Mia- ve diğer kızlar...
biraz moralim bozuk. söyleyeceğiniz her türlü olumlu-olumsuz eleştiriye açık olduğumu belirtip, bildiğiniz kadarıyla yardım talep ediyorum sizden.
Ben nasıl bir anneyim bilmiyorum. İnsanın kendine "şöyle iyiyim, böyle iyiyim" demesi itici geliyor bana, ama şöyle açıklamak isterim ki ben, elimden geldiğince, iyiyi doğruyu öğretmeye çalışan bir anneyim. herkes gibi diyebiliriz.
herkesten farklı olarak, biraz sinirli ya da sabırsız bir yapım var. Doğruyu öğretirken 3.-4. kez tekrarlıyorsam aynı şeyi, sinirlenebiliyorum. Bunu tasvip etmiyorum kendimde de, sürekli törpülemeye çalışıyorum.
Kızım 7 yaşına gelmek üzere, bu yıl ilkokula başladık, bilenler vardır. Ödev yaptırma konusunda biraz zorlandık eşimle. kızım "annem yaptırsın." diyor, ama benle yapmıyor. "hadi kızım, yap kızım, az kaldı, bitmiyor" vs. dil dökerdim. biraz sonra benden sıkılıp, "babam yaptırsın"a başlardı. bir süre sonra ikisi arasında "hadi kızım, yap kızım, şöyle böyle" bir sinir harbi de onlar arasında...
Bir süredir baba ile yapıyorlar ödevleri. eşim gündüzden evde olduğu için saat başı yaptırıyor gün içine yayıyor. Eşim çalıştığı günlerde, akşam arada ben yaptırmak istediğimde beni zorluyor. benim ona okuyup, bakmadan yazması gereken yerler oluyor ve yapmıyor. çabalıyorum sabırla, "hadi kızım, vakit geçtikçe senin de canın daha çok sıkılıyor, benim de diğer işlerim aksıyor." diye dil döküyorum. yok, yine yapmıyor, yine yapmıyor. en sonunda ben sinirlenip, kitabı kaldırıyorum, "yapmayabilirsin, yarın öğretmenine, annem yaptırmak istedi ama ben yapmadım" diye açıklarsın diyorum, bu sefer o sinirlenip ağlıyor, yapıcam diye tepiniyor.
bu sırada babamız "bir kere de ağlatmadan yaptırın şu ödevi" diyerek bana söyleniyor.
ben bunu kaldıramıyorum. Eğer ki ben, hiç sabır göstermeden bu şekilde oluyorsa "eyvallah", ama çabamı görmezden gelip, çocuğun yanında bana bunları söyleyip, beni çocuğun gözünde değersizleştirmiş olmuyor mu?
Sonra ben çocuğa bileniyorum, "senin yaptıkların yüzünden ben azar işittim" diye. ve dün de "kendim de bir çocukmuşum gibi" çocuğumla konuşmadım.
"Artık sadece yemeğinizi ve temizliğinizi yapan birine dönüşeceğim" dedim
Doğru yapmadığımı biliyorum, ama bu durumla başa çıkamıyorum. ne yapmam lazım. bazen insanın bir şeyleri dışarıdan duyması gerekir.
o kadar sinir oldum ki. Bi de her şey değişiyor belki bir konuda önemsemişmdir diğerinde önemsemem ne o öyle kanun gibi konuşmalar en sevmediğim şey. 
