- 15 Haziran 2008
- 8.817
- 36.992
-
- Konu Sahibi Smoothieee
- #21
Ayrıca şu koşullarda böyle yaşayıp, muhafazakar bir ailem var çok baskı yapiyorlar filan demiş ya ailesi için, çok güldüm
Ayrıca şu koşullarda böyle yaşayıp, muhafazakar bir ailem var çok baskı yapiyorlar filan demiş ya ailesi için, çok güldümsert yazacağım nankörlüğe gerek yok
çalışmıyor etmiyorsunuz aileniz ev vermiş anneniz sürekli çocuğa bakıyor eğitim spor sevgili arkadaş gayet yerinde
birde hala annem neden böyle yapıyor
anneler konuşur.. ve çocuklu anneye göre çok fazla hareketlisiniz!
anneniz bir anda elini çekse
oturduğunuz evden çık deseler
babası çocukla hiiç ilgilenmese
Allah korusun ne olur haliniz :)
Arkadaşlar birazdan üyelik iptali gelebilir... dikkat :)))
etme pirayem :) bak gelir bedduaAyrıca şu koşullarda böyle yaşayıp, muhafazakar bir ailem var çok baskı yapiyorlar filan demiş ya ailesine, çok güldümKeşke gerçekten biraz baskı yapsalar da en azından bir çocuğu oldugunu hatirlasa...
Bu konuda öyle değil ki.sonuçta özel bakım gerektiren bir çocuk var ortada.bu çocukla yaşayabileceği en iyi hayatı yaşıyor? Ne yapacak ki başka? Çocuğu annesine terkedip kaçacak mi? Ya da çocuk esirgemeye mi bırakacak?Herkes buna yakın şeyler söylemiş,o değilde yaşam standartlarımız nasıl kötüyse yakınan insanlara sus bunuda sorun etme diyoruz artık
Çocuğunuz yoksa niye fırsat bulamıyorsunuz ki?Çocuğum yok. Ama fırsat bulup haftada 1 gün bile spora gidemiyorum :)
Yani diğer arkadaşlara katılıyorum, biraz nankörlük mü yapıyorsunuz acaba ?
Bu hayat döngüsünde çocuğa bile kendinizden daha az vakit ayırıyorsunuz gibi gözüküyor bir de...
Yok artık daha neler ben onumu dedimBu konuda öyle değil ki.sonuçta özel bakım gerektiren bir çocuk var ortada.bu çocukla yaşayabileceği en iyi hayatı yaşıyor? Ne yapacak ki başka? Çocuğu annesine terkedip kaçacak mi? Ya da çocuk esirgemeye mi bırakacak?
İşte serzeniş ettiği hayatta zaten çocuguna yer yok gibi...Ozel gereksinimli bir çocuk küçücük , önemsiz, görülmeyecek gibi bir ayrıntı değil ki görmezden gelelim?Yok artık daha neler ben onumu dedimçocuğuyla değil hayatıyla ilgili serzenişte bulunmuş konu sahibi bizde onunla ilgili yorum yaptık,o konu başka bizi aşar,onu sorsa o doğrultuda yorum yapılırdı.
Öncelikle Rabbim size ve çocuğunuza huzur mutluluk versin. Belki de biraz okul/egitim temponuzu dusurmek iyi gelebilir. Hizli kosan cabuk yorulur derler ya, Allah korusun tukenmislik sendromuna dusmeyin birde.Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
Konu sahibi çalışmıyorÖncelikle Rabbim ve çocuğunuza huzur mutluluk versin. Belki de biraz is temponuzu dusurmek iyi gelebilir. Hizli kosan cabuk yorulur derler ya, Allah korusun tukenmislik sendromuna dusmeyin birde.
Belki de fark etmeden hayatınızdaki zorluklardan kaçıyorsunuz sürekli kendinizi meşgul ederek. Ama bence sakin kalmanız hem kendi açınızdan, hem de çocuğunuz açısından size çok daha güzel geri dönüşler getirecektir. Cünkü çocuğunuz için haliyle özel gereksinimi olmayan bir çocuğa sahip olan anneye göre daha fazla enerjiyi ihtiyacınız var mental olarak. Gec olsun guc olmasin belki daha iyi olabilir sizin icin bu anlamda.
Benzer bir anneye sahibim. O yüzden de annenizin aslında (bu söz çok böyle pelesenk gibi oldu, herkese o etiketi yapıştırıyor gibi oluyoruz ama inanın hani şöyle bir söz var: Körle yatan şaşı kalkar diye Dolayısıyla narsist insanlarla büyümüş bir insan başka narsist bir insanlarla yakın ilişkide olan insanları belki 2-3 dakika dinini dinlediginde anlıyor onlarında narsist bir insanın psikolojik şiddetine maruz kaldığıni). Yani ben annenizin narsist oldugunu düşünüyorum. Dolayısıyla annenizin baskıcı olması belki de aslında genelde tipik nartist özelligi olan elinin altında bir kurbanının olmasını istemesi. O yüzden de çocuğunuz babasında olduğunda dahi sizin kendi yanında olmasını istiyor.
Arkadaşlarınızla buluştuğunuz zaman da tabii haliyle daha bağımsız oluyorsunuz annenizden ve bu da yine anneniz için bir tehlike demek. Çünkü ondan uzaklaşmış oluyorsunuz. Genelde de hep eleştirirler dediğim gibi sizi bu yüzden çok iyi aanlıyorum. Kisisel algilamamaya calisin. Izinde vermeyin buna mumkun mertebe.
Allah'tan cocuğunuz konusunda size destekçiymiş anneniz. Tabii ki kötülüğünüzü istemez anneniz sonucta ama çok zor anneler vede malesef narsist yada narsist benzeri ozellikleri tasiyan anneler tam %100 de anne olamıyorlar.
Hayatınızda munkunse biraz sakinlik getirmek sizin için daha iyi olabilir. Evinizde çocuğunuzla birlikte sakin sakin zaman geçirmenizi de çok iyi gelebilir. Çünkü anladığım kadarıyla çok fazla yoğun bir hayatımız var. Ondan sonra önünüzü daha net göreceksinizdir diye düşünüyorum. İnşallah Rabbim yar ve yardımcınız olsun, çok güzel, mutlu ve huzurlu bir hayat diliyorum
Anladim ama egitim temposuda yogunmus saat olarak. Buda zamaninin kisitli olmasi demek malesef.Konu sahibi çalışmıyor
Daha farklı şeylere vaktimi ayırmayı tercih ediyorum. Fırsat yaratmıyorum demek daha doğru olur. Ki çalışıyorum zaten. Hanımefendi çalışmıyor. Otomatik olarak günlük en az 8 saat boşa çıkıyor.Çocuğunuz yoksa niye fırsat bulamıyorsunuz ki?
cocuksuzdum ama sızın yasadıgınızdan beterını yasadım. ustelık modern gorunen annem. ama yıllardır kuralcı ve katı olan anneler, kızlarına bosanınca afersın de .... muamelesi yapıyorlar toplumdan farkı kalmıyor onların da yani . ustelık ben aynı evde yasayıp hem maddı destek olup hem bır de ev ıslerını yaptıgım halde ve dedıgım gıbı cocuk sorumluluk olmayıp yenıden evlenmeye hazır genc bır kadınken, hatta yenıden evlenecegım surecte bıle aynısını yaptıSelamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
1 yıl boyunca siz eğitim alın diye anneniz haftanın 6 günü çocuğunuza bakmış.
Haftanın 1 günü gece yatısına bırakıyorsunuz.
Hafta sonu 1 ya da 2 gün çocuk babasında.
Haftada 3-4 gün spora gidiyorsunuz.
Haftada 1 gün erkek arkadaşınızla buluşuyorsunuz.
Bu rutinlere devam edebilmeniz annenizin üstün desteği sayesinde, farkında mısınız?
Destek vermek zorunda değil, destek vermiyor bile olsa neredesin diye sorabilir.
Benim annem hiç destek vermedi vermez de ama her gün neredesin ne yapıyorsun şunu şöyle yap böyle et, der.
Son anlattığınıza gelirsek spor salonu 1 saat mesafede.
1 saat spor yaptınız diyelim sonra erkek arkadaşınızla buluşmuşsunuz, yani 3-5 saat daha yoksunuz.
Neden?
Zaten her hafta sonu buluşuyormuşsunuz, buna gerek var mı?
Sıkılmıştır yorulmuştur kadın, zorlanıyordur, her günümüz aynı duygu durumuyla yaşanmıyor.
Spora diye çıkıp saati bu kadar esnetmeniz -üstelik erkek arkadaş buluşması için- çok sorumsuzca bence.
Tabii ki soracak nerede kaldın diye.
Her hafta kızlarlayım yalanını atarsanız, geleceğiniz saati sürekli esnetirseniz tabii ki kop onlardan, sen kendini onlarla bir tutma tepkisi alırsınız.
Yalan söylediğinizi de anlamış olabilir.
Anlamasa bile bence gayet hayatın akışına uygun tepkiler bunlar, anneler için.
Beğenmiyorsanız rutininizden feragat edebilirsiniz.
Ben anlamadım
Ne istiyorsunuz tam olarak sosyallik anlamında?
Ne istiyorsunuz tam olarak annenizden?
Çalışmıyorsunuz, ev verilmiş, eğitiminize destek olunmuş, çocuğa bakılıyor, arkadaş buluşmaları, sevgili buluşmaları var.
Siz genç kız hayatı gibi bir hayat yaşıyorsunuz daha fazlasını beklemeniz gerçek dünyadan koptuğunuzu gösterir.
Ki bence bu ruh halinizi anneniz anlamış ve tepkisi buna.
Çok haklı.
Yanlış anlamayın ama ben sizin ceyreginiz kadar kendime zaman ayiramiyorum.Sadece bir kızım var 2 yaşındaSelamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
Allah yardımcın olsunSelamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.