İlk oğlum zaten yeni evlendiğimizde oldu, korunmuyorduk ama hem yeni evli olduğumuzdan sanırım hem de çalıştığım için pek de hevesle bekliyor sayılmazdık.
Sonra yıllarca istemedik çünkü sadece ben çalışıyordum, eşim öğrenciydi.
Neyse büyük oğlum 1. Sınıfa giderken artık maddi olarak da rahatlamanın etkisiyle olabilir, benim aklıma düştü.
Spiralimi çıkarttım, eşim pek gönüllü değildi ama korunmuyor olmaya ses çıkarmadı.
Hatta birkaç ay adet olduğumda yine mi hamile değilsin demişti.
3 ay sonra bir düşüğüm oldu ve hemen ardından adet görmeden küçük oğluma hamile kaldım.
28 yaşındayken küçük oğlumu doğurdum.
Yine bebek olayı kapanmıştı bizim için, 1 yıl doğum kontrol hapı kullandım, yan etkileri fazla olunca bıraktım.
İşte o zaman,gerçekten ikimiz de korunduğumuzu sanarken hamile kaldım, küçük oğlum 3 yaşlarındaydı.
Tam evet iyi olur, diye kendimi ikna etmişken kimyasal olduğunu öğrendim, kendiliğinden düştü.
İşte o andan itibaren ben hep eşimin istememesine rağmen aşırı şekilde bebek istemeye başladım.
8 yıl oldu, ben bu özlemle yaşıyorum.
Bu süreçte biri boş kese, biri 8. Haftada kalbi duran iki düşüğüm, oldu, sadece 1 kürtajım var, diğeri kendi düştü.
Yani çok isterdim evet korunmuyoruz ama kısmet olmadı şimdiye kadar demeyi, böyle hem sık sık belki bir kaza olmuştur da hamileyimdir diye beklemek, hem de bebek istiyoruz diyememek çok zor, çünkü bebek istiyor şekilde korunmasız ilişki de yaşamıyoruz.
'Bir kaza' diye tabir edilen o küçücük ümide bağlanıp günlerce beklemek de çok zor
