- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Teşekkür ederiim
Teşekkür ederiim
Anladım.
Bebeğiniz sağlıkla doğsun gerisi boş..
Cinsiyet hikaye.
Hayırlı evlat olsun önemli olan o.
Sağlıkla gelsin..
En uygun zamanda sağlıklı bir şekilde alırsınız güzel haberleri inşallah.Ben istiyorum bebeğim olsun,kızıma kardeş gelsin,rahatsızlanayım,acildeki doktor bana üşütmüşsünüz,gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz desin....sevinçten saatlerce eşimle sarılıp ağlayalım,razıydım...
Ama yaradan rabbim size nasip etmiş, size emanet etmiş...keşke bana verseniz demek geçiyor içimden,bana bozulmayın lütfen...öyle demek geçiyor içimden...
Bana dua edermisiniz...hamilelerin duası kabul olur derler...sevgiler..
Sizden harika bir anne olucak...eminim...teşekkür ederimEn uygun zamanda sağlıklı bir şekilde alırsınız güzel haberleri inşallah.
Yani çok afedersiniz ama görende evlilik dışı bir bebek dunyaya geliyor sanacak . (Bunu yaşayanlari da dislamiyorum bu arada herksin keni karari )Evet kötü bir dönemdeyiz doğru ama bu bebeğin bu dünyada bir nasibi varki geldi. Bebek rizkiyla gelir ben anne değilim hatta evli de değilim elbette hormonlardan farklı hislere kapılmış olabilirsiniz ne hissettiğinizi bilemem ama eşiniz de bu kadar seviniyorken neden yaşadığınız olayın keyfini surmuyorsunuz bu günler tekrar mi yasanacak . Onca tedavi olan kadın var bir umut bebek için kendinize haksızlık etmeyin derimHamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.
İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.
Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.
Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.
Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.
O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.
Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.
Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.
İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...
Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim.
Daha çok erken benim için, naptın sen yaaa içimi istekle kapladınİçinizde minicik bebeğiniz sevimli suretlere bürünmeye başlamış bile...
Onun atan minicik kalbi, sizin ve eşinizin dünyadaki varlığınızın anne ve baba olmakla değerleneceğini müjdelemiş...
Başkaları dünyaları da verse kucağına, hiç tereddütsüz sizin kucağınızı dünyalara tercih edecek minik misafiriniz yolda...
Neden olumsuz düşünerek bu eşsiz süreci kendinize eziyete çeviriyorsunuz ki...
Bekar olduğum zamanlarda farklı zamanlarda iki farklı arkadaşımın hamileliği anlatışını duyduğumda anlamıştım ki, olay aynı, bakış açısı farklı... Biri hamilelik için "seni asalak gibi sömürüyor" demişti.,diğeri "sen yiyorsun o doyuyor"
Sadece bakış açımızı olumluya genişletirsek, olumsuz dar pencerede kalmazsak, herşey daha kolay inanın.
Evet kilo alınıyor (sonra veriliyor da), çatlaklar olabiliyor (olmayadabiliyor), doğum çok kolay değil (ama çok zor olsa bunca insan ikinci üçüncü çocuğu istermiydi), bebek bakmak bilmediğiniz çok fazla sorumluluğu olan bir iş (ama çok zevkli ve kolayca öğreniliyor).
Onu kucakladığınızda, dünyada böyle bir lezzetin olmadığını göreceksiniz...
Evlat tadını tadacaksınız...
Ona ninniler söyleyeceksiniz, dişlerini birlikte fırçalayacaksınız...
Onu doğurduğunuz gün, artık öyle özel bir gün olacak ki, her sevdiğiniz (dayısı, babası,...) o özel günü pastalarla hediyelerle kutlayacak...
Sizi bekleyen güzellikleri düşünün (ipek tenli, sevimli yüzü, minicik parmaklarını, sizin kucağınıza koşup sarıldığını, ne bileyim işte böyle şeyleri düşünün)...
Tebrik ederim.
Sağlıkla kavuşun...
Teşekkür ederim, ağzım kulaklarımda gülümsediğimi fark ettim mesajınızı okumayı bitirdiğimde. Dünyayı onun gözlerinden yeniden keşfetmek kısmı özellikle. İnanılmaz heyecan verici geldi. Öğrendiğimden beri ilk kez umutla ve inançla baktım sanırım duruma. Tekrar teşekkür ederim ❤
Ben de sizi hatırladım, tiyatroya ilgi duyuyordunuz :)Hatırladım sizi. Ayy eşinizle çocuk için kavga ettiğinizde hamile miydiniz yani :) Aklıma ilk gelen eşinizin ne kadar sevinmiş olabileceği oldu :)
Konuya gelince bebek isteyen anneler bile bu endişeyi yaşıyor gördüğüm kadarıyla. Hatta bir üye vardı burda bunun için konu açan istenmeyen bir gebelikte onun da. En son okuduğumda gayet mutlu ve alışmıştı.Sizinki de öyle olur sağlıkla kucağınıza alırsınız inşallah. Yani süreç bu alışıp, seveceksiniz eminim.Güzel bir insan yetiştireceğinizi düşünün. Ne güzel bir amaç mesela. Bir de bu dönem meditasyon, nefes egzersizleri deneyin. Benim psikolojik olarak zor bir dönemden geçtiğim vakitler bunlarla iyi hissetmiştim.
Ahh ne kadar güzel cümleler bunlar böyleDüşünsenize yeni bir gezegene inmişsiniz, her şey devasa (Gulliver devler ülkesinde) ve yepyeni. Onunla birlikte keşifler yapmak tuhaf bir tamamlanmışlık veriyor insana.
Bu arada siz tiyatrocuydunuz, belki annelikte suflör yok diye tedirginsiniz ama kimsenin anneliği bir başkasınınkine benzemiyor, bu işin bir texti yok. Tamam doğaçlama mis gibi ilerliyor, seveceğinize eminim.
Bahsettiğim duyguyu size geçirebilmiş olduğuma sevindim. Belki okumuşsunuzdur ama ben okumamış olma ihtimalinizi düşünerek Yılmaz Erdoğan'ın kızı Berfin için yazdığı şiirini iliştiriyorum şuraya. Bana hem evlat hem ebeveyn olarak çok şey anlatmıştır, bence size ve durumunuza da uyacak.
Berfinim,
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...
(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)
bir aralık sızıverdin işte
ömrümüzün en gevrek zamanı...
çıt diyor kırılıyoruz,
öfke kadar saydamız o zamanlar
ve kırılgan
bıçak kadar!
kızım demeyi öğrettiğin için
o tanrısal kokun
ve gülüşündeki baban için
ki hala zillleri çalıp kaçmak istiyorduk
yarım yamalak aşk kırıntıları
tabakta bırakılmış,yazık atılacak bir sevda
haritası,
hatta el değmemiş delilikler istiyorduk...
çocuktuk daha
büyümeye direniyorduk,
iş toplantılarında lolipop zamanlar
düşlüyorduk
ama sızı verdin işte...
bir avuç yeşil gevrek rokaydık,
mayışmamıza bir limon yetecekti...
biz garsonu bekliyorduk,
sen çıkageldin...
hoşgeldin berfinim..
kızım kızgınlığım..
bilmiyorduk daha,
objektıflerin objektif olmadığını,
ikimize yeter sanıyorduk ikimizin toplamı,
meğer doyurmak zormuş içimizdeki hayvanı...
habersiz geldin,kusura bakma
ortalık biraz dağınıktı..
şimdi hemen toplarız sanıyorduk,
olmamıştık daha...
işin zor kızım
hem büyüyecek
hem bizi büyüteceksin..
baban mı var,derdin var kızım...
hoşgeldin kızım,
içimin güler yüzü,hoşgeldin...
Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.Hamileyim! 5 hafta 6 günlük hem de! Daha birkaç gün önce insanlara "Koronada hamile kalınır mı ya lütfen biraz mantıklı olun, bu ne bilinçsizlik," diye akıl verirken hamileyim. Koronanın ortasında, en olmaz denilen anda hamileyim. Şaka gibi daha 2 - 3 hafta önce konu açtım ben buraya eşimle bebek yapmak istemediğim için kavga ettik diye! Orada millete vıdı vıdı laf yetiştirirken, korona bitsin ancak öyle olur o zamana kadar da kendimi hazırlarım derken de hamileymişim; bebek istiyorum diye konu açan kadına "Bu dönemde bebek mi olur," diye carlarken de. Millete akıl öğretirken ben salak gibi hamile kaldım.
İki gün önce sabah çok halsiz uyandım. Zaman geçtikçe kötüleşti. Gün ortasında ateşim yükselmeye başladı. Akşam iyice ateşim çıkmıştı ve deliler gibi kusuyordum. Mideme kramplar giriyordu artık gözlerimden yaş gelmeye başladı. Eşim "Bu gerçekten normal değil, sen hiç iyi değilsin," dedi ve beni apar topar hastaneye götürdü. Yolda aklımdan ne senaryolar geçiyor ya koronavirüs olduysam diye yüreğim ağzımda.
Gittik neyse kan aldılar bekliyoruz. Nöbetçi doktor geldi dedi ki "Endişelenecek bir şey yok, sakin olun. Sadece üşütmüşsünüz ama gebelikten dolayı biraz ağır geçiriyorsunuz." Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Eşimin şaşkınlıktan rengi değişti. "Gebelik mi?" dedi. Doktor "Bilmiyordunuz galiba, tebrikler," deyip nöbetçi jinekoloğa yönlendirdi. O sırada eşimin yüzünde güller açıyor tabi.
Gittik kadın doğuma vajinal muayene, ultrason falan... Kadın dedi ki "Kese oluşmuş, her şey yolunda görünüyor. Çok şanslıysak kalp atışlarını da duyabiliriz." Sonra ufak bir gümbürtü doldu kulaklarıma. "Bak annesi bebeğinin kalbi nasıl atıyor." Annesi dedi yüreğim ezildi. Ben sadece pişmanlık duyarken eşime baktım gözyaşlarını kuruluyor.
Çıktık eve geldik. Elim ayağım buz kesmiş, inanamıyorum. Benden 12 yaş büyük ve doktor olan abimi aradım. Bu yaşımda hâlâ beni 'minik kuşum' diye seven abimi, bana ebeveynlerimden daha çok ebeveyn olmuş abimi, her kararımda yanımda olan abimi, ne yaparsam yapayım beni asla yargılamamış, asla 'nasıl yaparsın' dememiş olan abimi... Durumu anlattım,ilk cümlesi "Ah be kızım, naptın sen," oldu. O noktada zincirlerimden boşandım. Deli gibi ağlamaya başladım. Öfke, pişmanlık, hayal kırıklığı, çaresizlik... Ne ararsan var, öyle bir ağlamak. O andan beri de zırt pırt aynı şekilde ağlama nöbetleri geliyor.
O kadar çaresiz hissediyorum ki. Sanki eşimle uzlaşmamızdan sonra bebek hayalleri kuran ben değilim. Simsiyah bulutlar arasında gibi hissediyorum. Bu kadar riskli bir zamanda hamile kalmışım, hem de tamamen salaklığımdan. Aylık iğneyle korunuyordum. Korona, bazı ailevi durumlardan ileri gelen karmaşa derken geçen son ay iğneyi vurunmayı unutmuşum.
Öyle de korkuyorum. Yapamazsam, beceremezsem, iyi eğitemezsem, sevemezsem, ruhunu doyuramazsam, kötü bir anne olursam. Şimdiden iyi anne olmanın zıttı ne varsa yaptım gibi. Millet bebeğim iyi beslensin diye dağdan bayırdan organik sebze getirir yer ben dayadım antidepresanı. Geçen hafta dayanılmaz baş ağrılarım yine ortaya çıkınca iki defa novalgin iğne oldum. Rezalet bir uyku düzenim vardı. Bol kahve içtim. Ve ona karşı içimde korku ve pişmanlıktan başka hiçbir şey hissetmiyorum.
Eşim çok mutlu. Ama benim yüzümden mutluluğunu yaşayamıyor. Gününün çoğu bana sarılmakla, "Ağlama, nolur iyi ol artık," demekle geçiyor. Bazenleri yanıma geliyor, alıyor gitarını bir şeyler çalıyor 'bebeğine'. Uyuduğumu sandığı zamanlar eliyle uzun uzun karnımı okşuyor, bebeğiyle konuşuyor. Bense sadece bebeğe daha çok acıyorum. Babası hemencecik onu kabullenip resmen ona aşık olmuşken annesi tam bir hayal kırıklığı... Şimdiden benden nefret ediyor bebek.
İşte böyle... Çok çaresiz hissediyorum. Şimdilik eşim ve abim dışında kimse bilmiyor. Ama dayanamıyorum artık kafayı yemek üzereyim. Nolur bir şeyler yazın, konuşmaya, anlatmaya o kadar ihtiyacım var ki...
Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.
Şöyle bir baktım, konunuzu görmemişim bile. Yine de gaddar olmadığınız için teşekkür ederim.Sanırım bana yazmıştınız bu dönemde bebek mi olur vs diye o da ben sizce hamile miyim diye bir konu açmıştım.Ama ben sizin kadar gaddarca yorum yapmayacağım hayırlı olsun bebeğiniz.sadece çok abartı tepkileri olan çok endişeli birisiniz.Kendinizi iyi koruyup evde kalıp bebeğinize odaklanın.
İnsanın hayatını altından alıp üstüne geçiren ve bir de üzerinde tepineceğini bildiğiniz bir canlı için korkmak çok normal. Artı daha önce travma yaşamış ve bunu bilen/bilmeyen insanların durumu kontrol edememesi ise daha normal.Yani hicbir zaman bu duygulari anlayamayacagim gercekten
Tadini cikarmak , esinizle mutlu olmak hayaller kurmak varken neden insan kendine bunu yapar ki?
Gercekten benim aklim hic almiyor su hissettiklerinizi yasadiklarinizi , insanin kendisi kadar kendine zarar veren baska hicbir canli yok gercekten