merhaba kızlar,
psikolog tavsıyesı arıyordum, buraya da bakmadan gecmedım tabi :))
hatunun bırı konu açmış, psikolog arıyor, fıyatların cok dusundugunden fazla olduğunu yazmış. konusuna cevap veren bı arkadaşta e buraya yaz anlat dök içini sekerım dıye
evet yaaa ben nıye yazmıyorum dedım önce sizden fikir alayım kızlar.
hamileliğim cok zor gecti, o yüzden işten cıktım. lise sonda stajla başlayıp hamile kalana kadar 6 yıl calıştım.
hatta lisede yaz tatillerinde bile kuaför yanında, test kitapları yazan bi yerde falan da çalıştım. hamile kalınca langırt diye alaşağı oldum. 23 yasıma kadar olan butun ozgurlugum bitti...
4 yasında bir kızım var. Rabbim esirgesin, herkese de nasip etsin inşallah.
dini eğitim de veren bir anaokuluna gıdıyor 2 aydır.
kızımla her dakika dipdibe olmaktan o kadar bunalmıştım ki... kendi kendime kalabildiğim 1 saatim yoktu. sureklı artık bı bagırma halindeydim, herseye sinirleniyor bagırıyordum. halbuki o daha çocuk, 4 yasında. nerden bılecek nerde nasıl davranması gerektıgını, doğru duzgun anlat ki çocuk da ogrensın. öğrenme tekrar ile olur, ben neyı 1 kere de ogrenmısım ki ondan ogrenmesını bekleyebılırım.
okula başlaması bana coook iyi geldi. artık ev fazla dağılmıyor, sureklı onunla oynama halinde olmaadıgım için ev işlerini de yapıyorum vs vs. ev dağınık olunca da deliriyorum cunku. te Allahım ya manyagım valla
neyse mutlu mutlu gunlerımız geçerken elif ba derslerine çalışmak istemediği için geriliyorum. "kızımmm o daha küçük lan küçük daha 4 yasında! farkında mısın, cocugu ders çalışmaktan sogutucan yaaa, ilerde derslerine çalışmayacak, oyun cocugu o daha öğrendıgı kadar yaaa" diyorum. kendime geliyorum ama ertesi gun gecıyor. dersine çalışsın ben de hocalarına mahcup olmayayım ıstıyorum. aslında sıkıntımın altında bu var. farkındayım. rahat olmaya çalışıyorum ama yapım elvermiyor. hersey duzenlı nizamlı yürüsün istiyorum. ama olmuyor, olmayacak da farkındayım.
2 gundur ders çalışmayınca , söz dinlemeyince cocugun karsısında ağlıyorum. e oha ama bana!
yan dairede kayınpeder, görümce, üst katta da bekar amcası var. sığındığı liman amcası! kaçış yeri ! o kadar ıyı kullanıyor ki amcasını, amcası da kullandırtıyor tabi... etrafta fazla kişi olunca çocuk beni de dinlemeyip başka yüz bulduğu kişilerle takılıp uzaklaşabiliyor. çok garip ama kızımı kaybedicekmısım gibi bir hisse kapılıyorum. agresifleşiyorum. kızlar normalde A deseniz gülen, neşe dolu, etrafına mutluluk veren, esprılı sempatik çocuklarla arası cok ıyı olan biriydim ben. neden bu hale geldim?
uzun oldu ama hakkınızı helal edin. yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. bakış acımı degıstırıcek, kendimi toparlamamı saglayabılecek önerileriniz varsa yazın lütfen...