Aha benimki.
Anlamaz mıyım, böyle evladı olmayan hiçkimseler bizi anlayamaz ki zaten.
Sürekli ruh ve bedenin dahil olduğu bir savaş, ağızdan çıkan herhangi bir kelimeye ortalığı yıkabilir diye adeta konuşamamak
Yahu giydiğim ayakkabıyı çıkar diye tepiniyor bazen, sana ne oğlum diyorum sana ne!!!
Benim hayal edemediğim her şeye lafı ve itirazı var.
Makarna versem pilav diye ağlar, pilav versem makarna.
İkisini de veriyorum karnım ağrıyor diye ağlıyor bu sefer.
Ya da boya kalemi ister alırız, niye yavru ağzı yok diye delirir, ertesi gün alırım ben bunu böyle istemedim bu kutuda istedim der vs
Ama kreşe başladığından beri benimki süt dökmüş kediye döndü dışarıda, adeta ağzı var dili yok.
Oyun alanlarına götürürüm, kucağıma oturur hiçbir şeyle oynamaz.
Kardeşi de ipini koparmış gibi damda tepede geziyor, yavrum oynayın işte, yok Allah yok, kucağımda 2 aylık bir bebek misali yapışık!!!
Bir asansöre binelim, arabaya binelim ya da olduğumuz ortamdan çıkalım, çocuğu karga tulumba top edip atıyorum arabaya, dışarıda gören kaçırıyorum zanneder.
Böyle bir ağlama, cırlama, çığlık yok dünyada.
Ne yapsam aksini ister falan filan.
Ah be idrak, kimin günahını aldık bilmiyorum ama umarım bir iki seneye düzelir yoksa çok çok eminim ki her türlü sağlığımız elden gidiyor.
