Ah..
Milli takımımızın emeklerine çok üzüldüm, o ruha, o adanmışlığa o kafasını ayakla topun arasına sokturtacak milli duyguya.. Hepsine ayrı ayrı üzüldüm
Gamdır, geçer elbet, canımız sağ olsun diyebilirim en olgun yanımla ama ben neden olmadı lan, neden olmadı demeyi tercih edeceğim.
Evet, işte böyle.
Bu hiç bitmeyen umudumuzu da seviyorum ya :))
Bana iyi gelmişti, yaralarımı sarmıştı be, of.
Evvelsi gün Mervişi uğurladım, ne ağladım ama ya.
Herkesin yanında değil ama.
Onu uzağa göndermek çok üzdü beni.
Bir aya da Nurişkoyu göndereceğiz kısmetse
Payıma hasret düştü beee, beklemeler düştü.
Olsun, yel eser kokusu gelir derler ya, biz yine buluşuruz, yine apansız çaya gel diye çağrılırız, ev derli toplu muymuş, ne hazırlamışım bakmadan kalk gel lan derim, lan dememe gülünür yine.
Di mi lan?
Ulan ağlayacağım he.
İnsan kendini tanıyor bazen.
Ben biliyorum.
Önce kabullenmiş görünür herkesin dağılmasını toparlarım, ortalık sakinken ben yıkılırım.
Yıkıldım biraz Allah'ım, gücüne gitmesin ama.
Yerini usulca bir hüzne bırakana kadar ağlarım, sonra da o buruk kabulleniş.
Çok bekletme kabulleniş, içim çıktı ya.
Hayat böyle bir şey olmasın anneeeğğ.
Sevgili günlük, ben bunları çok seviyom, bizi ayırmasaydı yollar, nolurdu ki?
Ben yine elimden başka türlüsü gelmediği için, kendi sırtımı sıvazlayayım.
Başta söyleyemediğimi şimdi söyleyeyim.
Gamdır, geçer; demdir, geçer.
Bakilik Onundur, huuu.
Haydi eyvallah.