bildiğin düz şımarık mıyım?
Ailenizle konuşmayı deneyin. Ben bunu annemden rica etsem benim için idare eder mesela. Kedimi de sever çünkü. Madem iki ucu pisli değnek. Şansınızı c planıyla deneyin.Kuzenime elbette anlaşmazlıklarımız olsa da güveniyorum, tek başına o baksa güven konusunda derdim olmaz. Ama biz yaşıtız, az çok hayallerimiz ortak. Yakın zamanda kendi kariyeri için başka şehire veya yurt dışına çıkması gerekse, o zaman ne olacak? Ben zaten ömür boyu kediyi aileme yıkma derdinde değilim sadece bu yaz için biraz özveri bekliyorum. Altında yatan sebeplerim sağlıklı değil belki ama çok mu uçuk beklentim?
budur.
Ailenizle konuşmayı deneyin. Ben bunu annemden rica etsem benim için idare eder mesela. Kedimi de sever çünkü. Madem iki ucu pisli değnek. Şansınızı c planıyla deneyin.
peki ya öneri?
kendini ruh hastası olarak görme allah yardımcın olsun üzme kendiniAçıkcası konuyu açmadan olarak anneme de buradaki konunun özetini yazdım, o da bir çözüm bulalım beraber dedi. Biz bulamadık, zaten bu yüzden konuyu açtım ama farkında olduğum psikolojik sıkıntılarım daha çok ilgi çektiKedimiz için ne yapacağımız yerine kara kara nasıl bir ruh hastası olduğumu düşünüyorum başladığım yerden daha da kötü bir yerdeyim yani anlayacağınız.
zaten farkındasınız. kendiniz değişemiyorsanız destek alın.
kediye olan bağlılığınız değil mesele. istiyorsunuz ki insanlar hayatını sizin uygun gördüğünüz gibi şekillendirsin. yazlığa gitmelerine bile karışmaya hak görüyorsunuz. kedi sizin emanet bırakan sizsiniz şartlar değişmiş ama siz ailenizin hayatına müdahale ediyorsunuz.
Ruh hastası değilsiniz. Kediniz için endişelenmek çok normal. O bir bebişAçıkcası konuyu açmadan olarak anneme de buradaki konunun özetini yazdım, o da bir çözüm bulalım beraber dedi. Biz bulamadık, zaten bu yüzden konuyu açtım ama farkında olduğum psikolojik sıkıntılarım daha çok ilgi çektiKedimiz için ne yapacağımız yerine kara kara nasıl bir ruh hastası olduğumu düşünüyorum başladığım yerden daha da kötü bir yerdeyim yani anlayacağınız.
Kedim var ve seni çok iyi anlıyorum. Aslında şımarıklık değil sonuçta can taşıyor ve sen bakmışsın sonra herhangi bir şey olsa unutulmuyor. Bence ailen hükümete güvenip yazlıklarına gitmesinler. Çünkü herhangi bir vaka olduğunda bulundukları yerlerdeki hastanelerde yatak sayısı yeterli olmuyor. Evlerinde kalsınlar bence bir önlerini görsünler öyle. Fip konusunda haklısın biz bir kedimizi dışarı cıkmasına izin veriyorduk corona kaptı geldi evdekilere de bulaştırdı ne çektik. Bir tanesini de kaybettik maalesef
Ruh hastası değilsiniz. Kediniz için endişelenmek çok normal. O bir bebiş ❤
ama takıntı boyutuna gelmiş. Ki bu da normal, çoğumuzun vardır takık olduğu şeyler. Belki işi, belki evi, belki çocuğu... Bunun farkına varmanız da güzel bir şey. Uzman yardımı alırsınız. Geçer gider. Öyle dert edilecek şeyler değil. Hepimiz zaman zaman desteğe ihtiyaç duyuyoruz.
Açıkcası ben yurdumdayken ailem yazlığa gitsin diye gün sayardım, orada mutlu olduklarını biliyorum. Nerede ne yaptıkları, mutlu ve sağlıklı oldukları sürece, derdim değil. Kedi normalde bu tarihte yanıma gelmiş olacaktı ama covid-19 yüzünden her şey belirsizleşti.
Ben kendimi biliyorum ve aile huzurumuzu bozmak istemiyorum. Psikolojik sorunlarımın da farkındayım ve çözmeyi emin olun ki en çok ben istiyorum, hatta ihtiyaç duyuyorum. Sadece sundukları çözümü çözüm olarak göremiyorum, ve psikoljik sorunlarım yerine kedimizin akibeti için çözüm arıyorum.
bilemedim. ilk yorumumda dediğim gibi ben psikolojik rahatsızlık olarak görmedim. kötü tecrübenizden dolayı fazla bağlı olabilirsiniz kedinize bana normal geldi. ancak sizinde dediğiniz gibi şartlar değişti bence ailenizin uygun bulduğu çözümü kabul etmeniz gerekirdi. sonuçta onlarında sevgisi bağlılığı var kediye. koskoca insanların sizin istediğiniz şekilde hareket etmesini istemek bana tamamen şımarıklık gibi geldi. en iyi çözümü bulursunuz inşallah.
Katılıyorum, ben de bir arkadaşıma öneri veya telkin versem bunları derim. Ancak eğri oturup doğru konuşalım, kimse mükemmel değil ve fevri davranabiliyoruz kimi zaman. Malesef ben daha çok fevri bir insanım, bunu törpülemenin yolunu da kimseye benim için mühim olan işleri yıkamamaya/yüklememeye çalışarak çözmeye çalıştım ergenlik yıllarımdan sonra.
Kedimi normalde bu zamana kadar yanıma getirebilmiş olacaktım ama covid-19 salgını bütün planlarımı alt üst etti. Kendimi ve ailemi tanıyorum, onları ne kadar sevsem ve saygı duysam da, huylarını biliyorum o yüzden bu sorumluluğu onlara bırakmak istemedim. Çünkü uzun vaadede ne onlar ne de ben, bu durumu idare edebiliriz.
Kedi oteli konusunda, kedim aşırı hareketli ve başka hayvanların varlığından memnuniyetsiz. Kendisinin mutsuz olacağını az çok kestirebiliyorum. Hepsinden öte kuzenimin de açıkcası bir hayvana bağlı kalmasını istemiyorum. Ya iş/master/phd kabulü alırsa yakın zamanda şehir dışında/yurt dışında? O zaman ne olacak? Her ne kadar da anlaşamadığımız konular olsa da kendisini seviyorum ve mutlu olmasını istiyorum. Böyle bir sorumluluğu genç bir birey yerine bir kaç aylığına daha olgun birinin alması daha doğru değil mi?
Ben sizi anlıyorum ama siz anne babanızı anlamıyorsunuz. Yazlığa gitmek istemek en doğal hakları, bu kadar eve tıkılmışken iki yaşlı birey için bahçe bulunmaz nimet. Kedim mutsuz olurdu demişsiniz. Anne babanızın mutsuz olmasını önemsemiyorsunuz ama bu durumda. İnsanlar kedinizi ve kendilerini düşünerek bir çözüm önerisi sunmuşlar size hatta bir değil iki ama sizin çözüm öneriniz sadece kediniz odaklı.
Him bence bipolar bir psikiyatriye görün derim.Guzel yanı kendinin farkindasinHerkese merhaba,
Öncelikle fazla detaylı ve uzun yazdım, okumak istemeyen veya özet geç diyenlere göre göre bir konu değil. Konumuz kayınvalide/görümce/elti/koca problemi de değil. Konumuz büyük ihtimalle 3 yaşındaki bir çocuk gibi kaprisli olan bir insan olmam (27 yaşındayım) veya düz takıntılı bir ruh hastası olmam ve bunun kedimiz üzerinden siyaret etmesi. Okuyan herkese şimdiden teşekkürler.
Sorunum kedim, ailem ve sanırım ruh hastası olmam. En başından başlamak gerekirse her şey 5 yıl önce köpeğimiz yaşlılığa bağlı öldüğünde başladı. Kendisi çok ani ve hızlı bir şekilde hastalanmış ve ölmüştü. Hayvanları ne kadar sevsem de uzun bir süre başka bir evcil edinmeyi istemedim, ki en büyük isteğim bir kediyle beraber yaşamaktı. Her neyse, bundan yaklaşık 2.5 yıl önce annem evimize bir kedi yavrusu getirdi ve benden beklendiği gibi kendisine aşırı bağlandım.
Kedimiz 7 aylıkken, ailemin dikkatsizliği de yüzünden, 3. kattaki evimizin balkonundan düştü ve ben gece geç saatte eve geldiğimde fark ettim. Gece 3e kadar sokaklarda ağlaya ağlaya aradım ve bulamadığımım için ertesi gün gideceğimiz yurt dışı turuna katılmamaya karar verip evimizde kaldım. Bir hafta boyunca sabah akşam kendisini sokaklarda aradım ve çok şanslıyım ki sağ salim bir şekilde buldum. Bu olaydan sonra kendisine olan bağlılığım sanırım sağlıksız halini almaya başladı, sürekli başına kötü şeyler gelmesinden korkar bir şekilde buldum kendimi. Sonrasındaki 2 ay boyunca sürekli balkondan düşüp kaçtığını gördüğüm rüyalar gördüm, ki hala da görmeye devam ediyorum.
Sorun şu ki ben eğitimim sebebiyle 4 ay öncesinde yurt dışına taşındım, ev kiralamayı ve kedinin evrak işlerini halledene kadar da aileme bıraktım. Ancak tahmin edersiniz ki covid-19 yüzünden hem kedimin evrak işleri gecikti, hem de getirebileceğim tarih belirsizleşti. Bugün ailemle görüntülü konuşurken annemlerin Türkiyede'ki önlemlerin esnetildiği ilk anda yazlığımıza gitmek istediğini öğrendim ve sinir krizi geçirttiren ve ruh sağlığımı sorgulatan olaylar gerçekleşti. Annemlerin iki önerisi var, birincisi kediyi evimizde bırakıp yaşıtım olan kuzenimin kedi ile bizim evde kalması diğeri de yazlığımıza götürmeleri.
Ancak iki öneriyi de kabul etmek istemiyorum. Yazlık evin bahçesinde bir sürü FIP hastası sokak kedimiz var ve evin dibi yol. Sarhoş araba kullananı, fast and furious sitili araba kullanan dolmuşu vs gece gündüz sokakta. Kedimizi araba ezebilir veya kendisi malesef tedavisi olmayan FIP'i diğer kedilerden kapabilir. Kuzenim konusu ise bambaşka uzun bir hikaye. Eğer bu planla devam edilirse kendisi bizim evde master'ı bitene kadar yaşayacak ve bu dönemde ailem yeni aldıkları eve çıkacak. Bu yeni alınan ev de giriş kat ve işlek bir sokak yanında, o yüzden ailem kediyi diğer evde kuzenime bırakmayı düşünüyor. Ve dananın kuyruğu da burada kopuyor benim için. Ben kuzenimden çok hoşlanmıyorum, hem kendi özgüvensizliklerim (yaşıt olduğumuz için kıyasa dolayı oluşan rekabet) hem de her ne kadar kabul etmek istemesem de gereksiz kıskanç olabilişim. Aklımdaki sorular ya kediye iyi bakamazsa, ya yine kaçarsa ve en utanç vericisi ya benden çok onu/kız arkadaşını/ev arkadaşını severse ve de beni artık sevmezse.
2-3 yaş çocuğu gibi kıskançlık krizine girdiğimin ya da ruh hastası gibi düşündüğümün farkındayım. Benim isteğim 3 ay boyunca evimizde dönüşümlü olarak kedi ile annem babam kalsa, hiç kediyi kuzenime bırakmasalar ve ben biraz önümüzü görebildiğimizde kediyi getirebilmem. Manas detanının rekorunu kırmadan sormak istediğim sorular şunlar: Sizce en makul çözüm ne, ben ruh hastası mıyım veya bildiğin düz şımarık mıyım? Dünyanın en özgüvenli insanı sayılamam ve 2 aydır full karantina sürecinde iyice garip bir ruh haline girdim. Mantıklı düşünemiyorum ve yardımınızı istiyorum.
Biliyorum herkesin derdi başından aşkın, ancak benim de derdim bu. Bu sorunun altındaki daha büyük sıkıntılarımın da farkındayım, evet psikolojik yardıma ihtiyacım var. Şimdilik bu sorunumu, uzun vadede de özgüvensilik/paranoyaklık/kabul edilme ihtiyacımı çözmek istiyor, bu konularda fikirlerinizi bekliyorum.
Islak banyo terligiyle dövme hissi uyandırıyorsun insanda
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?