Bence konuşmasında bir sakınca yok ama yazmak olarak, okumak olarak öğrenmek çok kolay ve yaşına uygun olsaydı çocukları okul müfredatında 3 yaşından itibaren okuma yazma öğretirlerdi. Dini eğitime karşı bir insan değilim ama bence İslam’ın yapısıyla çelişiyor. Önce çocuğa sevmeyi öğreteceksin, bu her şeyi sevmeyi evrensel sevgi ve Allah sevgisi sonra yazma işi gelir.Neden olaya sadece dini egitim olarak bakiyor herkes. Arap harflerini öğrenmiş oluyor. Farkli bir dili daha olacak. Ayrica evladina bu tur egitim vermek istemek kisiseldir ve yanlis degildir, tercih meselesi.
Bu tür pratikler beyin jimnastigidir. 4 5 yasinda 3 dil bilen çocuklar var.
Oyun caginda sadace oyun oynanmaz. Oyun seklinde bilgilerde öğretilir.
....
Sizin rahatlamaya ihtiyaciniz var. Esinizle araniz nasil? Aile sıkilıntılarimi sebep acaba ? Birde yasamak istemediğiniz yerde yasiyorsunuz, bunlar hep birikinti sebebi.
Sen okulu araştırmadın mı daha önce? konuşmadın mı kayıt esnasında?duyduğuma göre sübyan okullarına giden cocukların normal eğitimde derslerinin çok iyi olduğu yönde.
benim oğlum bana kalsa tercihim olurmuydu bilmiyorum ama özel bir anaokuluna gidiyor. ingilizce eğitim görüyor. yanında dini eğitimde almaya başladıklarını bir akşam eve geldiğinde Rabbena'yı söylediğinde fark ettim. beni rahatsız etmiyor. 4-5 tane sureyi eve yazıp göndermişler sanırım ezberleyesin diye. 2-3 sure biliyor suanda. Allah'ın doksandokuz isminden 10 tanesini sayıyor , bunlar biizm için yatmadan önce tekrarlanan şeyler. ben memnunum ama ona yetememek korkusu sardı beni. zira ben hala namaz kılamyı bilmiyorum
evet dini eğitimde istenildiği zaman verildiğini ama 2010 gurubu dahıl olurmu bılmıyoruz demıslerdı. bende daha kucuklerdır dıye dusunmustum. ama rahatsız olmuyorum haftada 2 saat dını egıtım goruyorlar bence sıkıntı yok memnunum durumdan. ama oturup zorlamam onu bu durumdaSen okulu araştırmadın mı daha önce? konuşmadın mı kayıt esnasında?
Yani böyle bir bilgiyi sana kesinlikle vermeleri lazımdı ki bu tarz okullar her zaman bilinir.
Benim kızımın da bilmesini ister miydim evet. ama yine de tercihim olmazdı konu sahibinin gönderdiği gibi bir okul ki ben dine çok önem veren biriyim.
evet bence tanımı bu oldu ve güzel oldu. haftada 2 saat öğretilebilir ama üstüne gidilmez çocuğunevet dini eğitimde istenildiği zaman verildiğini ama 2010 gurubu dahıl olurmu bılmıyoruz demıslerdı. bende daha kucuklerdır dıye dusunmustum. ama rahatsız olmuyorum haftada 2 saat dını egıtım goruyorlar bence sıkıntı yok memnunum durumdan. ama oturup zorlamam onu bu durumda
sen mükemmel olma çabasına girip çocuğu mafedeceksin hakikaten silkelenmen lazım..bak bende mükemmelliyetçi bir baba tarafından yetiştirildim şu an özgüvensiz aşağılık kompleksi olan bir çocuktum anca topladım..yapma yavruna acı..merhaba kızlar,
psikolog tavsıyesı arıyordum, buraya da bakmadan gecmedım tabi :))
hatunun bırı konu açmış, psikolog arıyor, fıyatların cok dusundugunden fazla olduğunu yazmış. konusuna cevap veren bı arkadaşta e buraya yaz anlat dök içini sekerım dıyeevet yaaa ben nıye yazmıyorum dedım önce sizden fikir alayım kızlar.
hamileliğim cok zor gecti, o yüzden işten cıktım. lise sonda stajla başlayıp hamile kalana kadar 6 yıl calıştım.
hatta lisede yaz tatillerinde bile kuaför yanında, test kitapları yazan bi yerde falan da çalıştım. hamile kalınca langırt diye alaşağı oldum. 23 yasıma kadar olan butun ozgurlugum bitti...
4 yasında bir kızım var. Rabbim esirgesin, herkese de nasip etsin inşallah.
dini eğitim de veren bir anaokuluna gıdıyor 2 aydır.
kızımla her dakika dipdibe olmaktan o kadar bunalmıştım ki... kendi kendime kalabildiğim 1 saatim yoktu. sureklı artık bı bagırma halindeydim, herseye sinirleniyor bagırıyordum. halbuki o daha çocuk, 4 yasında. nerden bılecek nerde nasıl davranması gerektıgını, doğru duzgun anlat ki çocuk da ogrensın. öğrenme tekrar ile olur, ben neyı 1 kere de ogrenmısım ki ondan ogrenmesını bekleyebılırım.
okula başlaması bana coook iyi geldi. artık ev fazla dağılmıyor, sureklı onunla oynama halinde olmaadıgım için ev işlerini de yapıyorum vs vs. ev dağınık olunca da deliriyorum cunku. te Allahım ya manyagım valla
neyse mutlu mutlu gunlerımız geçerken elif ba derslerine çalışmak istemediği için geriliyorum. "kızımmm o daha küçük lan küçük daha 4 yasında! farkında mısın, cocugu ders çalışmaktan sogutucan yaaa, ilerde derslerine çalışmayacak, oyun cocugu o daha öğrendıgı kadar yaaa" diyorum. kendime geliyorum ama ertesi gun gecıyor. dersine çalışsın ben de hocalarına mahcup olmayayım ıstıyorum. aslında sıkıntımın altında bu var. farkındayım. rahat olmaya çalışıyorum ama yapım elvermiyor. hersey duzenlı nizamlı yürüsün istiyorum. ama olmuyor, olmayacak da farkındayım.
2 gundur ders çalışmayınca , söz dinlemeyince cocugun karsısında ağlıyorum. e oha ama bana!
yan dairede kayınpeder, görümce, üst katta da bekar amcası var. sığındığı liman amcası! kaçış yeri ! o kadar ıyı kullanıyor ki amcasını, amcası da kullandırtıyor tabi... etrafta fazla kişi olunca çocuk beni de dinlemeyip başka yüz bulduğu kişilerle takılıp uzaklaşabiliyor. çok garip ama kızımı kaybedicekmısım gibi bir hisse kapılıyorum. agresifleşiyorum. kızlar normalde A deseniz gülen, neşe dolu, etrafına mutluluk veren, esprılı sempatik çocuklarla arası cok ıyı olan biriydim ben. neden bu hale geldim?
uzun oldu ama hakkınızı helal edin. yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. bakış acımı degıstırıcek, kendimi toparlamamı saglayabılecek önerileriniz varsa yazın lütfen...
Kendini kanıtlama,mükemmel görünme ve insanların ne dediğini takma huyundan vazgeçersen herşey normale döner.Kimi çocuk 4 yaşında algıları kuvvetli olur,kimisi 14 yaşında.Sen busun o da o.Herkeste herkes.Yani herkesin huyu suyu davranışı,öncelikleri farklıdır.Ne kimseye benze,ne kimseye benzet yavrunu.Onun şu an en güzel vakitleri ve sen o vakitleri ona bağırarak gçirme.merhaba kızlar,
psikolog tavsıyesı arıyordum, buraya da bakmadan gecmedım tabi :))
hatunun bırı konu açmış, psikolog arıyor, fıyatların cok dusundugunden fazla olduğunu yazmış. konusuna cevap veren bı arkadaşta e buraya yaz anlat dök içini sekerım dıyeevet yaaa ben nıye yazmıyorum dedım önce sizden fikir alayım kızlar.
hamileliğim cok zor gecti, o yüzden işten cıktım. lise sonda stajla başlayıp hamile kalana kadar 6 yıl calıştım.
hatta lisede yaz tatillerinde bile kuaför yanında, test kitapları yazan bi yerde falan da çalıştım. hamile kalınca langırt diye alaşağı oldum. 23 yasıma kadar olan butun ozgurlugum bitti...
4 yasında bir kızım var. Rabbim esirgesin, herkese de nasip etsin inşallah.
dini eğitim de veren bir anaokuluna gıdıyor 2 aydır.
kızımla her dakika dipdibe olmaktan o kadar bunalmıştım ki... kendi kendime kalabildiğim 1 saatim yoktu. sureklı artık bı bagırma halindeydim, herseye sinirleniyor bagırıyordum. halbuki o daha çocuk, 4 yasında. nerden bılecek nerde nasıl davranması gerektıgını, doğru duzgun anlat ki çocuk da ogrensın. öğrenme tekrar ile olur, ben neyı 1 kere de ogrenmısım ki ondan ogrenmesını bekleyebılırım.
okula başlaması bana coook iyi geldi. artık ev fazla dağılmıyor, sureklı onunla oynama halinde olmaadıgım için ev işlerini de yapıyorum vs vs. ev dağınık olunca da deliriyorum cunku. te Allahım ya manyagım valla
neyse mutlu mutlu gunlerımız geçerken elif ba derslerine çalışmak istemediği için geriliyorum. "kızımmm o daha küçük lan küçük daha 4 yasında! farkında mısın, cocugu ders çalışmaktan sogutucan yaaa, ilerde derslerine çalışmayacak, oyun cocugu o daha öğrendıgı kadar yaaa" diyorum. kendime geliyorum ama ertesi gun gecıyor. dersine çalışsın ben de hocalarına mahcup olmayayım ıstıyorum. aslında sıkıntımın altında bu var. farkındayım. rahat olmaya çalışıyorum ama yapım elvermiyor. hersey duzenlı nizamlı yürüsün istiyorum. ama olmuyor, olmayacak da farkındayım.
2 gundur ders çalışmayınca , söz dinlemeyince cocugun karsısında ağlıyorum. e oha ama bana!
yan dairede kayınpeder, görümce, üst katta da bekar amcası var. sığındığı liman amcası! kaçış yeri ! o kadar ıyı kullanıyor ki amcasını, amcası da kullandırtıyor tabi... etrafta fazla kişi olunca çocuk beni de dinlemeyip başka yüz bulduğu kişilerle takılıp uzaklaşabiliyor. çok garip ama kızımı kaybedicekmısım gibi bir hisse kapılıyorum. agresifleşiyorum. kızlar normalde A deseniz gülen, neşe dolu, etrafına mutluluk veren, esprılı sempatik çocuklarla arası cok ıyı olan biriydim ben. neden bu hale geldim?
uzun oldu ama hakkınızı helal edin. yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. bakış acımı degıstırıcek, kendimi toparlamamı saglayabılecek önerileriniz varsa yazın lütfen...
Sen özel bir çocukmuşsun.Üstün zekalıların olduğu düzeyde bir okulda okumalıydın.Suç senin okumayı erken öğrenmen değil,ailenin ve öğretmenlerinin sen de ki zekayı farkedip,ona göre bir yol izlememeleri.size bu yazıyı 3.5 yaşında, kendi kendine okuma-yazma öğrenmiş bir kadın olarak yazıyorum. çocuklarınızın daha bu yaşta başarılı olmasını istiyorsunuz, ilerisini de görün istedim.
annem çalışıyordu, benim bakıcım vardı. annemin bana okuduğu masal kitaplarından, resimlerini boyadığım hikaye kitaplarından, televizyondan falan filan, 3.5 yaşında kendi kendime okumayı söktüm. annem ilk başka evdeki ambalajları okuduğumda ciddiye almadı. gerçekten okuduğumu öğrendiğinde kahroldu. resmen psikolojisi çöktü. sonra yazmayı da öğrendim. engellemek için çok çabaladılar ama oyuncak oynayan bir çocuk değildim. kitapları kalemleri sakladıklarında televizyona yöneliyordum.
o sene eylülde beni anaokuluna yazdırdılar, 4 yaşım dolmamıştı. bakıcım sabahları gelmeye devam etti. uyanıp kahvaltımı yaptıktan sonra beni okula götürürdü. çünkü amaç benim evde kitap ve televizyonla haşır neşir olmamı engellemekti. çok misafirimiz gelirdi, çocuklarıyla akran sayılırdık, o yüzden sosyal açıdan da eksiğim yoktu. sabah 11 gibi okula giderdim. annem işten dönerken alırdı. yine de yazmayı öğrendim.
ama el becerim yoktu. çizgileri takip ederek kağıdı makasla kesemezdim, hala kesemem. cetvel ve maket bıçağı kullanıyorum şu an.
çok çılgın evcilikler kurgulardım ama. çiçekleri mavi boyamak istediğimde öğretmen kızardı. mavi çiçek neden olmuyordu ki?
6 yaşımı bitirmeden ilkokula başladım çünkü anaokulunda yapacağım hiçbir şey kalmamıştı.
ama orda da yapacak bir şeyim yoktu. çizgi çekmeyi biliyordum, rakamları yazmayı biliyordum, harfleri biliyordum. heceleyebiliyordum. çarpım tablosunu da biliyordum. ilk 2 sene hiçbir şey öğrenmeden okula gidip geldim.
ama okul kurallarını bilmiyordum çünkü oyun çocuğuydum. derste neden sıramda oturmam gerektiğini algılayamıyordum. benim çişim var ya, ben neden teneffüsü bekliyorum ki? o öğretmen 2. yılın sonunda emekli oldu.
sonuç olarak ne oldu ben size söyleyeyim. hayatımda asla ders çalışmadım. çünkü ilk 4 sene buna hiç gerek duymadım. 10 yaşını geçmiş bir çocuğa da ders çalışma alışkanlığı kazandıramazsınız.
üniversiteyi sadece dersaneye giderek kazandım. ders çalışma alışkanlığım yoktu ama zekiydim. ilk 20.000deydim. çalışsaydım kesinlikle siyasal'a falan girebilirdim.
ilk yıl devamsızlıktan kaldım çünkü sabah erken kalkmaktan yılmıştım. ikinci yıl 20 dersin 8inden kaldım çünkü ders çalışmayı bilmiyordum.
üçüncü yıl ders çalışmayı öğrendim ve 26 dersin 24ünü verdim ve zamanında mezun oldum.
aynı anda açıköğretimden paralel bir bölüm okudum. hiç çalışmadan bitirdim. 2 lisans diplomam var.
ben okuma-yazmayı 3.5, ders çalışmayı 21 yaşında öğrendim. okuma-yazmayı 7 yaşında öğrenen akranlarım ders çalışmayı da aynı dönemde öğrendiler ve benden çok daha başarılı oldular.
sizce o yaşta çocuğun bir şeyler öğrenmesi çok mu gerekli?
ha dini eğitimden de bahsedeyim biraz, o yaşlarda o tür okullara giden arkadaşlarım vardı. benim dini, aslında daha çok ahlaki eğitimimi evde annem verdi. ana başlıkları sıralıyorum hemen; yalan söylenmez, başkasına ait şeyler alınmaz, kendinden güçsüz olana zarar verilmez... din eğitiminden çok ahlakiydi yani. allahı peygamberi de 7 yaşımdan sonra öğrendim.
küçük yaşta dini eğitim alanlardan ne farkım var onu sorarsanız, 9 yıllık ilişkim var ve annem babam başından beri bildi. çünkü ben dürüstlüğü öğrendim. dini eğitim alan arkadaşlarımın hepsi sevgililerini ailelerinden gizledi, çünkü onlar önce haramı öğrenmişti. üniversitedeyken ben açık açık "dışarı çıkıyoruz, geç gelirsem merak etmeyin ama gelince mutlaka ararım" diyordum. onlar dışardayken telefonlarını açmıyorlardı, yurda gelince babalarına "ders çalışıyordum, duymamışım" diyorlardı.
yeterince örneklediğimi düşünüyorum ama seçim tabi ki yine de sizin.
Sen özel bir çocukmuşsun.Üstün zekalıların olduğu düzeyde bir okulda okumalıydın.Suç senin okumayı erken öğrenmen değil,ailenin ve öğretmenlerinin sen de ki zekayı farkedip,ona göre bir yol izlememeleri.
Şu anki eğitim ve teknoloji sisteminde çocuklar 2-3 yaşında çok büyük şeyler başarabiliyorlar.
Din eğitimine gelince,din eğitiminin ana temeli de yalan söylememktir.Günah ve sevap öğretilir.Senin ailene dürüste sevgilini söyleyip,diğer arkadaşlarının gizlemesi,onların erken din eğitimi aldığı ve yalan söylememsi öğretilmedi diye değil.Aile yapıları,korkutmalar ve ailenin erkek arkadaşa bakış açısı.
4 yasinda cocuk kendi anadilinde bile okuma, yazma , ogrenme vs egitimi almamali zaten, kaldi ki elif ba nere.....yani cocuk cok kucuk odev yapmak, bir seyler ogrenmek icin, ders calisamaz ki zaten. Cok fazla beklentiniz var, kresin egitimi de yanlis zaten , bu yastaki bir cocuk sadece oyun oynamali.
merhaba kızlar,
psikolog tavsıyesı arıyordum, buraya da bakmadan gecmedım tabi :))
hatunun bırı konu açmış, psikolog arıyor, fıyatların cok dusundugunden fazla olduğunu yazmış. konusuna cevap veren bı arkadaşta e buraya yaz anlat dök içini sekerım dıyeevet yaaa ben nıye yazmıyorum dedım önce sizden fikir alayım kızlar.
hamileliğim cok zor gecti, o yüzden işten cıktım. lise sonda stajla başlayıp hamile kalana kadar 6 yıl calıştım.
hatta lisede yaz tatillerinde bile kuaför yanında, test kitapları yazan bi yerde falan da çalıştım. hamile kalınca langırt diye alaşağı oldum. 23 yasıma kadar olan butun ozgurlugum bitti...
4 yasında bir kızım var. Rabbim esirgesin, herkese de nasip etsin inşallah.
dini eğitim de veren bir anaokuluna gıdıyor 2 aydır.
kızımla her dakika dipdibe olmaktan o kadar bunalmıştım ki... kendi kendime kalabildiğim 1 saatim yoktu. sureklı artık bı bagırma halindeydim, herseye sinirleniyor bagırıyordum. halbuki o daha çocuk, 4 yasında. nerden bılecek nerde nasıl davranması gerektıgını, doğru duzgun anlat ki çocuk da ogrensın. öğrenme tekrar ile olur, ben neyı 1 kere de ogrenmısım ki ondan ogrenmesını bekleyebılırım.
okula başlaması bana coook iyi geldi. artık ev fazla dağılmıyor, sureklı onunla oynama halinde olmaadıgım için ev işlerini de yapıyorum vs vs. ev dağınık olunca da deliriyorum cunku. te Allahım ya manyagım valla
neyse mutlu mutlu gunlerımız geçerken elif ba derslerine çalışmak istemediği için geriliyorum. "kızımmm o daha küçük lan küçük daha 4 yasında! farkında mısın, cocugu ders çalışmaktan sogutucan yaaa, ilerde derslerine çalışmayacak, oyun cocugu o daha öğrendıgı kadar yaaa" diyorum. kendime geliyorum ama ertesi gun gecıyor. dersine çalışsın ben de hocalarına mahcup olmayayım ıstıyorum. aslında sıkıntımın altında bu var. farkındayım. rahat olmaya çalışıyorum ama yapım elvermiyor. hersey duzenlı nizamlı yürüsün istiyorum. ama olmuyor, olmayacak da farkındayım.
2 gundur ders çalışmayınca , söz dinlemeyince cocugun karsısında ağlıyorum. e oha ama bana!
yan dairede kayınpeder, görümce, üst katta da bekar amcası var. sığındığı liman amcası! kaçış yeri ! o kadar ıyı kullanıyor ki amcasını, amcası da kullandırtıyor tabi... etrafta fazla kişi olunca çocuk beni de dinlemeyip başka yüz bulduğu kişilerle takılıp uzaklaşabiliyor. çok garip ama kızımı kaybedicekmısım gibi bir hisse kapılıyorum. agresifleşiyorum. kızlar normalde A deseniz gülen, neşe dolu, etrafına mutluluk veren, esprılı sempatik çocuklarla arası cok ıyı olan biriydim ben. neden bu hale geldim?
uzun oldu ama hakkınızı helal edin. yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. bakış acımı degıstırıcek, kendimi toparlamamı saglayabılecek önerileriniz varsa yazın lütfen...
benımki gibi ateist bı aılesi olmadığı için ve 20 yasından sonra dinini öğrenmesin temelleri sağlam olsun dıye gönderdim. tercıhımden de cok mutluyum. kızım ıcın yaptığım en ıyı seylerden biri.
sadece ben diğer ınsanlar gibi amaaaan paralarını alıyorlar kendılerı ogretsın diyip kestırıp atamıyorum. kızım okulda cok mutlu, evde benımle ders çalışmak ıstemıyor, cunku bırden yukselıyorum. kızım bunu dun yapıyordun sımdı nıye soyleyemıyorsun, oku gıtsın dıyorum. okulla ılgılı degıl benımle ılgılı genel bı sıkıntı var, herseye tahammülsüzleştim. tutumumu degıstırebılcegım farklı bı bakış acısı saglayabılecek bı onerı bekliyorum.
Dipnot: kız çocuğu gözden ayrlmamalı dede amca dayı kuzen vs.. taraftarıyım. Pedofili suç oranı en çok yakın akraba kaynaklı....
Dikkat et derim. Bu halin birçoğumuzun hali yani mutszluğumuzu çocuğa yansıtıoz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?