evleneli birkaç ay oldu bugünde gelin yarında şunu pişirecem... bigün gitmesek hiç gelmiyorsunuz diye sıkboğaz ediyor. hergün kendisine gitmemizi her akşam üç saatimizi kendisine vermemizi bekliyor. artık eşime surat asmaya başladım onun da morali bozuluyor ben surat asınca. eşimle durumu birkaç kez konuşmayı denedim bir gün gidelim bir gün gitmeyelim bari diye ortak nokta olsun dedik ama bu da bana yetmiyor çok mutsuzum. illa gidecez diyor. iyi bir işim var, kaynanam evden çıkmıyor öyle alıştığı için oğlum da oğlum diyor başka bişey demiyor. bi de benim adıma plan yapma denemeleri oldu ev gezmesi falan ben iyice bunaldım. arada laf vurmaları da var durduk yerde -benim çocuklarım marifetli bilmem ne- şeklinde. bi düzen oturtamadım onun yüzünden gitmediğim günlerde bile düşünüp düşünüp moralim bozuluyor. bu durumu evlenmeden hiç anlamadın mı derseniz, iyi bir nişanlılık dönemi geçirdik, ortada kaynana falan yoktu gezdik tozduk nişanlımın huyunu sevdim herşey yolundaydı ta ki düğüne bir hafta kalana kadar. yaptıkları harcamaların tartışması oldu benim moralim çok bozuldu nişanlımla aramız açıldı tam düğün öncesi bigün kaynanam üstüme gelmeye başladı sen oğluma surat astın bilmem ne diye bana çemkirdi çok üstüme geldi bi tek o gün öyle çemkirdiğini gördüm. sonra sular duruldu. ama şimdi hoşuna gitmeyen birşey olsa gene kocasına oğluna aynı tonda çemkirip istediğini yaptırmaya çalıştığını görüyorum benle ilgili konularda bile. bence onun kendine ait bir hayatı yok hiç olmamış kaynanasıgil izin vermemiş sürekli anlatır durur bana şöyle yaptılar böyle yaptılar diye. şimdi de eşime aşırı bağlı kocasından nefret ediyor diğer çocukları da uzakta. eşimi seviyorum, başından beri ben onun huyunu insanlığını sevdim ama işin içine evlenince kaynana faktörünün gireceğini hesabedemedim. eşim de bu durumu sonuna kadar destekliyor annesi ne isterse o olsun diye. benim ailem bana hiç karışmaz çünkü karıştırmam ama o zorla yemeğe çağırdığı yetmezmiş gibi(onun yemeklerini de sevmiyorum güzel yapsa da kötü geliyor artık) bi de üstüne giderken elimize kalan yemekleri veriyor evde olduğunuzda da yiyin diye. eşime defalarca kez söyledim dinletemedim annesine ağzını açıp da o yemekleri verme diye ikna edemiyor dese de ikna edemiyor ben de verme yiyemiyoruz diyorum kabul etmiyor. bazen çöpe döküyorum küflenince, günahı kaynanama zorla verdiği için. zaten sürekli ordayız orda zorla yediğim yemeği evde de zorla yemek istemiyorum evde kaldığımız gün başka yemek yapmaya çalışıyorum eşim onunkileri de yiyor gene de sinirlenmemek elde değil. bi de arada evladımın evden gitmesi ne zormuş demesi yok mu hiç gitmediki hergün mutlaka uğrar o da yetmezmiş gibi yemeğe de gideriz ama ona yetmiyor. önceden her akşam evindeydi ya. bi de şey diyor -ayy kız evladı hayırlı- oğlunun ne hayırsızlığını gördün diyesim geliyor demiyorum. böyle laf vurup durmalar, yok oğlum evlilik nasılmış bilmem ne. geçen bi misafirlikte gelinimi oğlumdan soruyorum dedi nasıl iyimi falan diye sanki sürekli orda değilmişiz gibi.etrafımdakilere bakıyorum herkesin kendi hayatı var herkes kendi evinde yemek yiyor ama biz yiyemiyoruz yarın gene kaynanamdayız düşüncesiyle bugünümden de birşey anlamıyorum. eşim ikna olacağa benzemiyor, boşan derseniz evlenmeden önce çocuk konusunda karar vermiştik öyle de oldu birbirimizden emindik başlarda ,ben ondan gene eminim ama bu durumu desteklemesi tüm iyi özelliklerini batırıyor. bizim buralarda boşanmak da zor. zaten istemiyorum da. bi de bebek var. olmasa da napardım emin değilim. ben hiç baskı altında yaşamadım bugüne kadar kimsenin bana zorla bişey yaptırmasına izin vermedim ama şimdi buna katlanıyorum. bi kez eşime biz böyle olacağını konuşmamıştık dedim söyleseydim benimle evlenir miydin dedi. hiçbir çıkış yolu bulamıyorum bu durumdan
ama olur ya her hangi önemli bir konu var veya normal şartlarda kendi cevabımi veriyorum gerekirse. Bu hep duruşla ilgili. Cogu zaman kadınlar "aman eşim kırılmasın" modunda birşey söylemeye çekinir. Halbuki iletişim herşey.
