Biraz sabır dileyerek başlamak istiyorum.
Öncelikle bu anne ile kalma olayı sonradan çıkmış bir durum değil anladığım kadarıyla. Yani en başta kabul etmişsiniz. O zaman katlanmak zorundasınız. Kimse mükemmel dört dörtlük olamaz. Eminim bizlerinde sizinde insanların tahammülünü zorlayan huylarımız vardır. Yaşlandıkça çocuklardan beter oluyorlar. Hem nazlı hem huysuz hem de çekilmez oluyorlar. E bizlerde genciz. Herşeyi kolay kabullenemiyoruz annelerimiz gibi. Haklısınız. Ancak o insanlar bizler gibi kolay şartlarda büyümediler. Kim bilir ne sıkıntılar neler görmüşlerdir. Bizim dönemde en ufak sorunda hemen boşanma kelimesi ağzımıza alınıyor. Ama o insanlar herşeye, her türlü baskıya eziyete boyun eğmez durumunda kalmışlardır. Benim sevgilimin annesi köyde tarlada çalışmak için kendi çocuğunun cenazesine bile götürmemişler kadını. Düşünebiliyormusunuz baskıyı zulmu. Bu kadın acıların en büyüğünü yaşamış ve duyguları da körelmiş olabilir. Sabırlı olmak lazım. Sevgi ile yaklaşmak lazım. Nasıl ki çocuğumuz ne yaparsa yapsın vazgeçemiyoruz karşılıksız seviyoruz yaşlılarıda öyle kabullenmek lazım. Böyle uzaktan konuşmak kolay geliyor diyeceksiniz. Doğru olabilir. Evlenmedim henüz başımdan böyle birşey geçmedi Allah kimseyi bana muhtaç etmesin edecekse de beni sevgi ve merhamet duygusundan yoksun bırakmasın. Hep bunun için dua ederim. Siz iyi olun sevin yaptıklarına karşılık sevginizi onu sevdiğinizi gösterin emin olun size geri dönecektir. Ama sabır gerekiyor. Benim ananem 90 yaşında hasta bakıma muhtaç hiç bir gelini oğlu istemiyor 2 kızı var onlar canlarını verecek kadar sviyorlar ve iyi bakıyorlar. O kadar üzülüyorum ki ona. O yüzden lütfen ne olursa olsun sevin. İnsan olduğu için sevin. Allah yarattığı için sevin. İnanın mükafatını fazlasıyla göreceksiniz. Eşiniz sarıldığı zaman sizde sarılın. Belki 3-5 defa itec
ek sizi ama siz sabırla ona yaklaşırsanız kendisni sevdiğinizi düşünecek ve belki o da size sarılacak. Dediğim gibi lütfen sevin.
inan bana bugün bunları yazan ben değil bir başkası olsa bende senin gibi düşünürdüm çünkü ilk yazdığım konuda dediğim gibi annem 25 yıl babanne ve dedemle yaşadı tabiki bizde..ve sana yemin ediyorum babannem türünün son örneğiydi..ama biz annemde dahil öldükleri halde onları hasret ve özlemle anıyoruz okadar sorun yaşamasına rağmen.neden tatlı bir dili vardı gönül alması vardı sırt sıvazlaması vardı yaptıklarını tamir edebiliyordu yani kavgalardan sonra yüreğimize su serpebiliyordu ve bi nebze unutabiliyoduk ama benim kayınvalidem öyle değil sen onun yüzünden kafayı sıyır hastanelik ol hep salağa yatar ve hiçbişi olmamış gibi davranır..söylemesi kolay seni yadırgamıyorum ama insanın iyi niyeti göz gire göre sömürüldüğü zaman bir yerde tıkanıp kalıyor...sarılma meselesine gelince :) benim kayınvalidem kendi çocuklarına sarılırken resmen iter!bunuda hepsi söyler o yüzden ben yapamam bunu