kendimi eşime karşı yetersiz hissediyorum :(.

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

telasememuresi .!.:

Tek derdimin şu olduğu günlere gelmek istiyorum......

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

merymeryg .!.:

Derdin büyüklüğü önemli değil, muhtemelen lohusa depresyonu yaşıyor. Konu sahibi tekrar söylüyorum, psikolog+psikiyatriye git mutlaka hissettiklerini anlat. Ayrıca şunu da yine söyleyeyim 3.aydan sonra çok daha iyi olacaksın korkma, giderek azalacak bu hisler her şey oturmaya başlayacak

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

biraz düşündüm de önceden hissetmiyordum. özellikle anneannemle konuşunca başladı. o aradı beni. esimle baktığımızı söyleyince kendin halledemiyor musun tarzı bir şey söyledi. o an da etkilenmeye çok müsaittim sanırım, şu anda da musaitim ama neden bu durumun devam ettiğini bilmiyorum. hormonal herhalde . bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

floarea soarelui .!.:

bir psikoloğa görünmeye zaten karar verdim. pazartesiyi bekliyorum. belki benim gibi bir durum yaşayan vardır da tecrübelerini aktarır diye yazmıştım. ilgilenen herkese teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...