Ne istediğimi bilsem..Sız istiyor musunuz ıstemıyor musunuz?
Çok teşekkür ederim fikriniz için. Ben de biraz eşiniz gibiydim galiba, sonra 40'a yaklaşırken anneliği tecrübe etmek istediğimi düşündüm. İki yıl önceki ruh halimden biraz uzak olduğum için böyle hissediyorum. Yani çocuksuz bir hayatın artılarını görmeye başladım diyelim.Yani benim hikayem ne kadar işine yarar bilemiyorum çünkü ben daha 34 yaşındayım ve yeterince zamanım var önümde fikir değişikliği için. Biz eşimle 10 senedir beraberiz, ben hiç çocuk istemedim, eşim de üstüne düşünmemiş ama hep çocuk olur zaten diye düşünüyordu. Daha klasik, genel bir yerden bakıyordu yani. Yıllar içinde biz o kadar alıştık ki çocuksuz hayatın rahatına, sanırım eşim de yavaştan çocuk fikrinden uzaklaştı. Birkaç sene önce ella kullandığım halde hamile kaldım, üstüne düşünmedik bile doktor bulup kürtaj oldum. Psikolojik hiçbir etkisi olmadı, istemiyordum zaten. Yalnız yaş olarak 30larin sonu olsam sanırım biraz daha düşünürdüm. Benim çocuk isteğim pek gelmedi ama böyle hayatımda bir rutinin içinde değişiklik olması fikri artık ruhumu daraltmiyor. Planlı çocuk yapar mıyım bilmiyorum ama kazara olsa sanırım bu sefer daha hazırım dogururdum. 40 yaşına kadar çocuk istemeyen insan muhtemelen çok da pişman olmaz artık yani fikri oturmuştur. Ama sizin bir dönem isteğiniz gelmiş ve baya denemeler de yapılmış. Ben toplamda bu fikirleri değerlendirirsem eğer doğurmak daha artıda diye yorum yapabilirim. Tabi eşin destek olacaksa, büyük sağlık sorunlarınız yoksa, maddi olarak rahatsanız. Diğer türlü gerçekten 40tan sonra rahat bozmaya gerek yok.
Evlilik birliği içinde kürtaj oldum ama hamile olduğumu bilmeden gebelikte c kategorisi olan bir ilaç içmiştim ve 2. bir çocuk katiyen istemiyordum maddi manevi yetememekti sebebi ve eşim tercihi bana bıraktı pişman olmadım ama o dönem duygusal bir boşluğu oldu kısa süreli olarak, burada tercihi yapması gereken sizsiniz ki şunu da söylemek isterim eşim eşinizden büyüktü kızım doğduğunda (mevcut çocuğum yani tek çocuk sahibiyiz) ama şu an gayette iyi anlaşıyorlar sonuçta asıl sorumluluk annede olacak bakımı beslemesi vs vs ... Karar sizin yani..Lütfen çocuk sahibi olmak isteyip olamayan arkadaşlar bu başlığı okumayıp geçsin, yargılanmaya değil objektif fikirlere ihtiyacım var.
40 yaşındayım, iyi bir hayatım, sevdiğim bir eşim, 5 yıllık evliliğim var. Eşim evlenmeden önce çocuk sahibi olmak istemediğini çok net bir şekilde söylemişti ben de kendimi hazır hissetmediğim için bunu problem etmedim. 2 yıl önce sürekli çocuk sahibi olsam nasıl olurdu, ne yapadım diye hayal kurduğumu, etrafımdaki annelere özendiğimi fark ettim ve eşime çocuk istediğimi söyledim. Çift terapisine gittik, uzun tartışmalardan sonra çocuk yapmaya karar verdik. Kontrollerde yaşım dolayısıyla yumurtamın az olduğunu ve kalitesinin azaldığını öğrendim. Kendiliginden hamile kalmam düşük bir ihtimaldi, tüp bebek yapmamı önerdi doktorlar. İlk yıl her ay bu ay da hamile değilim diye üzülerek geçti, sonra belki de bunun hayatımız için en doğrusu olduğunu düşündüm ve beklemeyi bıraktım. Hamile kalamadıkça korunmaya da gerek olmadığını düşündük galiba, bu aramizda konuşulmayan bir meseleydi ki hamile kaldım. Şimdi 6 haftalık hamileyim. Haberi öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hayal gerçek olana kadar işin ciddiyetini, getireceği yükümlülükleri düşünemiyor insan. Hamilelikte yapılması gereken her şeyi yapıyorum şu an ama bir tarafım bu çocuğu hiç istemiyor, gün içinde duygularım sürekli değişiyor. Aldırmak istiyorum sonra belki hormonlardan oluyor deyip vazgeciyorum. Eşim haberi aldığında yıkıldı desem yeri, 60 yaşında 20 yasinda bir çocuğun ebeveyni olmak istemediğini söylüyor. Benzer hisler yaşayanlar olduğunu biliyorum. Böyle hissedip kürtaj olan oldu mu? Hamileliği sürdürüp pişman olan oldu mu ya da? Benzer hikayeleri duymaya ihtiyacım var.
Bu sorunun cevabini baskalarina sorarak bulamazsiniz. Esinizin net bir sekilde istemedigini anladim. Ama sizin kararsiz oldugunuzu goruyorum. Ben 33 yasindayim 5 yasinda bir oglum var. İkinci cocuk istemedigim icin gereken tum onlemleri aldim fakat buna ragmen olursa ben bebegimi aldiramam. Yani aldiramam demiyim istemio olmama ragmen aldirmayi dusunmem ikilemde kalmam. Fakat siz suan ikilemdesiniz. Ne istediginize karar vermeniz gerekiyor oncelikle. Tabiki esinizin istememesi sizi etkiliyor fakat bebek dogdugunda da istemiorum dicegini sanmiyorum. Sonrasinda pisman olup olmicaginizi dusunmeyin ne istediginizi ne hissettiginizi anlamaya calisin. Duzeniniz tammaen degisicek ilk yillar suanki yasadiginiz hayati yasayamiycaksiniz evet ama bebek bunun telafisini oyle guzel yapiyorki yasadiginiz zor zamanlar unutulup gidiyor. Yas itibariyle sikinti olur mu derseniz bence o da dert degil. Oglumun sinif arkadasinin annesi 46 yasinda suan anasinifina giden kizi var. O da tup bebek tedavisiyle yillar sonra sahip olmus kizina ve cok mutlu. Bu onu mutlu etmis ama bu saatten sonra gelen bebegin sizi mutlu etmiycegine gercekten karar verirseniz de tabiki dogurmayin derim. Mutlu olmazsaniz mutlu edemezsiniz. Umarim ic sesiniz size ne yapmaniz gerektigini soylerLütfen çocuk sahibi olmak isteyip olamayan arkadaşlar bu başlığı okumayıp geçsin, yargılanmaya değil objektif fikirlere ihtiyacım var.
40 yaşındayım, iyi bir hayatım, sevdiğim bir eşim, 5 yıllık evliliğim var. Eşim evlenmeden önce çocuk sahibi olmak istemediğini çok net bir şekilde söylemişti ben de kendimi hazır hissetmediğim için bunu problem etmedim. 2 yıl önce sürekli çocuk sahibi olsam nasıl olurdu, ne yapadım diye hayal kurduğumu, etrafımdaki annelere özendiğimi fark ettim ve eşime çocuk istediğimi söyledim. Çift terapisine gittik, uzun tartışmalardan sonra çocuk yapmaya karar verdik. Kontrollerde yaşım dolayısıyla yumurtamın az olduğunu ve kalitesinin azaldığını öğrendim. Kendiliginden hamile kalmam düşük bir ihtimaldi, tüp bebek yapmamı önerdi doktorlar. İlk yıl her ay bu ay da hamile değilim diye üzülerek geçti, sonra belki de bunun hayatımız için en doğrusu olduğunu düşündüm ve beklemeyi bıraktım. Hamile kalamadıkça korunmaya da gerek olmadığını düşündük galiba, bu aramizda konuşulmayan bir meseleydi ki hamile kaldım. Şimdi 6 haftalık hamileyim. Haberi öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Hayal gerçek olana kadar işin ciddiyetini, getireceği yükümlülükleri düşünemiyor insan. Hamilelikte yapılması gereken her şeyi yapıyorum şu an ama bir taraafım bu çocuğu hiç istemiyor, gün içinde duygularım sürekli değişiyor. Aldırmak istiyorum sonra belki hormonlardan oluyor deyip vazgeciyorum. Eşim haberi aldığında yıkıldı desem yeri, 60 yaşında 20 yasinda bir çocuğun ebeveyni olmak istemediğini söylüyor. Benzer hisler yaşayanlar olduğunu biliyorum. Böyle hissedip kürtaj olan oldu mu? Hamileliği sürdürüp pişman olan oldu mu ya da? Benzer hikayeleri duymaya ihtiyacım var.
Siz yazana kadar görmemiştimbu nickle bu konu bana gerçekten çok geçti.
Normal bir şey ? İnsani bir duygu bilinmeyen başına gelince korkmak ??Çocuk istemeyip de korunmayanları geçtim çocuk isteyip olmuyor diye üzülüp hamile kalınca aldırmayı istemek nasıl bir şey yahu?
Normal değil çünkü başta düşünecekti ona göre çocuğa karar vermesi gerekir hem isteyip hem olunca başından aşağı kaynar sular dökülmesini hangi mantık açıklayabilirNormal bir şey ? İnsani bir duygu bilinmeyen başına gelince korkmak ??
Açıkladım işte. İsteyerek hamile kalmaya uğraşıp sonra hamile kaldığını öğrenince başından aşağı kaynar su dökülen binlerce kadın var ben şimdi ne yapacağım diye. Kendi bireysel duygularını dünyanın kalanıyla paylaşıyorsun sanmamanı öneririm sana.Normal değil çünkü başta düşünecekti ona göre çocuğa karar vermesi gerekir hem isteyip hem olunca başından aşağı kaynar sular dökülmesini hangi mantık açıklayabilir
Normal değil çünkü başta düşünecekti ona göre çocuğa karar vermesi gerekir hem isteyip hem olunca başından aşağı kaynar sular dökülmesini hangi mantık açıklayabilir