Ne diyim bilemiyorum başınız sağolsun Allah sabırlar versin size. İnşallah bir gün hayalini kurduğunuz bebeginizi kucağınıza almak nasip olur size cok dua edicem rabbim isteyen herkese sağlıkla evladını kucağına almayı nasip etsin inşallahKızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Burda aslında konu sahibinden çok eşi psikolojik destek almalı hatta psikatriye bile gitmeli.Psikolojik destek almalısınız. Psikiyatri degil psikologa gitmelisiniz.
Psikologa/psikiyatra giden insanların yasadigi travma sebepleri genelde baska bir insan oluyor. O insan tedavi olmadigi icin cevresindekileri hasta ediyor. Tavrı bu olan bir adam gönül rizasi ile tedavi olmak istemeyecektir.Burda aslında konu sahibinden çok eşi psikolojik destek almalı hatta psikatriye bile gitmeli.
Konu sahibi normal bir süreç yaşıyor kolay bir şey değil yaşadıkları. Acısını yaşıyor. Sadece intihar düşüncesi biraz üzücü belki onun için bir destem alabilir.
Ama kocası tam bir felaket. Bu adam normal görünmüyor. Tedavinin alâsını görmeli.
Aminn inşallah, sağolunNe diyim bilemiyorum başınız sağolsun Allah sabırlar versin size. İnşallah bir gün hayalini kurduğunuz bebeginizi kucağınıza almak nasip olur size cok dua edicem rabbim isteyen herkese sağlıkla evladını kucağına almayı nasip etsin inşallah
Siz de ne iyi niyetlisiniz, çok sağolun, sizin de herşey gönlünüzce olsunBaşınız sağolsun. Çok zor bir süreçten geçiyorsunuz. Acınızı dibine kadar yaşamanız gerekiyor ki, hayatınıza devam edebilesiniz. Bakın içe atılan duygular yıllar sonra daha güçlenmiş şekilde karşınıza çıkar veya Allah korusun hasta eder insanı. Eşiniz zalim bir insan, kaynananız ise kendisi hiç anne olmamış, bir bebek taşımamış sanki. Vermeniz gereken kararı biliyorsunuz zaten, önce yasınızı tutun, sonra da kararı verip yolunuza bakarsınız. Ayrıca bunu söylemek ne derece doğru bilmiyorum ama aslında meleğiniz de kendisini istemeyen bir babanın evladı olmaktan kurtulmuş, cennet kuşu olmuş. Yaşayan bilir, bir çocuk için istenmeyen olmak çok zordur.
Siz mutlu olmayı hakediyorsunuz, belli ki kalbi güzel ve naif bir insansınız. Hayat karşınıza umarım sizin gibileri çıkarır. Bu adamdan baba olmaz, eş olmaz, gençliğinize yazık etmeyin. Umarım çok mutlu olursunuz
Burda aslında konu sahibinden çok eşi psikolojik destek almalı hatta psikatriye bile gitmeli.
Konu sahibi normal bir süreç yaşıyor kolay bir şey değil yaşadıkları. Acısını yaşıyor. Sadece intihar düşüncesi biraz üzücü belki onun için bir destem alabilir.
Ama kocası tam bir felaket. Bu adam normal görünmüyor. Tedavinin alâsını görmeli.
Keşke gitse tedavi görse. Ama kabul bile etmiyor ki yanlışınıPsikologa/psikiyatra giden insanların yasadigi travma sebepleri genelde baska bir insan oluyor. O insan tedavi olmadigi icin cevresindekileri hasta ediyor. Tavrı bu olan bir adam gönül rizasi ile tedavi olmak istemeyecektir.
Destek gorseniz bu kadar buyuk uzuntu olmazdi size. Cok yalniz kalmissiniz. Terapi almaya calisin, hic degilse 1 2 seansKeşke gitse tedavi görse. Ama kabul bile etmiyor ki yanlışınıİntihar etmek evet asla yapamayacağım, yapmayacağım bir şey, inancım gereği mümkünatı da yok ama söz gelimi o kadar her şeyden, yaşama isteğimden vazgeçecek kadar dibe çöküşüm, çaresizliğim oldu
Öyle istiyorum ki meleğimin gidişini sindirip anlattığınız gbi acımı yerinde ve zamanında yaşamayı.. acımın içinde bile yine de yaranamadım bu yanımdaymış gibi yapan insanlara. Dediğiniz gibi bugün karar verdim ailemin yanına gideceğim yakın zamanda ne olacaksa da olur artıkEvladinizi kaybedeli 20 gun olmus. Ve kendinizi dizi izleyip yorum yapmaya, pasta borek pisirmeye zorluyorsunuz. Neden ? Vicdansiz insanlari memnun etmek icin.
Aciniz cok buyuk. Buna saygi duymayan insanlarla bi arada durmayin. Bosanirsiniz bosanmazsiniz, bu adamdan tekrar cocuk yapmaya cabalarsiniz falan bunlar sizin karariniz elbet. Ama su an sizin yaraniza merhem olabilecek kisilerle beraber olun. Derhal ailenizin yanina gidin. Lohusa sayilirsiniz, bu kosullarda uzun vadeli depresyona girmeniz isten degil.
Çok teşekkür ederim kardeşim. Kangren olmuş bi evliliğe dönmüş meğer artık bizimkisi. Kesip atmak lazım biliyorum. Korktuğum sonuçların hepsini göze alacak cesareti toplamya başladım bugünkü okuduklarımla.eşim boşanmayla çirkinleşir diyorsunuz; daha çirkinleşecek yeri mi kalmış güzel arkadaşım. adam zaten empatisiz merhametsiz çirkin bir şeye dönüşmüş. bu evliliğin içinde iyileşemezsiniz. kopartın atın bu adamla bağınızı, sonra kendinizle ilgilenin. çok geçmiş olsun bu arada
Dün siz dedikten sonra online terapiler kafama yatmaya başladı bikaç yere de baktım. Alıcam inşallah parasını ayarlar ayarlamazDestek gorseniz bu kadar buyuk uzuntu olmazdi size. Cok yalniz kalmissiniz. Terapi almaya calisin, hic degilse 1 2 seans
Her sey cok guzel olacak. Cok saglikli olacaksiniz. Ama yeniden hamile kalacaksiniz demek istemiyorum. Esiniz cok dogru bir insan degil. Hayatinizi baska türlü sekillendirme imkaniniz var mi? Bosanmayi düşünür müsünüz?Dün siz dedikten sonra online terapiler kafama yatmaya başladı bikaç yere de baktım. Alıcam inşallah parasını ayarlar ayarlamaz
Tek birşey diyebilirim. Ya ne olursa olsun eşinizin böyle davranması bence yanlış. Konu da bebek kaybı olmasaydı direk boşan lütfen diycektim. Ama eşininde kaybı belki o duygularını böyle yansıtıyor olabilir. Ama eşinizden çekinerek gizlicede hemde arkadaşlarınızla his paylaşmak normal bir ilişkide olmadığını gösterir kanımca. Bence paylaşmıyorson ve çözüm sağlanamıyorsa eşinle ayrı kalman daha mantıklı. Çünkü şuanda senin acınla uğraşlar gerek eşinle değil yani. Ve normalde bir durum bunu sana sorguyatacak kadar yaşatmışki sorguluyor un. Karşına alıp duygularını açıkça konuş. Herkes herşeyi aynı düzeyde kaldırmak zorunda da değil. Ve de duygularını içine atmak zorunda kalman çok yanlış. Ya bence bir süre ayrı kalın paylaşamılcaksanızda bu nedir ya. Sinirlendim özür dilerim.Kızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.
Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!
Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.
Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?
Amin inşallah dediğini gibi olur. Ne kadar yanlış bir yerde olduğumu çok daha net görebilmeye başladım. Boşanmayı düşünüyorum. Hamileliğimden dolayı ücretsiz izine çıkmıştım, döndüğümde iyi kötü devam ettirebilirm şükür. Yeter ki güzelce boşanabilelimHer sey cok guzel olacak. Cok saglikli olacaksiniz. Ama yeniden hamile kalacaksiniz demek istemiyorum. Esiniz cok dogru bir insan degil. Hayatinizi baska türlü sekillendirme imkaniniz var mi? Bosanmayi düşünür müsünüz?
Ah keşke.. çok iyisiniz sağolunOkurken gelip kocaman sarılmak istedim, çok zor şeyler yaşadıklarınız. Eşiniz anlayış gösterip sizi sarabilse, ona sarılıp anlayabilseniz keşke, ama malzeme ortada. En iyisi bir psikologdan destek almak, lütfen yapın bunu, iyi hissetmek sizin hakkınız.
Konuşmaya çalıştım. Ki konuşmama bile gerek olmadan beni en iyi anlayacak kişi o olmalıydı. O da hiç üzülmedi diyemem ama işte anca belki 3 5 gün. Sonrasında hiç bir şey olmamış gibi şen şakrak hatta beni ve acımı küçümseyecek kadar.. inanın bunaldım. İçimde zaten baş etmeye çalıştığm koca bir acı varken bir de bunları yaşamak beni iyice dibe çekiyor. Hayırlısıyla inşallah kurtulabilirim bu çukurdanTek birşey diyebilirim. Ya ne olursa olsun eşinizin böyle davranması bence yanlış. Konu da bebek kaybı olmasaydı direk boşan lütfen diycektim. Ama eşininde kaybı belki o duygularını böyle yansıtıyor olabilir. Ama eşinizden çekinerek gizlicede hemde arkadaşlarınızla his paylaşmak normal bir ilişkide olmadığını gösterir kanımca. Bence paylaşmıyorson ve çözüm sağlanamıyorsa eşinle ayrı kalman daha mantıklı. Çünkü şuanda senin acınla uğraşlar gerek eşinle değil yani. Ve normalde bir durum bunu sana sorguyatacak kadar yaşatmışki sorguluyor un. Karşına alıp duygularını açıkça konuş. Herkes herşeyi aynı düzeyde kaldırmak zorunda da değil. Ve de duygularını içine atmak zorunda kalman çok yanlış. Ya bence bir süre ayrı kalın paylaşamılcaksanızda bu nedir ya. Sinirlendim özür dilerim.