Siz de çok tatlısınız. Bana destek veren herkes öyle… Umarım dediğiniz gibi her şey yolunda gider. Dualarınızı eksik etmeyin. Doğum bitip evime dönünce detayları yazarım inşallah. Merak edenler olduğunun farkındayım. Hepinizin güzel enerjisiyle umarım güzel bir süreç geçiririzÇok tatlısınız. Hersey yolunda gidecek. Merakla haberlerinizi bekliyoruz.
Hic cekinmeyin. Benimle hastanede kal deseniz. Kalacaklar bakin. Diyin siz de..bunda birsey yok ki..Onlarin da zor günü olur siz de onlara destek olursunuz. Zaten mantikli olan da bi arkadasinizin yaninizda olmasi..esiniz kizinizla evde uyusun..destek almak muhtaçlık degildir. Bunu iyi düşünün. Evdekiler sabah gelirler. sonra bi hediye alip jest yaparsınız vs. Bebek saglikla gelsin. Şehrinizi yazsaniz burdaki kızlar olarak gelip bizler bile bakariz.Var tabi sağ olsunlar. İki gün önce bir arkadaşım kızını bana bırakabilirsin dedi. Ama ben utanıyorum arkadaşlarımdan. Ailemden isteyemediğim şeyi senden nasıl isteyim kuzum dedim, sağol Allah razı olsun düşünmen yeter dedim, kapattık. Başka bir arkadaşım geçen hafta baya ısrar etti, bak yalnız hissetme, bir şeye ihtiyacın olduğunda ara mutlaka diye. Sağ olsunlar, varlıkları yeter. İnşallah gerek kalmaz ama olursa da arkadaşlarımın olduğunu bilmek güzel
Karakter meselesi. Ben söyleyemem. Hele hamile kalmadan önce can ciğer kuzu sarması olup da hamilelikten sonra benden kaçan insanlara hiç söyleyemem. Eşim ilk doğumumda yanımda elimi tuttu. Kızımın doğumuna tanık oldu. Şimdi de yanımda olmak istiyor. Ben de onu istiyorum açıkçası. Ondan başka yanımda olmaya can atan yok. Kızım da dışarda bekleme odasında bekler. Kardeşinin ilk anlarına tanık olmak istiyor. Eşim ve kızımdan başka kimsem yok gibi düşünücem. Umarım başka kimseye de ihtiyaç duymam.Hic cekinmeyin. Benimle hastanede kal deseniz. Kalacaklar bakin. Diyin siz de..bunda birsey yok ki..Onlarin da zor günü olur siz de onlara destek olursunuz. Zaten mantikli olan da bi arkadasinizin yaninizda olmasi..esiniz kizinizla evde uyusun..destek almak muhtaçlık degildir. Bunu iyi düşünün. Evdekiler sabah gelirler. sonra bi hediye alip jest yaparsınız vs. Bebek saglikla gelsin. Şehrinizi yazsaniz burdaki kızlar olarak gelip bizler bile bakariz.
Ben sezaryan sandım. İnşallah dikişsiz çok kolay hızlı sağlıklı bı doğumla kavusurunuz minige.İyiniyetlisiniz de ondan ikna etmeye çalışıyorsunuz:) Ailemin düşünmediği detayları düşünüyorsunuz. Büyük kızımı normal doğurdum. Şimdi de normal doğum planlanıyor. Bir aksilik olmazsa zaten eşim ve kızım yanımda olacak. Bahsettiğiniz eşyaların hepsi doğum çantamda mevcut. İnsan yalnız olunca başkaları bir düşünürse kendisi 15 kez düşünüyor. Hiçbir detayı atlamamaya çalışıyor. Ki zorda kalmayalım, son anda bir aksilik olursa ne yaparız diye. Yine de bir şeye ihtiyaç duyarsam eşimden isterim. Çok sıkışırsak çocuğu bırakacak illa ki bir yerler buluruz. Yüzsüzlük yaparız en kötü. Ama gerek kalmasın, her şey yolunda gitsin diye dua ediyoruz. Siz de dua edin. Ailemin düşünmediği kadar beni düşündüğünüz, ihtiyaç duyabileceğim alanları öngörüp yalnız kalmamam için çabaladığınız için teşekkür ederim. Ama ne yazık ki bu benim elimde değil. Dünya dönüyorsa sizin gibi iyi yürekli insanlar sayesinde…Sevgiler
İnşallah… Çok teşekkür ederimBen sezaryan sandım. İnşallah dikişsiz çok kolay hızlı sağlıklı bı doğumla kavusurunuz minige.
Benim ailem de uzakta. Ama mesela acil ihtiyacimda sirf destek olmak için gelmek isteyecek arkadaşlarım var. Mesela yakında ameliyat olmam gerekiyo gibi. Arkadaşım kalacak yanimda. Hem de seve seve gelir. Sizin de vardır böyle arkadaşlarınızKarakter meselesi. Ben söyleyemem. Hele hamile kalmadan önce can ciğer kuzu sarması olup da hamilelikten sonra benden kaçan insanlara hiç söyleyemem. Eşim ilk doğumumda yanımda elimi tuttu. Kızımın doğumuna tanık oldu. Şimdi de yanımda olmak istiyor. Ben de onu istiyorum açıkçası. Ondan başka yanımda olmaya can atan yok. Kızım da dışarda bekleme odasında bekler. Kardeşinin ilk anlarına tanık olmak istiyor. Eşim ve kızımdan başka kimsem yok gibi düşünücem. Umarım başka kimseye de ihtiyaç duymam.
Benim ailem uzakta değil. Aynı şehirde ve yakın oturuyoruz. Buna rağmen uzaklar bana. Komşusuna faturasını ödeyemeyince neden kendisinden destek istemedi diye kızan annem beni yok sayıyor. Hamileyim dediğimde kılı bile kıpırdamadı. Hatta yengem kızdı, anne torun geliyor, bu ne surat, gülsene biraz, hiç mi heyecanlanmadın diye. Torunu için iğne kadar emeği yoktur bugüne kadar. İlgilenmiyor ne benimle, ne de torunlarıyla. Bugün beni aramış, tarhanayı az yapmışım, size yetmez diyor. Yahu doğurdum doğuracağım, bana ne tarhanadan diyemedim tabi. Sana afiyet olsun anne, bize gerek yok dedim artık.Benim ailem de uzakta. Ama mesela acil ihtiyacimda sirf destek olmak için gelmek isteyecek arkadaşlarım var. Mesela yakında ameliyat olmam gerekiyo gibi. Arkadaşım kalacak yanimda. Hem de seve seve gelir. Sizin de vardır böyle arkadaşlarınız
Allah senin yanında inşallah sen hiç merak etme. Konuyu okurken ben bakardım cocuguda sanada ya deyip durdum. Allah yardımcın olsun kardeşim inşallah sağlıkla kucağına al bebeğini. Allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin. Sağlığın sihhatin yerinde olsun. Hatta doğuma giderken de eğer aklına gelirse konu aç sana dua edelim hem doğumun kolsy geçsin hem işin rast gitsin. Bak hiçte yanliz değilsin tanımasak da birbirinizi seni de katcam duamaMerhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Allah razı olsun. Amin, sağ olun. Dualarınız bana yeter, Allah yardımcım olur inşallah. Hepinize tek tek teşekkür ediyorum.Allah senin yanında inşallah sen hiç merak etme. Konuyu okurken ben bakardım cocuguda sanada ya deyip durdum. Allah yardımcın olsun kardeşim inşallah sağlıkla kucağına al bebeğini. Allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin. Sağlığın sihhatin yerinde olsun. Hatta doğuma giderken de eğer aklına gelirse konu aç sana dua edelim hem doğumun kolsy geçsin hem işin rast gitsin. Bak hiçte yanliz değilsin tanımasak da birbirinizi seni de katcam duama
Yaşadığınız durum üzücü ama utanilacak birsey degil. Annenizin bu davranisinin yükünü neden siz tasiyorsunuz ki..Benim ailem uzakta değil. Aynı şehirde ve yakın oturuyoruz. Buna rağmen uzaklar bana. Komşusuna faturasını ödeyemeyince neden kendisinden destek istemedi diye kızan annem beni yok sayıyor. Hamileyim dediğimde kılı bile kıpırdamadı. Hatta yengem kızdı, anne torun geliyor, bu ne surat, gülsene biraz, hiç mi heyecanlanmadın diye. Torunu için iğne kadar emeği yoktur bugüne kadar. İlgilenmiyor ne benimle, ne de torunlarıyla. Bugün beni aramış, tarhanayı az yapmışım, size yetmez diyor. Yahu doğurdum doğuracağım, bana ne tarhanadan diyemedim tabi. Sana afiyet olsun anne, bize gerek yok dedim artık.
Elbette güzel arkadaşlarım var. Bana destek olmayı teklif edenler de var. Ama ben çekiniyorum yapım gereği. Hem ailem burnumun dibindeyken onlardan yardım istemekten utanıyorum. Hem de hepsinin çoluğu çocuğu var, kime bırakacaklar da yanıma gelecekler. Ben kendi çocuğumu kimseye bırakamıyorum, onlara nasıl bırakın da yanıma gelin diyeyim? Hem pandemi zamanı kimseyi riske atmak da istemiyorum. Malum hastaneler riskli yerler. Covid kapsalar, ailelerine bulaşsa vicdan yükünün altından kalkamam. Ben eşimle daha rahat ederim her türlü. O yüzden umarım her şey umduğumuz gibi ilerler de arkadaşlarımın dualarından başka bir şeye ihtiyaç duymam.
Bedelini biz ödesek de suçlusu biz değiliz elbette. Arkadaşlarım ilk ihtiyaç duyduğumda arayacağım insanlar. Allah eksikliklerini göstermesin. Siz bile ne çok yardım etmeye çalıştınız. Ben alışık değilim aslında böyle şeylere. Babam öldüğünde 18 yaşındaydım, şimdi 41. O zamandan beri tırnaklarımla kazıyarak elde ettim hayatta her şeyi. Destek gördüğüm bir hayatım olmadı. O yüzden destek nasıl verilir iyi bilirim ama nasıl alınır bilemiyorum, beceremiyorum. Bu da öğrenilir heralde… Çok teşekkür ederim. Güzel bir kalbiniz var. Umarım kalbinize göre insanlarla güzel bir hayatınız olur…Yaşadığınız durum üzücü ama utanilacak birsey degil. Annenizin bu davranisinin yükünü neden siz tasiyorsunuz ki..
Hatta arkadaslariniz bilse size daha cok destek olur. Ortada utanilacak birsey yok. Anne kiz arasindaki boyle durumlari sadece siz yasamiyorsunuz. Emin olun buna. Arkadasimin annesi de böyle. Bizler destek oluyoruz. Arkadaşımın utanılacak bi seyi yok. Annesinin boyle davranmasi boyle olmasinin suçlusu o degil. Siz de değilsiniz..
Amin. Hepimizin inşallah. Seve seve gelecek insanlardan destek almak, öyle normal birşey ki. Arkadaşınızla bağınızı bile güçlendirir. Hayat zaten paylaşmak demek. Hayat bi öğrenme süreci, siz de bu süreçte birinden bi sey rica edip destek almayi ogrenin mesela. Bu durum vesile olup degismenize yolaçsın. Sağlıklı doğumlar olsun..doğum olunca yazın burdan bizlere.Bedelini biz ödesek de suçlusu biz değiliz elbette. Arkadaşlarım ilk ihtiyaç duyduğumda arayacağım insanlar. Allah eksikliklerini göstermesin. Siz bile ne çok yardım etmeye çalıştınız. Ben alışık değilim aslında böyle şeylere. Babam öldüğünde 18 yaşındaydım, şimdi 41. O zamandan beri tırnaklarımla kazıyarak elde ettim hayatta her şeyi. Destek gördüğüm bir hayatım olmadı. O yüzden destek nasıl verilir iyi bilirim ama nasıl alınır bilemiyorum, beceremiyorum. Bu da öğrenilir heralde… Çok teşekkür ederim. Güzel bir kalbiniz var. Umarım kalbinize göre insanlarla güzel bir hayatınız olur…
Allah sağlıkla süreci tamamlayıp evimize dönmeyi nasip etsin, yazarım elbette. Biliyorum burda da durumumuzu merak eden insanlar olduğunu. İyi dilekleriniz için çok teşekkür ederimAmin. Hepimizin inşallah. Seve seve gelecek insanlardan destek almak, öyle normal birşey ki. Arkadaşınızla bağınızı bile güçlendirir. Hayat zaten paylaşmak demek. Hayat bi öğrenme süreci, siz de bu süreçte birinden bi sey rica edip destek almayi ogrenin mesela. Bu durum vesile olup degismenize yolaçsın. Sağlıklı doğumlar olsun..doğum olunca yazın burdan bizlere.
Teşekkür ederim. İnşallah söylediğiniz gibi kolay ve sorunsuz geçer her şey. Siz tecrübeli bir abla olarak az çok biliyorsunuz neler yaşanır. Ben de yaşayacaklarımız için heyecanlıyım. Olumsuzluklara değil de ailemizde yaşanacak yeniliklere odaklanmaya çalışıyorum. Kızım çok sabırsız kardeşi için. Karnıma yapışık geziyor şimdilerde:) Gün sayıyor, doğum belirtisi var mı diye sürekli sorular soruyor bana. Çok tatlı bir abla olacağını düşünüyorum. Bana yardımcı olacağına da eminim. Neler yaşayacağımızı hayal edip gülümsüyorum bazen, kendimi gülümserken yakalıyorum. Bakalım bebek hayatımızı nasıl değiştirip dönüştürecek. Umarım sağlıkla gelsin ve büyüsün. Hayatımıza getireceği heyecan ve canlılık bize iyi gelecek inşallah.Aralık sonunda Ankara'ya geleceğim. Keşke dogumunuza yetisebilseydim. Yanınızda dururdum, yardım ederdim hastanede size. Ama bir de şöyle düşünün, benim de yanimda kimse yoktu. Ben de tedirgin oldum ama inanın korktuğumdan daha kolay oldu her şey. İnsana bir güç geliyor resmen. Tamam arkada bir çocuğum daha yoktu, sizin durum daha zor ama kızınız da çok küçük değil. Ay abla olduğumda onun yaşındaydım :') İnsan bir anda büyüyor. Çocuğunuz hastanede yanınızda bile kendini öyle bir idare edecek ki şaşıracaksınız. Hatta size yardım da edebilir :) Artık abla oldu o. Beni annemin yanından alamamişlardı. Kardeşimle olmak istiyordum hep. Her şey güzel olacak, kolay olacak. Yeter ki sizler sağlıklı olun. Sağlıkla geçsin bitsin :)
Ben kardeşim doğduktan sonra ben oldum resmen. Abla olmak çok güzel bir şey. Yeri gelecek bir anne olacak o kardeşine. Şimdiden heyecanlı baksanıza :) Kök ailenizde aile sıcaklığını görmemiş olsanız da sizin ailenizde bu farklı olacak.Teşekkür ederim. İnşallah söylediğiniz gibi kolay ve sorunsuz geçer her şey. Siz tecrübeli bir abla olarak az çok biliyorsunuz neler yaşanır. Ben de yaşayacaklarımız için heyecanlıyım. Olumsuzluklara değil de ailemizde yaşanacak yeniliklere odaklanmaya çalışıyorum. Kızım çok sabırsız kardeşi için. Karnıma yapışık geziyor şimdilerde:) Gün sayıyor, doğum belirtisi var mı diye sürekli sorular soruyor bana. Çok tatlı bir abla olacağını düşünüyorum. Bana yardımcı olacağına da eminim. Neler yaşayacağımızı hayal edip gülümsüyorum bazen, kendimi gülümserken yakalıyorum. Bakalım bebek hayatımızı nasıl değiştirip dönüştürecek. Umarım sağlıkla gelsin ve büyüsün. Hayatımıza getireceği heyecan ve canlılık bize iyi gelecek inşallah.
Bence boşuna geriliyorsun cnm...benim nasipse 5 gün sonra doğumum var kizimda bizle kalacak 8 yaşında...seninki 11 yaşında sizinle kalsın...zaten drda tamam demiş.en guzeliMerhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Ne tatlı anılarınız var kardeşinizin doğumuyla ilgili. Darısı bize:) Kızım da her sabah kardeşini görüp, öpüp koklayıp okula öyle gitmeyi hayal ediyormuş, öyle söyledi. Duyguları çok yoğun bir çocuk. Hastanede bile duygu patlaması yaşayacağına eminim. Bakalım, güzel olur inşallah her şey. Güzel enerjiler gönderdiğiniz için sağ olunBen kardeşim doğduktan sonra ben oldum resmen. Abla olmak çok güzel bir şey. Yeri gelecek bir anne olacak o kardeşine. Şimdiden heyecanlı baksanıza :) Kök ailenizde aile sıcaklığını görmemiş olsanız da sizin ailenizde bu farklı olacak.
Bizim zamanımızda 13 yaşından küçükleri almiyorlardi devlet hastanesine hasta görmeye, ben girebilmek için kuzenimle aynı elbiseyi giymistim, ikizi var diye her kiyafetten iki tane olurdu onlarda. Saçımı da aynı yapmıştım. O kimliğini gösterdi ben aradan sıyrılıp girdim içeriye :) Daha dün çizgi film izleyen küçük bir çocukken, kardeşim dogunca oyunlar numaralar çevirmeye başladım sırf onu görebilmek için :) Her şey güzel olacak, yaşayacağınız güzelliğe sevinin, ailenize takilmayin bile...
Konu geçen haftanın konusu. Zaman zaman içim hüzünleniyor doğru, ama geçti artık. Şimdi doğumun heyecanı sarıyor ufak ufak. Kendi ailemi çok umursayamıycam, başka telaşlar sarıyor çünkü yavaştan bizi. Ben de 37 haftalığım. Sizin de az kalmış. Kolay bir doğum olsun. Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah bebeğinizi. Ailenizle bir ömür sağlıkla mutlulukla yaşlanmanızı dilerim.Bence boşuna geriliyorsun cnm...benim nasipse 5 gün sonra doğumum var kizimda bizle kalacak 8 yaşında...seninki 11 yaşında sizinle kalsın...zaten drda tamam demiş.en guzeli
Ins sizde...hayirli doğumlar nasip etsin Rabbım...hicbirsey için canimizi sıkmayalim takmaya kalkarsak takacak cok şey var inan bosver biz evlatlarimiza yogunlasalimKonu geçen haftanın konusu. Zaman zaman içim hüzünleniyor doğru, ama geçti artık. Şimdi doğumun heyecanı sarıyor ufak ufak. Kendi ailemi çok umursayamıycam, başka telaşlar sarıyor çünkü yavaştan bizi. Ben de 37 haftalığım. Sizin de az kalmış. Kolay bir doğum olsun. Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah bebeğinizi. Ailenizle bir ömür sağlıkla mutlulukla yaşlanmanızı dilerim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?