- 30 Mayıs 2020
- 13.060
- 49.302
-
- Konu Sahibi FearEatsTheSoul
- #81
Ben atandıktan 4 yıl sonra işe girebildi eşim. O kadar yıl beklediğim için hiç pişman değilim. Siz erkek arkadaşınızdan eminseniz gerisi bir şekilde hallediliyor zaman içinde.
Önyargılarımı kullanıp birşeyler yazacağım. Umarım kırılmazsınız.öncelikle herkese merhabalar, siteyi uzun süredir takip ediyordum ancak üye olmak yeni nasip oldu. benim paylaşmak istediğim bir derdim var ancak sizlerden bir çözüm önerisi beklemiyorum(çünkü her şey sonunda bizde bitiyor), sadece anlatmak/paylaşmak istedim, umarım okumak için çok uzun olmaz.
2 senelik bir ilişkim var. kendisi Ankaradaki köklü bir özel üniversitede tam burslu işletme okumuş birisi. (konu okul iş vs olduğu için belirtiyorum) Zeki, eğleceli, ince düşünceli, komik, şefkat ve sevgi dolu. onu çok çok seviyorum, çok iyi anlaşıyoruz ve evlenmeyi düşünüyoruz. kendisi 29 yaşında ben 26 yaşındayım. Ben Ankara'daki iyi bir devlet üniversitesinin Psikoloji bölümünden mezunum ve kpss'ye girip atandım. 2 seneyi aşkındır Ankara'ya çok yakın bir şehirde sözleşmeli (4b'li) memur olarak görev almaktayım. Kadroya geçmeme 1 sene kaldı. 2 yıl sonra tayin almaya çalışacağım ve evleneceğiz hayırlısı ile.
Benim sorunum erkek arkadaşımın bir türlü iş bulamaması. bunu sorun etmem asla maddi açıdan değil. sonuçta daha vaktimiz var. Maddiyat şuan benim için son sıralarda. Erkek arkadaşım yaklaşık 2 sene öncesinde İstanbulda güzel bir şirkette iş bulmuş ve çalışmış ancak sonrasında ailesinden uzakta zorlandığı ve aklı onlarda kaldığı için istifa edip geri dönmüş birisi. babası seneler önce vefat etmiş, annesi ve zihinsel engelli bir abisi (39 yaşında) var. onlardan uzun süre uzak kalamamış, aklı kalmış. maddi sıkıntıları yok. çünkü annesine ve abisine devlet tarafından bağlanmış bir aylık var, ayrıca kirada bir evleri var ve halihazırda yaşadıkları ev kendilerinin. dolayısıyla kolayca geçinebiliyorlar. sorun maddi değil. sorun benim erkek arkadaşımın işsizlikten dolayı bozulan psikolojisi. yaklaşık 1 senedir işsiz ve maddi sıkıntısı olmadığı için başlarda seçici davranıyordu. ancak zaman geçtikçe ve özellikle bu pandemi dönemi araya girince seçici olmasa dahi iş bulamadı ve psikolojisi bozuldu diyebilirim..
doğru düzgün iş ilanı yok. olanlara da hemen başvuruyor ancak cv görüntülemekten ileri gitmiyor hiçbir şey. bu sürede sıkıntı ve bunalımdan kendisini alkole verdi. normalde de alkol seven ve sık tüketen birisidir keza ben de öyleyim. beraber içer eğleniriz. ancak bu gündelik hayatımızı etkilemez. ancak kendisi işsizlik psikolojisi ile abartmaya başladı diyebilirim. son birkaç aydır sabaha kadar rakı içip sabah sızıp akşama kadar uyuma gibi bir alışkanlık geliştirdi. sürekli kendisini bölümden/ üniversiteden arkadaşları ile kıyaslayıp onlar ne işler başarırken ben işsiz geziyorum demeye başladı. çok yalnız, sıkılgan, alıngan birisi oldu. beni mesai saatlerim içinde arayıp darlayan birisine dönüştü. evinde ankarada duramayıp haftaiçleri sürekli benim şehrime/evime gelen birisi oldu (yasaklar kalktıktan sonra tabiki) ancak bu sefer de ben tüm gün çalışırken evde beni beklemek onu daraltıyor. neredeyse 30 yaşında olan bir erkek için tüm gün evde olmak ve bir şey başaramadığını düşünmek ne kadar zor tahmin edebiliyorum. onu anlıyorum ancak onunla baş edemiyorum.
çok konuştuk. ben kendisinden özellikle rica ettim. ne olursa olsun bir iş bul, para için değil, ruhsal sağlığın ve düzenin için dedim. amacım sabah kalkmak için bir nedeni olması, gün içinde kendisini oyalayacak bir şeyler olası, bir düzene girmesiydi. çünkü elbet kendisine ve seviyesine göre bir iş bulur eninde sonunda. ben o zamana kadar vaktini dolu geçirsin istedim. kendisi önce "sen çalışıyorsun, bir yerlere gelmişsin, sen öyle devlette çalışır güzel bir maaş alırken ben asgari ücretle böyle yerlerde mi çalışacağım (amacı kimseyi küçümsemek değil ancak öyle bir üniden öyle bir seviye ile mezun olduktan ve çevresi çok güzel şirketlerde yönetici pozisyonlarda çalışırken kendisine yakıştıramadı sanırım) dedi. ailen beni kabul etmez beni beğenmez ben senin yanına yakışmıyorum dedi. sen evliliğimiz için para biriktiriyorsun ben bir şey yapamıyorum dedi. (her ay belli bir miktar altın alıp kenara koyuyorum). ancak sonunda inadı kırıldı. seçiciliği bıraktı, kafe/butik kahveci, market gibi yerler dahil her yere iş için başvurmaya başladı. psikolog ve psikiyatriye gitmeye başladı. son bir aydır bir bira dahi olsa asla alkol almadı. düzgün saatlerde uyuyup uyanıyor. kısacası kendisini tekrar düzene sokuyor. ancak bir türlü iş bulamadı. ve gittikçe morali bozulup cesareti kırılıyor. tekrar eskisi gibi olmasından korkuyorum. bir de erkek olmasına rağmen çok narin bir karakter. bir yerde iş ilanı gördü başvurdu. çok ona göreydi. tam istediği alanda, evine yakın. sonra ilan kaldırılmış, şirket küçülmeye gitmiş. çok çok üzüldü ağladı. yani kendisi kabul almasa üzüldüğünü anlarım ancak ilan kaldırılmış. belli ki vazgeçmişler. bunda bu kadar üzülecek bir şey yok bana göre. bir yer olmasa başka yerden nasip çıkar. ne yapacağımı bilemiyorum. psikolojisi bozulup tekrar yanlışlar yapmasından korkuyorum. önümüzde evliliğe uzun bir zaman var. bana göre elbet bir gün olacak, çünkü hakeden başarılı ve hırslı bir insan. ancak onun ben senin yanında eksik kalıyorum, ailen/sen beni neden isteyesiniz demesine çok üzülüyorum. çünkü bunu hasetle değil saf bir hüzünle söylüyor. onu çok seviyorum. işsizlik sorunu dışında cidden mükemmel bir ilişkimiz var. ilgili, romantik, sevgi dolu, komik, sıcak, sen benim sadece sevgilim değil en yakın dostumsun diyen birisi. bana kendimi hep bulutların üzerinde hissettirir. geçirdiğimiz bir dkdan dahi sıkılmam. ancak bu iş konusu ve bu konuya olan tepkileri beni üzüyor ve yoruyor.
çok uzun olduysa affola. okuyan herkese tek tek teşekkürler
Kknin bazı idealist(!) kadınları kriz yönetimi muhteşem(!) olan eşleriyle veya kendileri ile kıyaslamaya başlamış hemen. Hatta bazı yorumlar terbiyesizlik seviyesine gelmiş gibi. Belki ban yiyeceğim ama umrumda değil. Buradaki sakın evlenme, hırslı diyorsunuz ama hırssız, kötü bir eş olacağı belki gibi yorumlardan lütfen etkilenmeyin çünkü herkesin eşiği farklı. Onu en iyi siz tanıyorsunuz. Ailesinde aklı kalan adamla iletişimi kes zaten onla evlenilmez vb ne demek, kişinin ailesini çok sevmesi ve onlara sık sık gidip gelebileceği bir işinin olmasını istemesi kötü bir şey değil. İş bulabilirim sanmış, yoksa o da böyle olacağını bilse ister miydi bu durumda olmak? O pişmanlık onu yiyip bitiriyordur zaten. Ailem iş bulmamış adamı istemez olayına zaten girmiyorum. Sevgiliniz zaten bunun baskısını yeterince hissediyordur. Kadınlar için ev hanımı olmak normal karsılanırken bir erkeğin calısmaması denince akla toplumda tembel ise yaramaz adam anca evde esini bekliyor gibi cümleler kuruluyor genelde. Depresyonuna bile laf eden olmuş. Herkesin kriz yönetimi aynı değil, herkesin duygusal eşiği aynı değil. Sizin ağlayacağınız şeyler benim umrumda olmaz ama benim üzülüp dağılacağım şeyler de size komik gelebilir. Kimi üzüntüsünü çalışarak atar kimisi de öyle dagılır ki. Kimi teselliyi yemekte bulur kimi sarılmakta. Belli ki bunu unutmuşlar.
Kendisinden utanıyor, pişman, kim olduğunu ve hayattaki yerini sorguluyor.
Bu süreçte beni fiziksel ve psikolojik olarak istismar etmediği ve ilişkimizde bundan başka sorun olmadıgı sürece ben olsam yanında olurdum. Psikolojik destek alması hakkında kendisiyle konusun mutlaka. Umarım kabul eder. Düzgün bir psikoloji ile iş ararsa belki şans da yüzüne güler. Yazık, depresyona girmiş.
Umarım en kısa sürede iş bulur.
Maalesef burslu ogrenciler kendilerini buna hazirlamalilar,
bu isler boyle cunku.
bence siz manevi desteginizi vermeye devam edin,
ama bir sekilde erkek arkadasinizin artik buyumesi gerekiyor.
Vasifsiz islere asla basvurmasin, maddi sorunu yokmus zaten,
kendi alaninda dusuk maasli islere bakinsin,
alanini ve sektoru iyi secsin yani tamamen ilerideki kariyerine uygun bir sirkete girmeye calissin,
isterse asgari ucret kazansin, isterse stajer maasi alsin, cv de deneyim kismini doldurmadan da bir daha isten ayrilmasin.
Bir de issizken maalesef cok dikkat cekiyorsunuz,
ben issiz olup is aradigim donemde gorusme ayarlamakta zorlanirken,
simdi calisiyorum ve is arayisim olmamasina ragmen is teklifleri aliyorum.
tecrübesiz değil ancak çok tecrübeli de değil. size tamamen katılıyorum, köklü bir devlet üniversitesine derece ile girdim ancak atanana kadar 2 yıl boyunca asgari ücret ile çok yoğun şartlarda çalıştım, sonunda hakettiğim yere geldim ancak zor bir süreçti. ekmek aslanın ağzında. kardeşinize şifalar size iyi günler dilerim.Bende 4 yıllık üniversite mezunuyum fakat iş bulamadığım için yeri geldi mağazada yeri geldi çağrı merkezinde çalıştım çalışmak zorundaydım, daha tecrübe sahibi olmadan yüksek statü sahibi olma düşüncesiyle hiç kimse bir şey başaramaz insanlar sanıyor ki üniversitem muhteşem olsun yeter maalesef ki özel sektörde tecrübe yoksa hiçbir önemin yok..Keşke bu sürede kpss hazırlanmış olsaydı burada tamamen hatalı..
Ailesini düşünebilir anne yaşlı kardeş engelli aklı sürekli onlarda kalması çok çok normal benimde kardeşim engelli ve benim her zaman bir elim onun üzerinde olacak vicdan meselesi bu durum..
Bence Kocaeli iş imkanı bakımından çok iyi ben onun yerinde olsam her yerden iş bakardım işimi sağlama aldıktan sonra ailemi de yakınlarda bir yere getirme şansı var ise aklı da kalmaz diye düşünüyorum...