Hayır, öz saygımı yitirmek üzereyim neredeyse. Çok çok fazla taviz verdim, kendime çok haksızlıklar yaptım. Bugün çok iyi bir ders aldım, umarım bundan sonraki hayatımda hayatımdan çıkan insanlar için üzülmem, veya affetme isteği duymam, çünkü haddinden fazla yıprattılar beni.Çünkü önceliğiniz siz değilsiniz. Kendinize dönüp bakınca öz saygınız olduğunu düşünüyor musunuz? Öyle olsa önceliğiniz kendi hisleriniz, düşünceleriniz, insanlarda neleri sevip sevmediğiniz olurdu. Nereden biliyorum? Çünkü böyle birinin mesajını okuyorsunuz.
5-6 ay önce insanlara yapışıp onlarla birlikte yaşamaktan vazgeçtim. Gittiklerinde bir hiç gibi hissediyordum çünkü. Hayatın merkezine kendimi ve önceliklerimi koydum. Sonra hayatımdan çıkan insanlar oldu. Çok iyi hissettirdi. Hiç pişman değilim.
Zaten bunu sağladığınızda emin olun giden kişiyi düşünmüyorsunuz. Oh be diyorsunuz. O arkadaşınıza yaptığınız hata da büyük ihtimalle anlık, çok dürtüsel gelen bir davranış sonucuydu. Sonra toparlayamadınız. Aklınıza geldikçe incindiğiniz yerden tekrar acıyor. Öyle olmasa arkadaştan bol ne var? Bırakıp unuturdunuz.
Oy oy oy yazsam kendi yaptıklarımı düşünüp daha neler yazarım...
Yapılacak şey eğer terapi alma imkanı yoksa kendi kendine az ama öz ilerlemeye çalışmak. En azından o dürtüsel gelen üzüntüleri, kızgınlıkları tepki vermeden atlatırsınız.
Hayır, öz saygımı yitirmek üzereyim neredeyse. Çok çok fazla taviz verdim, kendime çok haksızlıklar yaptım. Bugün çok iyi bir ders aldım, umarım bundan sonraki hayatımda hayatımdan çıkan insanlar için üzülmem, veya affetme isteği duymam, çünkü haddinden fazla yıprattılar beni.
Terapi almasam da yavaş yavaş ilerlemeye çalışacağım umarım başarılı olurum. Mesajınız için çok teşekkür ederim
Oha, sen gerçekten ortaokul mezunu musun?Ortaokul mezunuyum mesela,
İnanır mısınız, bu tür tecrübelerim oldu. Karşılığında aynen 'çok değişmişsin, kendini üstün görüyorsun' gibi cümleler işittim.Sadece arkadaş değil aile de çok büyük etken. İlla gidin kavga edin demiyorum ama kendinize göre saygı sınırları neyse, ona sadık kalarak tepki verin. "Benimle böyle konuşamazsınız" demek saygısızlık değildir. Aileniz diye sizin sahibiniz değiller sizde onların kölesi değilsiniz. Emin olun arkanızdan yediremedikleri için "Aaa Jane ne terbiyesiz olmuş" vs. diyecekler ama önemli değil. Önemli olan kendiniz. Kendi üslubunuz izin veriyorsa gerisi hiç önemli değil.
O içinizdeki küçük Jane var ya, o size her zaman ihtiyaç duyuyor. O kızı koruyun lütfen. Aileye, arkadaşa, eşe, hakkınızı yiyen kim varsa onların karşısında durmalısınız. Sindirilirseniz bu sonsuz döngüde yuvarlanıp yıprana yıprana daha da kötü olursunuz.
Affetme isteği duyuyorsunuz çünkü "affetmesem kendimi suçlu hissederdim. Sonuçta ne güzel gelmişler benden özür dilemişler ya da barışmak için adım atmışlar. Eğer kabul etmezsem ne kadar bencil ve kendini beğenen biri olurum. Ya böyle devam edersem? Sonunda kimse yanımda kalmaz ve kimse beni sevmez."
Hep bunlar dönerdi kafamda...
Rica ederim. Zor bir süreç. Ama farkındalık şart.
Bunları duymak o kadar güzel ki, çok teşekkür ederim canım benimOha, sen gerçekten ortaokul mezunu musun?
Ben yorumlarından uzun süredir tanıyorum seni burda. Kafamda mühendislik, matematik...vs mezunu ,analitik düşünebilen , ileri görüşlü, aydın, pozitif, çok zeki, oldukça eğitimli, güçlü bir kadın olarak kodlamisimBlack Light i....
Şu platformda bile kurduğun cümlelerle , bakış açın ve dusuncelerinle nice sözde eğitimli kadının arasından sıyrılmışsın yani...
Kuzum sen daha 24 yaşında bunca imkansızlık arasında kendini bu noktaya getirebildiysen, bundan sonra eğer istersen dünyayı bile devirirsin....
22yillik egitimciyim boş konuşmuyorum. Gaz da vermiyorum, ciddiyim....Sen kendi değerini bil ki ona göre denk alsın herkes ayağını. Bu kadar basit....
İnanır mısınız, bu tür tecrübelerim oldu. Karşılığında aynen 'çok değişmişsin, kendini üstün görüyorsun' gibi cümleler işittim.
O kadar güzel anlatmışsınız ki, içimdeki küçük çocuk çok acı çekti ve hâlâ çekiyor. Hem de sebepsiz, bomboş insanlar yüzünden. Bu insanların hayatımda olması bana zarardan başka bir şey getirmiyor, buna dur demem gerekiyor artık.
Kendi ailem noktasında da haklısınız, sırf ailem diye herşeyi söyleme hakkına sahip değiller, ama çok şükür ki ailem en azından diğer insanlar gibi bu kadar sınırı aşmadı.. Bu açıdan şanslı sayılırım.
Kendi çekirdek ailem içinde olmasa da, amca, teyze, anneanne gibileri için şamar oğlanıydım ben. Bazı insanlar hayatta ne hata yaparsa yapsın başkasına yükler ya, çocuk olmama rağmen bu insanlar yaptıkları hataları bana yüklerdi. Ve bunu yapan arkadaşlarım da oldu.Yapı olarak çok naif birisiniz. Aile içinde bazı insanlar olur. Tabiri caizse kendilerine bir "şamar oğlanı" ararlar ve bu da maalesef aile üyelerinden en savunmasız, en naif insan olur. Sonra her şeyin acısı o insana yüklenir. Size yükledikçe onlardan agresyon azalır ve siz kendi içinizde size yüklenenle yaşamaya çalışırsınız. Ta ki o çocuk büyüyüp insan içine karışana kadar.
Sonra bir tuhaflık hissedersiniz. Herkesle aynıyım ama farklıyım. Çözemezsiniz, anlayamazsınız bu da biriyle anlaşmazlık yaşayana kadar devam eder.
O ailedeki kişi kimse (buna sebep olan) size yansıttıklarını içinizde lütfen çözmeye çalışın. Kendi küçük halinizle konuşun, öz saygı geliştirmek için alıştırmalar yapın. Stres ve kriz anında o kızı telkin edin. Sakinleşin.
Arkadaşınızdan bir özür ya da barışma teklifi aldınız ama kararsızsınız diyelim. Bir kağıdı ikiye bölün mesela.
Bu arkadaşlık bana ne katıyor / Bu arkadaşlık benden ne götürüyor
Bunları yazın. Ama objektif olun. Başka birinin arkadaşlığını izliyormuşsunuz gibi. Eğer hala affetmek yönünde sağlıksız duygularınız çok yoğunsa sadece okuyun. O kişiden zaman isteyin. Sakinleşip mantıklı düşünene kadar yapın bunu. Zaten size kıymet veren biriyse sizi bekleyecektir. Sonunda içinize sinen yanıtı verin. Eğer o kişiyle arkadaşlığınız, gezmeniz, mesajlaşmanız, vakit geçirmeniz içinizi rahatsız etmiyorsa. Bu duyguları özlediyseniz, yaparken mutlu olacaksanız tekrar konuşun. Ama bir tuhaflık varsa ve baskın olan vicdanınızsa "hayır" yanıtı vermek için kendinizi hazır hissedene kadar süre istemekten çekinmeyin.
Önemli olan şey kendinize kıymet vermeniz. Bunu yapamadığınız her alanda iyileştirmeye çalışın lütfen. Kıymetli bir insansınız. Bunu unutmayın.
Kendi çekirdek ailem içinde olmasa da, amca, teyze, anneanne gibileri için şamar oğlanıydım ben. Bazı insanlar hayatta ne hata yaparsa yapsın başkasına yükler ya, çocuk olmama rağmen bu insanlar yaptıkları hataları bana yüklerdi. Ve bunu yapan arkadaşlarım da oldu.
Kendi yaptığı yanlışları, hataları, eksiklikleri hep benim üzerimden tamamlamaya çalıştılar. Ben suçsuzum, herşey senin yüzünden dediler.
Yukarıda anlatmıştım, yaşıt bir teyzem var hep o daha iyi daha güzel diye büyüdüm ben. O kız kaçarak evlendi ve evliliğinde eşiyle problem yaşayınca olur olmaz yerlerde hıncını benden çıkarır oldu. Mesela akraba arkadaş grubu mu var, durduk yere onu ilgilendirmeyen bir mesajımı alıntılayıp bana laf soktu. Herkes aranız kötü mü demeye başlıyordu, ben bir şey yapmamıştım oysaki.
Son öneriniz çok hoşuma gitti, onu deneyeceğim inşallah. Teşekkürler, siz de çok değerlisiniz
bende senin gibiydim canim yandikca kazik yedikce affetmem gerekeni bile affedemiyorum simdi sadece yoksayiyyorumSelam kızlar. Direkt konuya gireyim.
Ben hayatımda çok hatalar yaptım, sırf bu hatalarım yüzünden çok sevdiğim bir arkadaşımı kaybettim, görüşmüyoruz yani. Barışmak için bir çaba sarfetmiyorum çünkü ben kırdım onu gerçekten. Bir adım attım ona ama, yapmamam gerektiğini anladım çünkü o benim gibi değildi, bir daha görüşmek istememesi çok doğal o yüzden.
Hep hata yapan ve kendisine yapılan hataları hep çabuk affeden biri oldum, hayatımdan çıkarmam gereken çoğu insanı hayatımda tuttum. Beni seven arkadaşlarıma da mağdurmuş gibi davrandım. Yani düşünmeden konuşup sonra hemen pişman olup neden affetmiyor diye düşündüm.. O kadar üzgünüm ki, kendimi affedemiyorum. Mücadele etmeye çalısıyorum, ama bu huy bana yapışmış sanki, birini hayatımdan çıkarınca aradan zaman geçince neden hiç bir şey olmamış gibi affediyorum, neden eskisi gibi oluyorum, çok kızgınım kendime.
Evliliğimde bile aynı hatayı yaptım hep. Yanlış giden şeyleri görüp sonra affettim. Ayrılmak istedim, karşımdaki pişman diye affettim. Ama öyle bir noktadayım ki yaptığı hataları düzelten ve düzeltmeye çalışan eşimin çabası umrumda olmuyor artık. Bazı insanlara haddinden fazla tolerans gösterirken, bazılarına hep kırıcı oldum.
Ve sanki birini affetmeyince suçluymuş gibi hissettim, suçluluk psikolojisi yakamı bırakmıyor.
Çok kötüyüm, artık insanlara muhtaç olmaktan, herkesten destek bekleyerek yaşamaktan yoruldum. Karar verirken bile birilerine danışmak zorunda hissetmekten yoruldum. Çok yorgunum, içimi dökmek istedim.
Aynen öyle minik. Sen ince davranıyorsun kırıp dökmemek için ama onlar asla öyle davranmıyor, bu insanlar bizim merhametimizi hak etmiyor.bende senin gibiydim canim yandikca kazik yedikce affetmem gerekeni bile affedemiyorum simdi sadece yoksayiyyorum
bazi insanlar icin çok ince olmaya degmiyor gercekten gaddar olmak gaddar degilsen bile gaddarmis gibi davranmak gerekir
ben hep sırıtan bir suratla baktim gozumun icine baka baka bana laf soylenirken bile ne olduAynen öyle minik. Sen ince davranıyorsun kırıp dökmemek için ama onlar asla öyle davranmıyor, bu insanlar bizim merhametimizi hak etmiyor.
Evet aynen öyle kalkıp yüzüne karşı sen böylesin şöylesin diyorlar. Ama sen söyleyince hop kötü oluyorsun, düşüncesiz oluyorsun. En iyisi mesafe ya valla.ben hep sırıtan bir suratla baktim gozumun icine baka baka bana laf soylenirken bile ne oldukendinde kusur yok sandi kisi
simdi cvp verdikce kotu diyorlar neden cunku onlar gibi olmami istemiyorlar
mesafe da fazla geliyor bana janeEvet aynen öyle kalkıp yüzüne karşı sen böylesin şöylesin diyorlar. Ama sen söyleyince hop kötü oluyorsun, düşüncesiz oluyorsun. En iyisi mesafe ya valla.
Aynen öyle valla. Ben düşünceme saygı duymayıp terbiyesizlik yapan birini sildim, arkamdan şey demişti bir grupta 'bildiğimiz jane iki gün sonra kaldırır engelimi, konusuruz. O kızı bir daha hayatıma almadım, dedim düşünsün bakalım bildiği jane miymişmesafe da fazla geliyor bana jane
artik delete
Çok çok sağ olun, çok iyi geldiniz gerçekten. Hepimiz aynı yolun yolcusuyuz, hepimizin yaraları var. Bu yaraları ancak biz sarabiliriz, umarım ben de sizin gibi iyileşebilirimMesajdan sonra okudum çok üzüldüm. O kadar iyi anlıyorum ki...
Çekirdek aile dahil herkesin şamar oğlanıydım çünkü. Hiç ümitsizliğe kapılmayın. Bütün ailem hem bunları yaparken kahkahalar atıyorlardı hep birlikte. Şu an her şey bambaşka...
İnanın ne istersek yapabiliriz. Sadece o ilk adımı atmak önemli. Sonrası geliyor.
Çok sevindim hoşunuza gitmesine. Ben çok çalıştım bunların üstüne. Maalesef çok etkilenmiştim çünkü. Eğer yardıma ihtiyacınız olursa her zaman danışabilirsiniz bana. Hiç çekinmeyin.