Çok kötüyüm, artık insanlara muhtaç olmaktan, herkesten destek bekleyerek yaşamaktan yoruldum. Karar verirken bile birilerine danışmak zorunda hissetmekten yoruldum. Çok yorgunum, içimi dökmek istedim.
Ben hayatımda çok hatalar yaptım, sırf bu hatalarım yüzünden çok sevdiğim bir arkadaşımı kaybettim, görüşmüyoruz yani. Barışmak için bir çaba sarfetmiyorum çünkü ben kırdım onu gerçekten. Bir adım attım ona ama, yapmamam gerektiğini anladım çünkü o benim gibi değildi, bir daha görüşmek istememesi çok doğal o yüzden.
Hep hata yapan ve kendisine yapılan hataları hep çabuk affeden biri oldum, hayatımdan çıkarmam gereken çoğu insanı hayatımda tuttum. Beni seven arkadaşlarıma da mağdurmuş gibi davrandım. Yani düşünmeden konuşup sonra hemen pişman olup neden affetmiyor diye düşündüm.. O kadar üzgünüm ki, kendimi affedemiyorum. Mücadele etmeye çalısıyorum, ama bu huy bana yapışmış sanki, birini hayatımdan çıkarınca aradan zaman geçince neden hiç bir şey olmamış gibi affediyorum, neden eskisi gibi oluyorum, çok kızgınım kendime.
Evliliğimde bile aynı hatayı yaptım hep. Yanlış giden şeyleri görüp sonra affettim. Ayrılmak istedim, karşımdaki pişman diye affettim. Ama öyle bir noktadayım ki yaptığı hataları düzelten ve düzeltmeye çalışan eşimin çabası umrumda olmuyor artık. Bazı insanlara haddinden fazla tolerans gösterirken, bazılarına hep kırıcı oldum.
Ve sanki birini affetmeyince suçluymuş gibi hissettim, suçluluk psikolojisi yakamı bırakmıyor.
Çok kötüyüm, artık insanlara muhtaç olmaktan, herkesten destek bekleyerek yaşamaktan yoruldum. Karar verirken bile birilerine danışmak zorunda hissetmekten yoruldum. Çok yorgunum, içimi dökmek istedim.