Lohusa depresyonuna girdim

Yalnız değilsin her kadın hemen hemen yaşamıştır. Senin gibi 10 günlük lohusayken annem gitmişti. Kalmıştım yalnız. Sürekli ağlardım. Sütüm azdı bebeğim doymuyordu. Kendimi yetersiz buluyordum. Şeytan çok uğraşır derler lohusa kadınla. Beni gece rüyamda çok fena korkutmuslardi. Hala aklıma geldikçe korkarım. Eşime dedim dua oku yanımda ben okuyamıyorum. Sağolsun ben uyuyana kadar yanımda dua okudu. Çok rahatlamistim. Depresyon nun seni ele geçirmesine izin verme. Bebek büyüyecek hemde çok hızlı geçecek bu günler. Sen bile anlamayacaksin nasıl geçtiğini. sana muhtaç bir canliya dünyaya alışması için destek olmalisin. Düşünsene kendini en korunaklı bulduğu anne karnından hiç bilmediği bir aleme geldi ve çok savunmasız. Senden daha çaresiz durumda.
 
Oku istersen

Geçecek deyin teselliye ihtiyacım var . Anne olmak

Herkese merhaba 20 günlük bir bebeğim var 5 sene sonra tüp bebek yöntemiyle gelen bir Bebek Yapı gereği çok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım 39 yaşındayım Çalışıyorum suanda izindeyim Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan Kendi ile olmayı seven Eşimle koltukta pineklemekten...
www.kadinlarkulubu.com
 
Benim bunlara ek olarak tavsiyem dışarı çıkmanız. 5 ay evde oturdum, milletin salak salak konuşmalarını düşünüp ağladım, kolik bebeğin ağlamalarını dinledim vs. Şunu anladım ki ben gerildikçe bebek daha çok sancılanıyor ve ağlıyordu. Çıkın iki saat gezin, nasıl fark ettiğini göreceksiniz. Bebeğe bakamam diye de endişe etmeyin, onun tek ihtiyacı karnını doyurmak. Bunu yaptıktan sonra rahat olun ki o da rahat olsun
 
İnstamom annelerinden nefret ediyorum. Yav bu annelerin çocukları hiç mi ağlamıyor hiç mi sancısı olmuyor, ne çabuk büyüyorlar, bu anneler geceleri neden bu kadar rahat uyuyor, nasıl makyaj yapabiliyorlar, nasıl tuvalete gidebiliyorlar, bu çocuklar hiç emmiyor mu????

Sorular sorular...
 
Yaşamadım bacım, yasatmadilar
Depresyona girecek lüksüm hiç olmadi.
Bana muhtaç küçücük bir can vardı, ve başka bana yardımcı olan hiç kimse yoktu.

Ne anne, ne abla, ne eş..( Eşim malesef yoğun çalışıyordu )
Oğlum 3 günlükken sarılık oldu, öyle böyle değildi, uyandırmak imkansızdı, ağlardı, gazı olurdu her bebek gibi.
Ne yemek yapanim ne su verenim hiç biri yoktu.
Hep tek baktım, şükür.
Bir gece yada bir an bile agladiginda benden başkası koşmadi..
Depresyona girmem bile imkansızdı yani
 

Ben dogumdan sonra oglumu emzirmek istemedim. Ama 4 5 saat sonra gecti. Cogu bayan yasiyor bol bol dua et. her beslediginde Ayetel kürsi oku. Bu aralar yanliz kalma. Rabbim sizi korusun
 
Ilk anne oldugumda "ben simdi anne mi oldum, bu benim mi?" diyordum. Uykusuzluk, bebekle yapisik ikiz seklinde gezmek, uzun soluklu banyo yapacak vakit bulamamak, tuvalete gidemenek, kendini damizlik inek gibi hissetmek...O gunler ise baslayacagim gunu iple cekmistim. Simdi sıpam 14 yasinda. Yillar ne cabuk geciyormus meger. O zamanlar buyusun diye gozune bakarken simdi hic buyumeseydi keske diyorum. Ergenlik daha zormus.
Anneme "dogum zor, bir daha dogurmam" demistim. Bana "unutuluyor merak etme. Yoksa kimse ikinciyi dogurmazdi" demisti.
 
Bu bunalım inan ki en fazla 2 ay sürüyor canım. Bende sen gibi herşeye ağlıyodum ve tektim akşamları kv geliyodu daha çok bunalıyodum. Evin balkonuna çıkamıycam hiç kek yemek vs yapamıcam sanıyodum. İnan tam 55 günlüktü oğlum depresyondan çıktığımda. Üzme kendini bol bol dua oku. Nefes al bak ne güzel annende yanındaymış. Çok zorlanıyosan emzikte ver benim oğlum kabul etmemişti. Mutlaka geçiyo. Ben ilk 2 ayımızı hiç hatırlamıyorum okadar ağlamaktan sızlamaktan. Sen böyle olma
 
Lohusa depresyonu bir lüks, boşluktan olan bir ruh hali değildir. Yeni doğuran kaç insanın böyle bir vakti var zaten ben de 1 ay sonra yalnızdım, 2 ay sonra hem çalışıp hem çocuk baktım ama bir yandan da deprestondaydım anksiyetem tavan yapmıştı.
Nasıl ki ya benim şizofren olacak vaktim yok, bipolar değilim çünkü çok meşgulüm denmiyorsa bu da denemez. Bu depresyondaki bir anneye daha çok batar zaten doğru da değildir.
 
İçimi rahatlattınız. İlk bebek ve acemilik... Nasıl büyüyeceğini bilememe... Neden ağladığını anlayamama... Uykusuzluk... Beni biraz rahatlattınız Allah razı olsun hepinizden. Özellikle akşam olunca ve sabaha karşı çok kötü hissediyorum. Şeytan rahat durmuyor. Diyorum ki 40ı geçsin sonra 20 gün daha geçince 2 aylık olacak, öyle böyle derken 3 aylık da olursa havalar da o zamanlar güzelleşir gezeriz oğlumla... Sonra off nasıl geçecek ki bu bebek minicik nasıl büyüyecek ki diyorum... Sanki hep böyle 10 günlük minikcik bir beden olarak kalıcak...

En büyük tesellim dualarım. Rabbime hem bana anneliği bahşettiği için şükrediyorum hem de bana sabırlar versin diye yalvarıp dua ediyorum.


İnşallah geçecek...
 

Çok haklısınız. Asla bu depresyonu yaşamak istemezdim. Zaten yaşayacağımı bile düşünmemiştim. Meğerse sinsice bir anda bünyeye giriyormuş. Yav neden sürekli ağlayasım var neden hep bu bebek beni uyandırıyor derken lohusa sendromuna girmişim bile. Çok çok zor bir psikolojik durum. Dayanmaya sabretmeye çalışıyorum. İnşallah geçecek diyorum. Dua ediyorum. Hiç istemezdim bu durumu yaşamayı ama bir anda insan bu hale bürünüyormuş. Anne olduğumu bile anlayamadım. Ne zaman anneliği iliklerime kadar hissedeceğim yoksa hiç hissedemeyecek miyim deyip ağlıyorum. Rabbim bu durumu yaşayan her doğum yapmış anneye yardım etsin, sabırlar versin.
 
Canım inan benim için lükstü.
Seni de anlıyorum ama, benim önümde arkamda az dolanan olsaydı, bana bir saat sen uyu ben bakarım diyen yada ne yemek istersin diye soran.

Hastaneye giderken bana eşlik eden.
Ben hastaneye gittiğimde inanır misin tek başıma bebeğimle tuvalete de giremezdim, kaç defa tuvaletimi kaçırdığımi bilirim.
Zaten normal doğumdan oksursem sıkıntı olurdu.
Doğum yaptığım gece bile yanımda kalan aile büyügüm yoktu.
İnsan böyle bir durumun içindeyken belki de kendisini daha çabuk toparlıyor.
Bende bilseydim ben oğlumu doyurmasam bir doyuran olacak o zaman farklı duygu durumu içinde de olabilirdim.

Yine de büyük söz konuşmuyorum, yaşadıklarının hiçbirini ben yada başkasının yaşamasını istemem.
Sürecini ve ağırlığını az çok biliyorum.

Ama düşünsene yok ben emzirmek istemiyorum, ben kalkmak istemiyorum, ben bakmak istemiyorum diyip yatsam yaşamını sürdüremeyecek bir canlı var, bu durumda da en fazla ağlaya ağlaya bakılır.
E o zamanda sütüm gidecek endisesi oluyor..

Yine diyorum işte, söylediğimle de sinanmayim da.
Bu durumda olan herkese ferahlık dilerim bir an önce
 
Ara ara cok yorgunluk,tahammulsuzluk olsa da. Ben yaşamadım bu dediklerinizi ikiz bebeklerimle gerci biri 11 gün sonra katildi aramiza.Belki o 10 gun bebek bakimina ,annelige alistim sonra ikisini idare ettim.Gecmis olsun.Cevrenizde yardim edecek kisi yok mu ?
 
Hadi ya öylemi oluyormuş valla iki çocuğumdada çok şükür yaşamadım.Ben normalde çok duygusalımdır ama iş ciddiye binince hemen kötü duyguları kendimden uzaklaştırmaya çalışırım. Şöyle bir düşünürüm kimler kimler ne şartlarda çocuk doğuruyor bakıyorda ben mi bakamıycam ..
 

Sizin yaşadıklarınız da çok çok zor. Eminim o durumda daha kötü olurdum belki de kendime zarar bile verebilirdim. Rabbim size çok büyük bir sabır vermiş. O durumu yaşamadan da sizi anlayamayız.

Ama inanın bana da çok zor. İlk bebeğim. Bir anda depresyona girdim. Evet ailem yanımda ama yine de depresyon beni çok kötü etkiledi. Ben 8 gün kendi evimdeydim ve duvarlar üstüme geliyordu. Balkona çıkıp kendimi atsam kurtulurum diyordum. O an yeter dedim ve annemi aradım. Bizi yanınıza alın ben dayanamıyorum dedim. 2 gündür anne evindeyim. Sabretmeye çalışıyorum. Kendime gelmeye, bebeğimi sevmeye çalışıyorum...

Her kadın bu durumu farklı yaşıyor. Ama lüks asla değil. Hiç istemezdim böyle olmasını. Hayallerim bambaşkaydı. İlk acemilik. Bunları yaşamayı hiç düşünmemiştim ama yaşanıyormuş.


Rabbim bu halde olan her anneye sabır versin yardım etsin.
 
Allah razı olsun 2 gündür ailemin yanındayım. 40ımız çıkana kadar ailemle kalacağız. Ama depresyonu yaşamak çok zor. Bazen her şey üstüme geliyor. Ailem öğütler veriyor, bunlar geçecek hepimiz yaşadık diyorlar ama ben bu sendrom yüzünden anlayamıyorum. Kafam allak bullak. Sanki bebeğim hep minicik kalacak, sanki 40ımız hiç çıkmayacak, herkesin bebeği büyüyecek benimki hep böyle minicik kalıp sürekli ağlayacak gibi hissediyorum. Off çok zor. Tek en büyük tesellim dualarım. Rabbime sığınıyorum.
 

Ayy ne güzel yaa ahh keşke sizin gibi olabilsem ahhh... Ben de onları düşünüyorum ama kendimde güç bulamıyorum. Dayanamıyorum.

Ahh keşke sizin duygularınız bana geçse...
 
Benzer seylerı bende yasadım yapmak gereken ilk ve tek sey psıkıyatrıye gitmek verdıgın ilacı her gun aynı saatte duzenlı kullanmak ve doktor kontrolunde bırakmak sakın kendi basına bırakma hastalık daha kotu gelır acıkxa soyluyorum doktora gitmezsen kendi kendine gecme sını beklersen bu durumun 2 yıla uzayabilir ben bebegım ın birinci yasında ilacımı doktor kontrolunde bıraktım bıseyım yok cok sukur bende ıhtıharı dusundum ve ben seslerde duyuyordum gecıcek korkma sadece yardım al bir an once lohusa depresyonu kendi kendine gececek basit bir huzun degıl
 

Çok teşekkür ederim. Doktor yardımı almayı düşünüyorum. Yarın bebeğimin kontrolü var. O ara doktorla görüşeceğim. Rabbim bu durumu yaşayan her anneye sabırlar versin... Yaşamayan bilemez...
 
Ben yaşadım cok ağır hem de... Buraya yazsam taşlanırım
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Annem ve abimin beni hep yok sayması hakkında
2
Yorumlar
30
Görüntüleme
2K
Pisipatisii
E
Lohusa depresyonu anneliğe alışamamak
Yorumlar
10
Görüntüleme
2K
eylulum3434
E
K
Bosaniyorum ama icim buruk kendimi iyi hissetmiyorum suçlumuyum degil mıyım
3 4 5
Yorumlar
93
Görüntüleme
5K
ev kedisii
E
K
  • Soru
Eşim boşanmak istiyor, lohusayım sağlıklı düşünemiyorum:(
2 3 4
Yorumlar
62
Görüntüleme
7K
Wizardmom
K
  • Kilitli
Lutfen fikir verin
Yorumlar
0
Görüntüleme
414
kader455
K
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…