Hanımlar iyi geceler. Sinirimden çatlamak üzereyim. Sakinleşmedim, sizden destek istemeye geldim.
Ben 7 aylık hamileyim. Çok şükür maddi olarak durumumuz iyidir ancak bebek beklediğimiz bu süreçte haliyle bir sürü masrafımız oldu. Büyük kızıma ve bebeğe yeni odalar hazırladık, bebeğin pek çok ihtiyacı alındı vs. bir dünya masraf yani. Eşim olabildiğince her şeyin en iyisini almaya çalıştı ama artık üst üste bindikçe bazı şeylerden kısmaya çalıştığını görüyorum ve çok da hak veriyorum. Sonuçta bu maddiyatın da bir sınırı var. Daha doğum ve öngörülemeyen masraflarımız da olacak. İleriyi de düşünmek zorundayız. Bizim destek görebileceğimiz kimsemiz de yok. Ne maddi, ne manevi.
Beni asıl sinir eden olaya geleyim. Dün gece saat 11’de kayınbirader aradı. Eşim de evvelki geceden nasıl yorgun, bayılmış adam saat 9’da. Uykulu uykulu açtı telefonu, kayınbirader 3 bin lira para istiyor. Bende şartel attı tabi. Hem gecenin bir yarısı arama densizliğine, hem bizim halimiz nedir umursamadan para istemesine. Eşime sordum noluyor diye. Ne olacak, yine işleri düşmüş aramışlar dedi.
Bu insanlar ne biçim insanlar yahu? Ben zaten ne tür karakterde olduklarını bildiğim için senelerdir görüşmüyorum onlarla ama oğullarıyla görüşüyorlar. Bir kez olsun eşime bir derdin, bir sıkıntın, yardım edilecek bir şey var mı demediler. Hamile olduğumu bildikleri halde en küçük bir destek vermediler eşime. (Sadece maddiyatı kastetmiyorum, hal hatır bile sormazlar) Bir kez olsun işleri düşmeden aramadılar. Ya sorun vardır, eşim çözsün diye ararlar, ya da para isterler. Eşim de her zaman elinden geleni yapar. Çok aileci değildir ama bir şey istediklerinde geri çevirmiyor. Kendisi de farkında ailesinin sürekli menfaatleri için onunla ilişki kurduğunun ama bu yüzsüzlük karşısında bir tepki koymuyor.
Ama ben artık bu kadar yüzsüzlük karşısında tahammül gösteremiyorum. Elim ayağım titredi. Eşimin telefonundan numarasını alıp yarın arayıp ağzıma geleni saysam, siz ne bencil, ne utanmaz, ne arsız insanlarsınız diye söylesem diyorum ama bir yandan da kendime yakıştıramıyorum.
Eşim onlara hiç bir şey demez biliyorum. İçine atar o. Çok derin uykudaydı, sonra kardeşinin aramasından sonra canı sıkıldı, uykusu kaçtı, uyuyor numarası yaptı anlamayım, strese girmeyim diye. Şimdi de evin içinde geziyor. Takmış kafayı belli. Bana çaktırmamaya çalışıyor. Ona da üzülüyorum böyle bir ailesi olduğu için. Eşimin hiç bir şeyini paylaşmıyorlar ama sürekli işleri düştükçe arıyorlar. Bu kadar kimsesiz hissettirmeye, bu kadar sömürdüğünü altını çize çize göstermeye ne gerek var ya? Bu adam onlara iyilikten başka bir şey yapmadı oysa. Yüzsüzlük insanın ikinci mutluluğu imiş. Biz kimseden bir şey istemediğimiz, beklemediğimiz için ben çok garipsiyorum bu kadar yüzsüzlüğü. Biz hep Allah kimseye muhtaç etmesin, kendi yağımızda kavrulalım kafasındayız çünkü.
Her neyse…Ben ne yapayım şimdi? Çatlıycam sinirden. Bebeğe de zarar bu kadar stres biliyorum ama bu insanlar yerli yersiz hep negatif duygularla hayatımızı işgal ediyorlar. Engellemek istiyorum ama onlarla hiç bağlantım olmadığı için muhatap olmak da istemiyorum. Ben onlarla konuşacak olsam eşim de konuşmamızdan hiç hoşlanmaz biliyorum. Napayım ben? İçimde mi patlasın bu sinir? Nasıl sakinleşicem ben?
