Çok güzel yazmışsınız. Rabbim meleğinizi şefaatçi eylesin size de. Allah büyük dediğiniz gibi. Doğru tercih ve kararlarla inşallah hayırlı günlere çıkabilirim ben de. Darda kalan herkese yardım etsin Allahım
Çok güzel yazmışsınız. Rabbim meleğinizi şefaatçi eylesin size de. Allah büyük dediğiniz gibi. Doğru tercih ve kararlarla inşallah hayırlı günlere çıkabilirim ben de. Darda kalan herkese yardım etsin AllahımNerde kayıp orda ben son olsun diye sürekli dua ediyorum rabbim sağlık sıhhat versin size acınızı yaşamanız kadar normal bişey yok 1 yıl oldu 35 haftalık kayıp yaşadım acısı yüreğimin ortasında her sabah duayla akşam duayla gün boyu nerdeyse dua Allah herkesin gönlüne kalbine göre versin zor acını anlamayanların arasında kalmak bi dönem bende yaşadım yaşamayan anlayamaz erkek hiç anlayamaz rabbim kolaylık versin ol deyince olduran rabbim var bir arkadaşım bundan yıllar önce aynı 20 haftalık kayıp yaşamış oda tüp bebekti sonra öyle bir zamanda kendiliğinden oluverdi bu işler hiç belli olmaz gitmezse gitmesin rabbim büyük hiç canını sıkma içinden bol bol inşirah süresi ayetel kürsi oku rabbim gönlüne ferahlık versin. Görelim mevlam neyler neyler se güzel eyler
Daha bi cesaretlendim, duygusal değil mantıksal düşünmeye başladım sizlerin sayesinde. Dediğiniz gibi yaşayabileceğim en büyük acıyı yaşıyorum zaten. Daha ne kötü olabilir değil mi gözümü karartmaklaSoylerse soylesin yanievladini kaybetmissin daha ne olabilir?
Buarada o soylemeden sen soyle babana bu kadar onemliyse. Hem insanlar bi sekilde taniyacak birbirini, gokten zembille mi
Inecekti evlenecegin kisi..ha yanlis secim
Olmus
O baska..Kaldi ki artik bunlarin ne onemi var?
Mal paylasimi ortak yasalar bunu diyor,
Bu yonden korkma gozun biraz kara olsun derim
Çok sağolun. İnanın bilemiyorum, hak veremiyorum ona bi türlü. Önceliğim destek almak ve cesaretle doğru kararı vermek olacak artıkCok gecmis olsun. Acinizi ta buraya kadar hissettim. Böyle zor süreclerde ani kararlarin alinmasina karsiyim genelde, esinizin ne yasadigini bilmiyoruz (belkide kendini sucluyor saglik sorunlari varsa), o yüzden bende psikoloji tedavi görmenizi öneririm. Imkaniniz varsa kendi ailenizin yanina gidin bir kac gün..bizim toplumda acinizi yasamaya izin vermeyen bir cok insan var. Tabi ilk sevdigini kaybeden insan bizler degiliz belki ama birakin insanlar acisini yasasin. Beni kolumdan tutup babamin mezarindan cekmislerdi mesela. Ve esler olarak da bir kac seans beraber alsaniz da iyi gelecektir. Esiniz agir sacmaliyor evet ama onun icin de bu sürecin kolay gecmedigini var sayarak hemende sövmek istemiyorum
Size de başsağlığı diliyorum. Çok iyi anlıyorz birbirimizi şuan. Önce kendimi iyileştireceğim artıK buna karar verdim ben de. Çok özendim ve takdir ettim ve adınıza çok mutlu oldum çünkü daha huzurlu olduğunuzu hissettim. Çok dha güzel günler görün inşallahBen de altı ay önce yedi aylık bebeğimi kaybettim şu an boşanma aşamasındayım. Sizi çok iyi anlıyorum o yüzden. Acımız çok büyük, çok derin ve hep içimizde kalacak. Önemli olan bu acıyla birlikte güçlenerek hayata devam etmek. Öncelikle lütfen bir psikiyatrist ya da psikolog ile görüşün bana çok faydası oldu. Daha çok taze acınız, çok yeni yas sürecinin en başındasınız. Benim doktorum bu sürecin bir yıl sürebileceğini ve bu süreçte acı çekmenin, üzülmenin, hayata devam edemiyormuş gibi hissetmenin normal olduğunu söyledi. Uyuyabilmem ve yemek yiyebilmem için ilaç başlandı. Bunları anlatıyorum çünkü sizin önceliğiniz kendiniz olmalı. Eşiniz ya da ailesinden önce kendinize odaklanın yaralarınızı sarmaya çalışın. Anladığım kadarıyla eşinizin merhamet duygusu yok. Siz önce kendinizi toparlamaya çalışın sonra da eşinizi ölçüp tartın iyi bir insan mı, onunla ne olursa olsun bu hayatı geçirmek istiyor musunuz bunları sorun kendinize. Benim bütün sorulara cevabım hayırdı ve boşanma kararı aldım. Kararı aldığım andan itibaren rahatladım ve eskiye göre daha huzurluyum. Siz de eğer o hayatınızdan gittiğinde daha mutlu, huzurlu olacağına inanıyorsanız lütfen korkmayın. Boşanma süreci çok sıkıntılı olabiliyor evet ama eni sonu bitiyor sıkıntılar. Ama yok ben boşanmak istemiyorum derseniz de lütfen hem siz hem de eşiniz destek alın, çift terapisine gidin. Umarım her şey güzel olur sizin için. Bizim bebeklerimiz cennet kuşu oldular ama içimizde hep yaşamaya devam edicekler o yüzden onlar için de yaşamalıyız
SağolunAllah sabır versin size her anlamda. Evladın büyüğü küçüğü yok acısı da tarifsiz. Eşinize de söyleyecek kelime bulamadım rezil herifin teki. Doğmamış çocuğuna merhametsiz, bu adamdan her şeyi beklerim. Acınızı bile korkudan yaşayamıyorsunuz, belki de hepsi işaret bilmiyorum. Bu adamdan kurtulmak için tam zamanı belki de. Çocuğunuz yok, holding ya da ne bileyim devasa bir servet de yok sanırım. Adam neyle tehdit ediyor flört ettiniz diye mi, olan olmuş evlenmişsiniz istediğini anlatsın. Babanız onun elinde ziyan olmanızı istemez sanırım. Sizi seven, değer veren bir aileniz varsa geri kalan her şey hava cıva. Bu adam size hiç şiddet uyguladı mı, ondan mı korkuyorsunuz?
Allah razı olsun sağolunÇok geçmiş olsun.başınız sağ olsun çok büyük bir acı bu. Eşiniz ve eşinizden çocuk sahibi olma konusunu bir daha düşünün derim. Ben de oğlumu 36. Haftada doğumda kaybettim eşim ve ailemin desteği olmasa toparlanamazdım. Bebeğim melek olduktan 6 sene sonra oğlumu kucağıma aldım o arada istedik ama olmadı. Eşim (bir çocuğumuz da olmasına rağmen) sen tekrar çocuk sahibi olmayı çok istiyorsun istersen beklemeyelim artık tüp bebek düşünelim dedi. Yaz tatili vb aradan çıksın derken hamile kalmışım. 14 yıllık evliyim arada çoook sıkıntılı olduğumuz dönemler(işsizlik, parasızlık) oldu ama sevgisinden eminim.
Yok canım benim çocuğum malesefSende cennet annesisin, bi tanede yanında evladın var sanırım canım. Kaç yıl oldu cennetligine, sonra ikinci yavrumu kucagin alınca nasıl oldun.
Bende 112 gün önce yavrumu cennete uğurladım,annesinin ilk ve tek bebeğiydi, çok beklemiştim onu.. bundan sonra Rabbim kardeşlerini nasip eder umudum sonsuz ama bu aciyla nasıl yaşayacağım bundan sonra kardeşi olsa nasıl olur acaba diye çok üzülüyorum. Daha evvel yakın kaybı yaşamadım. Bu yakın kaybı da değil sanki ben ölmüşüm gibi bı his. Ben ölsem öldüğümü bilmeyecektim ama ölmüşüm ve biliyorum gibi bı his evladının acısı
Allah gönlünüzü ferahlatsın. Korkacaginiz bir şey yok. En büyük sıkıntı çocuk mevzusunda olurdu. İllaki üzülürsünüz yılların alışkanlığını bir çırpıda silmek kolay değildir tabii. Ama belki hayatınızda yeni bir sayfa açmak için önünüze çıkacak fırsat budur. Belki yeni sayfa sizi çok daha mutlu edecek.SağolunHassas noktalarımı çok iyi biliyor. Ailemin de. Fiziksel şiddet görmedim, zaten o olsa hiç affedemezdim böyle bir şeyi. Ailem sağolsun arkamda olur ama onları çok incitecek şeyler olmasından korkuyorum. Ama dediğim gibi gözüm daha karardı sabahtan bu yana okuduklarımla. Hayırlısı
Sahiden çok mantıklı ve beni sarsarcasına yazmışsınız. Kendime şu üç haftadır çok zarar verdiğimi yeni yeni farkediyorum. Haksızlık ediyorum biliyorum kendime. Güç toplamak istedim. İyi ki yazmışım buraya. Sağolun7 sene önce flört etmişsiniz eee yani? korkmayın inmez kalbine filan. sanki babanız bilmeyecek mi adam boşanma yüzünden çirkinleşiyor...zaten önce siz konuşup herşeyi anlatmalısınız.
bakın yanlış anlamayın benim de oldukça muhafazar bir çevrem var. ailemde başını örtmeyen ilk kadınım ben, bu yüzden de o... ilan edilmişliğim vardır. öyle bir çevre. (neyseki çekirdek ailem öyle değil ama velev ki öyle olsalardı da anne-baba hakkı ayrı ama yine bildiğim hayatı yaşardım...) belki siz burada yazdıklarımı okumamışsınızdır diye anlatıyorum: 39 yaşındayım, bekarım ve hiç de o çevrenin "kurallarına" göre yaşamıyorum açıkçası.
ve fakat inançlıyım, aile kurumuna saygım sonsuz ama saygı duyduğum şey düğün nikah değil, sadakat, emek, birlikte bir ömür dirayet.... herşeyden önce insanı severim, minicik bebeğinizi için, sizin için çok üzüldüm, başınız sağ olsun. Allah size sabır versin.
bu evlilik mi sizce?
siz bunu mu hak ediyorsunuz?
yapmayın Allah aşkına
bir de...depresyonlara girmedim, ağlamadım, dizi izleyip yorum yapmaya çalışıyorum filan yazmışsınız.
inanın görüp göreceğiniz en "güçlü" diye bilinen, herkesin öyle tanımladığı kadın modeliyimdir. ağladığımı bilen gören yoktur.
ama başlarım dizisine de kayınvalidesine de
sizin acınızın hiç mi kıymeti yok?
siz şimdi evlat kaybetmişken acınızı yaşmayacaksanız ne zaman yaşayacasınız?
bunun ileride acısı çıkmayacak mı sanıyorsunuz?
etmeyin eylemeyin.
evet şu an doğru zaman olmayabilir ama "eş" evladın acısını da yaşatmıyorsa...
Amin, Allah razı olsunHissetikleriniz çok normal ve doğal. Kendinizi suçlamayın ve acınızı bastırmayın. Sizi tanımıyorum şurada okuduğum satırlar yüzünden benim kalbim acıdı burada. Allah önce size sağlık versin. Eşinize de merhamet ve sevgi eksin inşallah kalbine. Tekrar anne olmanız için dua geçirdim içimden.Bence bir psikolog desteği alın. Anlatın, dökün içinizi. Bir de burada siz gibi çok hanımefendi var. O başlıkları takip edip yazın. Destek olur size. Rahatlatır içinizi.
Lütfen sesli sesli ağla. İçine akıtma. Psikolojik destek al. Ve odamdan ayrıl. Kendine bunu yapma. Ben sana çocuk falan yok demiş yaaa. Asil sana çocuk yok. Çocuğu olmayan sensin de vur yüzüne hakediyor çünkü. Terbiyesiz. Allah sabır versin. Bu adamdan bidaha çocuk yapma.Kızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Başınız sağ olsun
KV ve eşinizin tavrı hiç normal değil
Tabi ki acınızı yaşayacaksınız
Daha 20 gün olmuş
O kadar maddi manevi zorluk yaşamışsınız
Böyle hissetmeniz normal
Yerinizde olsam o evden hemen ayrılır annemin evine gider , acımı orada yasardım.
Bu arada çocuk Sahibi olmamak dünyanın sonu değil.
Evlat edinirsiniz yine olur çocuğunuz.
Çok uzucü ama bir silkelenip kendinize gelin ve bosanin. Bu adamdan çocuk yapinca o cocuga yazik k3ndinize saygi duyun biraz. Annesini de onu da kapinin önüne koyun aciniz buyük gercekten
Size git kendini at diyen bir manyaktan çocuk yapmayın ne olur. Yaşınız genç. Ben ilk çocuğumu 38, ikinciyi 42 yaşında dogurdum. Artık doğum yaşı ilerledi. Şu adamdan hamile kalsanız ne olacak. Çocuğa da size yaptığını yapacak. Zaten istemiyor belli ki. Kurtulun bu adamdan.
Aklın yolu birmiş. Hepiniz de öyle güzel ve doğru şeyler diyorsunuz ki. Olması gereken aslında çok netmiş benim gözüm kapalıymış meğer. SağolunBaşınız sağolsun
Eşmiş, kvmiş hepsini boşverin
İçinizden nasıl geliyorsa öyle hareket edin
Bağıra bağıra ağlamak, konuşmadan oturmak… acınızı yaşayın, kolay değil öyle
Belki ailenize gitmek, eşinizden ve evden uzak kalmak da iyi gelebilir bir süre.
Destek alın mutlaka içinize atmayın, size dönüşü kötü olur
Kaç yıl yaşayacağımız belli bile değil di mi.. ömür sermayemi tüketmek de istemiyorum dediğiniz gibi. Kaybınız için üzüldüm ama evladınız için de sevindim bir yandan.Arkadaşım bak aynı yaştayız bu konuda seni anlayabiliyorum. Ama bu adamla olmaz. Bu adamdan çocuk yapılmaz. İnan böyle adamlar çocuktan sonra düzelmiyor 10 kat kötüleşiyor. Yazık değil mi o çocuğa böyle bir baba vereceksin. 20 gün olmuş bu kadar üzünülür mü diyor adam. Biz ilk bebeğimizi 11 haftalık gebelikte kaybetmiştik. Benim eşim arkasından benimle aylarca üzüldü. Şimdi 4 yaşına yakın kızım var, geçenlerde senin bir ablan var seni korur dedi. Hala düşünüyor hala üzülüyor benle , normal olan bu. Ne eşin ne kv normal değil. Seni manipüle etmelerine izin verme , kaç git. 35 yaş geç gibi geliyor ama 75 yaşına kadar yaşayacağını farzet, 40 yıl daha bu adama katlanılır mı?
İnşallah senin için de çok güzel olur her şey. Lütfen kendini ihmal etme, canının kıymetini bil. Ne zaman istersen de konuşabiliriz özelden de, yakın şehirlerdeysek yüz yüze de görüşebiliriz. Ben ilk başlarda hep aynı şeyi yaşamış insanların yazdıklarını okudum, bu durumla ilgili kitapları, filmleri araştırdım. Toparlanmam aylar aldı. toparlanmıyosun diye bana da kızdılar ama inan umrumda olmadı. Acını bastırma içine atma lütfen. Umarım bundan sonraki hayatın sağlıklı, huzur dolu mutluluklarla geçerSize de başsağlığı diliyorum. Çok iyi anlıyorz birbirimizi şuan. Önce kendimi iyileştireceğim artıK buna karar verdim ben de. Çok özendim ve takdir ettim ve adınıza çok mutlu oldum çünkü daha huzurlu olduğunuzu hissettim. Çok dha güzel günler görün inşallah