kendimi eşime karşı yetersiz hissediyorum :(.

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Bu ne acele?
Bir sene bitmeden evlendin bari dur bir evliliğini yaşa. Tüm ömrünüz boyunca sadece 1 yıl 9 ay başbaşa kalabileceksiniz yani özetle. Asıl sorun bu. İlk haftadan hamile kalmak hata ötesi bir hata.
Evliliği yaşamadan annelik babalık sorumluluğunu sırtlamışsınız.

Şuanki hormonal durumunuzdan dolayı böyle hissediyormuşsunyz gibi geldi bana. Daha önceden yeterli hissediyordunuz da şimdi ni değişti bu durum?

Henüz yeni doğum yapmışsınız. Duygusal olmanız çok normal.

Ama neden üzerinizde baskı hissettiğinizi anlayamadım. Eşiniz size mutlu/güleryüzlü/sakin olmamanız halinde sevgi duymayacağını mı hissettirdi önceden?
Bir yerde bir yanlışlık olduğu açık çünkü. Ağladığınız için suçluluk duymanız falan hiç normal gelmedi bana.

Bebeği babasının kucağına vermeme konusunu hiç anlamadım. Biraz daha açar mısınız?

Bertie Storyteller .!.:

Henüz yeni doğum yapmışsınız. Duygusal olmanız çok normal.

Ama neden üzerinizde baskı hissettiğinizi anlayamadım. Eşiniz size mutlu/güleryüzlü/sakin olmamanız halinde sevgi duymayacağını mı hissettirdi önceden?
Bir yerde bir yanlışlık olduğu açık çünkü. Ağladığınız için suçluluk duymanız falan hiç normal gelmedi bana.

Bebeği babasının kucağına vermeme konusunu hiç anlamadım. Biraz daha açar mısınız?

Genişletmek için tıkla...

eşim her durumda benim yanımda oldu. ağlayınca da beni sakinleştirmek için her şeyi yaptı. sevgi durmayacağını hissettirseydi gelmezdi bence yanıma. yanlışlığın nerede olduğu neden böyle hissettiğimi cidden bilmiyorum.

Sade frappe .!.:

Şuanki hormonal durumunuzdan dolayı böyle hissediyormuşsunyz gibi geldi bana. Daha önceden yeterli hissediyordunuz da şimdi ni değişti bu durum?

Genişletmek için tıkla...

biraz düşündüm de önceden hissetmiyordum. özellikle anneannemle konuşunca başladı. o aradı beni. esimle baktığımızı söyleyince kendin halledemiyor musun tarzı bir şey söyledi. o an da etkilenmeye çok müsaittim sanırım, şu anda da musaitim ama neden bu durumun devam ettiğini bilmiyorum. hormonal herhalde . bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum.

Madalyani takana kadar bekle.
Yetersiz hissediyormusmusmusmus

floarea soarelui .!.:

biraz düşündüm de önceden hissetmiyordum. özellikle anneannemle konuşunca başladı. o aradı beni. esimle baktığımızı söyleyince kendin halledemiyor musun tarzı bir şey söyledi. o an da etkilenmeye çok müsaittim sanırım, şu anda da musaitim ama neden bu durumun devam ettiğini bilmiyorum. hormonal herhalde . bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Eşimin de bebeği ya hani anneanne deseydin? Ne saçma bi şey söylemiş ya babasıyla beraber bakmak eksiklikmiş gibi

floarea soarelui .!.:

eşim her durumda benim yanımda oldu. ağlayınca da beni sakinleştirmek için her şeyi yaptı. sevgi durmayacağını hissettirseydi gelmezdi bence yanıma. yanlışlığın nerede olduğu neden böyle hissettiğimi cidden bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Eşinize kadar hep koşullu mu sevildiniz, ne yaşadınız bilmiyorum ama bu şekilde hayat geçmez.

Bir kere ağladınız diye eşinizi hak etmiyor olmuyorsunuz. Hayat öyle bir şey değil ki. Üzülürsün de, ağlarsın da, kızarsın ve bağırırsın da.

Eşiniz size sevgisini ifade ederken siz neden kendinizi böyle küçümsüyorsunuz?

Bebek meselesini de diğer yorumunuzdan anladım. Anneanneniz saçmalamış. Bebeğin sorumluluğu sadece size ait değil. Tek başınıza mı yaptınız? Tabi ki babası ilgilenecek, yemek de yedirecek, altını üstünü de değiştirecek, uyutacak da. Emzirmek dışında her şeyi yapabilir ve yapmalı. Ben olsam bu tarz cümlelere gülüp geçecek kadar bile kendimi yormam.

Ne acidan yetersizsiniz?
Onun kadar sevemiyor musunuz, nedir ben anlayamadim.

Ama sunu yazayim, 2 bebek annesi olarak, dogumdan sonraki ilk 6 ay herseye aglaniyor zaten, uzmeyin kendinizi.

Lohusa depresyonundasınız terapi almanızı tavsiye ederim

Salon Kadini .!.:

Ne acidan yetersizsiniz?
Onun kadar sevemiyor musunuz, nedir ben anlayamadim.

Ama sunu yazayim, 2 bebek annesi olarak, dogumdan sonraki ilk 6 ay herseye aglaniyor zaten, uzmeyin kendinizi.

Genişletmek için tıkla...

çok seviyorum onu ama hissettiremiyormuşum gibi hissediyorum.
hormonların etkisi sanırım, daha fazla içim içimi yememesi için psikolojik destek almaya karar verdim

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Konu açana kadar lütfen psikoloğa başvurun. Bizi aşıyor sizin durumunuz. Ha jinekoloğunuza danışarak omega3 yazdırmanızı tavsiye ederim. Lohusa depresyonuna iyi geldiği kanıtlanmış.

Sacma sapan dusunceler asli yok agladin diye suclu hissetmek ne demek yasinizda kucukmu degilmi evliligemi hazir degildiniz anlamadim ama cocugunuza odaklanin esinizin kucagina benegi neden vermek istemiyosunuz kafanizdan atin bu sacmaliklari ce birkikte bebegi buyutmeye bakin esler cocuk sorumlulugunu birlikte alir sadece kadinin degil bu sorumluluk

Bertie Storyteller .!.:

Eşinize kadar hep koşullu mu sevildiniz, ne yaşadınız bilmiyorum ama bu şekilde hayat geçmez.

Bir kere ağladınız diye eşinizi hak etmiyor olmuyorsunuz. Hayat öyle bir şey değil ki. Üzülürsün de, ağlarsın da, kızarsın ve bağırırsın da.

Eşiniz size sevgisini ifade ederken siz neden kendinizi böyle küçümsüyorsunuz?

Bebek meselesini de diğer yorumunuzdan anladım. Anneanneniz saçmalamış. Bebeğin sorumluluğu sadece size ait değil. Tek başınıza mı yaptınız? Tabi ki babası ilgilenecek, yemek de yedirecek, altını üstünü de değiştirecek, uyutacak da. Emzirmek dışında her şeyi yapabilir ve yapmalı. Ben olsam bu tarz cümlelere gülüp geçecek kadar bile kendimi yormam.

Genişletmek için tıkla...

belki de etkilenmeye açık olmasam bu kadar takmazdım kafaya bilemiyorum. dogumdan önce böyle değildim. ne oldu bana anlayamadım. psikolojik destek almaya karar verdim. ilginiz için de çok teşekkür ederim ayrıca.

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Okurken ruhum daraldı açıkcası. Layık olabilmek için ne yapmayı dilerdiniz, tepenizde gezdirmek falan mı? Eşiniz mutlu ki sizi de mutlu edebiliyor. Başka derdiniz yok sanırım, dert arıyorsunuz, ne güzel.

floarea soarelui .!.:

biraz düşündüm de önceden hissetmiyordum. özellikle anneannemle konuşunca başladı. o aradı beni. esimle baktığımızı söyleyince kendin halledemiyor musun tarzı bir şey söyledi. o an da etkilenmeye çok müsaittim sanırım, şu anda da musaitim ama neden bu durumun devam ettiğini bilmiyorum. hormonal herhalde . bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ufff yaşlıların lafına ne bakıyorsun? Bakacak tabi babası değil mi 13 günde ultra profesyonel anne mi olacakmışsın? Lohusa olduğun için böyle hissediyorsun. 3 aylık olsun daha iyi hissedeceksin korkma

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

bir psikoloğa görünmeye zaten karar verdim. pazartesiyi bekliyorum. belki benim gibi bir durum yaşayan vardır da tecrübelerini aktarır diye yazmıştım. ilgilenen herkese teşekkür ederim.

floarea soarelui .!.:

selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.

ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.

evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.

evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.

kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.

anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Lohusaliktan olabilir. Herşeyi o kadar hızlı yasamissiniz ki okurken bile jet hızı gibi geldi.

Lohusa depresyonundasınız