Ne olur okuyun, uzun olmasina ragmen....
Kizlar, ben cok ugrastim onun icin.
Cok asiktim, cok sevdim. Herseydimdi. Hayatimi onunla kurmak istiyordum.
Cocuklarimin babasi o olacakti. Ama heresy nasip kismetmis. Olmayinca olmuyormus. Sürekli en hayirlisini diledim Allahtan.
Nisanliydim… Yaklasik birbucuk hafta öncesine kadar… 1½ senedir tanidigim kisiyle… Ve bitti…
Üzgün degilim aslinda, iyiyim, Allaha sükür.
Cok ugrastim, cok fedakarliklar yaptim.
Yapmam dedigim herseyi teeekeer tekeer yaptim… Ask böyle birseymis heralde…
Nisanlim cok ama cok basarili bir hukuk ögrencisiydi. Okulu bitmek üzereydi.
Bende tibbi sekreterlik yapiyorum. Türkcesi tibbi sekreterlik heralde. :)
Yurtdisinda yasiyorum. 1980lerin sonunda is icin gelmis dedemgil, ve hala buralardayiz :)
20 yasindayim, nisanlim ise 24 yasinda ve yakinda 25 yasina girecek…
Tanistigimda cok hosuma gitmisti bu 4 senelik yas farki. Ne güzel, diyordum kendi kendime. Kizlar genelde yasitlarindaki erkeklerden cok daha olgun olurlarya. Nisanlimda olgun olur saniyordum.
Nisanlimdan önce baska bir erkek benim pesimi birakmiyordu. Sürekli güller, cicekler, mesajlar, aramalar falan..
Ayni okulda okumustuk 3 sene önce. Ozamanlar gördü beni. Bir kac kez bulusmuslugumuz var, yani iliski denilemezdi durumumuza, cünkü ona asik degildim..
O benim pesimi hic birakmadi. Istemedigimi söylememe ragmen.
Bundan 1½ sene once bir dügüne gittim.
O dügünde nisanlim gördü beni.
Annesine sordu ve facebook’tan bana ulasmaya calisti fakat ben istemedim.
Bir kac ay gecti ve abisinin dügününde tekrar gördü beni. Tekrar konusmak istedi benimle. Bende bir sans vermek istedim.
Cünkü yavas yavas
asik olmaya baslamistim bile. Ilgimi cekmisti.
Konusmaya basladik. Biraz Face’den birazda mesajlasarak. Bir ay konustuk ve Amerikaya okumaya gidecekti.
6 ayligina. Gitmeden 2 kez cok kisa bulustuk. Cok hoslaniyordum, asik olmustum.
Onu ilk gördügümde, ilk merhaba dediginde, kendime dedimki… Asik olmak böyleymis, dedim.
Ve Amerikaya gitti…. 6 ay bekledik birbirimizi. Cok konustuk.
Burda gündüzken orada geceydi. Hep konustuk ama yinede. Ise uykusuz uykusuz giderdim. Hic uyumadan gittigimde oldu, sirf onunla konusmak icin.
Cok hoslaniyorduk birbirimizden.
Ve birgün nisanlanma konusu acildi.
Dedi ki Amerikadan gelir gelmez istemeye gelmek istiyorum.
Hatta Amerikadayken annesini aradi böyle böyle diye. Ailelerimiz birbirlerini bilirler, ama onun ailesi cok iyi bir aile olarak görülmez burada. Aile sorunlari cok. Anne babasi ayri ve cok siddet görmüs annesi babasi tarafindan. Tabi bunlarada cocuklar sahit olmus cocukluklarinda.
Nisanlim Amerikadan geldi, ve ben babama durumu anlattim.
Öyle bir anlattimki, bende sasirdim, babamla nasil böyle rahat rahat konusabiliyorum diye.
Babamla hic konusmadigim konular.
Ama öyle emindimki nisanlimdan.
Babam kesinlikle olmaz, ailelerini bilmiyormusun, dedi bana. Bende ailesi öyle diye, oda mi öyle olmak zorunda sanki diye konusmaya basladim. Ama öyleymis
. Babam hakliymis. Anne babalar nasil herzaman böyle hakli cikiyor, anlamiyorum…
Bir kac ay gecti babami ikna etmeye calistim.
Annem hep yanimdaydi. Eger istiyorsan yol acilir ve istedigin olur, diyordu. Babam nisanlimi cok sevdigimi anladi, ve tamam dedi.
Istemeye geldiler. Ama babasiyla o dönem konusmuyordu, amcasi istedi beni.
Babamda 2. seferde Verdi, fazla uzatmaya gerek yok diye.
Bir kac hafta gecti ve
söz kesildi.
Ve ne olduysa o haftadan sonra oldu. Cumartesi nisanlandik, Cuma olmadan nisanlim bize geldi ve sorun yaratti.
Ufak birseye tartismistik. Hemen bize cikip geldi, babamla annemle konusmak icin, sok oldum. En ufak seyde böyle mi yapacak diye. Bana ilk orda bagirdi cagirdi.
Bu arada nisanlimdan önce konustugum kisi bizim nisanlandigimizi duymus, beni ama yinede sürekli ariyordu. Nisanlim bu durumu biliyordu tabi, ama umursamayacagiz, ilgilenmeyecegiz diye söz verdik ki kendi biraksin diye.
Nisanlim biliyordu onunla bir alakam olmadigini.
Ekim 2012’de nisanlandik. Aralik ayina kadar arada sirada tartismalarimiz oluyordu, yavas yavasda kiskancligi artmaya basladi. Dedem hastaneye yatirildi bir saatligine ziyarete gittim onu sorun etti, anneannem hastalandi onu sorun etti ziyaret ettigimde. Onunla konusmaya calistim, ama hayir ne diye sorun edeyim dedi.
Her ne zaman bir isim oldugunda,
bir seye sevindigimde onu mahvetmeye calismaya basladi.
Arkadasimin dügünü oldu sorun etti gidiyorum diye.
Neler yapmadi ki aslinda söyle bir düsününce….
Aralik ayinda, yilbasi gecesi bize geldi annesiyle. Cok buyuk bir tartisma yasadik. O gün babama bile agir konusup bagirdi, hareketler yapti. Aman Allahim, bu benim nisanlimmi dedim kendi kendime. Sen nasil degistin, diye düsündüm.
Ama insanlar degismez, sadece insanlari daha iyi tanirsin….diye düsünüyorum.
Tartismadan sonra ben cok fenalastim. Ambulans cagirildi ve hastaneye kaldirildim.
Yilbasi gecesini hastanede gecirdim.
Onlar eve gitmislerdi tartismadan sonra, fenalastigimi bilmiyorlardi.
Ertesi gün taburcu oldum.
Nisanlim cok farklilasmisti. Tanilamaz hale gelmisti…
Nisanlim cok cabuk kisilik degistiren biri olmustu.
Ben hastaneden ciktigim gün o
intihara kalkisti. Hap almis. Beni aradi, bitiyor hersey diye.
Hemen kiz kardesini ve annesine haber ettim. Nisanlim benden 30 km falan uzakta oturuyor. Hemen hastaneye gitmesini ve midesini bulandirip kusmasini söyledim.
Gitmedi hastaneye, eve gitti, oraya cagirildi ambulans.
Hic düsunmeden hastaneye yanina gittim, saat gec olmustu. Babam
gitme dedi, gittim.
Babasiyla ilk orda tanistim. Oda gelmisti. Haber vermisler onada. Halbuki hic konusmuyordu babasiyla.
Yemek icecek falan aldim herkese, ben kosusturdum yani. Nisanl
imin yaninda olmaya calistim.
Babam aradi. Cok sinirliydi, ne isin var orda diye. Hakliydi. Bana yaptiklarini unutmustum.
Eve gittim.
Cok sinirliydi babam, hic konusmadi benimle.
Aradan birkac gün gecmisti, nisanlim kendini
acindirmak ve
affettirmek icin mi yapti bilmiyorum, ama
askimdan affetmistim iste. Beynim dur diyordu, kalbim ise devam et…
Allahim bana yardim et diye dua ettim.
Artik nisanliydik, laf söz olmasin diye devam ettim, bunu ben istedim diye devam ettim, sabrettim..
Sadece iyi günde degil, kötü gündede birbirimizin yaninda olmamiz lazim diye dusundum.
Bu zamanlarida atlatacagiz sandim.
Yanilmisim.
Aradan 2 gün gecti, evet sadece 2 gün.
Tekrar intihara kalkisti.
Artik bitiyor diye mesaj atti.
Cok üzgündü, tam olarak ne oldugunu bilmiyordum ama, belki aileme yaptigi saygisizliklardan dolayi vicdan azabi cektigi icindir diye dusundum.
Ama psikolojiside tabi normal degildi.
Zor dönemler yasadi hayatinda.
Bu sefer yine gittim yanina. Nerde oldugunu anlamistim.
Bir park yerine arabayi cekmis, cikmis ve baygin halde yere yigilmisti.
Hastaneye yakindik, hastaneye kostum haber verdim.
Hemen aldilar. Kömür falan icirdiler, icindekileri bosaltilar falan..
Cok kotuydu, cok üzgündüm..
Babam yine ariyordu beni, eve gel diye, annem mesajlar atiyordu ne oluyor diye.
Saatlerce hastanede bekledim.
Hic kimse gelmedi.
Erkek kardesiyle zaten hic konusmuyor.
Kiz kardesi gelmedi, annesi gelmedi, babasi gelmedi, amcasi gelmedi.
Birtek ben vardim yaninda.
Daha sonradan yakin bir arkadasi geldi, yabanci. Türk degil.
Biraz ugrayip gitti. Ben ve o kaldik. Herseye ragmen yanindaydim.
Oda cikti hastaneden, ciktiktan sonra psikologla falan görüsmeleri oldu, ama iyiyim ben diyordu,
kabul etmiyordu psikolojisinin normal olmadigini.
Cok zor bir dönem yasadim. Hic böyle seyler gelmemisti basima.
Ailemden böyle seyler görmemistim. Ne ufak bir tartisma ne küslük görmedim ben ailemden.
Zaten babama ilk anlattigimda, aile yapilarimiz cok farkli, olmaz, sen yapamazsin, aliskin degilsin.
O cocuk tartismalari küslükleri normal görür diyordu. Ama yinede babam ona okadar iyi davrandiki inanamazsiniz.
Bir kac gün sonra geldi bize, özür diledi. Hersey düzelecek sandim. Gercektende kendini düzeltmeye calisacak sandim.
Ama yapmadi. Yapamadi.
Böyle devam etti hersey. Sürekli tartismalar. Bagirmalar cagirmalar.
Aileme yapilan hakaretler.
Beni dövmeyede basladi.
Hergün agliyordum. Sabahlari uyanmak istemiyordum, geceleri uyutmuyordu, sabah isim oluyordu, ama konsantre olamiyordum.
Bitirmeye calisiyordum, ama tehdit ediyordu beni. Hayatini mahvederim diyordu.
Cok konusmaya calistim.
Ilk baslarda bende cok inattim, ama baktim olmuyor, hep ben alttan aldim, ben sustum ve ben ezildim. Cok ama cok ikna edici konusur nisanlim, eee hukuk okuyordu, ikna ve inandiricilik kabiliyeti cok yüksek.
5 dakka dinleseniz ona hak verirsiniz. Yalanla dolanla herseyi halleder….
2 hafta önce kuzenimin dugunu vardi.
Ama dugunden önce tartismistik, cok buyuk bir olay cikmisti bizde.
Annem babam, kardeslerim hepsi evdeydi. Babam evden cek git dedi, birdaha görmeyecegim seni dedi.
Bagirdi cagirdi, arabami mahvetti.
Annemin babamin yaninda beni itti vurdu.
O gece hep agladim. Onu cok seviyordum, neden bana boyle yapiyorduki…
Ben gercektende bunlari hakettimmi diye dusunuyordum…
Ertesi gün benimle konusmaya calisti. Kuzeniminde dugunu olacakti.
Ailelerimiz birbirini tanidigi icin onlarda davetliydi. Dugunde sorun cikmasin, millet farketmesin diye. Ben yine affettim. Onsuz nasil olurum diye dusundum.
Ey Allahim, ne cok dayandim…
Artik herkes bikmisti onun bu hareketlerinden.
Herseyimi mahvediyordu, artik gülemiyordum.
Dugun icin elbiseye bile bakamiyordum. Sorun yaratiyordu.
Dugunden önce tamam dedim, dugunu atlatalim sonra ne olacaksa olsun.
Dugun günü hep guler yuzlu olmaya calistim, kuzenimin gununu mahvetmemek icin.
Nisanlimda geldi annesiyle, girer girmez yuzleri asikti,
nisanlimin gözleri kipkirmiziydi.
Butun gün kendi kendine bir kösede oturdu, millet yanima gelip ne oluyor buna falan diyordu.
Sürekli yanina gidip insanlarin yaninda oturmasini istedim, hic orali olmuyordu bile.
Güler yüzlü olmaya devam ettim, ama insanlar benim uzgun oldugumu farketmisti…
Bir ara oturdugu masaya dogru gidiyordum, baktim annesiyla ayakta bana bakiyorlar,
gülümseyerek yanlarina gittim.
Farkettim birseylerin olacagini.
Herkes oturuyordu, bize bakiyorlardi. Bir gariplik oldugunu farketmisti herkes.
Gülümsüyordum, caktirmadan ne oldu diye sordum.
Nisanlim ”gördüm” dedi. ”neyi gördün canim?” dedim, gülümseyerek.
Ama o cok sinirliydi. Herkes bize bakiyordu. Gördüm arkadasima baktigini, görmedim sanma, arkadasima bakip duruyorsun dedi.
Sok oldum. Arkadasi mi varmis burda???
Arkadasi gecelimde, burda akrabadan baska en yakin dosttan baska kimse yokki diye dusundum.
Genc hic kimse yoktuki erkek olarak.
Yalan soyluyordu. Ben kimseye bakmam.
Nisanlimdan baska erkek yoktu benim hayatimda. Yemin ederimkii....
Onu gordugumden beri baskasina bakmadimki yemin ederim. Herkes icinde ben gördüm arkadasima baktin diye konustu.
Gel gelin odasina gidelim dedim. Ve ben herkesin icinde gülümseyerek o bana kizarak gelin odasina gittik.
Yemin ettim, yemin ederim baska bir erkege baktiysam Allah burda canimi alsin dedim.
Hic orali olmadi bagirdi cagirdi. Unutalim ne olur dedim. Kuzenimin dügününü mahvetmek istemedim.
Nisanlim odadan cikti, ben agladim hungur hungur,
bu nasil iftiradir. Namusuma laf atmasi gibi birseydi.
Unutalim demistim, ama nasil unutulurki….
Gün boyunca devam etti degisik hareketlerine tavirlarina.
Kiskancliktan mi yapiyordu bilmiyorum.
Sonra dans falan ettik beraber
ama icim yaniyordu, icimde firtinalar kopuyordu… Bir Allah bilir..
Sinirli sinirli dugun salonunu terketti. Ertesi gun ne o aradi ne de ben.
2 gün sonra isim vardi, ama gidemedim uzuntuden. Aradi beni.
Ne oluyor dedi, bittimi benim niye haberim yok dedi.
Dedimki tabikide, yarin birgunde baskasiyla yattin mi diyeceksin dedim. Kaldiramiyorum, dedim.
Bulusalim dedi. Verecek seylerim var dedi.
Bulustuk. Anneme nerde oldugumuzu soyledim ki ne olur ne olmaz.
Dövemeye basladi. Yüzüme vuruyordu. Kolumu tutup bagiriyordu. Hic bir sey demedim. Sustum. Dinledim.
Küfürler saydi, anneme babama kardeslerime. Aileme. Iftiralar atti. Hakaretler etti. Sustum. Dua ettim icimden.
Bitsin istiyordum.
Dedi ki hayatini mahvedecem.
Facebooka resimler koyacagim falan. Agladim. HUngur hungur yapma diye.
Dinlemedi, benim adima sahte profil acip resimlerimi yukleyip tanidigim insanlari ekleyip benim adima konustu yazisti.
Hala duruyor o profil.
Adimi kirletmeye calisiyor.
Numarami degistirdim,
Allaha sükrettim, öyle biriyle evlenmedigime.
Dugunumuz 9 ay sonra olacakti. Ucuz kurtuldum yinede.
Allaha sukur.
Bitti. Kendimi buldum tekrar. Herkes seni cok özledik, dedi. Eski haline dön, artik üzülme dediler.
Ama eski nisanlim pesimi birakmaz ki… Ugrasir benimle.
Hatta simdi ne diyor biliyormusunuz?
Onunla nisanlamadan önceki o cocuk benim pesimde kosan, onunla konusmusum nisanliyken. Insanlara böyle anlatiyor. Ben baskasiyla konusmusum onunla nisanliyken. Ben ondan baskasini görmedimki, ondan baskasini istemedimki ben…..
Verdikleri bir kac altini tabi geri verdim, saat almisti verdim, yüzüklerimi verdim, alyans ve tektasimi.
O hic birsey vermedi. Gözüm yok tabi, ama okadar cimri bir kisilige sahip ki.
Aslinda onun hakkinda hicbirzaman kotu konusmak istemedim, ama o zorluyor beni.
Yaptiklari az seyler degil.
Adimi cikarmaya calisiyor...
Bana borcu vardi, yani daha dogrusu maddi acidan yardimci olmaya calistim bir ara.
Yüzügunu vermedi, verdigim okadar hediyeyi vermedi. Istedigimden degil, sadece kendi en ufak bir tartismada bitti deyince, hemen aklinda onlar geliyordu, altinlari ver falan diyordu, hadi yuzugu at diyordu. Yuzukleri ver diyordu en ufak bir tartismada.
Cok atildi o yüzükler....
Bu anlattiklarim %10 bile degil, okadar cok sey yaptiki, ama
yaptigi kotulukleri unutuyorum, anneme anlattigim icin, o hatirlatiyor bazen...
Neden ve nasil unutuyorum bu yaptiklarini bilmiyorum, cok sevdigimden mi acaba????
Kusura bakmayin türkcem cok iyi degil...