kızlar iyi akşamlar..
Uzun zamandır aklıma takılan bi konu ile karşınızdayım. İçten içe düşündüğüm, ertelediğim bi konu. Bi anda karar verdim açmaya. Gelişine yazacağım şimdi.
Benim neredeyse 2 yıla yaklaşan bi ilişkim var. İkimiz de tıp okuyoruz aynı okul. Mutluyuz anlaşıyoruz aramız iyi. Yani mükemmel erkek diyemem ama iyi biri. Elbette tartışmalar oluyor olmuyor değil ama hallediliyor. Biraz benim biraz onun alttan almasıyla diyeyim. bu tartışmalarımızın da kesinlikle tek bi çıkış noktası oluyor KÜLTÜR ÇATIŞMASI. Kesinlike bi polemik çıkarmak istemiyorum ama durumu anlatmak adına yazacağım. kendisi urfalı ailesi de kürt aşireti, tarımla uğraşıyorlar. Benim ailem de tam zıttı doğma büyüme ankara istanbul gibi şehirlerdeyim ailem de öyle, babam memurdu. Kürtleri asla kötülemiyorum iyileri de var biliyorum elbette ki kendisi ve ailesi çok iyi insanlar gerçekten vatan sevgisi olan insanlar bunu da belirteyim malum örgütlerden partilerden nefret eden insanlar. Ama işte kültür, yetişme tarzı olarak fark çok büyük. Korkuyorum. Aile yapılarımız o kadar farklı ki ailem nasıl razı olacak bilmiyorum. En basitinden yemekler sofralar farklı konuşma farklı evdeki eşyalar bile farklı, annesi türkçe bile bilmiyor mesela nasıl annemle konuşacaklar?gerçi bi tek annesi bilmiyor.
Bide açıkçası beni şu çok düşündürüyor ben babamı kaybettim. Yani babam bile olamayacak arkamda koruyamayacak ileride bi şey olsa. Beni en çok düşündürenlerden biri de bu. Abim de yok
Ailemi de asla üzmek istemiyorum ben kendim de üzülmek istemiyorum. Sonu olmayan bi ilişki mi imkansız mı? Devam etmeli miyim yoksa yol yakın gibiyken dönsem mi? Aklımda sürekli bunlar var. Keşke başlamasaydım diyorum bazen. Sizce oluru var mı yoksa ben yavaş yavaş kendimi uzaklaştırarak kafamda bitirsem mi bu ilişkiyi?
Son olarak ekleyeyim ailesine bağlıdır sever sayar gerçekten. Hatta anne babasının sözünden çıkmak istemez. Bu da biraz beni korkutuyor ya ileride bu yüzden sıkıntı çekersem diye. Fikirleriniz benim için değerli, herkese çok teşekkürler şimdiden
Oof of
