Herkese merhaba. 26 yaşındayım ve inanın bu sene evliligi düşünmeye başladım. Yetisme tarzimızdan dolayı. Böyle şeyler konuşulmazdi. Belki nankörlük olacak ama hep aynı hayat seklinden sıkılmaya başladım. Ayrıca simarik büyütülmedim. Baba evinde çok baskı gördüm çok hastalık çektim ve çok yıprandım. İlk defa bu aralar umut edip kendimi evlilikte mutlu edeceğime inanmaya başladım. Yapım çok zayıf ve hassas olduğu için ailem bana güvenmiyor evlilik konusunda. Hele annem hiç inanmiyor. Halbuki her anne gibi destek olmasını evladının yuva kurmasini istemesini bekliyorum. Ama her konuyu açtığımda yanımdan gidiyor. Benim de hakkım değil mi bazı şeyleri yaşamak. Hem bu devirde daha fazla bekar gezip gunaha fırsat bulmanın manası ne. Şimdi anneme kızacaksnz. O asla kötü anne olmadı. Zor günümde hep yanımdaydi ama evliligi yapamayacagmi düşünüyor. Ben de böyle olunca yıpranıyorm.Tamam evliligin her günü şen şakrak geçmeyecek. Tamam çok zorlanacagim. Belki bi yerde bende kayış kopacak. Ama yaşamak hakkım değil mi. Ayrıca ben şimdiye kadar hiç sorumluluk almadım . Sırf bunun için de düşünür oldum bu durumu. Hayat hassasligma bakmıyor er geç birşeyler yapmak istiyorum. Kendime özgüven gelsin birseyleri başarabilgmi göstereyim istiyorum. Ya evlilik bu kadar mi zor. Onca insan nasıl yaptı peki. İlla yemek bilmem asabiym diye yürütemem mi. Neden ama. Ne zaman olacak. Baba evinde yaptığım hicbirsey yok. Sesim bile çıkmıyor. Silik bi şekilde yaşamaya devam etmek istemiyorum. . . .