Merhaba arkadaşlar
Ben eşimi 14 yaşında tanıdım. Annem ile beraber yaşıyorduk(16 sene önce babam vefat etti). Annemle hiç anlaşamıyorduk. Bir türlü annelik sorumluluğunu alamadı. Arkadaşlarıyla içki içerdi ev ortamında.( bir dünya rezillik pislik, anlatamayacağım şeyler gördüm) En ufak bir şey olsa anneme terslensem beni evden atardı. İşte böyle bir zamanda eşimi tanıdım. 2 sene telefonda görüştük. Bu zaman zarfında birbirimizin yüzünü 1 kere gördük. Çünkü farklı şehirlerdeydik. Eşim yaşadığım herşeyi biliyordu ve gözleriylede şahit oldu. Evlenmek için okulumun bitmesini bekledik ama bitiremedim malum sebeplerden...Eşime beni istemeye gelmesini söyledim. Aileme durumu açıkladım (evlilik isteğimi) ama ailem yaşım küçük olduğu için beni ciddiye almadılar.(ailemin annem ile yaşadıklarımdan haberleri yok.Çünkü bana bakmak istemedikleri için annemin yanında kaldım). En son yine annem beni kapının önüne koyunca eşim dayanamadı ve yaşadığı yerde ev tuttu çık gel böyle olmaz hayatını mahvediyo dedi. Bende eşyalarımı aldım çıkıp gittim. Tabi böyle olunca kaçmış oldum doğal olarak. Gelelim esas meseleye...Bu arada eşiminde bana çok yalanlar söylediğini öğrendim. İtiraf etti. Adım yaşım hayatım herşey yalan ama seni çok sevdiğim doğru lütfen bizden vazgeçme dedi. Zaten vazgeçsem ne olacaktı ki...İş işten geçmişti artık geriyede dönemezdim (annemle öyle bir hayat yaşamak istemiyordum) bende bu yolu seçtim, eşimle yeni bir sayfa açmaya karar verdim ve eşimi affettim. Bu arada belirteyim 16 yaşına basmıştım. Ve böylece hayat başladı benim için. Bişey hesap etmemiştim. Peki ben gelinlik giymeyecekmiydim. Nişan, kına, düğün...Emin olun hiçbiri olmadı. İçimde kocaman bir ukte. 5 senedir evliyim daha parmağımda bi alyans yok.Evlendiğim günden beri eşimle sürekli çatışma halindeyiz. Beni o hayattan çıkardı ama...Hiç bir zaman beni neyse o diye kabullenemedi. Sürekli değiştirmeye çalıştı beni. Her yaptığım gözüne batıyor. 1 yaşında bir kızım var. Ben hamileyken o kadar çok şey yaşadım ki bebeğimi kaybetmediğime şükrettim. Hemen hemen her gün kavga ediyoruz. Ottan çöpten sebepler yüzünden. Eşim her zaman haklıdır haksızsa da...Son zamanlarda iyice zıvanadan çıktı. Hiç bir şey söyleyemez oldum. Hemen bağırmaya başlıyor üstelik kızımın yanında öyle bağırıyor ki kızım bir keresinde korkudan katıldı. Çok korkuyorum hep böyle mi gidecek diye ben hiç gün görmedim bari kızım yuvasından olmasın mutlu büyüsün sağlıklı bir birey olsun. Bu psikolojiyle kızıma bile doğru düzgün annelik yapamıyorum. Mutlu anne mutlu çocuk diyorlar peki ama nasıl. Eşim benden 15 yaş büyük olgun davranması alttan alması gerekmez mi bazende olsa. Benimle 16 yaşımda evlendi. Cahilliğimin farkındaydı. Daha hâlâ yeterince büyümüş değilim. Sürekli beni suçluyor. Ben onun hayatını bitirmişim, benim yüzümden hasta olmuş, ben ne zaman akıllanacakmışım, benden adam olmazmış, kızımı da kendine benzeteceksin diyo. Bana güvenmiyormuş o yüzden eşimle misafirliklere gidemiyoruz ben onu rezil edermişim. Benden 15yaş büyük eşimden olgunluk beklemek...Benim suçum ne Cahil olmak mı mutlu olmak istemek mi...Daha o kadar çok şey var ki aslında bitmez yazmakla BEN YAĞMURDAN KAÇARKEN DOLUYA MI TUTULDUM ACABA ???