İnsanların hayata başladıkları nokta, çevrelerinden öğrendikleri farklı olabiliyor, buna eğitim durumu, maddi özgürlük de pek bir katkı sağlamıyor. Buraya kadar anlıyorum ve bir sorun görmüyorum.
Kızınızı güzel yetiştirebilmişsiniz bir şekilde ki daha 19 yaşında babasına karşı duracak gücü kendisinde görmüş, sizi korkutan, silah, aşiret, vs. onu korkutmamış.
Benim anlamadığım ve sinirimi bozan, anlattığınız kadarıyla kızınızın da kendisine yediremediği nokta size silah çeken, çocuğunu hiçbir şekilde düşünmeyen, aç mısınız açıkta mısınız umursamayan, güya "çok pişman" olduktan sonra bile "aile reisiyim maaşın şu kadarını ben alayım" diye oturup utanmadan kızıyla pazarlık yapan adamla hala birlikte kalmanız. "Çok değişti, kızım güvenmiyor" diye de kendinize bunu dert etmeniz.
Yani böyle 20 yılınızı kepazelik içinde geçirmenize neden olan, en önemlisi de çocuğunuzda gereksiz bir sürü üzüntü ve travmaya yol açmış adamın başka şansı kalmadığını görünce zoraki laf dinlemesiyle hemen affetmeniz.
Kızınıza da böyle örnek oluyorsunuz. Bence en çok bu kısmı acı. Evet, iyi bir anne olamamış ve kocanızı karşınıza alıp "bu çocuğun ihtiyaçları var, kendi boğazından kıs çocuğumuz önemli" diyememişsiniz. İlla boşanmak, hesap kartını almak falan gerekmez. Hadi bunları yapamadınız, böyle bir herifle "çok değişti" diye "çok mutluyuz" diye geziniyorsunuz. Kendinize yaşattıklarını affettiniz de kızınıza yaşattırdıklarını nasıl affediyorsunuz? Yüzünü görünce midenizin bulanması lazım. Pişmanmış...