- 18 Aralık 2020
- 324
- 422
- 53
- Konu Sahibi Smoothieee
-
- #1
Pek çok anne endişelerinden dolayı böyle konuşur ,sizinki size gerçekten destek olmuş.Hakkını yemeyin kadıncağızın. Özel bir çocuğu bakıcıya bırakıp cidden böyle rahat gezebileceğinizi zannediyor musunuz?Kendinize ayırdığınız bunca zamanı anneniz sağlıyor farkında mısınız?Duymamazlıktan gelinSelamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
Valla eh işte,erkek arkadaşınız var,aileniz ev vermiş eşinizden ayrılıp oraya geçmişsiniz,işiniz gücünüz var çalışıyorsunuz,anneniz çocuğunuza bakıyor,arkadaşlarınız ve kardeşlerinizle haftanın belirli günleri görüşüyorsunuz geri kalanlada sevgilinizle vs vs çok kötü değil hatta baya iyiye yakın bir hayatınız var,anneler hep konuşur zaten o da olsun o kadar,ailesi istemediği için ayrılamayıp zoraki hayat yaşayan,çocuğuna bakacak kimseyi bulamadığı için işinden ayrılan,desteği olmadığı için bir ömür hiç eden insanlarda konu açıyor,bence olumlama yapın ufak bir el atsanız sanki düzeltilebilir gibi hayatınız ben sorun ne onuda pek anlamadım hayatınız iyi gibi.Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
Herkes buna yakın şeyler söylemiş,o değilde yaşam standartlarımız nasıl kötüyse yakınan insanlara sus bunuda sorun etme diyoruz artıkHerkez çok iyi niyetle sana yorum yapmaya çalışmış ama ben doğruyu soylicem. Ayrı evde yasiyosun, haftada 3.4 gün spora gidiyosun, erkek arkadaşınla kaliyosun ve annende kalıyor oğlun, artı 1 veya 2 gün eşin alıyor çocuğu. Ya surdaki sor bakalim kadınlara hangisi senin kadar sosyal ve tek kalabiliyor? Daha annen senin için ne yapsın. ? Düpedüz nankörlük ediyorsun kusura bakma.
Ben nankör konuşmalarından bahsettimHerkes buna yakın şeyler söylemiş,o değilde yaşam standartlarımız nasıl kötüyse yakınan insanlara sus bunuda sorun etme diyoruz artık
Kusura bakmayın ama anneniz haklı...Selamlar,
2 buçuk yıl önce eşimden ayrıldım, özel gereksinimli bir oğlum var. 1 buçuk yıl annemle yaşadım ama annem çok baskıcı olduğu için, ailemin başka bir evi vardı oğlumla oraya geçtik. Anneme çok yakınım.
Oğlum özel bir çocuk eğitimlerine yoğun bir şekilde götürüyorum. Aynı zamanda onkine eğitim almaya 1 yıl boyunca akşamları 7-12 , haftanın 6 günü dersim olduğu için anneme bırakıp aldım oğlumu. Geceleri uyumayan, ne gecem ne gündüzümün belli olmadığı bi hayatım var. Kursumu bitirdim. Sınavlarım var ancak çok yoğun bir ders döneminde olduğum için. Bunalıp spor salonuna başladım . Kardeşim arkadaşlarım orada haftada 3 gün gidiyorum. Haftasonları bazen 1 bazen 2 gün babası alıyor oğlumu. Ekstra olarak bazen 1 gün hafta içi anneme bırakıyorum geceleri uyuyabilmek için. Bir de hayatımda biri var 6 aydur Sosyal hayatım yalnızca 6 aydır hafta 1 gün erkek arkadaşımla geçirdiğim kadar nefes alma sürecim bu.
Muhafazakar bir aile ailem. Annem çok baskın. Şuan erkek arkadaşım olduğunu söylesem bana hayatı zindan edip oğluma bakmak istemeyecek. Küçüklüğümden beri annem herşeyimi aklınıza gelebilecek herşeyimi eleştirir. Arkadaşlarımdan kıyafetlerimden oturmamdan kalkmamdan. Hiç bi zaman arkadaş gibi olamadık annemle: boşanma sürecinde ve şuan bile herşeyimi çok eleştirdiği için annemle duygusal anlamda uzaklaştım. Bugün spora gittim. Akşam 6 buçukda oğlumu bıraktım ve sende kalsın annecim dedim. Spor salonu1 saat mesafede . Arkadaşlarımla 2 saat kahve içtim spor sonrasında. Sen neredesin. Spora gidiyorum diyorsun. O kızlardan kop diyor.
4 aydır hiç görüşmüyorduk. Yalnızca haftasınları erkek arkadaşımla gezmeye gittiğimizde kardeşim biliyor erkek arkadaşımla olduğumu ama anneme o arkadaşlarımla olduğumu söyledim 3-4 kere. O kadar özgüvenimi zedelediki. Arıyor çocuk yokken niye gelip kalmıyorsun diye. Çünkü evimde daha huzurluyumz. Karışan konuşan yok diyemiyorum. Nefes alamıyorum bazen: işe başlayınca bakıcı tutacağım çocuğa diyorum. Ben varken ne bakıcı diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum içimi dökmek istedim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?