Aa kötü anne, şaka şaka! Çok normal. O kadar çok insan tecrübe ediyor ki yaşadığınızı. Çare dışarı çıkmak, hava almak, hiç olmadı evi havalandırmak. Bağlayın bebeği üzerinize dışarı çıkın, boş boş dolanın, görün bakın iyi gelecek. Zamanla yavru büyüyecek, başka çocuklularla arkadaş olup sosyalleşeceksiniz. Bebek gelimce sosyallik bir ande sıfırlanıyor. İnsan çok zorlanıyor.Herkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm(Şükret bebeğin var senin yerinde olmak isteyen insanlar var vs demeyin lütfen ön yargılı olmayın bende biliyorum çok şükür iyiki de geldi ama bu psikolojiyi de üzerimden atamıyorum)
Yeni evlendiğim dönemlerde bende cok sizin gibiydim ilcede oturuyoken evlendikten sonra ile geldim iş yok arkads yok komşu yok okadr zorlandımki tek basınada insan gezemıyo bi yere kadar gezıyosun hamilelik dönemimde kışa denk geldi dahada zorlandım kimse yoktu yanımda bazen cinnet gecirecek duruma gelmştim hava güzel oldukca marketleri dolaşırdım bebek arabasyla.. simdi düşününce ne kadar üzülüyorum o halime ve bu yüzdende kimi zorda görsem koşarım..
Şuan daha yenisin 2 evlat annesiyim ilki oglum 2 cisi kiz kizim dogudan 1 aya kadar nasil yapicam diye kara kara düşünüyordum gece 10 defa kalkiyordum ve kizim cok huysuz bir bebekti şuan 5 yaşinda halen öyle cok huysuz hic birseyden memnun degil cok şükür üstesinden geliyorum bol bol dua edin allah sizin yaninizda olur şuan şeytan sürekli sizinle ugraşır ruh haliniz iyi degil olsun hepsi gecicek iyiki gelmiş dünyayaHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm
Kesinlikle sebep bu inanın bana. Yoksa anneliğiniz ile ilgili bir problem değil. Bir de hep yardım almaya alışıp bir an bebekle baş başa kalınca insan çok tuhaf oluyor başta. Merak etmeyin size tepki vermeye o güzel gözleri ile gözlerinize bakmaya başlamasına az kaldı. Hepimiz sizin gibi o günleri yaşadık ve geçti. Sizin de geçecektir kendinizi kötü hissetmeyin
midyesever
aynı şeyleri birebir yaşadım. Şuan bebeğim 5 ay 2 günlük ilk doğduğu anda bile gram hissiyat oluşmadı ne hissedeceğimi ebeye sordum hatta 
sonra kokluyorum ne kokması lazım hani evlat kokusu falan diye bende 2 aya yakın ailemle beraber kaldım emzirmek alt değiştirme dışında adam gibi çocukla ilgilenmedim hep anneme babama verdim sonra ilk eve döndüğümde sudan çıkmış balık gibi oldum aniden anca alıştım aramızdaki bağ emek vere vere güçlendi sonra bir 4. Ay atağı yedik evlerden ırak uykusuzluktan yorgunluktan ölcem sandım burda post bile açtım. Yorgunluktan dolayı yeniden o bunalım hallerim geri geldi dedim ben iyileşmemişim 2 hafta önce hergün ağlıyorum kendimi anne gibi hissetmiyorum. Çocuğuma bakmak istemiyorum bunlar için kendimi suçlu hissediyorum kime anlatsam beni yargılıyor falan kafayı yeme raddesinde 2 hafta önce nihayet psikiyatriye gittim o muayene bana o kadar iyi geldi ki beni yargılamadan dinleyen sen annesin kendine gel demeyen birine içimi açmak bana ilaç başlama gereği duymadı doktor zaten içini dökmek bile seni rahatlamıştır dedi hakikaten öyle oldu 2 haftadır yorgun bile olsam çok çok iyiyim özellikle birde deprem sonrasında çıkan bebekleri gördükçe oğluma daha bir bağlandım . Çok uzun oldu bu durumun adı Anne hüznü yada bebek hüznü diye geçiyormuş tıpta böyle bir ismi varmış yani bir rahatsızlık. Literatüre bile geçmiş sadece kendini suçlama ben niye böyleyim deme inan ki çoğu insan böyle ama yargılanma korkusuna içindekileri dökemiyor bana psikiyatrinin dediği şey şuydu bana bu şekilde çok hasta geliyor ama benim bile yargılamamdan korktukları için sen kadar rahatça duygularını anlatamıyorlar bile benden dahi çekiniyorlar
midyesever
bu arada hatırladım bu durumun adı ANNELİK HÜZNÜ diye geçiyormuş değişen hormonların etkisi çok büyük özellikle prolaktin denilen süt hormonu buna neden olabiliyormuşmuş daha çok sende bir sorun yok kesinlikle asla ve asla kendini suçlama bana göre evlat dünyanın en güzel şeyi ama annelikte dünyanın en zor şeyi arasında bizde ordan oraya sürükleniyoruz asla mükemmel olamayacağız hep yetersizlik hissi olacak ama alışacağız insanoğlu nelere alışmıyor ki. Bebeğini sağlıkla büyüt ömrü bahtı güzel olsun 
Yaşadığınız şehir neresi aynı şehirdeysek size arkadaşlık edebilirim benimde 7 aylık bebeğim var hava güzel oldukça kendimizi atıyoruz dışarı. Ya birde ev işi yemek temizlik bebek derken cidden psikolojimiz çok bozuluyor. Yemek yapmak zoruma gidiyor mesela istemiyorum mutfağı, ek gıda başlı başına kabusum dokunur mu alerji yapar mı ay ne pişiricem bugün ne yapsam fırınımda yok olsa salla geç yaparım
. Benimde hiç hadi gel bi kahve içelim diyeceğim arkadaşım yok. Çoğu bebekten sonra çağırsak gelemezsin artık rahat değilsin diye uzaklaştı çok üzüldüm 
Biz Afyonkarahisar’da yaşıyoruz işimiz dolayısıyla sürekli bi tayin durumumuz var o yüzden hiç arkadaş edinemiyorum ama bebeğime alıştım o bana alıştı konuyu açarken yazdıklarımı şuan asla düşünmüyorum çok mutluyum ve keyifliyim geçici bi psikolojiymiş şükürler olsun kiYaşadığınız şehir neresi aynı şehirdeysek size arkadaşlık edebilirim benimde 7 aylık bebeğim var hava güzel oldukça kendimizi atıyoruz dışarı. Ya birde ev işi yemek temizlik bebek derken cidden psikolojimiz çok bozuluyor. Yemek yapmak zoruma gidiyor mesela istemiyorum mutfağı, ek gıda başlı başına kabusum dokunur mu alerji yapar mı ay ne pişiricem bugün ne yapsam fırınımda yok olsa salla geç yaparım
Bebek planlarken hayatinizin etkilenecegini, eskisi gibi olmayacagini biliyordunuz tahminim ve ona ragmen yaptiniz. Bu sekilde dusunun, belki rahatlarsiniz ama hayatiniz asla eskisi gibi olmayacak ne yazik kiHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm
Az önce bi arkadaşa yanıt verdiğimde de yazdığım gibi o düşüncelerimin hislerimin hiçbiri kalmadı
şuan aşırı mutlu ve keyifli hissediyorum bebeğimle birbirimize iyice alıştık evet zorlanıyorum ama annelik mükemmel bi duygu çok şükür ki o an ki hislerim geçti gitti. Sanırım lohusalıktandı
Ne zaman gecti?Az önce bi arkadaşa yanıt verdiğimde de yazdığım gibi o düşüncelerimin hislerimin hiçbiri kalmadı
Merhaba canım benimde suan 50 günlük bir oğlum var bende bazen çok bunalıyorum uykusuzluk çok yoruyor ve 50 gündür tek bakıyorum çocuğuma benim annem yardımcı olmadı doğumdan 2 gün sonra döndü yaşadığı şehre eşim evden çalışıyor ama çovuk ağlamasına gelemiyor ve evdende olsa çalıştığı için ilgilenemiyor hamileliğimin son zamanlarıda hep evdeydim ve nerdeyse 2 aydır evden çıkmadığım için de çok bunaldım son zamanlarda da kolik sancıları başladı ama ve sağlık sorunu çıktı hepsi bir yandan gelince bağırarak ağlayasım geliyor konuşacak birini arıyorum senin gibi o yüzden iyi anne olmadığını düşünme herkese oluyor hatta konuşmak istersen mailimi verebilirimHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm
