- 30 Kasım 2014
- 284
- 58
-
- Konu Sahibi UmudumVaR1525
- #81
Açık öğretim okuyorum. Allahtan zamanında işin ucunu bırakmadım.
Açık öğretim okuyorum. Allahtan zamanında işin ucunu bırakmadım.gerçekten çok zor şeyler yaşamışsın..halada yaşıyorsun..sana cahil diyen adam ne iş yapıyor acaba??peki açıköğretime yazılsan okulunu okusan işe girsen olmaz mı?
Keşke bunu yapacaklarını bilsem 1 dakika durmam. En azından kendimi geliştirmek için elimden geleni yaparım.
Ailem şikayet etmek yerine kaçtın diye. Yaptığın pisliği temizle artık sen gelinlik de giyemezsin yakışmaz sana dediler.Hakikaten neden kimse bu adamı şikayet etmedi?
1 sene nikahsız yaşadım. Ailemin zoruyla annem imza verdi nikahım Kıyıldı. Ailem geri dönüş yok dedi.yoktur. mümkün değil. ve bu sapık adam 14 yaşındayken istismara başlamış
Evet aynen öyle verdiğim cevaplarda yazdım hepsiniAilesi imza mı verdi acaba kaçtıktan sonra resmi nikahları olsun diye ....
16 yaşında bir çocuğa kadın diye bakabilen 31 yaşında bir adam olsa olsa sapıktır ! Hatta sapığın daniskasıdır. ! Yağmurdan kaçarken ciddi bir doluya tutulmuşsun hemde. Sana tavsiyem; bir şekilde iş bul kendi ayaklarının üzerinde durmaya başla ve boşan o heriften. Yoksa çocuğun da problemli bir insan olacak, en çok ona üzüldüm..Merhaba arkadaşlar
Ben eşimi 14 yaşında tanıdım. Annem ile beraber yaşıyorduk(16 sene önce babam vefat etti). Annemle hiç anlaşamıyorduk. Bir türlü annelik sorumluluğunu alamadı. Arkadaşlarıyla içki içerdi ev ortamında.( bir dünya rezillik pislik, anlatamayacağım şeyler gördüm) En ufak bir şey olsa anneme terslensem beni evden atardı. İşte böyle bir zamanda eşimi tanıdım. 2 sene telefonda görüştük. Bu zaman zarfında birbirimizin yüzünü 1 kere gördük. Çünkü farklı şehirlerdeydik. Eşim yaşadığım herşeyi biliyordu ve gözleriylede şahit oldu. Evlenmek için okulumun bitmesini bekledik ama bitiremedim malum sebeplerden...Eşime beni istemeye gelmesini söyledim. Aileme durumu açıkladım (evlilik isteğimi) ama ailem yaşım küçük olduğu için beni ciddiye almadılar.(ailemin annem ile yaşadıklarımdan haberleri yok.Çünkü bana bakmak istemedikleri için annemin yanında kaldım). En son yine annem beni kapının önüne koyunca eşim dayanamadı ve yaşadığı yerde ev tuttu çık gel böyle olmaz hayatını mahvediyo dedi. Bende eşyalarımı aldım çıkıp gittim. Tabi böyle olunca kaçmış oldum doğal olarak. Gelelim esas meseleye...Bu arada eşiminde bana çok yalanlar söylediğini öğrendim. İtiraf etti. Adım yaşım hayatım herşey yalan ama seni çok sevdiğim doğru lütfen bizden vazgeçme dedi. Zaten vazgeçsem ne olacaktı ki...İş işten geçmişti artık geriyede dönemezdim (annemle öyle bir hayat yaşamak istemiyordum) bende bu yolu seçtim, eşimle yeni bir sayfa açmaya karar verdim ve eşimi affettim. Bu arada belirteyim 16 yaşına basmıştım. Ve böylece hayat başladı benim için. Bişey hesap etmemiştim. Peki ben gelinlik giymeyecekmiydim. Nişan, kına, düğün...Emin olun hiçbiri olmadı. İçimde kocaman bir ukte. 5 senedir evliyim daha parmağımda bi alyans yok.Evlendiğim günden beri eşimle sürekli çatışma halindeyiz. Beni o hayattan çıkardı ama...Hiç bir zaman beni neyse o diye kabullenemedi. Sürekli değiştirmeye çalıştı beni. Her yaptığım gözüne batıyor. 1 yaşında bir kızım var. Ben hamileyken o kadar çok şey yaşadım ki bebeğimi kaybetmediğime şükrettim. Hemen hemen her gün kavga ediyoruz. Ottan çöpten sebepler yüzünden. Eşim her zaman haklıdır haksızsa da...Son zamanlarda iyice zıvanadan çıktı. Hiç bir şey söyleyemez oldum. Hemen bağırmaya başlıyor üstelik kızımın yanında öyle bağırıyor ki kızım bir keresinde korkudan katıldı. Çok korkuyorum hep böyle mi gidecek diye ben hiç gün görmedim bari kızım yuvasından olmasın mutlu büyüsün sağlıklı bir birey olsun. Bu psikolojiyle kızıma bile doğru düzgün annelik yapamıyorum. Mutlu anne mutlu çocuk diyorlar peki ama nasıl. Eşim benden 15 yaş büyük olgun davranması alttan alması gerekmez mi bazende olsa. Benimle 16 yaşımda evlendi. Cahilliğimin farkındaydı. Daha hâlâ yeterince büyümüş değilim. Sürekli beni suçluyor. Ben onun hayatını bitirmişim, benim yüzümden hasta olmuş, ben ne zaman akıllanacakmışım, benden adam olmazmış, kızımı da kendine benzeteceksin diyo. Bana güvenmiyormuş o yüzden eşimle misafirliklere gidemiyoruz ben onu rezil edermişim. Benden 15yaş büyük eşimden olgunluk beklemek...Benim suçum ne Cahil olmak mı mutlu olmak istemek mi...Daha o kadar çok şey var ki aslında bitmez yazmakla BEN YAĞMURDAN KAÇARKEN DOLUYA MI TUTULDUM ACABA ???
Açık öğretim okuyorum. Allahtan zamanında işin ucunu bırakmadım.
O kadar güzel ifade ettiniz ki teşekkür ederim. Aynen dediğiniz gibi yaşadığım şey psikolojik şiddet. Bunu hergün yaşıyorum ben. Eşimle çok konuştuk hep söz veriyor ama bi bakmışsın yine aynı. Psikolojim öyle bozuldu ki artık doğru tepkiler bile veremiyorum kendimi savunmak için bağırarak konuşmak zorunda kalıyorum. Bana kızıyor sonra benimle düzgün konuş diye. Beni anlamadığı için artık tepkim bu.Yazım şeklinizden okulu bitirememiş olsanız bile kendinizi eğitmiş olduğunuzu anlıyorum. Aslında kendine güveni olan bir kadınsınız. Eşinizle olan hayatınıza da ben mutlu aile ortamında yaşayamadım bari kızım yaşasın diye katlanıyorsunuz belli. Eşinizi seviyor musunuz bilmiyorum, eğer bu evliliği devam ettirmenizin tek sebebi kızınızsa bence bir daha düşünün. Şiddet yalnızca fiziksel olmaz, hatta zaman zaman psikolojik şiddet fiziksel olandan daha çok zarar verir. Kendinize ve kızınıza yeni bir hayat kurabilirsiniz. Evet çok zor yaşınız çok küçük, yanınızda kızınız var, ama imkansız değil. Sürekli kavga gürültü içinde büyüyen bir çocuğun anne ve babası yanında olsa ne olur ? Düzelmeyeceğini düşünüyorsanız ayrılığı düşünebilirsiniz.
İnanın bilmiyorum hergün kavga etmekten anlaşamamaktan o kadar bıktım ki tükendim artık insan birazcık alttan alır her durumda hır gür olur mu yaasen daha ergenlik dönemindeymişsin. kavga sebeplerinizi bilmiyorum ama Ufacık şeyden kavga çıkması normal. ilerde peki 25,26 na gelince o Kişiyi isteyecek misin ?
Hayır kendi ailemden bahsediyorum onların ısrarları üzerine annem imzasını verdi.17 yaşına basmış her genç kız anne imza verirse evlenebiliyoailem ve annem derken, ben anlamadım eşinizin ailesinden mi bahsediyosunuz. ama onların imzasıyla da evlenme gibi bi durum söz konusu olabilir mi. yoksa öz üvey mevzuu mu. ay neden anlamadım ben ya
Hayır kendi ailemden bahsediyorum onların ısrarları üzerine annem imzasını verdi.17 yaşına basmış her genç kız anne imza verirse evlenebiliyo
Sürekli bir uğraş içerisindeyim. Ne yapsam nasıl yapsam diye düşünüyorum. Kafam çok karışık. Psikolojim çok bozuk. Kendimi geliştirmek istiyorum. Ne yapayım nereye başvurayım nerden başlamalıyım bilmiyorum. Üstelik kızım daha çok küçük. 1 yaşında bir bebekle nasıl hareket ederim bilemiyorumÜzülüyorum bu tür yazıları okudukça.
Ortada sahip çıkılmayan çocuk vardı, büyüdü, anne oldu ve onunda çocuğu var.
Şimdi bu adam ile bu çocuğa ne verebilir bu anne?
Yani size, belki buradakilere ters gelebilir ama birde onun istediği gibi olmayı deneyin.
Bu sırada da kendinizi geliştirin.
Yaşınız daha genç, çocuğu engel olarak görmeyin.
Sınırlarınızı zorlayın ve kendi ayaklarınızın üzerinde durun.
O zaman yine bir şeyler değişmezse eşinizde, siz bir şeyleri değiştirirsiniz.
1 yaşındaki bebekle 2. yi düşünüyorsan zaten psikolojin hakikaten bozuktur..Sürekli bir uğraş içerisindeyim. Ne yapsam nasıl yapsam diye düşünüyorum. Kafam çok karışık. Psikolojim çok bozuk. Kendimi geliştirmek istiyorum. Ne yapayım nereye başvurayım nerden başlamalıyım bilmiyorum. Üstelik kızım daha çok küçük. 1 yaşında bir bebekle nasıl hareket ederim bilemiyorum
ınsanın cocugu olunca cook zordur eminim ben yola ufak adımla başladım ben unıversteye gıttım ama ger dondum baktımkı kimseye güven olmuyoo sımdı acıkogretım okuyorum en azından bı diplomam olursa ılerde sıkıntı çekmeden iş basvurusu yaparım haa amir memur olamam artık ama açta kalmam ayeıcaa bak ben tekstıl mezunuyum dneyımım var bu ıkıncı sey yanıı onun ıcın sendee böyle benım gıbı ufak adımlarlaa baslaaSürekli bir uğraş içerisindeyim. Ne yapsam nasıl yapsam diye düşünüyorum. Kafam çok karışık. Psikolojim çok bozuk. Kendimi geliştirmek istiyorum. Ne yapayım nereye başvurayım nerden başlamalıyım bilmiyorum. Üstelik kızım daha çok küçük. 1 yaşında bir bebekle nasıl hareket ederim bilemiyorum
arkadaş aynen benı tarıf etmıss yaa ınan ınsan derse kafasını yorunca evde dırdırda bıtıyor sınav yaklasıyo edıyorr cok ıyı bır meşgale yoksaa ınsan butun gun evde saracak bıseylerde arıyo1 yaşındaki bebekle 2. yi düşünüyorsan zaten psikolojin hakikaten bozuktur..
gidiyorsun milli eğitime açık öğretim lisesine başvuruyorsun devlet kitapları beleşten veriyo gidip ordan liseyi bitiriyorsun..bu arada bebeğinde büyümüş oluyor kredilerini tamamlayıp okulunu bitirdiğinde de evladın büyümüş olur ve sen iş bakmaya başlarsın bu arada kocanla da ders bahanesiyle kavga etmeyi kesersiniz....sen çocuğu ayağında sallarken bir yandan da ders çalışabilirsin...daha sonra isteğe bağlı olarak işe girebilirsin veyahut evde şeker hamurlarından kurabiyeler yapıp bak netinde var internette sipariş üstüne satabilirsin..iş çok yani..istemeyene de bahane çok unutma