Evlilik zor zor zor diyorlar da benim nerdeyse 2 sene olacak hâlâ bi zorluğunu görmedim çok şükür. (Allah gostermesin tabi)
Insanlari kendi isinize duzeninize karistirmadiktan sonra evlilik zor falan degil hatta cok güzel bir sey..
Aday varsa düşünün yaşınız küçük degil sonucta..
snin mesajları okudukça evlilik kocana zor geliyor gibi geldi bana
sirf konusmak icin konusan insanlari takmamak lazimNedenmis? Nicin esime evlilik zor gelsin ki? Karsilikli anlayış saygi ve sevgi icerisinde gayet mutlu yasiyoruz Cok sukur de nerden bu kaniya vardiginizi anlamadim????
sirf konusmak icin konusan insanlari takmamak lazim
snin mesajları okudukça evlilik kocana zor geliyor gibi geldi bana
Ne alaka Allah aşkına? Komik birşey söylemiş gibi bir de sonunakoyuyorsunuz
anneniz neden evlendirmek istemez ki sonuçta torun falan istiyordur er geç sizin evleneceğinizi de biliyordur belki sizin birini bulmanızı sevmenizi istiyordur yoksa sizin istediğiniz bu dönemden daha iyi bi dönem olmaz evlenmeniz için ama keşke bi damat Ada'yı olsaydı da öyle alsaydınız bu kadarı.Acele etmeden düzgünce birini bulunca tabi ki evleneceksiniz anne olmak evlenmek herkesin olduğu gibi dizinde hakkınız.Monotonluktan siliklikten sıkıldıysanız evlenmek yerine başka bi Şeyler deneyin.sırf bu Yüzden evlilik Saçma özellikle ortada kimse yokken,olsa ve sevseniz o Kişiyi,daha mantıklı gelecek herşey herkese özellikle annenize..Herkese merhaba. 26 yaşındayım ve inanın bu sene evliligi düşünmeye başladım. Yetisme tarzimızdan dolayı. Böyle şeyler konuşulmazdi. Belki nankörlük olacak ama hep aynı hayat seklinden sıkılmaya başladım. Ayrıca simarik büyütülmedim. Baba evinde çok baskı gördüm çok hastalık çektim ve çok yıprandım. İlk defa bu aralar umut edip kendimi evlilikte mutlu edeceğime inanmaya başladım. Yapım çok zayıf ve hassas olduğu için ailem bana güvenmiyor evlilik konusunda. Hele annem hiç inanmiyor. Halbuki her anne gibi destek olmasını evladının yuva kurmasini istemesini bekliyorum. Ama her konuyu açtığımda yanımdan gidiyor. Benim de hakkım değil mi bazı şeyleri yaşamak. Hem bu devirde daha fazla bekar gezip gunaha fırsat bulmanın manası ne. Şimdi anneme kızacaksnz. O asla kötü anne olmadı. Zor günümde hep yanımdaydi ama evliligi yapamayacagmi düşünüyor. Ben de böyle olunca yıpranıyorm.Tamam evliligin her günü şen şakrak geçmeyecek. Tamam çok zorlanacagim. Belki bi yerde bende kayış kopacak. Ama yaşamak hakkım değil mi. Ayrıca ben şimdiye kadar hiç sorumluluk almadım . Sırf bunun için de düşünür oldum bu durumu. Hayat hassasligma bakmıyor er geç birşeyler yapmak istiyorum. Kendime özgüven gelsin birseyleri başarabilgmi göstereyim istiyorum. Ya evlilik bu kadar mi zor. Onca insan nasıl yaptı peki. İlla yemek bilmem asabiym diye yürütemem mi. Neden ama. Ne zaman olacak. Baba evinde yaptığım hicbirsey yok. Sesim bile çıkmıyor. Silik bi şekilde yaşamaya devam etmek istemiyorum. . . .
Günaha fırsat bekarken mi oluyor.Bu işler insanın ahlak yapısıyla alakalı değilmiydi.Evlilik herşeyden önce nasip kısmet işi.Allah henüz yazmadıysa,bekar gezenler günaha mı sevk ediliyor.Herkese merhaba. 26 yaşındayım ve inanın bu sene evliligi düşünmeye başladım. Yetisme tarzimızdan dolayı. Böyle şeyler konuşulmazdi. Belki nankörlük olacak ama hep aynı hayat seklinden sıkılmaya başladım. Ayrıca simarik büyütülmedim. Baba evinde çok baskı gördüm çok hastalık çektim ve çok yıprandım. İlk defa bu aralar umut edip kendimi evlilikte mutlu edeceğime inanmaya başladım. Yapım çok zayıf ve hassas olduğu için ailem bana güvenmiyor evlilik konusunda. Hele annem hiç inanmiyor. Halbuki her anne gibi destek olmasını evladının yuva kurmasini istemesini bekliyorum. Ama her konuyu açtığımda yanımdan gidiyor. Benim de hakkım değil mi bazı şeyleri yaşamak. Hem bu devirde daha fazla bekar gezip gunaha fırsat bulmanın manası ne. Şimdi anneme kızacaksnz. O asla kötü anne olmadı. Zor günümde hep yanımdaydi ama evliligi yapamayacagmi düşünüyor. Ben de böyle olunca yıpranıyorm.Tamam evliligin her günü şen şakrak geçmeyecek. Tamam çok zorlanacagim. Belki bi yerde bende kayış kopacak. Ama yaşamak hakkım değil mi. Ayrıca ben şimdiye kadar hiç sorumluluk almadım . Sırf bunun için de düşünür oldum bu durumu. Hayat hassasligma bakmıyor er geç birşeyler yapmak istiyorum. Kendime özgüven gelsin birseyleri başarabilgmi göstereyim istiyorum. Ya evlilik bu kadar mi zor. Onca insan nasıl yaptı peki. İlla yemek bilmem asabiym diye yürütemem mi. Neden ama. Ne zaman olacak. Baba evinde yaptığım hicbirsey yok. Sesim bile çıkmıyor. Silik bi şekilde yaşamaya devam etmek istemiyorum. . . .
Yani o kadar benziyoruz ki kendimi buldum yazınızda bir çok insan Evliliğin bir kurtuluş olmadığını yok efendim bekarlık Günlerini arayacağını evlenirim rahat ederim düşüncesinin yanlış OLDUĞUNU belirtip duruyor tabiki haklılık Payı var fakat bizde evlenelim kurtulalım demiyoruz zaten ortada kurtulacak birşeyde yok biz bir bireyiz ve belli bir yaşa geldik ve istiyoruz ki bize ait bir düzen,sevdiğin adamla istediğin yaşam tarzını düzenini kurmak istiyoruz istemekle de sonuna kadar HAKLI olduğumuzu düşünüyorum ne kadar annenin evi de olsa ki ben Öyleyim evde anneni düzeni ve otoritesi olduğu için rahat hareket edemiyorsun ne bileyim istediğin yemeği pişirmiyorum mesela; yadabir şeyi Öğrenmek ve yapmak istiyorum eldeki malzemelerle aman ziyan edersin aman lezzetli olmazsa güzel yapamazsan...hayatıma her ama her alanda müdahale ediliyor yani biz avrupalılara kızıyoruz ne kadar rahatlar diye ama çok hak veriyorum onlara 18 inden sonra çocuklar kendi Ayakları üzerinde durmaya başlıyorlar ve 20 yaşına geldiklerinde bir ÇOĞu DÜNYAYI geziyor biz. Okadar da istemiyoruzki kendi ailemiz olsun başkalarının müdahalesi olmadan yaşayalım istiyoruz ama nerdee.... Biz ancak işte böyle sitelere içimizi döküyoruz en fazla değişen bir şey olmuyor.....Herkese merhaba. 26 yaşındayım ve inanın bu sene evliligi düşünmeye başladım. Yetisme tarzimızdan dolayı. Böyle şeyler konuşulmazdi. Belki nankörlük olacak ama hep aynı hayat seklinden sıkılmaya başladım. Ayrıca simarik büyütülmedim. Baba evinde çok baskı gördüm çok hastalık çektim ve çok yıprandım. İlk defa bu aralar umut edip kendimi evlilikte mutlu edeceğime inanmaya başladım. Yapım çok zayıf ve hassas olduğu için ailem bana güvenmiyor evlilik konusunda. Hele annem hiç inanmiyor. Halbuki her anne gibi destek olmasını evladının yuva kurmasini istemesini bekliyorum. Ama her konuyu açtığımda yanımdan gidiyor. Benim de hakkım değil mi bazı şeyleri yaşamak. Hem bu devirde daha fazla bekar gezip gunaha fırsat bulmanın manası ne. Şimdi anneme kızacaksnz. O asla kötü anne olmadı. Zor günümde hep yanımdaydi ama evliligi yapamayacagmi düşünüyor. Ben de böyle olunca yıpranıyorm.Tamam evliligin her günü şen şakrak geçmeyecek. Tamam çok zorlanacagim. Belki bi yerde bende kayış kopacak. Ama yaşamak hakkım değil mi. Ayrıca ben şimdiye kadar hiç sorumluluk almadım . Sırf bunun için de düşünür oldum bu durumu. Hayat hassasligma bakmıyor er geç birşeyler yapmak istiyorum. Kendime özgüven gelsin birseyleri başarabilgmi göstereyim istiyorum. Ya evlilik bu kadar mi zor. Onca insan nasıl yaptı peki. İlla yemek bilmem asabiym diye yürütemem mi. Neden ama. Ne zaman olacak. Baba evinde yaptığım hicbirsey yok. Sesim bile çıkmıyor. Silik bi şekilde yaşamaya devam etmek istemiyorum. . . .